anaplastiki.gr | Αναπλαστική Σχολή Πατρών

Αρχιμ. Γερβάσιος Παρασκευόπουλος: Ένας οραματιστής κληρικός» Toυ Iεροδιακόνου π. Ιεροθέου Ανδρουτσόπουλου

2013-06-24T23:56:00.001+03:00

«Αρχιμ. Γερβάσιος Παρασκευόπουλος:

Ένας οραματιστής κληρικός»

Toυ Iεροδιακόνου π. Ιεροθέου Ανδρουτσόπουλου

30.06.2013

Είναι αλήθεια πως ο χρόνος αν και αδυσώπητος στο πέρασμά του, παρασέρνει τα πάντα στο διάβα του, ωστόσο υπάρχει κάτι που δεν μπορεί να διαγράψει μονομιάς, αλλά παλεύει μαζί του να νικήσει. Θα απορείς με τι αντιμάχεται ο χρόνος; Με την ιστορική μνήμη, με την αλήθεια των γεγονότων, με την μοναδικότητα των προσωπικοτήτων, με την αξία των ανθρώπων, με την ποιότητα των οραμάτων.

Την παραπάνω διαπίστωση την διακρίνει κανείς αν ξεφυλλίσει τις πολύτιμες δέλτους της ιστορίας και σταθεί εκεί, σε σημαντικές ημερομηνίες, σε ορόσημα ιστορικών γεγονότων και παρουσίας ανθρώπων, που σημάδεψαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο την εποχή τους.

Το ίδιο θέλουμε και εμείς να επιχειρήσουμε με αυτή την επί του χάρτου αναφορά μας, να αγγίξουμε για λίγο το παρελθόν και να το νοιώσουμε σαν να είναι παρών, μιλώντας πάλιν και πολλάκις για μια από τις μεγαλύτερες εκκλησιαστικές μορφές, των τελευταίων ετών, της Εκκλησίας της Ελλάδος, για τον Αρχιμ. Γερβάσιο Παρασκευόπουλο.

Δεν είχαμε την ευλογία, βεβαίως, να ζήσουμε κοντά του, να αφουγκραστούμε την αγωνία του για το μέλλον της χρυσής ελπίδας της πατρίδος μας, της νεολαίας μας , να μαθητεύσουμε παρά τους πόδας ενός γνησίου Λευίτη του θυσιαστηρίου, να φιλήσουμε το χέρι του, να τον ζήσουμε ως τον δικός μας πνευματικό πατέρα.

Ωστόσο, είχαμε το δώρο του Θεού στη ζωή μας, να τον γνωρίσουμε μέσα από το πρίσμα της ποιμαντικής του διακονίας, από την καρποφορία του πρωτοποριακού για την εποχή του, έργου.

49 ολόκληρα χρόνια μετά, και εμπνεόμαστε από το όραμα εκείνου, για μια Εκκλησία, που μοιάζει ή καλύτερα είναι, μια μεγάλη αγκαλιά, μια στοργική μάνα που ξέρει να προστατεύει τα παιδιά της, την ώρα που παλεύουν με τα κύματα της ζωής.

49 ολόκληρα χρόνια μετά, και δεν δύναται να σβήσει η μορφή του π. Γερβασίου, από την θύμησή μας, μιας και πάντοτε θα προβάλλει ενώπιον μας, ο ζήλος του για το εκκλησιαστικό έργο, η αγωνία του για την πρόοδο την ιεραποστολικής προσπάθειας, ο πόθος του για το «ίνα πάντες εν ώσιν».

Ένας, ξεχωριστός, ιδιαίτερος μα και με ζήλο Θεού εμφορούμενος, ιερεύς, ήταν ο π. Γερβάσιος. Στην εποχή του ο κόσμος τον αγάπησε μα και αρκετοί τον πολέμησαν. Δεν ήταν δυνατόν να γίνει διαφορετικά. Ήταν μεγάλος ο παππούλης! Του άρεσε το καλό, το αυθεντικό, το εκκλησιαστικό, το παραδοσιακό. Ήθελε τα πάντα ευσχημόνως και κατά τάξιν να γίνονται. Επιθυμούσε την τελειότητα και γι’ αυτό στο πρόσωπό του επαληθεύτηκε αυτό που εύστοχα λέχθηκε:

« Τους επιθυμητάς της τελειότητος ο κόσμος τους μισεί γιατί διαρκώς αναταράσσουν τα νερά. Όταν όμως τους χάσει, τους αναζητεί γιατί έχει γίνει φτωχότερος και αυτό πλήρως το αντιλαμβάνεται και το κατανοεί».

Όλα τα παραπάνω τα επιβεβαιώνει πολύ χαρακτηριστικά η παρακάτω εικόνα:

« Ο μικρός Γεώργιος, (κατόπιν Αρχιμ. Γερβάσιος), για πρώτη φορά εισέρχεται στο καθολικό της Μονής Κερνίτσης. Η καρδιά του χτυπά δυνατά, ο νους του ταξιδεύει μέσα στα χρώματα των παλαιών τοιχογραφιών του καθολικού, τα μάτια του βουρκωμένα σταματούν και κεντρίζουν στις συγκλονιστικές, αγνές, μορφές των ασκητών αγίων της Εκκλησίας. Μα είναι τόσο ζωντανές! Του μιλούν. Αισθάνεται τα χνώτα της δικής τους αγιότητας, να ποτίζουν το είναι του, να του δείχνουν το δρόμο. Δειλά, μα και θαρρετά κοιτάζει, θέλει να πει, να μιλήσει, μα η φωνή του δεν βγαίνει… Ένας κόμπος στο λαιμό του, στέκεται. Το δάκρυ όμως αβίαστα κυλά από το μάτια του, η σιωπή λύνεται, η καρδιά ξεσπά και με φωνή καθάρια, γεμάτη όραμα και πόθο, ομολογεί:

Θέλω και εγώ να κολλήσω στον τοίχο!

Θέλω να γίνω Άγιος!»

Συνοψίζοντας, είναι αλήθεια τελικά, ότι ο μακαριστός π. Γερβάσιος, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, «προκάλεσε» με την διακονία του. Και αυτό είναι φυσικό, από τη στιγμή που δεν δίστασε να ταράξει τις εφησυχάζουσες συνειδήσεις και να θέσει την εκκλησιαστική, και όχι μόνο, κοινότητα αντιμέτωπη με κρίσιμα και οριακά διλήμματα. Η τελική αποτίμηση της ιερατικής του διακονίας ανήκει, στην κρίση της Ιστορίας, η οποία δεν μπορεί παρά να λάβει υπόψη της και την αίσθηση που έχει διαμορφώσει συνολικώς και η εκκλησιαστική συνείδηση. Εκείνο πάντως που πρέπει, δίχως αμφιβολία, να του αναγνωριστεί είναι, ενόψει και των ανωτέρω, ότι διέθετε όραμα για την Εκκλησία, το οποίο αγωνίστηκε να το καταστήσει πραγματικότητα. ("Χριστόδουλος: ένας Οραματιστής Ιεράρχης" Του Γ. Ι. ΑΝΔΡΟΥΤΣΟΠΟΥΛΟΥ Δικηγόρου – Λέκτορος του Εκκλησιαστικού Δικαίου στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών)

Παρακολουθείστε το 9ο επεισόδιο της κυπριακής τηλεοπτικής σειράς "Μίλα μου"

2013-06-24T16:14:00.001+03:00

Σχετικές αναρτήσεις:

Δείτε το 8ο επεισόδιο της κυπριακής τηλεοπτικής σειράς "Μίλα μου"

2013-06-21T17:21:00.000+03:00

Σχετικές αναρτήσεις:

"Ο Κλάους Κένεθ μιλά για την σημασία της εμπειρίας στο ορθόδοξο βίωμα"

2013-06-21T17:18:00.001+03:00

Παρακολουθείστε το 7ο επεισόδιο της κυπριακής τηλεοπτικής σειράς "Μίλα μου"

2013-06-19T21:58:00.003+03:00

Σχετικές αναρτήσεις:

Δείτε το 6ο επεισόδιο της κυπριακής τηλεοπτικής σειράς "Μίλα μου"

2013-06-17T23:18:00.000+03:00

Σχετικές αναρτήσεις:

π. Ιερόθεος Ανδρουτσόπουλος - Περί ταπεινοφροσύνης

2013-06-17T22:54:00.000+03:00

" Μνημόσυνο π. Γερβασίου"

2013-06-17T15:29:00.000+03:00

ANAΠΛΑΣΤΙΚΗ ΣΧΟΛΗ ΠΑΤΡΩΝ

Μνημόσυνο π. Γερβασίου

●Την Κυριακή 30 Ιουνίου 2013 και ώρα 7:00 π.μ. θα τελεσθεί Θεία Λειτουργία και εν συνεχεία θα ψαλεί μνημόσυνο του αοιδίμου π. Γερβασίου.

● Το απόγευμα, 30 Ιουνίου 2013 και ώρα 6:30 μ.μ. θα ψαλεί Αρχιερατικός Εσπερινός, χοροστατούντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πατρών κ.κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ, και εν συνεχεία θα ομιλήσει ο Πρωτοσύγκελος της Ι. Μ. Αιτωλίας και Ακαρνανίας, Πανοσ. Αρχιμ. Επιφάνιος Καραγεώργος με θέμα:

«Στα βήματα των Αγίων»

Οι εκδηλώσεις θα πραγματοποιηθούν στις κατασκηνώσεις του π. Γερβασίου στα Συχαινά Πατρών.

" Έπεσε ο πλάτανος της Ορθοδοξίας "49 χρόνια μνήμης...

2013-06-17T14:36:00.003+03:00

Γράφει ο:

Πρωτοπρεσβύτερος π. Παναγιώτης Ρούβαλης

" Γλυκύτατος και στοργικός, αλλά παράλληλα αυστηρός και ελεγκτικός. Τον πονούσε η αμαρτία της οποίας υπήρξε σφοδρός πολέμιος. Η ανυπακοή στοτς γονείς και μάλιστα στην μητέρα τον πίκραινε αφάνταστα. Εραστής της αρετής της ταπεινώσεως.

Από μικρά παιδιά μας δίδασκε την συγν'ωμη, την οποία πολλάκις την ακούγαμε και από τα δικά του χείλη προς εμάς και μάλιστα με δάκρυα στα μάτια. Η όλη του παρουσία σε τραβούσε σαν μαγνήτης.

Οι συμβουλές του, οι προτροπές του, η διδασκαλία του αποτελούσαν τον " κούτουλα" που έρεε άφθονο το κρυστάλλινο νερό και σε πότιζε με τα νάματα της πίστεως. Η αγωνία του για το πώς θα παρουσιασθούμε στον Κύριον μας, τον βασάνιζε συνεχώς.

Τα πάντα για την Βασιλεία του Θεού, για την σωτηρία της ψυχής. Η στάση της προσευχής, ο τρόπος που μιλούσε για την Παναγία Μητέρα μας, τα μετρημένα βήματα εντός του Αγίου Βήματος!!! Ορθόδοξος κατά πάντα. Ενθυμούμαι τον μετέπειτα Μητροπολίτην Εδέσσης μακαριστόν κυρόν Καλλίνικον Πούλον κατά την ώρα της ταφής του Αγίου Γέροντος να λέγει με συντριβή:

" Έπεσε ο πλάτανος της Ορθοδοξίας ".

Παρακολουθείστε το 5ο επεισόδιο της κυπριακής τηλεοπτικής σειράς "Μίλα μου"

2013-06-16T16:30:00.003+03:00

Σχετικές αναρτήσεις:

π. Γερβάσιος Παρασκευόπουλος: Η επικαιρότητα της ζωής και του έργου του " Αρχιμ. Αμβρόσιος Γκουρβέλος

2013-06-16T06:30:00.002+03:00

ΟΛΟΚΛΗΡΗ Η ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ π. ΑΜΒΡΟΣΙΟΥ ΓΚΟΥΡΒΕΛΟΥ

«... Ήταν λίγο πρίν τίς δύο η ώρα τό πρωί τής 30ης Ιουνίου 1964, όταν ο μακάριος Γέροντας Γερβάσιος ζήτησε επίμονα τήν εικόνα τής Παναγίας. Παίρνοντάς την στά χέρια του άρχισε νά τήν καταφιλεί λέγοντας:

«Μανούλα μου, Μανούλα μου, μή μέ εγκαταλείπεις».

Αυτά τά λόγια τά είχε επαναλάβει καί άλλοτε πολλές φορές, επειδή είχε ιδιαίτερη αγάπη πρός Παρθένο Μαρία. Μέ αυτά τά λόγια παρέδωσε τήν αγία ψυχή του στά χέρια τού Θεού. Ήταν δύο η ώρα τό πρωί, ώρα τήν οποία είχε προβλέψει ο Γέροντας. Έφυγε από αυτό τόν κόσμο γιά νά εισέλθει στήν αιωνιότητα, όπου συνεχίζει νά πρεσβεύει γιά τά αγαπημένα του παιδιά.

Βαρύ πένθος απλώθηκε σ’ όλη τήν πόλη τών Πατρών, αλλά καί στήν γύρω περιοχή, μέ τήν αναγγελία τής πρός Κύριον εκδημίας του. Οι καμπάνες τών Εκκλησιών ηχούσαν πένθιμα. Κλήρος καί λαός εγκατέλιπαν τίς εργασίες τους καί έσπευδαν νά αποχαιρετήσουν τόν πατέρα τους. Όλοι θρηνούσαν τήν απώλεια. Οι χήρες τόν προστάτη, τά ορφανά τόν πατέρα, οι πτωχοί τόν τροφοδότη, οι άρρωστοι τόν ιατρό, οι δυστυχισμένοι τόν ευεργέτη...»

«... Όλοι όσοι τόν γνώρισαν, τόν έκλαψαν σάν πατέρα, τόν έθαψαν σάν πατριάρχη καί τόν τίμησαν σάν Άγιο. Τό σκήνωμά του εύκαμπτο καί ζεστό! Μέσα στόν χείμαρρο τών δακρύων, πού πλημμύρισε τόν Ναό, όλος ο λαός ανεφώνησε μέ μία φωνή Άγιος, Άγιος... Ήταν ο αντίλαλος τού μεγάλου εκείνου πόθου, πού είχε διά πρώτη φορά ανάψει στήν καρδιά τού μικρού Γεωργίου, όταν εισήλθε στήν Εκκλησία τής Παναγίας στό Μοναστήρι τής Κερνίτσης..».

Σεβασμιώτατε, σεβαστοί πατέρες καί αδελφοί,

Αποτελεί μεγάλη τιμή καί ευλογία η κατόπιν συγκαταθέσεως τής υμετέρας Σεβασμιότητος, πρόσκληση τής Αναπλαστικής Σχολής Πατρών νά είμαι ο ομιλητής τής σημερινής βραδυάς. Σάν σήμερα, πρίν 47 χρόνια ανήμερα-όχι τυχαίως-τής εορτής τών Αγίων Θεοκηρύκων Αποστόλων, ένας άξιος διάδοχός τους έφυγε γιά τόν Ουρανό. Η ημέρα τής εξόδου μας από τή γή αυτή ή καί οι συνθήκες αυτής συχνά συνδέονται μέ τόν τρόπο κατά τόν οποίο ζήσαμε. Παρέδωσε λοιπόν στόν Αρχιποίμενα Κύριο ο Παπούλης τής Πάτρας τήν Παρακαταθήκη, πού τού είχε παραδώσει η Εκκλησία. Τελειώθηκε εν ειρήνη. Ο παιδικός πόθος του πού μετατράπηκε σέ προσευχή καί πού γεννήθηκε μέσα στό Καθολικό τής Παναγίας τής Κερνίτσας, νά μοιάσει στούς Άγιους έγινε πραγματικότητα. «Θέλω νά γίνω Άγιος, όπως τόσοι άλλοι, τούς οποίους τιμά η Εκκλησία μας. Θέλω νά κολλήσω στόν τοίχο τής Εκκλησίας, όπως οι Άγιοι τής Μονής Κερνίτσης», έλεγε ο μικρός Γεώργιος προφητεύοντας τό μέλλον του.

Τό πρόσωπο καί τό έργο τού αειμνήστου Αρχιμανδρίτου π. Γερβασίου Παρασκευοπούλου αποτέλεσε καί αποτελεί σημείο αναφοράς γιά τήν Εκκλησία τών Πατρών καί τήν Ελλαδική Εκκλησία ευρύτερα. Δέν μπορεί κανείς νά μιλήσει γιά τήν εκκλησιαστική ζωή τών Πατρών χωρίς νά αναφερθεί στόν Γέροντα τών Πατρών. Σχεδόν όλοι μας αποτελούμε άμεσα ή έμμεσα πνευματικά παιδιά ή επιγόνους τού π. Γερβασίου. Προσωπικά είμαι πνευματικός του απόγονος μέσω τού Πνευματικού μου πατέρα π. Γεωργίου Παπασταύρου. Αισθάνομαι δυσκολία νά περιγράψω ένα πνευματικό γίγαντα. Καί η δυσκολία αυξάνεται, διότι απέναντί μου έχω ακροατήριο πεπεδευμένο καί καλλιεργημένο πνευματικά. Αρκετοί από εσάς ευτύχησαν νά έχουν πνευματικό πατέρα καί διδάσκαλο τόν μακαριστό Γέροντα. Κάνοντας όμως υπακοή καί μέ τήν ευχή τού Σεβασμιωτάτου, καθώς καί τού π. Γερβασίου αλλά καί όλων σας προχωρώ στή διαπραγμάτευση τού θέματός μου, τό οποίο τιτλοφορείται «Αρχιμ. Γερβάσιος Παρασκευόπουλος. Η επικαιρότητα τής ζωής καί τού έργου του».

Όπως καί στίς Μοναστηριακές Πανηγύρεις συνηθίζεται θά ξεκινήσω μέ τό Συναξάρι τού Γέροντα, αφού η επανάληψη τού βίου τών Αγίων είναι αφορμή μαθήσεως, ενθυμήσεως αλλά καί εμβανθύσεως καί μιμήσεως τών εγκωμιαζομένων.

Ο κατά κόσμον Γεώργιος Παρασκευόπουλος γεννήθηκε τήν 1 Ιανουαρίου τού έτους 1877 από φτωχούς γεωργοκτηνοτρόφους γονείς στήν Γρανίτσα τής ηρωοοτόκου Γορτυνίας. Μικρός γεύθηκε τό πικρό ποτήρι τής στερήσεως τής μητρικής στοργής, λόγω θανάτου τής μητέρας του, αλλά καί τό πικρότερο ποτήρι τής βάναυσης συμπεριφοράς τής μητρυιάς του. Μέ τή βοήθεια τής καλής του γιαγιάς Σοφίας τελείωσε τό Δημοτικό Σχολείο στή γενέτειρά του. Σέ ηλικία 13 ετών καταφεύγει στό Μοναστήρι τής Κερνίτσας ελπίζοντας εκεί νά μάθει περισσότερα γράμματα. Όμως ο Ηγούμενος μή κατανοώντας τό θησαυρό πού έκλεινε μέσα του ο μικρός Γεώργιος, τού απαγόρευσε τήν μελέτη κατά τίς βραδυνές ώρες, τίς μόνες ελεύθερες από διακονήματα, μέ τήν δικαιολογία τής οικονομίας χρημάτων. Όμως η μεγάλη του αγάπη γιά τήν παιδεία τόν οδήγησε διαδοχικά στίς μεγάλες Μονές τού Μ. Σπηλαίου καί τών Παμμεγίστων Ταξιαρχών, αλλά χωρίς δυστυχώς αποτέλεσμα. Ο Θεός μέσα από τήν ακτινοβολούσα προσωπικότητα τού Μητροπολίτου Πατρών Ιεροθέου, τόν οδήγησε στήν πόλη τού Πρωτοκλήτου, μέ τήν οποία συνεδέθηκε αρρήκτως μέχρι τέλους τής ζωής του. Η κηδεία στήν Ευαγγελίστρια τού μακαριστού Ιεροθέου, έγινε αφορμή νά γνωρίσει τόν Άγιο Νεκτάριο, Μητροπολίτη Πενταπόλεως καί Σχολάρχη τής Ριζαρείου Σχολής καί έτσι ανέβηκε στήν Αθήνα, όπου ολοκλήρωσε τίς εγκύκλιες σπουδές του καί τή Θεολογική Σχολή τού Πανεπιστημίου Αθηνών. Μέ μικρές χρονικές εξαιρέσεις, έζησε στήν Πάτρα όπου μέ κέντρο αρχικά τόν Ναό τού Αγίου Δημητρίου καί τήν Αναπλαστική Σχολή, δημιούργησε τό τεράστιο καί πρωτοποριακό έργο του.

Από τή μακρά καί πολύκαρπη ζωή του ήθελα νά ξεχωρίσω καί νά προβάλλω κάποιες σημαντικές αποφάσεις, οι οποίες εφ’ ενός δείχνουν τήν πρωτοπορία τού έργου του καί αφ ετέρου δείχνουν τήν επικαιρότητα τού έργου του αυτού.

Πρώτο του μέλημα ήταν η πνευματική οικοδομή αλλά καί η απαραίτητη θύραθεν παιδεία τού ιδίου. Ήταν πολύ αυστηρός στόν εαυτό του. Φρόντιζε νά διατηρεί τήν ψυχή καί τό σώμα του καθαρό από παντός μολυσμού σαρκός καί πνεύματος καί νά επιτελεί αγιωσύνην εν φόβω Θεού. Η προσευχή του θερμή, η λειτουργική καί κηρυκτική του ζωή συνεχής καί έντονη, ο ύπνος του ελάχιστος, τό φαγητό του επίσης. Ήταν ακτήμων καί παρέμεινε πτωχός έως τέλους. Ούτε σύνταξη δέν έβγαλε! Κάθε πνευματικό έργο κάθε εκκλησιαστική διακονία γιά νά σταθεί καί νά καρποφορήσει πρέπει νά στηριχθεί στό πρόσωπο τού ποιμένος. Η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι προσωποκεντρική μέ τήν έννοια ότι Εκκλησία δέν είναι ένας οργανισμός διεκπεραιώσεως θρησκευτικών υποθέσεων, αλλά ένας χώρος συνάντησης μέ τόν Τριαδικό τόν Αληθινό Θεό καί τούς συναθρώπους μέ στόχο τήν επίτευξη τής σωτηρίας μας. Η αλήθεια καί η πείρα μάς διδάσκει ότι γιά όλους μας η είσοδος καί παραμονή μας στήν Εκκλησία συνδέεται άρρηκτα μέ κάποιο πρόσωπο, μέ κάποιον ενάρετο άνθρωπο, συνήθως Κληρικό, πού ο Θεός έστειλε στό δρόμο τής ζωής μας. Καί αυτό διότι ως άνθρωποι θέλουμε νά δούμε στήν Εκκλησία, νά επαληθεύεται στό κάθε ιστορικό παρόν η εντολή τού Κυρίου «Άγιοι γίνεσθε, ότι εγώ Άγιος ειμί».

Καί αυτό είναι ένα αίτημα επιτακτικό καί στή δική μας εποχή. Έχουμε ανάγκη Αγίων Ποιμένων αλλά καί Αγίων πιστών. Δέν είναι λύση η κατάργηση ή η αλλαγή κάποιων πραγμάτων ή δομών. Κυρίως χρειαζόμαστε ποιμένες πού μέ καθαρή καρδιά καί μέ τό φωτισμό τού Αγίου Πνεύματος, μέ προφητικό ζήλο καί χάρισμα θά μεταφέρουν τό θέλημα τού Θεού στό παρόν, ανοίγοντας δρόμους. Η ποιμαντική είναι τέχνη τεχνών καί επιστήμη επιστημών, λένε οι Πατέρες. Προϋπόθεση τής ποιμαντικής είναι η ορθή πίστη καί η οσιότητα τού βίου τού ποιμένος. Ο π. Γερβάσιος υπήρξε ένας τέτοιος ποιμένας. Καί αυτό είναι κάτι τό οποίο προφητεύθηκε από τόν μεγάλο σημειοφόρο Άγιο Νεκτάριο τής Αιγίνης. Υπενθυμίζω τό γεγονός. «Ένα ανοιξιάτικο πρωινό, σέ μιά αίθουσα τής Ριζαρείου Εκκλησιαστικής Σχολής, διδάσκει ο διευθυντής της Μητροπολίτης Πενταπόλεως Άγιος Νεκτάριος. Οι μαθητές συνεπαρμένοι από τίς γύρω ομορφιές τής άνοιξης, προσπαθούν νά παρακολουθήσουν τό μάθημα, όταν ακούν τόν διευθυντή τους νά απευθύνει τό εξής ερώτημα: Ποιός ο ρόλος τού γνησίου Ποιμένος εν τή Ορθοδόξω Εκκλησία; Αυθόρμητα σηκώθηκε όρθιος καί έσπευσε νά απαντήσει, ο νεαρός κληρικός Γερβάσιος, πού ήταν μαθητής τής Σχολής: «Νομίζω Άγιε Σχολάρχα, τό νά θυσιάζει τήν ώρα τού κινδύνου τή ζωή του αγογύστως υπέρ τών προβάτων...».

Η απάντηση συγκίνησε τήν ψυχή τού Αγίου Νεκταρίου καί πλήρης Πνεύματος Αγίου προσκάλεσε κοντά του τόν νεαρό κληρικό καί επιδεικνύοντάς τον στούς άλλους είπε: Εις τό πρόσωπον τού Ιεροδιακόνου Γερβασίου βλέπω τόν αυριανόν ταγόν τής Εκκλησίας, έναν γνήσιον ποιμένα τού χριστεπωνύμου πληρώματος».

Ο π. Γερβάσιος έζησε σέ εποχές πολέμων, φτώχειας, οικονομικών κρίσεων, κατοχής, πείνας, προσφυγιάς δηλαδή σέ εποχές χειρότερες τών δικών μας. Καί επέτυχε. Οι ευεργετημένοι πρόσφυγες, ανάμεσα στούς οποίους ζούσε, έλεγαν χαρακτηριστικά: «Παπούλη καί ψωμάκι θέλουμε, τίποτε άλλο δέν μάς χρειάζεται». Ο π. Γερβάσιος ήταν ποιμένας μέ συνείδηση καί θυσιαστικότητα. Μόνο τότε τό εκκλησιαστικό έργο θά αυξάνεται καί θά απλώνει ρίζες στίς καρδιές τών ανθρώπων. Πάνω στούς κόπους καί στίς θυσίες στήθηκε καί τό έργο τού π. Γερβασίου.

Άς δούμε μερικά χαρακτηριστικά τής ιερατικής προσωπικότητός του ωφέλιμα γιά όλους μας.

Παρέμεινε γιά πάντα ταπεινός εργάτης τής Ορθόδοξης Εκκλησίας, πιστός στίς αρχές του, όπου κι άν υπηρέτησε. Στή ζωή του στάθηκε εφεκτικός καί επιφυλακτικός έναντι τών εκκλησιαστικών αξιωμάτων καί τών επιτελικών θέσεων. Ο ίδιος αποδέχτηκε καί τήν ηγουμενία τής Μονής Γηροκομείου αφήνοντας τή θέση του ως καθηγητής Μέσης εκπαιδεύσεως καί τή θέση τού Πρωτοσυγκέλλου Αθηνών καί Πατρών. Από όλες αυτές παραιτήθηκε, μή θέλοντας νά συμβιβασθεί μέ φαύλα πρόσωπα καί τίς πρακτικές τους. Στό θέμα τής επισκοποιήσεώς του ήταν ανοικτός αλλά χωρίς νά χρειασθεί νά μεσιτεύσει αναξιοπρεπώς πρός τούτο. Η αλήθεια είναι, ότι ήταν απόλυτος στίς γραμμές του. Αλλά ταυτόχρονα είχε πικρά πείρα από τήν κακή συμπεριφορά κάποιων προσώπων, όπως τήν βίωσε στόν πόλεμο εναντίον τού Αγίου Νεκταρίου καί τού Ιεροθέου Μητροπούλου, όσο καί στό δικό του πρόσωπο. Αλλά καί ευρύτερα η διοικούσα τότε Εκκλησία, σιδηροδέσμια τής κοσμικής εξουσίας καί τού δυτικόφερνου μοντερνισμού, φαινόταν–συχνά άδικα-νά έχει απομακρυνθεί από τόν λαό καί τίς πνευματικές του ανάγκες, έχοντας ταυτιστεί στά μάτια τού απλού λαού μέ ένα τμήμα τού κρατικού μηχανισμού.

Σήμερα τά πράγματα είναι πολύ διαφορετικά. Η Εκκλησία τής Ελλάδος είναι αυτοδιοίκητη ρυθμίζοντας τά τού οίκου της ιεροκανονικώς, τό δέ ποιμαντικό, ιεραποστολικό καί φιλανθρωπικό έργο της είναι ιδιαίτερα ανεπτυγμένο αποτελώντας τήν πρώτη μέριμνα τών Αρχιερέων της. Εκείνο πού οφείλουμε νά κρατήσουμε από τό πρόσωπο τού π. Γερβασίου είναι η διάθεσή του νά υπηρετεί τήν Εκκλησία από κάθε θέση μέ ανιδιοτέλεια καί αυταπάρνηση. Καί επίσης σέ καμία περίπτωση, νά μή χωριστούμε από τό σώμα τής Εκκλησίας, σχίζοντας τόν χιτώνα τού Κυρίου Ιησού. Ιδιαίτερα γιά εμάς τούς Κληρικούς έχει μεγάλη σημασία η θυσία όχι απλώς τού κακού εαυτού μας αλλά καί τής φιλοδοξίας καί φιλαρχίας, καί τής κάθε τάσεως αυτονομήσεως καί δημιουργίας προσωποκεντρικών ομάδων, γεγονότα πού μολύνουν τή διακονία μας στήν Εκκλησία.

Η φιλοπατρία του είναι επίσης ένα χαρακτηριστικό τής ζωής τού Παπούλη. Ένα δείγμα της υπήρξε τό γεγονός, ότι όταν άρχισε η ιστορική εξόρμηση τού 1912 γιά τήν απελευθέρωση τής Ηπείρου, τής Μακεδονίας καί τής Θράκης, ο π. Γερβάσιος, διακόπτοντας τίς σπουδές του, έδωσε χωρίς δισταγμό τό “παρών”, ως εθελοντής στρατιωτικός Ιερέας, παρασημοφορηθείς στήν συνέχεια γιά τήν προσφορά του αυτή.

Μέ απόφασή τού τότε υπουργού Στρατιωτικών Ελευθ. Βενιζέλου τοποθετήθηκε άμισθος στρατιωτικός Ιερέας στό 2ο Ευζωνικό τάγμα, τό οποίο διακρίθηκε γιά τήν ανδρεία του σέ πολλές νικηφόρες μάχες. Ο ρόλος τού π. Γερβασίου ήταν νά εμψυχώνει καί νά στηρίζει τούς μαχητές, νά παρηγορεί τούς τραυματίες, νά τελεί Θείες Λειτουργίες καί νά τούς κοινωνεί, νά ομιλεί καί νά εξομολογεί, νά συμπάσχει στίς κακουχίες...”.

Ο μετέπειτα Μητροπολίτης Εδέσσης καί Πέλλης, Διονύσιος Παπανικολόπουλος, έγραψε σχετικά μέ τόν Γέροντα Γερβάσιο:

«...Τόν ενθυμούμαι μέ φορτωμένον τόν σάκκον μέ τάς αποσκευάς του, διάβροχον καί μέχρι λαιμού λασπωμένον νά βαδίζει δρόμον μέσα στίς λάσπες τού πεδίου τής μάχης τών Γιαννιτσών δίπλα εις τούς αερόποδας ευζώνους μας. Καί εγώ δέν ήμουν εις καλυτέραν κατάστασιν. Αντηλλάξαμεν θερμόν αδελφικόν ασπασμόν καί έκαστος ακολουθήσαμεν τόν δρόμον του. Διά δευτέραν φοράν πάλιν συναντήθημεν τήν 15η Ιουλίου 1913 στά υψώματα τού τζαμί Τεπέ, εντός βουλγαρικού εδάφους. Ήτο τότε κατάκοπος καί νήστις. Ως μού είπε, είχε τρείς ημέρες νά βάλει κάτι εις τό στόμα του. Είχα κάποιο ξεροκόμματον εγώ εις τό σακκίδιόν μου. Τού τό προσέφερα. Τό εδέχθη. Μέ ησπάσθη καί έφυγε ακολουθών τούς ευζώνους του πρός Μέτσοβον.».

Τό 1944 η φήμη του γιά τίς ικανότητές του, αλλά καί γιά τήν προσωπικότητά του η οποία ξεπερνούσε τά αυστηρά θρησκευτικά καί πολιτικά σύνορα, τόν φέρνουν επικεφαλής επιτροπής, η οποία προσπάθησε νά συμφιλιώσει τούς ηγέτες τών αντιστασιακών οργανώσεων. Επιτυχία τού Γέροντα θεωρήθηκε η αποτροπή σφαγών καί διωγμών στήν ευρύτερη περιοχή τών Πατρών.

Σήμερα η πατρίδα μας διέρχεται μεγάλους κινδύνους. Καί αυτοί οι κίνδυνοι είναι εν πολλοίς ύπουλοι, αφανείς, γι’ αυτό καί περισσότερο επικίνδυνοι. Ένας από αυτούς είναι η υποτίμηση καί ο χλευασμός τής φιλοπατρίας, τής αγάπης, γιά τήν Ελλάδα μας. Καί αυτό έχει επηρεάσει καί τό σώμα τής Εκκλησίας, Κληρικών καί λαϊκών. Η συμπεριφορά μας αυτή ερχόμενη σέ ευθεία αντίθεση μέ τή ζωή, τή δράση καί τή θυσία Αγίων καί ηρώων, άν συνεχιστεί, θά έχει ολέθριες συνέπειες γιά τήν πατρίδα μας. Έφθασαν κάποιοι νά πούν-καί δυστυχώς δέν αντιδράσαμε όσο τους αξίζει,-ότι είμασταν καλύτερα κάτω από τήν σκλαβιά τών αλλοθρήσκων Τούρκων. Άλλοι πάλι λένε, ότι ως Εκκλησία πρέπει νά ασχολούμαστε μόνο μέ τήν σωτηρία τών ανθρώπων καί δέν μάς αφορά τό μέλλον τής Ελλάδος μας. Αλλά η ιστορία εκδικείται, όσους τήν ξεχνούν. Ως συνειδητά μέλη τής Εκκλησίας καί Έλληνες τιμώντας τόν π. Γερβάσιο σήμερα, οφείλουμε καί σέ αυτό νά τόν μιμηθούμε. Είμαστε Ορθόδοξοι αλλά είμαστε καί Έλληνες καί καυχόμαστε καί γιά τά δύο καί είμαστε έτοιμοι νά αγωνιστούμε καί γιά τά δύο, εάν χρειασθεί.

Ένα τρίτο σημείο τής φυσιογνωμίας τού π. Γερβασίου είναι η θέση του έναντι τού αιτήματος γιά εκκλησιαστική μεταρρύθμιση. Γράφει ο Γέροντας σχετικά: Η «Εκκλησιαστική μεταρρύθμισις, (αφορά) τό ορατόν καί διοικητικόν μέρος τής Εκκλησίας ημών. Πιστεύομεν ότι τό ιερώτατον τούτο έργον είναι επείγον αφορών αυτήν τήν ύπαρξιν τής Ορθοδοξίας...». Καί συνεχίζει: αυτή η μεταρρύθμιση δέν αφορά «τά αιώνια όρια ά έθεντο οι Πατέρες ημών καί νόμους υπάρχοντες εις τόν αιώνα καί υπέρ πάντας τούς βασιλικούς καί εξωτερικούς νόμους (Επίκαιρα προβλήματα, σ. 160). Καί καταλήγει: «Οπίσω εις τούς Πατέρας καί εις τήν Ορθοδοξίαν εκείνων», είναι τό σύνθημα τής σωζούσης επιστροφής, ήν λέγομεν μεταρρύθμισιν» (σ. 162). Ο π. Γερβάσιος ως εκκλησιαστική μεταρύθμιση εννοούσε τήν επιστροφήν στό πατερικό ήθος. Καί πράγματι έτσι είναι. Αναφέρθηκε καί νωρίτερα, ότι χρειαζόμαστε ποιμένες μέ πνεύμα θυσίας καί αυταπάρνησης, μέ ήθος, έμπνευση καί φωτισμό. Διότι μόνο θυσιαζόμενος κανείς πρωτοπορεί. Ένας τέτοιος ποιμένας προσλαμβάνει κάθε εποχή καί τήν εγκεντρίζει στό σώμα τού Χριστού, τήν εκκλησιαστικοποιεί, τήν μεταμορφώνει. Όλα τά καλά τού κόσμου είναι δικά μας, δηλαδή τού Θεού δώρα είναι. Άρα όλα μπορούμε νά τά χρησιμοποιήσουμε εν Χριστώ.

Ο π. Γερβάσιος στηριζόμενος στό παράδειγμα καί τήν Ορθοδοξία τών Αγίων Πατέρων έδωσε έμφαση στό πνευματικό του έργο σέ δύο κυρίως τομείς, οι οποίοι είναι εξόχως επίκαιροι. Ο πρώτος είναι η Θ. Λατρεία καί ο δεύτερος η Κατήχηση καί Αγωγή. Καί στά δύο κατέστη πρωτοπόρος αλλά πάντοτε συνδεδεμένος μέ τίς πατερικές πηγές.

1. Κατήχηση καί αγωγή. Χρησιμοποιούμε τούς δύο αυτούς όρους καθώς η κατήχηση αφορά κυρίως τούς μεγάλους ενώ η αγωγή τά παιδιά καί τούς νέους. Αρχικά ο π. Γερβάσιος εργάστηκε μέσα από τό Μυστήριο τής Εξομολογήσεως, στό οποίο μεγίστη σημασία έδινε και δικαίως. Διότι ο Πνευματικός καί η εμπιστοσύνη σ’ αυτόν, θά μάς κρατήσει στό Χριστό καί στήν ελπίδα, όταν αρχίζουν οι μπόρες καί οι πειρασμοί τής ζωής. Μέσα στό Εξομολογητήριο καλλιεργούσε θεόσδοτες κλήσεις είτε γιά τήν αφιέρωση καί τόν μοναχισμό είτε γιά τήν οικογενειακή ζωή. Καί από τίς δυό τάξεις πιστών ετοίμαζε καί κατήρτιζε τά στελέχη τού πνευματικού έργου του. Στιχών στήν πατερική διδασκαλία, όπως τά γραφόμενα από τόν Μ. Βασίλειο, συνιστούσε τήν συχνή καί καλώς προετοιμασμένη Θεία Κοινωνία. Ο ίδιος λειτουργούσε τουλάχιστον τετράκις τής εβδομάδος, διότι γνώριζε εμπειρικώς, ότι από τό Άγιο Θυσιαστήριο ξεκινούν καί καταλήγουν τά πάντα. Γύρω από τή Θ. Κοινωνία περιστρέφεται όλη μας η ζωή καί τό αιώνιο μέλλον μας. Όμως προχώρησε καί περαιτέρω. Ως θεοφώτιστος αλλά καί ευφυής άνθρωπος έβλεπε, ότι γιά νά κρατηθούν οι άνθρωποι στό δρόμο τού Ευαγγελίου καί ιδιαίτερα οι νέοι δέν αρκεί μόνο η συμμετοχή στά ιερά Μυστήρια ή σέ ένα ωριαίο εβδομαδιαίο κήρυγμα, αλλά χρειάζεται η αλληλοβοήθεια καί στήριξη μεταξύ τών μελών τής Εκκλησίας, η οποία στηρίζεται στήν κοινωνία καί στόν σύνδεσμο τής εν Χριστώ αδελφότητος. «Αδελφός υπ’ αδελφού βοηθούμενος ως πόλις οχυρά» σημειώνει ο αδιάψευστος αγιογραφικός λόγος. Ο π. Γερβάσιος ίδρυσε τά πρώτα κατηχητικά σχολεία στήν Ελλάδα τόν Απρίλιο τού 1923 ως ένα ολοκληρωμένο σύστημα ζωής καί πνευματικής τροφής, πού αγκαλιάζει, ει δυνατόν, όλη τήν ζωή τού ανθρώπου. Γιά τά νήπια δημιούργησε τά πρώτα εκκλησιαστικά νηπιαγωγεία. Στήν συνέχεια οι κατηχητικές ομάδες είχαν χωριστεί σέ τρείς βαθμίδες κατά φύλο καί ηλικία. Είχε συντάξει καί σχετικά βοηθήματα καί προγράμματα διδασκαλίας, πού δείχνουν τήν σοβαρότητα καί συστηματικότητα τής όλης προσπάθειας. Διοργάνωνε ακόμη εκδρομές μέ κέντρο τήν Θ. Λειτουργία αλλά καί τήν ψυχαγωγία καί τήν εν Χριστώ αναστροφή. Καί επειδή γνώριζε τήν σημασία τής κοινής ζωής ίδρυσε τίς παιδικές εξοχές καί κατασκηνώσεις, ήδη πρίν τόν Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο. Επίσης χρησιμοποίησε χριστιανικά άσματα κατάλληλα γιά τά παιδιά. Όσοι φοιτήσαμε σέ Κατηχητικά, στά οποία υπεύθυνοι ήσαν στελέχη τής Αναπλαστικής Σχολής, ηχεί στά αυτιά μας, ο ψαλμικός στίχος πού ψάλαμε σέ κάθε συνάντηση: «άφετε τά παιδία, έρχεσθαι πρός με καί μή κωλύετε αυτά, τών γάρ τοιούτων εστίν η βασιλεία τών ουρανών».

Αλλά καί γιά τό επαγελματικό καί μορφωτικό μέλλον τών παιδιών του εφρόντιζε. Ως αληθής ποιμένας γνώριζε, ότι δέν μπορεί νά σταθεί απαθής στό πρόβλημα τής έκπαιδεύσεως καί επαγγγελματικής αποκαταστάσεως τών παιδιών του, γι’ αυτό καί ίδρυσε σχολές βιοτεχνιας καί χειροτεχνίας, καθώς επίσης καί Νυκτερινή Σχολή αναλφαβήτων μέ μεγάλη επιτυχία. Παράλληλα δέν πρέπει νά λησμονείται η μεγάλη φιλανθρωπική προσπάθεια τού Γέροντα μέ εράνους πρός ενίσχυση τών φτωχών Πατρινών καί ιδίως τήν οργάνωση τών συσσιτίων κατά τήν περίοδο τής κατοχής.

Όμως, η κατήχηση δέν σταματούσε ποτέ. Γι’ αυτό, γιά κάθε ηλικία καί τάξη ανθρώπων γίνονταν πνευματικές συνάξεις, τέσσερις φορές τήν εβδομάδα. Οι κατηχητικές συναντήσεις δέν σταματούσαν ούτε τό καλοκαίρι. Ο διάβολος, έλεγε, δέν κάνει διακοπές τό καλοκαίρι, τουναντίον κάνει γενική επιστράτευση καί ολομέτωπη επίθεση κατά τών χριστιανών.

Ένα επίσης χαρακτηριστικό τού έργου τού π. Γερβασίου ήταν η συμμετοχή σ’ αυτό ανθρώπων κάθε κοινωνικής τάξεως καί οικονομικής δυνατότητος. Κέντρο τής δράσης του ήταν τά Προσφυγικά, οι αποροιμένοι καί περιφρονημένοι τής Πατραϊκής κοινωνίας τού μεσοπολέμου. Στήν Αναπλαστική μάλλον πλεόναζαν καί πλεονάζουν οι απλοί άνθρωποι τού μόχθου, οι τεχνίτες, οι εργάτες, οι μεροκαματιάρηδες. Συχνά στήν Εκκλησία, ή στίς χριστιανικές προσπάθειες κοιτάμε τό έξω τού ανθρώπου καί όχι τόν έσω άνθρωπο. Αλλά μέ τόν τρόπο μας αυτόν απομακρύνουμε τούς άσημους καί ανώνυμους, πού αισθάνονται κοντά μας άβολα.

2. Ο δεύτερος άξονας τού έργου του ήταν η Θ. Λατρεία. Βασικό στοιχείο τής πνευματικής εργασίας ανάμεσα στούς νέους καί τούς μεγαλυτέρους ήταν η λειτουργική ζωή. Αρχικά στόν Άγιο Δημήτριο καί τήν Αγία Αικατερίνη καί στήν συνέχεια στήν Αγία Ταβιθά καθιέρωσε τίς όρθρου βαθέος Θ. Λειτουργίες, προκειμένου νά ανεφοδιάζονται πνευματικά οι πιστοί καί μάλιστα οι εργαζόμενοι, οι οποίοι εγκαίρως έπρεπε νά βρίσκονται στήν καθημερινή εργασία τους. Σχεδόν καθημερινώς η ακολουθία ξεκινούσε στίς 3 τό πρωί καί τελείωνε κατά τίς 7 μαζί μέ τή Θ. Λειτουργία, όπου κατά δεκάδες τά πνευματικά του παιδιά μεταλάμβαναν τού Σώματος καί τού Αίματος τού Κυρίου μας. Όσοι έζησαν τίς Λειτουργίες αυτές μιλούν γιά ουράνιες καταστάσεις. Ο π. Γερβάσιος στεκόταν πάντοτε όρθιος, σιωπηλός, σκυμμένος ελαφρά πρός ανατολάς, προσευχόμενος, μέ δάκρυα στά μάτια. Η συμψαλμωδία, μάλιστα κατά τίς μαθητικές Λειτουργίες, η σωστή εκφορά τών εκφωνήσεων καί τών ευχών, η κατανυκτική ατμόσφαιρα, η λιτότητα καί η σοβαρότητα, δημιουργούσαν μιά εικόνα τών πρωτοχριστιανικών λατρευτικών συνάξεων. Μοναχός συνειδητός ο ίδιος καθιέρωσε μοναστηριακές πρακτικές στό καθημερινό πρόγραμμα τών Κατασκηνώσεων καί τών Λειτουργιών. Στίς Κατασκηνώσεις καθημερινά προβλέπεται μέχρι σήμερα σύντομος Όρθρος (τά βασικά του στοιχεία), Αγιογραφική καί αγιολογική μελέτη, Εσπερινός καί Απόδειπνο. Είναι διαπιστωμένο, ότι οι κατασκηνωτές τής Αναπλαστικής γνωρίζουν νά διαβάζουν κείμενα, νά ψάλλουν, νά βρίσκουν χωρία τής Αγίας Γραφής, νά γνωρίζουν βασικές αρχές τής Ορθοδόξου πίστης μας, νά έχουν στοιχειώδη αντιαιρετική πανοπλία. Βέβαια είναι Κατασκήνωση «δύσκολη», αλλά, όπως στόν Στρατό υπάρχουν πολλά σώματα καί όπλα, έτσι καί στήν Εκκλησία χρειαζόμαστε ειδικές δυνάμεις γιά όσους τό επιθυμούν. Δέν τίς καταργούμε ή τίς υποτιμούμε, επειδή εμείς δέν τίς αντέχομε.

Ένα επίσης ωραίο μοναστηριακό έθιμο μέ πολύ σημασία είναι η εμμελής μνημόνευση τών κτιτόρων καί ευργετών τής Σχολής καί τής Κατασκηνώσεως σέ κάθε Θ. Λειτουργία αλλά καί στήν κατασκηνωτική Τράπεζα. Τά παιδιά μαθαίνουν νά ευχαριστούν, μαθαίνουν ότι έχουν πνευματικές ρίζες, μυούνται στήν ευχαριστιακή προσευχή, εμπνέονται νά συναριθμηθούν καί αυτοί στούς ευεργέτες τών έργων τού Θεού.

Επειδή σκοπός τών συχνών Θ. Λειτουργιών ήταν η συμμετοχή καί η πνευματική οικοδομή, κατήργησε τήν διατίμηση τών κεριών καί τίς δισκοφορίες, πού έφερναν σέ δύσκολη θέση πολλούς πτωχούς ανθρώπους. Αυτό δέν σημαίνει, ότι δέν συνιστούσε τήν προσφορά πρός τόν οίκο τού Θεού καί υλικών αγαθών. Γι’ αυτό καί επαναλάμβανε τό χωρίο «ουκ οφθήσομαι ενώπιόν Σου (Κύριε) κενός».

Θέλοντας νά δείξει τήν ιδιαίτερη επιμέλεια πού απαιτείται γιά τήν Λατρεία τού Θεού, έδιδε μεγάλη σημασία στήν Παρασκευή τού προσφόρου καί τού νάματος γιά τή Θ. Λειτουργία. Μέ τήν σύστασή του γίνονταν ειδικά φροντιστήρια πρός τόν σκοπό αυτό. Καί η προσπάθειά του αυτή μέχρι σήμερα αποδίδει πλούσιους καρπούς. Κατά κοινή ομολογία η Πάτρα είναι από τίς λίγες περιοχές πού οι πιστοί, καί μάλιστα οι γυναίκες, ζυμώνουν πολλά καί καλά πρόσφορα, δίδοντας ξεχωριστή σημασία στό ιερό αυτό έργο.

Όμως ο π. Γερβάσιος καλλιέργησε ιδιαιτέρως καί τό λειτουργικό κήρυγμα. Θεωρούσε καί πολύ σωστά καί σύμφωνα μέ τούς Ιερούς Κανόνες, ότι δέν νοείται Θ. Λειτουργία χωρίς κήρυγμα. Ο ίδιος μιλούσε προετοιμασμένος, μετά τό Ευαγγέλιο καί περί τά 12 λεπτά. Όμως επειδή γνώριζε ότι αυτό δέν επαρκεί, συμπλήρωνε καί ανέπτυσσε ευρύτερα τήν ερμηνεία στά θέματα Θείας Λατρείας καί στά εσπερινά του κηρύγματα. Έχουμε σειρά κηρυγμάτων γιά τά θέματα αυτά. Ουσιαστικά καί τά τρία βιβλία τά οποία συνέγραψε ο Γέροντας, στό θέμα τής εν επιγνώσει Λατρείας τού Θεού αποβλέπουν. Ο ίδιος γνώριζε άριστα τήν Παλαιά καί τήν Καινή Διαθήκη καθώς καί τούς Πατέρες τής Εκκλησίας, τών οποίων χωρία χρησιμοποιεί αφθόνως στά βιβλία, στίς ομιλίες του αλλά καί στίς κατ’ ιδίαν συζητήσεις καί νουθεσίες.

Θά αναφέρω ένα θαυμαστό γεγονός, στό οποίο φαίνεται ο συνδυασμός αγιότητος καί μορφώσεως. Ο αείμνηστος Μοναχός Βαρλαάμ, αδελφός τής Προηγουμένης Μακρίνας τής Ιεράς Μονής Ελεούσης, εγκαταβιούσε τότε στήν Μονή Χρυσοπηγής τής Δίβρης. Αντιμετώπιζε ένα σοβαρό πρόβλημα καί αποφάσισε νά συμβουλευθεί τόν π. Γερβάσιο. έφθασε στήν Αναπλαστική Σχολή μεσημέρι. Ο Γέροντας αναπαυόταν καί η αείμνηστη κ. Αθηνά Θεοδοσίου δέν τόν άφηνε νά ενοχλήσει τόν Παπούλη. Τότε ο π. Γερβάσιος, χωρίς νά γνωρίζει ποιός τόν ζητούσε είπε: «Πέστε στόν π. Βαρλαάμ νά έλθει». Ο π. Βαρλαάμ εισήλθε στό κελί τού Γέροντα καί αυτός χωρίς χρονοτριβή τού λέει: «Πήγαινε στή βιβλιοθήκη τού δωματίου καί από τό ράφι αυτό πάρε τό τάδε βιβλίο. Άνοιξε στήν σελίδα αυτή, διάβασε καί αυτό νά πράξεις». Εκεί ήταν όντως η απάντηση!

Καί ένα ερώτημα γιά εμάς. Πόσοι έχουμε έστω μιά φορά διαβάσει ολόκληρη τήν Αγία Γραφή, Παλαιά καί Καινή Διαθήκη; Οι Άγιοι Πατέρες καί ο π. Γερβάσιος εν προκειμένω ουσιαστικά τή γνώριζαν εις βάθος, ανασύροντας από τό θησαυρό αυτό, χωρία καί γεγονότα πρός οικοδομήν τών ιδίων καί τών άλλων. Πόσο μελετούμε τίς πατερικές πηγές προκειμένου νά τίς χρησιμοποιούμε στά κηρύγματα ή στά κατηχητικά μας; Τί διαβάζουν τά παιδιά καί τά εγγόνια μας, άν διαβάζουν, καί τί τούς διηγούμαστε εμείς;

Ιδιαίτερη σημασία έδωσε ο μακαριστός Γέροντας καί στό θέμα τών άλλων Μυστηρίων. Γνώριζε πόσο σημαντικό είναι νά ξαναβρούμε τό σκοπό τών ιερών Μυστηρίων, διότι αυτά είναι οι θύρες τής Χάριτος τού Θεού. Μιλήσαμε ήδη γιά τήν Εξομολόγηση καί τή Θεία Λειτουργία. Ο π. Γερβάσιος επανατόνισε έργω καί πράξει καί τά Μυστήρια τού Βαπτίσματος καί τού Χρίσματος. Καυτηρίαζε τήν πλημελή τέλεσή τους αλλά καί τήν έλλειψη προσευχητικής συμμετοχής σ’ αυτά, πού τά μετατρέπουν σέ κοσμικά γεγονότα. Ένα θαυμαστό γεγονός αναφέρεται σχετικά μέ τό θέμα τού Βαπτίσματος. Είχε διδάξει στά παιδιά καί μάλιστα στά κορίτσια, πώς σέ περίπτωση κινδύνου νά αεροβαπτίζουν τά παιδιά. Συνιστούσε σέ περίπτωση πού δέν μπορεί νά πραγματοποιηθεί ούτε αεροβάπτισμα, διότι δέν μπορεί τό νεογνό νά μετακινηθεί, ο ποιών τό Βάπτισμα ανάγκης νά βουτά τά τρία δάκτυλά του στό έλαιο καί τό νερό τού καντηλιού καί μέ αυτά νά σταυρώνει τό σώμα τού παιδιού, λέγοντας «Εις τό όνομα τού Πατρός καί τού Υιού καί τού Αγίου Πνεύματος». Μιά πνευματική κόρη τού Παπούλη, βρίσκεται μάλλον ανάμεσά μας, βρέθηκε σέ μιά τέτοια περίπτωση, δίνοντας στό βαπτιζόμενο τό όνομα Παρασκευή. Τήν ώρα πού σταύρωνε τό παιδί, ένιωσε κάτι σάν ηλεκτρικό ρεύμα νά τή διαπερνά καί ταυτοχρόνως δάκρυα νά εξέρχονται άφθονα καί αβίαστα από τά μάτια της. Συγκλονισμένη, τό απόγευμα τής ιδίας ημέρας επισκέπτεται τόν π. Γερβάσιο. Αυτός μόλις τήν είδε καί πρίν αυτή πεί τό ότι δήποτε, σηκώθηκε, τήν υποδέχθηκε μέ ενθουσιασμό λέγοντάς της «Κόρη μου, σέ ζηλεύω. Ένιωσες σήμερα τό Άγιο Πνεύμα».

Επίσης μεγάλη σημασία έδινε ο Γέροντας στό Χρίσμα. Γι’ αυτό μόλις τό νεοφώτιστο έβγαινε από τήν Κολυμβήθρα, ζητούσε όλο τό Εκκλησίασμα νά γονατίσει καί νά ψάλλει τό ύμνο τής Πεντηκοστής «πάντα χορηγεί τό Πνεύμα τό Άγιον». Στήν συνέχεια προχωρούσε μέ μεγαλοπρέπεια καί ιεροπρέπεια στήν σφράγιση τού νεοφωτίστου μέ τό Άγιο Μύρο. Επίσης συνιστούσε τό εφορκιστόν καθαγιασμένο έλαιον, πού απέμενε μετά τήν άλειψη τού σώματος τού βαπτιζομένου, νά τό κρατούν οι γονείς του στό εικονοστάσι καί νά τό χρησιμοποιούν ως φυλακτήριο καί φάρμακο κατά τών δαιμονικών επηρειών καί τών ποικίλων ασθενειών.

Αλλά καί γιά τόν Γάμο καί τήν σωστή προετοιμασία γιά αυτόν, είπε καί έγραψε πολλά. Ο ίδιος ως εφημέριος επανέφερε τήν τέλεση τού Γάμου μέσα στή Θεία Λειτουργία, φυσικά γιά πρόσωπα καταλλήλως προετοιμασμένα. Ήταν προσγειωμένος στήν πραγματικότητα καί αυτό φαίνεται καί γραπτώς από τά άρθρα καί τά βιβλία του, αλλά δέν ήθελε νά στερήσει τούς ανθρώπους από τά υψηλά καί μεγαλειώδη, πού θέτει ως στόχους η εν Χριστώ ζωή.

Καί στό θέμα τού Μοναχισμού η θέση του ήταν η παραδοσιακή. Ενίσχυε καί αύξανε τίς μοναχικές κλήσεις. Πλήθος είναι τά πνευματικά του παιδιά πού έγιναν μοναχοί καί μοναχές καί εκόσμησαν καί κοσμούν μέ τίς αρετές τους καί τή θεοφιλή εγκαταβίωσή τους, τά Μοναστήρια μας.

Είναι σημαντικό γιά τήν εποχή τότε καί τώρα η προσαρμογή τού ωραρίου τών Ακολουθιών καί τών κατηχητικών κηρυγμάτων στίς ανάγκες τού ποιμνίου. Συχνά εμείς οι Κληρικοί φαινόμαστε νά κινούμαστε σέ άλλους κόσμους παρωχημένους εδώ καί δεκαετίες. Οι πολύ πρωϊνές Λειτουργίες καί μετά τή Δύση τού ηλίου συνάξεις καθιερώθηκαν από τόν Παπούλη μέ βάση τόν τρόπο ζωής τής πλειοψηφίας τών πιστών.

Ο π. Γερβάσιος ακολουθώντας τό παράδειγμα άλλων πατέρων, προχώρησε στήν σύνταξη νέων ευχών-ήταν άριστος χειριστής τής ελληνικής γλώσσας-προκειμένου μέ τόν τρόπο αυτό νά εκκλησιαστικοποιήσει καινούργιες ανάγκες τής κοινωνίας. Έτσι συνέταξε τήν πρώτη γνωστή ευχή γιά τήν ευλόγηση τής Βασιλόπιττας, δίδοντας άλλη διάσταση σ’ ένα ηθικώς αδιάφορο έθιμο. Επίσης συνέταξε ευχή γιά τή φύτευση δένδρου. Μάλιστα η ευχή αυτή διαβάστηκε στόν αγιασμό πού τελέστηκε μετά τήν νεανική Θ. Λειτουργία τόν Φεβρουάριο τού 1929 καί πρίν τήν έναρξη τής δενδροφυτεύσεως στόν Προφήτη Ηλία. Ένα από τά πεύκα αυτά, αυτό πού φύτευσε ο π. Γερβάσιος κατά τήν κοπή του τό 1960 βρέθηκε νά έχει θαυμαστώς αποτυπωμένο εντός του τόν Τίμιο Σταυρό. Μάλιστα στήν συγκεκριμένη περίπτωση αναφέρουν αυτόπτες κατά τήν δενδροφύτευση, ότι μετά τόν Αγιασμό ο π. Γερβάσιος μίλησε στά παιδιά γιά τήν αξία τού έργου αυτού. Βλέπουμε, αγαπητοί μου, πώς οι Γέροντες καί οι Άγιοι είχαν αληθινή καί υγιή οικολογική συνείδηση.

Οι δύο αυτοί άξονες Κατήχησης καί Λατρείας αλληλοσυμπληρώνονται καί βοηθούνται δημιουργώντας αληθινούς χριστιανούς.

Η μέριμνα τού π. Γερβασίου γιά τήν Κατήχηση καί τήν Λατρεία –-ήταν τό κύριο μέλημά του καί εν ζωή καί μετά θάνατον. Θά αναφέρω αναλυτικώς δύο θαυμαστά γεγονότα, τά οποία επαληθεύουν αυτή τήν αλήθεια, αλλά αποδεικνύουν καί τήν παρρησία τού π. Γερβασίου ενώπιον τού Θρόνου Κυρίου Παντοκράτορος.

Ήταν παραμονή τής Μεταμορφώσεως τού Σωτήρος, αρχές τής δεκαετίας τού ’70. Στήν κατασκήνωση τών κοριτσιών στά Συχαινά αρχηγός ήταν η αείμνηστη Αικατερίνη Ανδρικοπούλου. Παρά τίς προσπάθειες τών υπευθύνων δέν βρισκόταν Ιερέας νά λειτουργήσει τήν επόμενη μεγάλη εορτή γιά τά παιδιά. Ούτε γιά πρόσφορο εφρόντισαν. Εξάλλου, τί νά τό έκαναν; Στενοχωρημένες έπεσαν γιά ύπνο, αφού προσκύνησαν γεμάτες παράπονο τόν τάφο τού Γέροντα. Τό πρωί τούς ξύπνησε ο κτύπος τής καμπάνας τού Ναού τής Αγίας Παρασκευής. Πετάχτηκαν ξαφνιασμένες. Ποιός χτυπά τήν καμπάνα; Έσπευσαν στήν Εκκλησία, όπου έκπληκτες βλέπουν τόν ενάρετο αείμνηστο Ιερέα π. Νικόλαο Κογιώνη νά στέκεται εκεί καί νά περιμένει. «Πάτερ ποιός σάς είπε νά έλθετε σήμερα νά λειτουργήσετε, αλλά καί ποιός σάς άνοιξε τήν κλειδωμένη πόρτα τής Κατασκήνωσης;» «Ο Παπούλης, ο π. Γερβάσιος εμφανίστηκε σέ μένα καί μέ κάλεσε νά λειτουργήσω γιά τά παιδιά του. Ο ίδιος μού άνοιξε τήν πόρτα» αποκρίθηκε ο π. Νικόλαος. «Πάτερ, δέν έχουμε πρόσφορο» ξαναρώτησαν τό ίδιο απορημένες. «Θά φροντίσει καί γι’ αυτό ο Παπούλης» είπε καί πάλι ο ευλαβέστατος Ιερεύς. Καί πράγματι. Μιά γυναίκα κατηφορίζει από τήν πύλη πρός τήν Εκκλησιά, κρατώντας σέ καθαρή πετσέτα τό πρόσφορό της. «Κυρία μου, πού έμαθες ότι έχουμε Εκκλησιασμό καί πώς ήρθες τόσο πρωί;» «Ξεκίνησα νά πάω τό πρόσφορό μου, πρωί-πρωί στόν Άγιο Νικόλαο τών Συχαινών γιά νά προλάβω τήν Προσκομιδή. Αλλά στό δρόμο ένας γέροντας παπάς μέ σταμάτησε καί μού είπε: Κόρη μου, πού πάς; Στόν Άγιο Νικόλαο έχει ο παπάς πρόσφορα. Νά τό πάς στήν Κατασκήνωση, γιά νά λειτουργήσουν, μού είπε καί εξαφανίστηκε. Έτσι ήλθα». «Ποιός ήταν ο παπάς;» Η απάντηση είναι φανερή.

Ήταν βράδυ στήν Κατασκήνωση τών κοριτσιών. Στό μεγάλο θάλαμο τά παιδιά κοιμούνται. Μιά ομαδάρχισσα πού είναι παρούσα ανάμεσά μας, παρέμενε ξύπνια, προσέχωντας τίς κατασκηνώτριες. Έκανε ζέστη καί η ομαδάρχισσα βγήκε στήν πόρτα νά πάρει αέρα. Ξαφνικά ακούει σουρτά βήματα καί κτύπους από μπαστούνι νά πλησιάζουν από τήν Εκκλησία. Δέν φαινόταν κάποιος, μόνο ήχος. Φοβισμένη η κοπέλα μπήκε μέσα καί στάθηκε όρθια καί προσευχόμενη δίπλα στό κρεβάτι της. Ο ήχος πλησίασε. Ο αόρατος άνθρωπος έκανε ένα γύρο εξωτερικά τού θαλάμου καί στήν συνέχεια μπήκε στό εσωτερικό του. Όταν πλησίασε στήν ομαδάρχισσα αυτή έκανε τό Σταυρό της. Καί τότε ο αόρατος επισκέπτης άρχισε νά απομακρύνεται καί συνάμα μιά άρρητη ευωδία απλώθηκε.

Ποιός ήταν αυτός, πού περπάταγε στήν Κατασκήνωση, ανάμεσα στά παιδιά; Είναι αυτός πού τό πανωφόρι του, δηλαδή τό αγιασμένο σώμα του είναι θησαυρισμένο πίσω από τόν Ναό τής Αγίας Παρασκευής. Είναι αυτός πού περιπολεύει τήν κατασκήνωση, τήν πόλη, τήν Οικουμένη, διότι έχει πρεσβεία. Τά μικρά παιδιά ακούνε στόν τάφο του κτύπους από τό μπαστουνάκι του. Είναι μιά διαρκής υπόμνηση. Δέν κτυπά μόνο για τά παιδιά αλλά καί γιά μάς. «Ξυπνήστε» ώρα εξ ύπνου ημάς εγερθήναι. Τά παιδία μου! Στά “παιδία του” αυτά αφιέρωσε τίς ύστατες σκέψεις του καί τούς παλμούς τών τελευταίων του ημερών. Έλεγε λίγο πρίν τήν αποστολική ημέρα τής 30ης Ιουνίου 1964, κατά τήν οποία εξεδήμησε πρός Κύριον: “Σάς εμπιστεύομαι τά παιδία μου, τά νήπιά μου, τό αύριον τού Έθνους, τάς χρυσάς ελπίδας τού αιωνίου μέλλοντός μου...”.

Τά θαύματα τά οποία διηγηθήκαμε έρχονται νά συνδέσουν καί νά επισφραγίσουν αυτές τίς δύο αγάπες, τούς δύο άξονες τού έργου τού ποιμαντικού έργου τού π. Γερβασίου. Τήν Κατήχηση καί τήν Λατρεία. Δέν είναι τυχαίο καί τό γεγονός, ότι τό πιό γνωστό θαύμα εν ζωή τού Παπούλη έγινε σέ Κατασκηνωτικό τότε χώρο, ανάμεσα στά παιδιά καί κατόπιν Λατρείας καί προσευχής. Πρόκειται γιά τό θαύμα τού αποτυπωμένου στό πεύκο, αχειροποιήτου Σταυρού στόν Προφήτη Ηλία. Πόσα παιδιά, ακόμη, δέν ήταν αυτόπτες μάρτυρες στό επαναλαμβανόμενο θαύμα, όταν ο Παπούλης στήν κουζίνα τής Κατασκήνωσης σταύρωνε τά καζάνια καί στήν υγρή μάζα σχηματιζόταν καί παρέμενε τό σχήμα τού Σταυρού. Κι αυτός έλεγε «σκεπάστε τα»! Τίποτε άλλο. Αλλά καί σέ άλλη περίπτωση μετά τήν κοίμησή του, όταν μαινόμενη πυρκαγιά κατευθυνόταν στήν Κατασκήνωση, ο αείμνηστος Γεώργιος Οικονόμου δακρύων επικαλέστηκε τήν πρεσβεία τού π. Γερβασίου, μέ αποτέλεσμα τήν άμεση απομάκρυνση τού κινδύνου.

Σεβασμιώτατε, πατέρες καί αδελφοί μου,

Ζούμε σέ περίεργες ημέρες. Μοιάζουν παράλληλες οι εποχές η σημερινή καί αυτή τού π. Γερβασίου. Τά αιτήματα γιά μεταρρυθμίσεις σέ κάθε τομέα καί στήν Εκκλησία πληθαίνουν. Ταυτοχρόνως η αποστασία από τήν Ορθόδοξη πίστη τού λαού μας αυξάνει καί ιδιαίτερα τής νέας γενιάς. Παραμένουμε ακατήχητοι ακόμη δυστυχώς καί οι ποιμένες τής Εκκλησίας. Έχουμε γεμίσει πτυχιούχους θεολόγους καί κληρικούς αλλά τά αποτελέσματα τής εργασίας μας, όσων εργάζονται παραμένουν φτωχά. Προβλήματα επίσης παράλληλα μάς πιέζουν, όπως είναι τό μεταναστευτικό, η οικονομική κρίση καί ανεργία, εθνικοί κίνδυνοι κ.ά.

Τί θά πράξουμε; Άς μεταφέρει καθένας, όσα είπαμε στόν εαυτό του, στό σήμερα καί άς πράξει άμεσα. Ο π. Γερβάσιος, όπως όλοι οι Άγιοι τού Θεού παραμένουν επίκαιροι καί διαχρονικοί. Καί μάς διακηρύτουν μιά μεγάλη αλήθεια, δείχνοντας ταυτόχρονα καί τό δρόμο πρός αυτήν, «τούς πόνους γάρ εκείνων καί τόν θάνατον», τούς οποίους ο Κύριος «εδέχθη υπέρ πάσαν ολοκάρπωσιν». Έχουμε ανάγκη από Αγίους Ποιμένες. Έχουμε ανάγκη από Αγίους χριστιανούς. Η Εκκλησία καί η κοινωνία έχει απόλυτη ανάγκη από τήν δική μας, όλων ημών καί τού καθενός προσωπικά τήν αγιότητα. Γι’ αυτό η ευθύνη μας είναι μεγάλη. Η αγιότητα θά σώσει τόν κόσμο. Άς προσευχηθούμε στό Θεό νά μάς δώσει Αγίους, νά μάς δώσει Γερβασίους, ως άλλους νέους Μωϋσείς γιά νά μάς οδηγήσουν μέ τήν ράβδο τού Πνεύματος στή γή τής επαγγελίας. Άς έχωμε τήν ευχή τού Γέροντα! Σάς ευχαριστώ.

" Σημείο Θαυμαστό-Απόδειξις του Ουρανού..." 49 χρόνια μνήμης

2013-06-15T23:08:00.002+03:00

Ήταν παραμονή τής Μεταμορφώσεως τού Σωτήρος, αρχές τής δεκαετίας τού ’70. Στήν κατασκήνωση τών κοριτσιών στά Συχαινά αρχηγός ήταν η αείμνηστη Αικατερίνη Ανδρικοπούλου. Παρά τίς προσπάθειες τών υπευθύνων δέν βρισκόταν Ιερέας νά λειτουργήσει τήν επόμενη μεγάλη εορτή γιά τά παιδιά. Ούτε γιά πρόσφορο εφρόντισαν. Εξάλλου, τί νά τό έκαναν; Στενοχωρημένες έπεσαν γιά ύπνο, αφού προσκύνησαν γεμάτες παράπονο τόν τάφο τού Γέροντα. Τό πρωί τούς ξύπνησε ο κτύπος τής καμπάνας τού Ναού τής Αγίας Παρασκευής. Πετάχτηκαν ξαφνιασμένες. Ποιός χτυπά τήν καμπάνα; Έσπευσαν στήν Εκκλησία, όπου έκπληκτες βλέπουν τόν ενάρετο αείμνηστο Ιερέα π. Νικόλαο Κογιώνη νά στέκεται εκεί καί νά περιμένει.

«Πάτερ ποιός σάς είπε νά έλθετε σήμερα νά λειτουργήσετε, αλλά καί ποιός σάς άνοιξε τήν κλειδωμένη πόρτα τής Κατασκήνωσης;» «Ο Παπούλης, ο π. Γερβάσιος εμφανίστηκε σέ μένα καί μέ κάλεσε νά λειτουργήσω γιά τά παιδιά του. Ο ίδιος μού άνοιξε τήν πόρτα»αποκρίθηκε ο π. Νικόλαος. «Πάτερ, δέν έχουμε πρόσφορο» ξαναρώτησαν τό ίδιο απορημένες. «Θά φροντίσει καί γι’ αυτό ο Παπούλης» είπε καί πάλι ο ευλαβέστατος Ιερεύς. Καί πράγματι. Μιά γυναίκα κατηφορίζει από τήν πύλη πρός τήν Εκκλησιά, κρατώντας σέ καθαρή πετσέτα τό πρόσφορό της. «Κυρία μου, πού έμαθες ότι έχουμε Εκκλησιασμό καί πώς ήρθες τόσο πρωί;»

«Ξεκίνησα νά πάω τό πρόσφορό μου, πρωί-πρωί στόν Άγιο Νικόλαο τών Συχαινών γιά νά προλάβω τήν Προσκομιδή. Αλλά στό δρόμο ένας γέροντας παπάς μέ σταμάτησε καί μού είπε: Κόρη μου, πού πάς; Στόν Άγιο Νικόλαο έχει ο παπάς πρόσφορα. Νά τό πάς στήν Κατασκήνωση, γιά νά λειτουργήσουν, μού είπε καί εξαφανίστηκε. Έτσι ήλθα».

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΤΗΣ Α’ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ

2013-06-15T23:03:00.000+03:00

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ

ΤΗΣ Α’ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ

Τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πατρῶν

κ.κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

Τήν Ζ’ Κυριακή ἀπό τοῦ Πάσχα, ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾶ τήν ἱερά μνήμη τῶν Ἁγίων 318 Θεοφόρων Πατέρων, τῶν συγκροτησάντων τό 325 μ.Χ. τήν Α’ ἐν Νικαίᾳ Οἰκουμενική Σύνοδο. Ἀξίζει νά ἀφιερώσωμε λίγες γραμμές στό θέμα αὐτό, προκειμένου ἀφ’ ἑνός μέν νά γνωρίσουν οἱ πολλοί περί τῶν γεγονότων, τά ὁποῖα ἔλαβαν χώρα στήν ὡς ἄνω Ἁγία Σύνοδο, ἀφ’ ἑτέρου δέ νά ἀντλήσωμε διδάγματα καί σωτήρια μηνύματα γιά τήν πορεία μας πρός τήν θέωση.

Στίς ἀρχές τοῦ 4^ου μ.Χ. αἰῶνα, ἡ Ἐκκλησία ἐταλανίσθη ἀπό τήν αἱρετική διδασκαλία τοῦ Ἀρείου, ὁ ὁποῖος δέν ἐδέχετο τό ὁμοούσιο τοῦ Υἱοῦ μέ τόν Πατέρα, καί ἐδίδασκε ὅτι ὁ Υἱός εἶναι κτίσμα τοῦ Πατρός. Τήν αἱρετική αὐτή διδασκαλία ἐπολέμησε κατ’ ἀρχάς ὁ Πατριάρχης Ἀλεξανδρείας Ἀλέξανδρος, ὁ ὁποῖος εἶχε κοντά του τόν Διάκονο τότε, καί μετέπειτα Πατριάρχη Ἀλεξανδρείας, Μέγα Ἀθανάσιο, ὁ ὁποῖος οὐσιαστικά μέ ὅρους βαθειά θεολογικούς ἀντιμετώπισε τόν Ἄρειο, χωρίς βεβαίως ὁ αἱρεσιάρχης νά πεισθῇ.

Στήν οὐσία ὁ Ἄρειος προσπάθησε νά ἐξηγήσῃ μέ φιλοσοφικούς καί λογικούς ὅρους τό μυστήριο τῆς ἀποκαλύψεως τοῦ Θεοῦ καί ἠθέλησε τόσον ὁ ἴδιος, ὅσον καί οἱ ὀπαδοί του, νά καθυποτάξουν τό δόγμα στή γνώση, ἡ ὁποία θέλει ὁπωσδήποτε κάτι τό «ψηλαφητό», σέ ἀντίθεση μέ ὅσα ὑπό τῆς Ἐκκλησίας παραδίδονται ὡς μυστήριο. Ὅμως μέ τήν ψυχρή ἀνθρώπινη λογική, πού εἶναι πεπερασμένη, καί μέ τήν ἀνθρώπινη γνώση, δέν εἶναι δυνατόν νά φτάσῃ κάποιος στά θεῖα καί ἀκατάληπτα μυστήρια τοῦ Θεοῦ. Ἡ τοποθέτηση τοῦ Ἀρείου δηλώνει τήν ἀπολυτοποίηση τοῦ ἀνθρώπου, τήν ἔπαρση καί τόν ἐγωισμό, τά ὁποῖα εἶναι προνόμια τοῦ διαβόλου.

Ὁ Ἄρειος ἐδίδασκε ὅτι ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ εἶναι μέν πρό παντός χρόνου, ἀλλ’ οὐχί συνάναρχος καί συναΐδιος τοῦ Πατρός. Ἀκόμη ἰσχυρίσθη, μή δυνάμενος νά ἀπεγκλωβισθῇ ἐκ τῆς πλάνης του, ὅτι ὁ Υἱός δέν ἐγεννήθη ἐκ τοῦ Πατρός, ἀλλά ἐκτίσθη θελήματι τοῦ Πατρός ἐκ τοῦ μηδενός. Ἄρα ὁ Θεός Πατήρ δέν ἦτο πάντοτε Πατήρ, οὔτε ὁ Υἱός ὑπῆρχε πρίν γεννηθῇ, δηλαδή προτοῦ νά κτισθῇ, κατά τόν Ἄρειο. Οὔτε ἦτο ἐκ τῆς οὐσίας τοῦ Πατρός. Ἑπομένως οὔτε τέλειος Θεός δύναται νά νοηθῇ καί νά πιστευθῇ τό Δεύτερον Πρόσωπον τῆς Ἁγίας Τριάδος, ἀλλά μετοχῇ τοῦ Πατρός θεοποιηθείς.

Τήν ἐποχή ἐκείνη, κατά τήν τοῦ Θεοῦ οἰκονομία τά σκῆπτρα τῆς Βασιλείας τῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας εἶχε ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος, ὁ ὁποῖος ἀνεδείχθη ὄντως Ἰσαπόστολος, ἀφοῦ εἰργάσθη τά μέγιστα ὑπέρ τῆς ἁγίας καί ἀμωμήτου ἡμῶν Πίστεως. Ὁ εὐσεβής ἄναξ συνεκάλεσε στήν Νίκαια τῆς Βιθυνίας τήν Α’ Οἰκουμενική Σύνοδο, προκειμένου νά ἐπιλυθῇ ὁριστικά ἡ σοβοῦσα κατάσταση καί πνευματική κρίση.

Πρόεδροι τῆς Συνόδου διετέλεσαν ὁ Ἀντιοχείας Εὐστάθιος καί ὁ Ἀλεξανδρείας Ἀλέξανδρος.

Κατά τίς ἐργασίες τῆς Συνόδου, διεκρίθησαν ἀκόμη οἱ ἑξῆς Ἅγιοι Πατέρες:

· Ὁ Μέγας Ἀθανάσιος, ὡς ἀνεφέρθη προηγουμένως, ὁ ὁποῖος μέ τήν βαθειά δογματική του ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι διδασκαλία ἀντιμετώπισε τόν θλιβερό καί φρικτό αἱρεσιάρχη.

· Ὁ Ἅγιος Σπυρίδων, ὁ ἁπλοῦς ποιμήν τῆς Τριμυθοῦντος τῆς Κύπρου, ὁ ὁποῖος κατετρώπωσε τόν Ἄρειο μέ τό γνωστό θαῦμα μέ τό κεραμίδι, πού στά χέρια του διελύθη στά τρία συστατικά ἀπό τά ὁποῖα κατασκευάζεται (νερό – φωτιά – χῶμα).

· Ὁ Ἱεράρχης τῶν Μυρέων Ἅγιος Νικόλαος, ὁ ὁποῖος κατελθών ἀπό τήν θέση του ἐράπισε τόν Ἄρειο. Ἡ πρᾶξις αὐτή τοῦ Ἁγίου Νικολάου ἔγινε αἰτία νά φανερωθῇ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, ἀλλά καί ὁ Ἅγιος νά δοξασθῇ, ἀφοῦ στήν φυλακή ὅπου ἐκλείσθη, καταδικασθείς εἰς κοπήν τῆς χειρός του, ἐδέχθη τήν ἐπίσκεψη τοῦ Κυρίου, ὁ ὁποῖος τοῦ προσέφερε τό Ἱερό Εὐαγγέλιο, καθώς καί τῆς Κυρίας Θεοτόκου, ἡ ὁποία τοῦ προσέφερε τό ἱερό ὠμοφόριο.

· Ἐπίσης οἱ ἱερές μορφές τῶν Ἁγίων Πατέρων Μακαρίου Ἱεροσολύμων, Ὁσίου Ἐπισκόπου Κορδούης, Ὁσίου Παφνουτίου κλπ.

Ἡ Ἁγία καί Α’ Οἰκουμενική Σύνοδος κατωχύρωσε τά ἑπτά πρῶτα ἄρθρα τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως, μέσα ἀπό τά ὁποῖα διατρανώνεται ἡ πίστη μας στήν Ἁγία καί ὁμοούσιο Τριάδα, διακηρύσσεται τό ὁμοούσιον τοῦ Υἱοῦ μέ τόν Πατέρα, καί σαφέστατα δηλώνεται ἡ ἀλήθεια ὅτι ὁ Υἱός ἐνηνθρώπησε, προσλαβών τό ἀνθρώπινο φύραμα, γεννηθείς ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καί ἐκ τῆς Ἀειπαρθένου Μαρίας.

«Πιστεύομεν εἰς ἕνα Θεόν, πατέρα, παντοκράτορα, πάντων ὁρατῶν τε καί ἀοράτων ποιητήν.

Καί εἰς ἕνα Κύριον Ἰησοῦ Χριστόν, τόν Υἱόν τοῦ Θεοῦ, γεννηθέντα ἐκ τοῦ Πατρός μονογενῆ, τουτέστιν ἐκ τῆς οὐσίας τοῦ Πατρός, Θεόν ἐκ Θεοῦ, φῶς ἐκ φωτός, Θεόν ἀληθινόν ἐκ Θεοῦ ἀληθινοῦ, γεννηθέντα, οὐ ποιηθέντα, ὁμοούσιον τῷ Πατρί, δι’ οὗ τά πάντα ἐγένετο, τά τε ἐν οὐρανῷ καί τά ἐν τῇ γῇ, τόν δι’ ἡμᾶς τούς ἀνθρώπους καί διά τήν ἡμετέραν σωτηρίαν κατελθόντα καί σαρκωθέντα καί ἐνανθρωπήσαντα, παθόντα καί ἀναστάντα τῇ τρίτῃ ἡμέρᾳ, ἀνελθόντα εἰς τούς οὐρανούς καί ἐρχόμενον κρῖναι ζῶντας καί νεκρούς.

Καί εἰς τό Ἅγιον Πνεῦμα.

Τούς δέ λέγοντας «ἦν ποτε ὅτε οὐκ ἦν» καί «πρίν γεννηθῆναι οὐκ ἦν», καί ὅτι «ἐξ οὐκ ὄντων» ἐγένετο, ἤ «ἐξ ἑτέρας ὑποστάσεως» ἤ «οὐσίας» φάσκοντας εἶναι, ἤ «κτιστόν» ἤ «τρεπτόν» ἤ «ἀλλοιωτόν» τόν Υἱόν τοῦ Θεοῦ, ἀναθεματίζει ἡ Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία» (Ἰω. Κορναράκη, Τά δογματικά καί συμβολικά μνημεῖα τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας, τομ. Ι, Ἀθήνα 1960).

Ἄν ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ δέν ἐγίνετο ἄνθρωπος, τότε ὁ ἄνθρωπος δέν θά ἐσώζετο, ἀφοῦ κατά τήν πατερική διδασκαλία, «τό γάρ ἀπρόσληπτον ἀθεράπευτον».

Τόσον ἡ Ἁγία καί Α’ Οἰκουμενική Σύνοδος, ὅσον καί οἱ μετά ἀπό αὐτήν τοιαῦται, διασφάλισαν καί διετύπωσαν τήν ἀπό Θεοῦ ἀποκεκαλυμμένη ἀλήθεια περί τῆς Ἁγίας Τριάδος, περί τοῦ Μυστηρίου τῆς Θείας Σαρκώσεως, περί τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας καί περί τῆς σωτηρίας τοῦ Ἀνθρώπου.

Γιά τόν λόγο αὐτό ὁ Ἱερός Ὑμνογράφος μᾶς καλεῖ νά ψάλωμε κατά τήν ἑόρτιο μνήμη τῶν Ἁγίων καί Θεοφόρων Πατέρων τῆς Α’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου:

«Τῶν ἁγίων Πατέρων ὁ χορός, ἐκ τῶν τῆς οἰκουμένης περάτων συνδραμών, Πατρός καί Υἱοῦ καί Πνεύματος ἁγίου μίαν οὐσίαν ἐδογμάτισε καί φύσιν, καί τό μυστήριον τῆς θεολογίας τρανῶς παρέδωκε τῇ Ἐκκλησίᾳ. Οὕς εὐφημοῦντες ἐν πίστει, μακαρίσωμεν λέγοντες. Ὤ θεία παρεμβολή, θεηγόροι ὁπλῖται παρατάξεως Κυρίου, ἀστέρες πολύφωτοι τοῦ νοητοῦ στερεώματος, τῆς μυστικῆς Σιών οἱ ἀκαθαίρετοι πύργοι, τά μυρίπνοα ἄνθη τοῦ Παραδείσου, τά πάγχρυσα στόματα τοῦ Λόγου, Νικαίας τό καύχημα, οἰκουμένης ἀγλάϊσμα, ἐκτενῶς πρεσβεύσατε ὑπέρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν».

Τό σωτήριο μήνυμα τῆς ἑορτῆς τῶν Ἁγίων Πατέρων εἶναι, ὅτι ἡ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία ἐθέσπισε τά δόγματα, τούς ὅρους δηλαδή μεταξύ ἀληθείας καί αἱρέσεως, εἶναι ζωή, ἐνῷ ἡ αἵρεση εἶναι θάνατος. Ὅποιος, λοιπόν, εἶναι ἑνωμένος μέ τήν Ἁγία μας Ἐκκλησία σώζεται, ἐνῷ ἔξω ἀπό τήν Ἐκκλησία καταστρέφεται, ἀφοῦ ἐκτός Ἐκκλησίας δέν ὑπάρχει σωτηρία («extra Ecclesiam nulla salus», κατά τόν Ἅγιο Κυπριανό Καρχηδόνος). Σοφά ἔχει ὁρισθῆ κατά τήν ἡμέρα τῆς ἑορτῆς τῶν Ἁγίων Πατέρων νά ἀναγινώσκεται ἡ περικοπή ἐκ τοῦ κατά Ἰωάννην Ἁγίου Εὐαγγελίου, πού εἶναι γνωστή καί ὡς «Ἀρχιερατική Προσευχή τοῦ Κυρίου», ἡ ὁποία μεταξύ τῶν ἄλλων ἀναφέρεται καί στήν ἑνότητα τῶν Ἁγίων Μαθητῶν καί Ἀποστόλων, ἀλλά καί γενικώτερα τῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας, μέ τόν ἀληθινό Θεό, ἀλλά καί μεταξύ τους ἐν τῷ συνδέσμῳ τῆς μιᾶς πίστεως:

«Πάτερ ἅγιε, τήρησον αὐτούς ἐν τῷ ὀνόματί σου, οὓς δέδωκάς μοι, ἵνα ὦσιν ἕν καθώς ἡμεῖς» (Ἰω. ιζ’, 11).

Ὁ Κύριός μας ἐπιθυμεῖ αὐτή τήν ἑνότητα, διότι γνωρίζει ὅτι κατά καιρούς «λύκοι βαρεῖς» (Πραξ. κ’, 29) μέ ἐνδύματα προβάτων, θά θελήσουν νά κατασπαράξουν αὐτή τήν σωτήρια ἑνότητα καί νά ἀποκλείσουν τῆς σωτηρίας τούς ἀνθρώπους. Ὁ σκοπός τῆς Θείας Ἐνανθρωπήσεως, ὁ σκοπός τῆς Ἐκκλησίας, εἶναι ἡ σωτηρία μας.

Γι’ αὐτό οἱ Ἅγιοι Πατέρες ἀγωνίσθηκαν μέ ζέση καρδίας, μέ παρρησία καί δύναμη πίστεως ἐναντίον τοῦ Ἀρείου καί ὅλων ἐκείνων, οἱ ὁποῖοι ἠθέλησαν νά διαιρέσουν τόν ἄρραφο χιτῶνα τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ.

Ἀγαπητοί, ὅταν ὁ Ἀρχιερεύς τελῇ τήν Θεία Λειτουργία, παρακαλεῖ τόν Κύριο κρατῶν τά δικηροτρίκηρα:

«Κύριε, Κύριε ἐπίβλεψον ἐξ οὐρανοῦ καί ἴδε, καί ἐπίσκεψαι τήν ἄμπελον ταύτην καί κατάρτισαι αὐτήν, ἥν ἐφύτευσεν ἡ δεξιά Σου».

Αὐτή τήν δέηση κάνομε ἡμέρα καί νύκτα πρός τόν Κύριο, καί Τόν παρακαλοῦμε νά εἰσακούσῃ τῆς φωνῆς τῆς δεήσεώς μας καί νά ἐπιβλέπῃ τήν ποίμνην Του καί τήν ἄμπελόν Του, καί ἐκ τῶν σκηνωμάτων τῆς δόξης Του νά τήν φροντίζῃ, διαφυλάττων αὐτήν ἐκ τῆς τῶν αἱρέσεων δεινῆς μανίας καί ἐκ τῶν παγίδων τοῦ διαβόλου, ὁ ὁποῖος «ὡς λέων ὠρυόμενος περιπατεῖ, ζητῶν τίνα καταπίῃ» (Α’ Πέτρου, ε’, 8).

Τηρήσατε λοιπόν ἀκεραία τήν διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας καί ἀκούσατε τῆς φωνῆς τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Παύλου:

«Καί ἐάν ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ εὐαγγελίζηται ὑμῖν, παρ’ ὅ εὐηγγελισάμεθα ὑμῖν, ἀνάθεμα ἔστω» (Γαλατ. α’, 8)

Δείτε το 4ο επεισόδιο της κυπριακής τηλεοπτικής σειράς "Μίλα μου"

2013-06-14T16:45:00.001+03:00

Σχετικές αναρτήσεις:

Παρακολουθείστε το 3ο επεισόδιο της κυπριακής τηλεοπτικής σειράς "Μίλα μου"

2013-06-12T15:41:00.002+03:00

Σχετικές αναρτήσεις:

Η πιο ωραία ευχή

2013-06-12T15:37:00.000+03:00

Λίγες ώρες απέμειναν ακόμα για να εκφωνούμε αυτή την τόσο όμορφη

και ελπιδοφόρα ευχή.

Χριστός Ανέστη! Αληθώς Ανέστη!

Δείτε το 2ο επεισόδιο της κυπριακής τηλεοπτικής σειράς "Μίλα μου"

2013-06-10T16:39:00.000+03:00

Σχετικές αναρτήσεις:

" 49 Xρόνια μνήμης..."

2013-06-08T10:52:00.002+03:00

Γράφει ο:

Πρωτοπρεσβύτερος π. Γεώργιος Παπασταύρου

Ευχαριστώ τον Μεγάλο Θεό που με αξίωσε παρά την αθλιότητά μου να γνωρίσω στη ζωή μου πολλούς ευλογημένους ανθρώπους. Μεταξύ αυτών είχα την ευλογία να γνωρίσω και τον αείμνηστο π. Γερβάσιο.

Σπάνια μορφή. Χαριτωμένη προσωπικότητα. Πραγματικό πνευματικό αστέρι, για την ορθόδοξη Εκκλησία μας.Έζησε και έλαμψε σε δύσκολα χρόνια για την Εκκλησία και τον λαό μας. Αλλά με την χάρη του Θεού, με την οποία ήταν ολοφάνερα σφραγισμένος, αγωνίστηκε ενσυνείδητα και εθριάμβευσε...

Όχι μονάχα στην Πάτρα με το ολοφώτεινο πνευματικό του έργο αλλά και στην Αθήνα που υπηρέτησε ως Πρωτοσύγκελος της Αρχιεπισκοπής.

Στο λειτουργικό και πνευματικό του έργο, χωρίς υπερβολή, λειτουργούσε μεταρσιωμένος!

Η σφραγίδα της Θείας Χάριτος ήταν ολοφάνερη σε όλη του τη ζωή. Και με αυτήν την Θεία σφραγίδα έφυγε για τους ουρανούς, όπου δοξάζεται μεταξύ Αγίων και Δικαίων. Γι' αυτό και εγώ ο αμαρτωλός κάθε ημέρα τον παρακαλώ, να πρεσβεύει στον Κύριο, υπέρ πάντων ημών.

«ΣΜΙΛΕΨΕ ΠΑΛΙ ΔΑΣΚΑΛΕ ΨΥΧΕΣ...» Τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πατρῶν κ.κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

2013-06-08T10:44:00.001+03:00

«ΣΜΙΛΕΨΕ ΠΑΛΙ ΔΑΣΚΑΛΕ ΨΥΧΕΣ...»

Τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πατρῶν

κ.κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

Μέ τήν εὐκαιρία τῆς λήξεως τῶν μαθημάτων στά Σχολεῖα, πραγματοποιήθηκαν θαυμάσιες ἑορταστικές ἐκδηλώσεις σέ διάφορες περιοχές τῆς πόλεως τῶν Πατρῶν.

Σέ κάποιες ἀπό αὐτές τίς ἐκδηλώσεις παρευρέθημεν κατόπιν εὐγενοῦς προσκλήσεως τῶν Διευθυντῶν τῶν Σχολείων, οἱ ὁποῖοι ἐξέφρασαν τήν ἐπιθυμία ὅλων τῶν Δασκάλων, τῶν Γονέων, ἀλλά καί τῶν Μαθητῶν. Λόγῳ ἐργασιακοῦ φόρτου, δυστυχῶς δέν μπορέσαμε νά παρακολουθήσωμε ὅλες τίς ἐκδηλώσεις, οἱ ὁποῖες ὅπως πληροφορηθήκαμε, ἐστέφθησαν μέ μεγάλη ἐπιτυχία.

Βρεθήκαμε στήν λαμπρή ἐκδήλωση τῶν Σχολείων στήν συνοικία Μακρυγιάννη, καθώς καί στήν ἐξαιρετική παρουσίαση τῆς ἑορτῆς τῶν Σχολείων τοῦ Προαστείου (Μποζαΐτικα) Πατρῶν.

Στήν πρώτη συνεργάστηκαν ἑπτά Δημοτικά Σχολεῖα: 11^ο, 14^ο, 29^ο, 35^ο, 65^οΠατρῶν, 1^ο Ὀβρυιᾶς, καί τό Δημοτικό Σχολεῖο Κρήνης.

Τό ἑορταστικό πρόγραμμα ἄνοιξε μέ χαιρετισμό του, ὁ Διευθυντής τοῦ 65^ου Δημοτικοῦ Σχολείου κ. Ἀντώνιος Λέκκας, γνώριμος καί φίλος μας ἀπό παληά, ἀφοῦ ἤμασταν συσπουδαστές στήν Παιδαγωγική Ἀκαδημία Τριπόλεως.

Ἡ ὅλη ἐκδήλωση ἦτο ἰδιαίτερα συγκινητική. Τά παιδιά ἔδωσαν τόν καλύτερό τους ἑαυτό, μετέχοντας στό πανηγύρι τῆς χαρᾶς καί τῆς κοινωνίας τῶν προσώπων καί παρουσιάζοντας μέ ὀμορφιά καί χάρη, μέσα ἀπό τά δρώμενα καί τούς χορούς, τήν λεβέντικη Ἑλληνορθόδοξη παράδοση, ἔτσι ὅπως βιώνεται σέ ἑπτά γεωγραφικά διαμερίσματα τῆς πατρίδος μας.

Καμαρώσαμε ὅλοι μας τά παιδιά καί ἐπαινέσαμε τήν προσπάθεια αὐτή, τήν γεμάτη ἄρωμα καί χρῶμα ἀπό τήν πανέμορφη Ἑλλάδα μας.

Ἀλλά μέ πολλή συγκίνηση παρακολουθήσαμε καί τήν δεύτερη ἐκδήλωση, γιά τήν πραγματοποίηση τῆς ὁποίας συνεργάστηκαν τά Σχολεῖα τῆς Ἐνορίας τοῦ Ἁγίου Δημητρίου Προαστείου, προκειμένου νά δώσουν μηνύματα ἀγάπης, ὑπομονῆς, ἐπιμονῆς καί ἀγωνιστικότητος: τό Δημοτικό Σχολεῖο, τό Νηπιαγωγεῖο, τό Εἰδικό Σχολεῖο καί τό Σχολεῖο Κωφῶν καί Βαρυκόων.

Οἱ ἐκπαιδευτικοί ἕνωσαν τίς δυνάμεις τους, ἤ καλύτερα τίς ψυχές τους, γιά νά μιλήσουν μέ τήν γλῶσσα τῆς ἀγάπης στά παιδιά, στούς γονεῖς, στήν κοινωνία ὁλόκληρη, ἡ ὁποία πρέπει νά ἀγκαλιάζῃ ὅλα τά μέλη της, ἀφοῦ ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ἔχουν τά ἴδια δικαιώματα στήν ζωή.

Ἡ ἐκδήλωση στά Μποζαΐτικα ἔγινε μέ πρωτοβουλία τῆς Ἐνορίας, τοῦ Αἰδ/του π. Νικολάου Κοτσίρη καί τῶν συνεργατῶν του, οἱ ὁποῖοι καθημερινῶς προσφέρουν τόν ἑαυτό τους, ἐπιτελοῦντες τό χρέος τους ἔναντι Θεοῦ καί ἀνθρώπων, καί τούς ὁποίους συγχαίρομε ἀπό καρδίας.

Τό πρωί τελέσαμε τήν Θεία Λειτουργία στόν Ἱερό Ναό τοῦ Ἁγίου Δημητρίου, καί ἐν συνεχείᾳ παρακολουθήσαμε τήν ὡραία ἑορταστική ἐκδήλωση στό προαύλιο τοῦ Ναοῦ.

Ὅλα αὐτά ξύπνησαν στήν καρδιά μας μνῆμες καί θύμισες ἀπό περασμένες ἐποχές καί μᾶς ἔδωσαν τό ἔναυσμα νά κάνωμε πολλές σκέψεις, τίς ὁποῖες καί ἐκφράσαμε στίς ὁμιλίες μας καί στούς χαιρετισμούς, τούς ὁποίους ἀπευθύναμε.

Τό Σχολεῖο καί ἡ Ἐκκλησία. Ὁ ὡραιότερος πνευματικός συνδυασμός, ἡ συγκινητικώτερη πνευματική συμμαχία πού ἀνέδειξε τήν Ἑλλάδα μεγάλη, ἀφοῦ μέσα ἀπό τήν συνεργασία τῶν δύο αὐτῶν δυνάμεων ὑψώθηκε τό πανώριο οἰκοδόμημα, τό ὁποῖο σεβάστηκαν οἱ αἰῶνες καί οἱ γενηές τῶν ἀνθρώπων.

Ἡ Ἐκκλησία καί τό Σχολεῖο. Δάσκαλο ἀποκαλοῦσαν καί ἀποκαλοῦν σέ πολλές περιοχές τῆς πατρίδος μας τόν Ἱερέα. Δάσκαλο ἀποκαλοῦν καί τόν ἔχοντα τήν εὐθύνη τῆς διαπαιδαγωγήσεως τῶν παιδιῶν μέσα στό Σχολεῖο. Αὐτοί οἱ δύο θεσμοί πορεύτηκαν μαζί καί ἔκαναν θαύματα. Φαίνεται πώς ὁ Θεός, πού ἀγαπάει τόσο τήν πατρίδα μας, ἐφρόντισε νά στηρίζῃ τήν εὐτυχία της, τήν πρόοδό της σέ αὐτά τά τόσο γερά θεμέλια. Σημειολογικά δηλώθηκε ὁ σύνδεσμος αὐτός μέ τήν γειτνίαση καί κτηριακῶς τῶν Ἱερῶν Ναῶν καί τῶν Δημοτικῶν Σχολείων στά περισσότερα μέρη τῆς Ἑλλάδος. Ἡ αὐλή κοινή∙ ἡ καμπάνα χτυποῦσε γιά τήν Εὐχαριστιακή σύναξη, ἀλλά καί γιά τήν σύναξη τῶν μαθητῶν στό Σχολεῖο. (Περασμένες ἐποχές, ὄμορφες, ἀξέχαστες, ἀνεπανάληπτες. Παρά τήν φτώχεια, ἡ Ἑλλάδα ἔζησε καί μεγαλούργησε, διότι οἱ Ἕλληνες εἶχαν κατανοήσει βαθειά ὅτι, «παιδεία μετάληψις ἁγιότητος ἐστί» (Ἱερός Χρυσόστομος, PG 63. 205). Τά «δασκαλούδια», οἱ μαθητές δηλαδή, γέμιζαν κάθε Κυριακή τήν Ἐκκλησία, ὑπό τήν καθοδήγηση τῶν δασκάλων τους).

Τί κρίμα ὅμως! Μέ τήν πάροδο τῶν χρόνων κάποιοι ὑπέσκαψαν αὐτά τά θεμέλια. Θέλησαν νά κόψουν μέ τό ζόρι αὐτό τόν σύνδεσμο, αὐτό τόν σωτήριο ὀμφάλιο λῶρο, πού τροφοδότησε τόσους αἰῶνες τό γένος μας καί τό κράτησε στά πόδια του. Δούλεψαν μεθοδικά γιά τήν ἀποϊεροποίηση τῆς οἰκογένειας, τοῦ σχολείου, τῆς κοινωνίας, τῆς ζωῆς ὁλόκληρης. Πρός καιρόν ὅλα φάνηκαν τόσο εὔκολα γι’ αὐτούς, καί ὡραῖα γιά τούς πολλούς. Ἀλλά τά ἐρείπια δέν ἄργησαν νά φανοῦν. Ἡ διάβρωση ἀποδείχθηκε μεγάλη. Οὐδείς κατενόησε ἐγκαίρως τό δόλιο σχέδιο τῶν ἀντιθέων καί ἀνθελληνικῶν δυνάμεων, πού ξέσπασαν ὡς λαίλαπα στό σαρκίο καί στήν ψυχή τοῦ δύσμοιρου τόπου μας.

Ὅμως ἰδού! Ὅπως γράψαμε καί σέ προηγούμενο ἄρθρο μας, ἡ ἀντίστροφη μέτρηση ἔχει ἀρχίσει, πρός μεγάλη λύπη τῶν ἐπιδόξων σφαγέων τῆς Ἑλλάδος. Ἡ Ἑλλάς ἐπιστρέφει τάχιστα στίς ρίζες της. Ἐπιθυμεῖ πάσῃ θυσίᾳ νά ἀνακτήσῃ τόν «οἶκον» της καί νά κατοικήσῃ μέσα σ’ αὐτόν, γιατί μόνο κάτω ἀπό τήν στέγη του αἰσθάνεται ἀσφαλής. Τά πειράματα ἀπέτυχαν. Οἱ «καταστροφεῖς» διαψεύδονται. Οἱ ἔνδοξοι νεκροί ἐκδικοῦνται μέ τήν ἀνάστασή τους. Οἱ νέοι ζητοῦν ἀπαντήσεις γιά τά κενά πού ὑπάρχουν στήν μέχρι τώρα πορεία τους. Ὅπως εἴπαμε καί στίς προαναφερθεῖσες ἐκδηλώσεις, ἡ ἀναγέννηση ἄρχισε.

Πρωτεργάτες οἱ δάσκαλοι. Πάντα εἶχαν τόν πρῶτο ρόλο στήν κοινωνία. Ἦταν οἱ πρωταγωνιστές, οἱ διαμορφωτές χαρακτήρων, «χριστοφόρων οἰκοδόμοι ναῶν, ἀθλητῶν ἐπουρανίων ἐπιμεληταί» (Ἰωάννου Χρυσοστόμου, PG 47. 386), ἀφοῦ μέ τόν λόγο τους καί τό παράδειγμά τους ἐσφράγιζαν καί σφραγίζουν τίς ψυχές τῶν παιδιῶν μέ τήν δική τους σφραγίδα.

Πάντοτε εἴχαμε ἐμπιστοσύνη στούς δασκάλους, ἔστω καί ἄν πρός καιρόν, ὁ οὐρανός συννέφιαζε στόν εὐαίσθητο χῶρο τῆς παιδείας, ἔστω καί ἄν σήμερα κάποιοι ἀσεβοῦν ἤ πειραματίζονται ἐπικίνδυνα στόν συγκεκριμένο χῶρο. Εἴχαμε καί ἔχομε ἐμπιστοσύνη στούς εὐσυνειδήτους δασκάλους. Τώρα βλέπομε, ὅτι «ἀνέλαβαν» τόν ρόλο τους καί πάλι, προκειμένου νά ὁδηγήσουν μέσα ἀπό τήν παροχή παιδείας, τῆς Ἑλληνικῆς παιδείας, αὐτό τόν τόπο στήν ἔξοδο ἀπό τήν ἀπελπισία καί τό σκοτάδι. Τούς εὐχαριστοῦμε καί τούς διαβεβαιοῦμε ὅτι τούς συνοδεύει ἡ ἀγάπη μας καί ἡ προσευχή μας.

Βεβαίως πάντοτε θά ὑπάρχουν καί οἱ ἐξαιρέσεις∙ ἀλλ’ ὅμως αὐτοί μένουν μόνοι, καί στό τέλος βιώνουν τήν μοναξιά καί τήν ἀπαξίωση, τήν ὁποία ἔκτισαν μέ τά ἴδια τους τά χέρια.

Ἐμεῖς ἔχομε ἀκράδαντη τήν πίστη μας στόν ἀληθινό Θεό, ὁ ὁποῖος πάντοτε ἔσωσε τό γένος μας, μέσα ἀπό τήν ἀπαραίτητη παιδαγωγία.

Αἰσιοδοξοῦμε ὅτι μέ τήν ἑνότητα καί τήν ἀξιοποίηση ὅλων τῶν ὑγιῶν πνευματικῶν δυνάμεων, ἡ Ἑλλάδα θά συνεχίσῃ τήν πορεία της μέσα στόν χρόνο καί τήν ἱστορία.

Ἐλπίζομε ὅτι μέ τήν θυσιαστική προσφορά τῶν δασκάλων, πού μέσα στήν καρδιά τους ἔχουν κλείσει τήν Ὀρθοδοξία καί τήν Ἑλλάδα, ἡ ἔρημος «ἐξανθήσει καί ὑλοχαρήσει καί ἀγαλλιάσεται» (Ἡσ. λε’, 2).

Ἔχομε ἐπίσης ἐμπιστοσύνη στούς Ἕλληνες γονεῖς, οἱ ὁποῖοι ξέρουν νά ἀνασταίνουν τά παιδιά τους μέ τίς πνευματικές καί αἰώνιες ἀξίες καί τίς παραδόσεις τῆς φυλῆς μας, παρά τίς ὅποιες δυσκολίες πού προέρχονται ἀπό τούς μανιασμένους ἀνέμους τῆς ἀδιαφορίας καί τοῦ μένους ἐναντίον τῶν ζωπύρων τοῦ ἔθνους μας.

Σέ ὅσους ἐπιμένουν στόν μάταιο, στόν καταδικασμένο σέ ἀποτυχία ἀγῶνα τοῦ ξεφτίσματος τῆς πίστεως, τῆς Ἑλληνορθόξης παραδόσεως καί τῶν αἰωνίων καί ἀκαταλύτων ἀξιῶν τοῦ τόπου μας, τούς συνιστῶμε νά ἀκούσουν καί νά ἐμπεδώσουν τόν χρησμό τοῦ Μαντείου τῶν Δελφῶν πρός τόν Αὐτοκράτορα Ἰουλιανό, ὁ ὁποῖος ἔμεινε γνωστός στήν ἱστορία μέ τό τραγικό καί ὑποτιμητικό προσωνύμιο «Παραβάτης»:

«Εἴπατε τῷ Βασιλεῖ· χαμαί πέσε δαίδαλος αὐλά,
οὐκέτι Φοῖβος ἔχει καλύβην, οὐ μάντιδα δάφνην,
οὐ παγάν λαλέουσαν· ἀπέσβετο καί λάλον ὕδωρ».

" ΚΑΤΑΣΚΗΝΩΣΗ 2013 "

2013-06-05T18:18:00.002+03:00

" Χαρακτηριστικός διάλογος του Αρχιεπισκόπου Χρυσάνθου και του π. Γερβασίου..."

2013-06-05T18:08:00.003+03:00

49 Xρόνια μνήμης...

Η συνεργασία του Χρυσάνθου με τον πατέρα Γερβάσιο δεν υπήρξε ούτε εύκολη ούτε απρόσκοπτη. Δύο άνθρωποι με διαφορετική κουλτούρα και διαφορετικό πνευματικό ανάστημα δεν μπορούσαν να συμπλέουν.

Από τη μία ο πολύς Χρύσανθος ο από Τραπεζούντος, με Θεολογική Ακαδημαϊκή και Εθνική αναγνώτιση και από την άλλη ο πατήρ Γερβάσιος ένας απλούς μοναχός. Αλλά μόναχος ενάρετος και συνεπής.

Σε μια από τις δύσκολες στιγμές της συνεργασίας τους, εκάλεσε στο σπίτι του, στην οδό Σουμελά, ο Αρχιεπίσκοπος τον πρωτοσύγκελό του για να του παραπονεθεί:

- Διότι είσθε τόσον απόλυτος, τόσον ασυμβίβαστος ώστε να δημιουργούνται τοιαύτα αντιθέσεις. Ξέρετε ότι ολίγη ευκαμψία, είναι παράγων αρμονίας. Ο Παρθενών θαυμάζεται δια την τελειότητά του και την αρμονίαν του διότι οι κίονές του δεν είναι ολόισιοι. Είναι ολίγον κυρτοί. Διατί υμείς τόσον αλύγιστος;

- Βλέπετε, εγώ Μακαριώτατε, του απάντησε ο πατήρ Γερβάσιος με την μωραΐτικη ετοιμότητά του, έχω δώσει τους μοναχικούς όρκους μου κάτω από το θόλο Βυζαντινού ναού. Του Ναού της Μονής Κερνίτσης, που οι κολώνες είναι ολόισιες…

Χαμογέλασε ο σοφός Ιεράρχης και τον αγκάλιασε. Και στην διαθήκη του, του άφησε εις ανάμησιν έναν επιστήθιο σταυρό με τον συμβολισμό του «όστις θέλει οπίσω μου ελθείν…».

Από το βιβλίο «και ιδού ζώμεν»

Του Κωνσταντίνου Κούρκουλα

" Αγρυπνία στην Κατασκήνωση για τον Αγ. Παναγή τον Μπασιά..."

2013-06-05T18:05:00.003+03:00

ΤΗΝ ΠΕΜΠΤΗ 6 ΙΟΥΝΙΟΥ 2013 ΣΤΙΣ ΚΑΤΑΣΚΗΝΩΣΕΙΣ ΤΟΥ
π. ΓΕΡΒΑΣΙΟΥ ΘΑ ΤΕΛΕΣΤΕΙ

ΙΕΡΑ ΑΓΡΥΠΝΙΑ.

09:00μ.μ.-01:00 π.μ.

Ποιος ο λόγος που ο Θεός δεν έχει δώσει ακόμα την Πόλη πίσω στους Έλληνες

2013-06-03T17:41:00.000+03:00

"Γέροντα, τού είπα, έχω τήν εξής απορία: οι μάρτυρες τού Ελληνικού Γένους καί τής Ανατολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας υπερβαίνουν τά δέκα εκατομμύρια. Ο καλός Θεός δέ θά λυπηθεί κάποτε τούς Έλληνες καί όλο αυτό τό αίμα τών μαρτύρων, ώστε νά μάς δώσει τήν Κωνσταντινούπολη πάλι πίσω; - Παιδί μου, Χρήστο, μού απάντησε, ο Θεός μάς λυπήθηκε τό 1920 καί ήθελε νά μάς τή δώσει. Τό θωρηκτό ''ΑΒΕΡΩΦ'' καί τό θωρηκτό ''ΚΙΛΚΙΣ'' είχαν ελλιμενιστεί στόν Κεράτιο κόλπο τής Κωνσταντινούπολης, αλλά εμείς , τότε, είχαμε μία μεγάλη αμαρτία. Ήμασταν βλάσφημοι. Βρίζαμε τά Θεία καί, δυστυχώς , ξέρω ότι θά σέ στενοχωρήσω, αλλά πρέπει νά σού τό πώ, περισσότερο βλάσφημοι ήταν οι Έλληνες αξιωματικοί. Η Τουρκία έχει τά κόλλυβα στό ζωνάρι της καί θά διαλυθεί. Εγώ είμαι γέρος δέ θά προλάβω νά τά δώ. Εσύ, όμως είσαι νέος καί θά τά δείς."

(Μαρτυρία τού κ. Τσιαλίκη Χρήστου στό βιβλίο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑ'Ι'ΣΙΟΣ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ-ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΩΝ ,τόμος β')

«ΑΓΙΑ-ΣΟΦΙΑ, Η ΔΟΞΑ ΤΗΣ ΡΩΜΗΟΣΥΝΗΣ»

2013-06-02T11:28:00.001+03:00

«ΑΓΙΑ-ΣΟΦΙΑ, Η ΔΟΞΑ ΤΗΣ ΡΩΜΗΟΣΥΝΗΣ»

Tοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου

Πατρῶν κ.κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

Ἡ 29^η Μαΐου κάθε χρόνο, μᾶς μεταφέρει στίς φοβερές σκηνές τῆς καταστροφῆς, τῆς Ἁλώσεως τῆς Βασιλίδος τῶν Πόλεων, καί γόνυ καρδίας κλίνομε μπροστά στήν μνήμη ἐκείνων, οἱ ὁποῖοι ἔπεσαν ἐπί τῶν ἐπάλξεων, μέ πρῶτο τόν μάρτυρα Αὐτοκράτορα Κωνσταντῖνο Παλαιολόγο ὑπέρ τῆς ἀμωμήτου ἡμῶν Πίστεως καί τοῦ Γένους ἡμῶν.

Στήν ἱστορική αἴθουσα τῆς Διακιδείου Σχολῆς Λαοῦ Πατρῶν, κατά τήν διάρκεια σεμνῆς τελετῆς, τελέσαμε Tρισάγιο ὑπέρ ἀναπαύσεως τῶν ψυχῶν τῶν ἀοιδίμων καί μακαριστῶν προμάχων τῆς Κωνσταντινουπόλεως, Κωνσταντίνου τοῦ Παλαιολόγου καί τῶν σύν αὐτῷ, καί ἀναβαπτιστήκαμε γιά μιά ἀκόμη φορά στήν κολυμβήθρα μέ τά νάματα τῶν ζωπύρων τῆς Ὀρθοδόξου πατρίδος μας.

Ὁ Ἱερός Κλῆρος, οἱ Ἄρχοντες καί ὁ πολυπληθής Λαός, μέ τήν παρουσία τους ἐτίμησαν τήν μνήμη τῶν ἡρώων καί μαρτύρων τῆς Ἁλώσεως καί ὁμολόγησαν τήν ἀνάγκη διατηρήσεως νωπῆς τῆς μνήμης τῶν ἡρωικῶν καί αἱματωμένων σελίδων τῆς φυλῆς μας.

Ἐφέτος ἀναπτύξαμε τό θέμα: «Ἁγια-Σοφιά ἡ δόξα τῆς Ρωμηοσύνης».

Ἀντί ἄλλου ἄρθρου, δημοσιεύομε ἕνα μέρος ἀπό τήν ὁμιλία μας αὐτή (θά τυπωθῇ καί θά δημοσιευθῇ ὁλόκληρη προσεχῶς), καί πρός τιμήν τῶν μαρτύρων προασπιστῶν τῆς Πόλεως, ἀλλά καί πρός ἡμετέραν διδαχήν. Εἴπαμε λοιπόν μεταξύ τῶν ἄλλων:

«...Σέ καιρούς δύσκολους, στήν οὐσία καί ὄχι μόνο στήν θεωρία, σέ καιρούς πολύ δύσκολους γιά τήν χώρα μας, στούς ὁποίους φτάσαμε μετά ἀπό διάβρωση τοῦ πνευματικοῦ μας κάστρου πού γινόταν χρόνια τώρα, καλούμεθα, ἀτενίζοντας τήν Ἁγια-Σοφιά καί μελετῶντας τίς σελίδες δόξας καί πόνου, νά στηρίξωμε μέ τούς ὤμους μας, αὐτό τό μέγα οἰκοδόμημα, ὥστε νά στεγάσωμε μέ ἀσφάλεια τά παιδιά μας καί τά ἐγγόνια μας, τίς ἐπερχόμενες δηλαδή γενιές.

Γιατί, ὅπως λέγει ὁ Παλαμᾶς,

«Χρωστᾶμε σ’ ὅσους πέρασαν, θαρθοῦν καί θά περάσουν.

Κριτές θά μᾶς δικάσουν, οἱ ἀγέννητοι, οἱ νεκροί».

Χρωστᾶμε νά ξαναχτίσωμε τά ἐρείπια πού δημιούργησαν χρόνια τώρα, χωρίς κανείς νά τούς ἐμποδίζῃ, τά κάθε εἴδους «τρωκτικά», ἡμέτεροι καί ξένοι, δοσίλογοι, προδότες, μητραλοῖες καί πατραλοῖες, ἐπιλήσμονες τοῦ χρέους ἔναντι τῶν ἡρώων τοῦ παρελθόντος, καί προσκυνημένοι μιᾶς χρεωκοπημένης κουλτούρας, ἡ ὁποία ὡδήγησε τήν χώρα μέ μαθηματική ἀκρίβεια στόν μαρασμό καί στήν πνευματική, ἀλλά καί τήν ἄλλη πενία.

Ὅμως, δυστυχῶς γι’ αὐτούς, λογάριασαν χωρίς τόν ξενοδόχο. Αὐτός ὁ τόπος καί τά παιδιά του εἶναι πολύ δύσκολο νά γονατίσουν. Πρός καιρόν μπορεῖ νά κάμπτωνται καί νά λυγίζουν, ὅμως ποτέ δέν ἔγιναν πτῶμα ἐξαίσιον στά μάτια τῶν θρασύδειλων σταυρωτῶν τους.

Φαίνεται πώς οὔτε ἱστορία διάβασαν, οὔτε στούς Κήπους τῶν Ἡρώων καταδέχθηκαν νά περπατήσουν, οὔτε τῆς Ρωμηοσύνης τῆς σταυρωμένης τήν δόξα νά ἀτενίσουν, ὅπως αὐτή τήν δόξα τήν βιώνει τό Γένος μας, μέ ἐκφραστή της πρῶτο καί καλύτερο τόν πάνσεπτο οἶκο τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, τό ὁποῖο στήν ταπεινή, πλήν ὅμως φωτεινή, ὁλόφωτη γωνιά τοῦ Φαναρίου, στέκεται φρυκτωρός ἀκοίμητος ὄχι μόνον τῆς Ἑλληνικῆς Ὀρθοδοξίας, ἀλλά καί τῆς τιμῆς καί τῆς ἀξίας γενικῶς τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου, τοῦ δημιουργημένου κατ’ εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωσιν τοῦ Θεοῦ.

Λησμόνησαν, ὅμως, οἱ παραπάνω καί τούς στίχους τοῦ νεοέλληνα στιχουργοῦ:

«Τή Ρωμηοσύνη μήν τήν κλαῖς, ἐκεῖ πού πάει νά σκύψῃ,
μέ τό σουγιά στό κόκκαλο, μέ τό λουρί στό σβέρκο.
Νά τη, πετιέται ἀποξαρχῆς κι ἀντριεύει καί θεριεύει
καί καμακώνει τό θεριό μέ τό καμάκι τοῦ ἥλιου».

(Γιάννης Ρίτσος)

Χρωστᾶμε ὅλοι μας νά ἀγωνιστοῦμε ἐνάντια σ’ αὐτή τήν ἰσοπέδωση, ἡ ὁποία προσπαθεῖ χρόνια τώρα, μέ τήν μέθοδο τοῦ σαλαμιοῦ, νά ἁλώσῃ αὐτό τόν τόπο καί νά πληγώσῃ τά παιδιά του.

Χρειάζεται συσπείρωση ὅλων τῶν ὑγιῶν πνευματικῶν δυνάμεων. Ἐλᾶτε λοιπόν νά ἑνώσωμε τήν ψυχή μας, τήν ὕπαρξή μας ὁλόκληρη, γιά νά σώσωμε αὐτό τόν τόπο, γιά νά ξαναδοῦμε ἡμέρες φωτεινές σ’ αὐτή τήν πατρίδα. Οἱ ἐκκλησιαστικοί, οἱ πολιτικοί, ὅσοι ἀγαποῦν τήν Ἑλλάδα, οἱ γονεῖς πού θέλουν νά ζήσουν τά παιδιά τους εὐτυχισμένα, οἱ δάσκαλοι ὅλων τῶν βαθμίδων πού θέλουν νά φέρουν ἐπάξια αὐτό τόν βαρύ τίτλο, ἐλᾶτε ὅλοι νά πορευθοῦμε μαζί, γιά νά ὑψώσωμε τό πνευματικό τεῖχος, πού θά θωρακίσῃ τό παρόν καί θά ἐξασφαλίσῃ ἕνα λαμπρό πνευματικό μέλλον. Νά διδαχθοῦμε ἀπό τήν ἱστορία, νά ἀποφύγωμε τά λάθη τοῦ παρελθόντος, νά παραδειγματισθοῦμε ἀπό τά πάθη μας.

Ἡ Ἁγια-Σοφιά δέν εἶναι ἁπλῶς ἕνα κτῖσμα, εἶναι σύμβολο, εἶναι ἰδέα, εἶναι ψυχή, ἔχει μιλιά καί στόμα.

Ἡ πρόκληση εἶναι μεγάλη καί ἡ πρόσκληση ἱερή.

Ἄν δέν μποροῦμε νά ἀνταποκριθοῦμε σέ αὐτή τήν πρόκληση καί πρόσκληση, τότε ἄς ἀφήσωμε τόν χῶρο ἐλεύθερο νά ἔλθουν κάποιοι, πού καί θέλουν νά ἀγωνιστοῦν καί ξέρουν νά πεθαίνουν γιά τίς ἀξίες καί τά ἰδανικά.

Ἀλλ’ ὄχι, δέν τό πιστεύω ὅτι θά ὑπάρξουν ριψάσπιδες σ’ αὐτό τόν ἱερό ἀγῶνα, γιατί τό DNA τοῦ Ἕλληνα εἶναι ποτισμένο μέ αὐτά τά ζώπυρα τῆς Ὀρθοδοξίας καί τοῦ Γένους.

· Ἐμεῖς ἡμέρα καί νύχτα ἀτενίζομε στήν Μεγάλη Ἐκκλησιά, μέ τούς καημούς, τούς πόθους καί τούς στεναγμούς τοῦ Γένους νά κυλᾶνε στήν μνήμη μας σάν ποτάμι ὁρμητικό, πού διατηρεῖ στήν καρδιά μας νωπές τίς θυσίες, τά αἵματα καί τά μαρτύρια ὅλων ἐκείνων πού τήν ἀποφράδα ἐκείνη ἡμέρα εἶπαν τό «τετέλεσται» καί τό «ἀμήν» πάνω στόν δικό τους Σταυρό, στημένο στόν ψηλότερο λόφο τῆς Ἑπταλόφου.

Ἀτενίζομε στήν Ἁγια-Σοφιά καί στήν ψυχή μας μιλᾶνε οἱ μυριάδες τῶν Ὀρθοδόξων Ρωμηῶν, πού κοιτάζοντας τήν Πλατυτέρα στήν μεγάλη κόγχη τοῦ Ἱεροῦ νά δακρύζῃ, τήν συνώδευσαν στόν κλαυθμό, τήν παρηγόρησαν μέ τήν λεβεντιά τους καί τῆς ἐσπόγγισαν τά δάκρυα μέ τά ματωμένα ράσα, τά πουκάμισα καί τίς φουστανέλλες τους. Ἀτενίζομε στήν Ἁγια-Σοφιά καί ἀναβαπτιζόμεθα μέσα ἀπό ἕναν ἀγῶνα ἑκατοντάδων ἐτῶν (400 τόσα χρόνια δέν εἶναι λίγα! Γιά κάποιες περιοχές ἀκόμη περισσότερα, ἐνῷ κάποιες ἄλλες ἀκόμη περιμένουν τήν λευτεριά τους). Ἕναν ἀγῶνα γιά τήν διάσωση ἀκεραίας, ἀλώβητης, ἀνόθευτης, ξάστερης καί καθάριας τῆς πίστεως στόν Ἕνα καί Μόνο Ἀληθινό Θεό καί τῆς ἀγάπης σέ κάθε λιθάρι αὐτοῦ τοῦ τόπου, ὥστε νά βρῇ τό θρονί της, τῆς πατρίδος ἡ λευτεριά.

Κοιτάζομε τήν Ἁγια-Σοφιά καί μιλᾶνε στήν ψυχή μας τά θύματα τοῦ φοβεροῦ ξερριζωμοῦ τῶν Ἑλλήνων τῆς Μικρασίας τό 1922, ἡ γενοκτονία τοῦ Πόντου καί τά μαρτύρια τῶν ἀδελφῶν μας, πού πότισαν μέ τό αἷμα τους καί τά δάκρυά τους τίς ἀλησμόνητες πατρίδες.

Μιλᾶνε ἀκόμη μέσα μας τά θύματα τοῦ «πογκρόμ» τοῦ 1955, οἱ βανδαλισμοί καί οἱ ξερριζωμοί τῶν Ρωμηῶν τῆς Πόλης.

Κοιτάζομε τήν Ἁγια-Σοφιά καί παρακολουθοῦμε μέ δέος καί συγκίνηση βαθειά, μέ δάκρυα στά μάτια, τό δακρυσμένο Πάσχα τοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου στήν Ἴμβρο, ἐκεῖ ὅπου ἔσφυζε κάποτε ὁ Ἑλληνισμός καί τώρα πιά ἔχουν ἀπομείνει λίγοι.

Μιλᾶνε ὅλα αὐτά στό νοῦ μας, στήν ψυχή μας, στό εἶναι ὅλων ὅσοι ἀγάπησαν καί ἀγαποῦν αὐτόν τόν τόπο. Μιλᾶνε σάν παρηγοριά, σάν ἐλπίδα καί δρόσος μέσα στόν καύσωνα τῆς ἀπελπισίας. Μιλᾶνε ὅμως καί σάν φοβερές ἐρινύες γιά ὅσους ἐπρόδωσαν αὐτή τήν ἀγάπη καί ἀσέβησαν στά αἵματα τῶν ἐθελοθύτων τῆς δόξας καί τῆς πίστεως καί τῆς λεβεντιᾶς μαρτύρων. Ἀλήθεια, πῶς θά σταθοῦν αὐτοί ἐν ὥρᾳ κρίσεως φοβερᾶς, ὅταν θά τούς πνίγουν οἱ οἰμωγές, οἱ θρῆνοι, οἱ κλαυθμοί, τά αἵματα, οἱ κατατρεγμοί, τά ἰκριώματα, οἱ σταυροί, οἱ λόγχες καί οἱ μάχαιρες, τόσων ἀθώων θυμάτων, πού πορφύρωσαν, ὄχι μόνο τήν Ἑπτάλοφο Βασιλεύουσα, γιά νά λάμπῃ πιότερο τό ἀπαστράπτον στόν οὐρανό καί τήν γῆ μαρτυρικό φόρεμά της, ἀλλά καί ὁλόκληρη τήν Ἑλληνική Ἐπικράτεια;

Θά ὑπάρξῃ, ἀλήθεια, γι’ αὐτούς μεγαλύτερη κόλαση; Γι’ αὐτούς πού ἄκριτα καί ἀβασάνιστα, ἔπληξαν καί πλήττουν τήν γλῶσσα μας, καταλύουν τά ἤθη μας, ἀλλοιώνουν καί παραχαράσσουν τήν Ἑλληνική, τήν Ρωμαίϊκη Ἱστορία, ἀσεβοῦν στούς ἀνδριάντες, προσπαθοῦν (εὐτυχῶς χωρίς ἀποτέλεσμα) νά σβήσουν ἀπό τούς τάφους τό κερί τῆς μνήμης, ἀρνοῦνται τούς ἀγῶνες, ὑποτιμοῦν τούς ἥρωες, πασχίζουν νά γεμίσουν μέ τζαμιά τήν Ἑλλάδα, καί συνελόντ’ εἰπεῖν νά φτιάξουν μιά γενιά ἄσχετη μέ τίς μνῆμες καί τίς θύμισες τοῦ Γένους; Θά ὑπάρξῃ μεγαλύτερη ὀδύνη γι’ αὐτούς πού θέλησαν καί θέλουν νά φτιάξουν μιά γενιά ἀμύητη στά μεγάλα μυστικά τῆς πίστεως, τοῦ ἀνδρικοῦ μεγαλείου τῶν δακρυσμένων καί αἱματωμένων ἀγώνων, τῶν ἄθλων τῶν Ἑλλήνων, τῶν ἡρωικῶν κατορθωμάτων τῶν ἀνθρώπων πού ξεχωρίζουν, γιατί ἀγάπησαν τόν οὐρανό καί ὄχι τό χῶμα, τόν Χριστό καί ὄχι τόν χρυσό, τό πνεῦμα καί ὄχι τήν ὕλη, τόν ὑψοποιό καί ὄχι τόν βοσκηματώδη βίο, τήν θανή ἀπό τήν λιποταξία, τήν αὐτοθυσία ἀπό τόν ἐξευτελισμό, τό στεφάνι τό ἀμάραντο τῆς αἰώνιας δόξας ἀπό τά ψεύτικα καί μάταια κοσμικά πράγματα καί τίς χαρές τίς πλάνες;

Ἐμεῖς θά ἀτενίζωμε ἐκεῖ, στόν τροῦλλο τῆς Ἁγια-Σοφιᾶς, θά στήνωμε τόν Σταυρό στήν κορυφή, θά «γκρεμίζωμε» τούς μιναρέδες τῶν προφητῶν τοῦ ψεύδους καί θά ἀκοῦμε, μέσα ἀπό τούς συμβολισμούς τῆς παραδόσεως, τήν γερόντισσα, τήν παληά, πονεμένη, ζωηρή καί ζωντανή λεβέντικη γενιά, νά μαθαίνῃ τά παιδιά μας γράμματα, ἱστορία, πίστη στόν Θεό, ἀγάπη στήν πατρίδα, νά παραδίδῃ τήν σκυτάλη στίς νέες γενιές, στ’ ἀγγόνια της, διατηρῶντας νωπές τίς ἡρωϊκές θύμησες πού μᾶς κράτησαν στά πόδια μας, πού μᾶς στηρίζουν νά μή πέσωμε καί τσακιστοῦμε καί πού θά μᾶς διατηρήσουν σώους ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος.

«Τόν εἶδες μέ τά μάτια σου, γιαγιά, τόν Βασιλέα,
ἤ μήπως καί σοῦ φάνηκε, σάν ὄνειρο, νά ποῦμε,
σάν παραμύθι τάχα;

-Τόν εἶδα μέ τά μάτια μου, ὡσάν καί σένα νέα,
πά νά γενῶ ἑκατό χρονῶ, κι᾿ ἀκόμα τό θυμοῦμαι,
σάν νἄταν χτές μονάχα...

- Ἀπέθανε, γιαγιά; - Ποτέ, παιδάκι μου! Κοιμᾶται...

-Καί τώρα πιά δέν ἠμπορεῖ, γιαγιάκα, νά ξυπνήσῃ;
-Ὢ βέβαια! Καιρούς καιρούς, σηκώνει τό κεφάλι,
στόν ὕπνο τόν βαθύ του, καί βλέπ᾿ ἄν ἦρθεν ἡ στιγμή, πὤχ᾿ ὁ Θεός ὁρίσει...

-Πότε, γιαγιά μου; Πότε;

-Ὅταν τρανέψῃς, γυόκα μου, κι᾿ ἀρματωθῇς καί κάμῃς
τόν ὅρκο στήν Ἐλευθεριά, σύ κι᾿ ὅλ᾿ ἡ νεολαία,
νά σώσετε τήν χώρα...

Κι᾿ ὁ Βασιλιάς θὰ σηκωθῇ... τόν Τοῦρκο νά χτυπήσῃ.

Καί χτύπα, χτύπα θά τόν πά μακρά νά τόν πετάξῃ,
πίσω στήν Κόκκινη Μηλιά, καί πίσ᾿ ἀπό τόν ἥλιο,
πού πιά νά μή γυρίσῃ!».

(Γεώργιος Βιζυηνός,

Ὁ Τελευταῖος Παλαιολόγος)

Για σένα είμαι…Γράφει ο: π. Ιερόθεος Ανδρουτσόπουλος

2013-05-25T13:58:00.002+03:00

Για σένα είμαι…

Γράφει ο: π. Ιερόθεος Ανδρουτσόπουλος

Διάβασα κάπου:

Οι σκέψεις πλημμύριζαν το μυαλό. Τα συναισθήματα κατέκλυζαν με αφοπλιστικό τρόπο, τον χώρο της καρδιάς, εκεί που κανείς δεν μπορεί να μπει , εάν εσύ δεν το επιτρέψεις.

Σκηνές από το παρελθόν, στιγμές του παρόντος, όνειρα για το μέλλον, όλα μαζί ζωγράφιζαν ένα σκηνικό, μιας ολόκληρης ζωής.

Μια ζωή χρόνων, που τόσο γρήγορα πέρασε! Πόσο πράγματα άλλαξαν πράγματι!

Μια βόλτα στον κήπο του σπιτιού, που μοιάζει με επίγειο παράδεισο, είναι το γλυκό αντίδοτο, σ’ αυτό που η ψυχή έχει μέσα της, σαν πικρό φαρμάκι, ως σαράκι που κατατρώγει τα σωθικά.

Απελπισία, αγώνας, μα και πολλή αγωνία.

Κοιτάζει τα λουλούδια, τον ολάνθιστο κήπο και ανάμεσά τους ξεχωρίζει το πιο ιδιαίτερο. Το μάτι σταματά εκεί. Ένα λουλούδι του τράβηξε την προσοχή, του λήστεψε την σκέψη. Σκύβει, στέκεται απέναντί του, θέλει να του μιλήσει, να του ανοίξει την καρδιά του. Το ρωτά πως το λένε και μια φωνή από τα βάθη της ψυχής του αντιλαλεί:

« ΓΙΑΣΕΜΙ».

( Για σε ειμί= Για σένα είμαι).

Και σκέφτηκα:

Για σένα είμαι:

● Όταν εσύ μόνος πορεύεσαι, στο αγώνα της ζωής, παλεύεις ,με τα κύματα, πέφτεις σκοντάφτεις, λυγίζεις στους πειρασμούς, δεν αντέχεις τους λογισμούς.

Για σένα είμαι:

● Όταν όλοι και όλα σε εγκαταλείπουν και σε αφήνουν μονάχο, ξένο και απομονωμένο.

Για σένα είμαι:

● Όταν νέος στην ηλικία, δεν υπολογίζεις κανέναν, δεν σκέφτεσαι τους δικούς σου, τους απομακρύνεις από την ζωή σου και ψάχνεις την χαρά, στηρίζοντάς την, στα σαθρά θεμέλια μιας πλάνας ευτυχίας.

Για σένα είμαι:

● Ο δικός σου άνθρωπος, ο φίλος που ποτέ αληθινά δεν είχες, ο αδελφός που τόσο επίμονα αναζητούσες, ο πατέρας που χρόνια έκανες να δεις, η μάνα που πρόωρα έφυγε από την ζωή, μα και από την ζωή σου.

Για σένα είμαι:

● Και στέκομαι πλάι σου, σε κρατώ από το χέρι, αγγίζω τον σφυγμό της καρδιάς σου, και σου δίνω όχι αυτό που έχω, αλλά αυτό που είμαι: ΤΗΝ ΧΑΡΑ, ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ, ΤΟ ΦΩΣ, ΤΗΝ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ, ΤΗΝ ΚΑΛΟΣΥΝΗ, ΤΗΝ ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ, ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ, ΤΗΝ ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗ, ΤΗΝ ΣΥΓΧΩΡΗΤΙΚΟΤΗΤΑ...

Για σένα είμαι:

● Εδώ και σου δίνω χώρο, από τον τόπο τον δικό μου, στο κάνω δικό σου, σου χαρίζω τον Παράδεισο.

Αλήθεια, τελικά, πόσα μπορεί να σου λαλήσει ένα λουλούδι! Κάτι έχει να σου πει… Ένα μήνυμα ζωής να σου δώσει… Μην το κόψεις όταν το απαντήσεις!

Άφησε το, μίλα του και αυτό θα σου απαντήσει με φωνή καθάρια:

Για σένα είμαι!