«Όταν τα νειάτα τιμούν την πατρίδα…» π. Ιερόθεος Ανδρουτσόπουλος

«Όταν τα νειάτα τιμούν την πατρίδα…»

Γράφει ο: π. Ιερόθεος Ανδρουτσόπουλος

    

  Πάντοτε στη θύμηση του νου προβάλλει αυτό που εύστοχα άλλοτε λέχθηκε για την πορεία κάθε έθνους: " ...Πως Λαός που ξεχνά την ιστορία του είναι καταδικασμένος να την ξαναζήσει και πως Λαός που ξέρει να τιμά τους ήρωες και μάρτυρες της πατρίδος του, έχει ελπίδα να ζήσει στο μέλλον, προοπτική και όραμα να προοδεύσει..."

    Οι ως άνω σκέψεις ακούγονται και ηχούν παράξενα, σημαίνουν τον κώδωνα του κινδύνου και καλούν σε πνευματικό συναγερμό μάλιστα σε μια εποχή που η ιστορία μας νοθεύεται και η ελληνορθόδοξη παράδοσή μας επιμελώς ευτελίζεται.

 

    Είναι μεγάλο πράγμα οι νέοι να τιμούν την πατρίδα, να εμπνέονται από τους ήρωες και μάρτυρές Της και να διαφυλάσσουν ως κόρην οφθαλμού τα ζώπυρα της φυλής μας και του Γένους μας.

   

    Με τις σκέψεις αυτές, πορεύθηκαν λίγο καιρό πριν τα ευλογημένα νειάτα της Μητροπόλεώς μας και με οδηγό την εμπνευσμένη καθοδήγηση του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας κ.κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ, ετοίμασαν με μεράκι και παρουσίασαν με νεανικό ενθουσιασμό τη Θεατρική Παράσταση « Ματωμένα Γράμματα» που είναι διασκευή των Νεανικών Ομάδων της Αναπλαστικής Σχολής Πατρών (κατηχητικά π. Γερβασίου) από το βιβλίο της κας Βασιλικής Ράλλη « Στη λαίλαπα της Μικρασιατικής Καταστροφής».

     Ο απόηχος αυτής της λαμπράς εκδηλώσεως της Ιεράς Μητροπόλεως Πατρών, αφήνει το περιθώριο να στοχαστούμε και να αποτυπώσουμε με μελάνι και γραφίδα κάποιες σκέψεις:

    Όταν τα νειάτα τιμούν την πατρίδα…:

·        Τότε δίδουν ένα ηχηρό μήνυμα, ένα νεανικό ράπισμα σε όσους τους είπαν να μην Την αγαπούν , σε όσους τους πρόσταξαν να λησμονήσουν και να εμπαίξουν τους ήρωές Της.

·        Τότε διασώζεται η ιστορική μνήμη, διαφυλάσσεται ανόθευτη η ιστορική αλήθεια.

·        Γίνονται πρότυπα προς μίμηση για την κοινωνία ολόκληρη, καθίστανται άξιοι απόγονοι των προγόνων τους.

·        Υψώνεται μια φωνή αντίστασης, σχηματίζεται μια δύναμη ισχυρή που στο πέρασμά της δύναται να κατακαύσει κάθε επιβουλέα των Ιερών και των Οσίων της φυλής μας.

·        Γίνονται εμπόδιο στα ύπουλα σχέδια των σκοτεινών δυνάμεων που θέλουν την αποϊεροποίηση του Έθνους και την παραχάραξη της ιστορίας.

·        Τέλος, μπορούμε να ελπίζουμε, να έχουμε όραμα και να κρατούμε άσβεστη σε μια λεπτή χορδή της καρδιά μας, της πίστης την φλόγα, πως η Ελλάδα δεν χάθηκε, δεν βυθίστηκε σαν σαπιοκάραβο στα νερά της απελπισίας, αλλά πορεύεται όπως αιώνες τώρα, με τη ελπίδα πως και σαν πρώτα ανδρειωμένη σε λίγο θα φωνάξει

« Χαίρε, ω Χαίρε Ελευθεριά…»

'Ματωμένα Γράμματα", ένα φωτογραφικό αφιέρωμα

" Φωτογραφίες από τη Θεατρική Παράσταση "Ματωμένα Γράμματα" ..."

Φωτογραφίες από τη Θεατρική Παράσταση "Ματωμένα Γράμματα"

π. Παΐσιος: "Η προσευχή πρέπει να συνδυάζεται με νηστεία"

 

Γέροντα, όταν έχουμε ένα αίτημα για κάποιο σοβαρό θέμα, μήπως πρέπει η προσευχή να συνοδεύεται με νηστεία;

π. Παΐσιος: «Αυτό δεν χρειάζεται συζήτηση· είναι κάτι το οποίο επιβάλλεται. Η νηστεία, η άσκηση, είναι προϋποθέσεις. Αλλά για να γίνει σωστή προσευχή, πρέπει να πονάει κανείς για τους άλλους. Γιατί είναι και τυπικό πολλών χριστιανών της εποχής μας να μη θέλουν να στενοχωρηθούν.

Και συνταξιούχοι ακόμη που όλη μέρα κάθονται, δεν πάνε να πλησιάσουν ένα παιδί εγκαταλελειμμένο, γιατί αυτό έχει φασαρία. Θα φάνε, θα πιουν τον καφέ τους και θα κάνουν έναν περίπατο, θα πάνε σε ένα νοσοκομείο που έχει νοσοκόμους, σε κάτι οργανωμένο, για να δουν έναν άρρωστο, γιατί αυτό είναι πιο εύκολο. Πάλι δηλαδή για να ευχαριστηθούν, οπότε αναπαύουν και τον λογισμό τους ότι έκαναν το καθήκον τους. Πόσους έχω στριμώξει να βοηθήσουν κάτι παιδάκια εγκαταλελειμμένα! Αυτοί τίποτε.

Στο Άγιον Όρος έκαναν κάπου Λιτανεία για την ανομβρία και, αντί να βρέξει, έπιασε πυρκαγιά! Δεν γίνεται λιτανεία σαν να κάνουμε περίπατο. Θέλει να πονέσουμε.

" Ματωμένα Γράμματα..."

     Eχθές πραγματοποιήθηκε μια μεγάλη θεατρική παράσταση « Ματωμένα Γράμματα» μια διασκευή των Νεανικών Ομάδων της Αναπλαστικής Σχολής Πατρών από το βιβλίο της Βασιλικής Ράλλη «Στη λαίλαπα της Μικρασιατικής Καταστροφής».
    Αξίζει να αναφέρουμε τα παιδιά μας που για 2 και πλέον μήνες έδωσαν τον εαυτό τους για να φτάσουν σήμερα μέχρις εδώ.
1. Έπαιξαν οι: Νεκτάριος Δρογγίτης
2. Άγγελος Οικονόμου
3. Παναγιώτης Κολλάρας
4. Ζώης Καράμπελας
5. Αλέξης Πατέλης
6. Στέλιος Κουγιουμτζής
7. Παναγιώτης Θεοφανόπουλος
8. Παρασκευή Φωτοπούλου
9. Νικόλαος Κουστουράκης
10. Νικόλαος Μαρτζάκλης
11. Γεράσιμος Δρογγίτης
12. Αρχοντούλα Παπασημακοπούλου
13. Μαρία Φωτοπούλου
14. Σωτήρης Μανέτας

"ΘΥΜΙΑΜΑ ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΩΝ ΗΡΩΩΝ ΚΑΙ ΜΑΡΤΥΡΩΝ ΤΗΣ ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΚΗΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ ..."

ΘΥΜΙΑΜΑ ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΩΝ ΗΡΩΩΝ ΚΑΙ ΜΑΡΤΥΡΩΝ

ΤΗΣ ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΚΗΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ 

Τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πατρῶν κ.κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

 

 

 

Ἡ Ἱερά Μητρόπολις Πατρῶν ἐνέταξε στά ἐφετινά «Πρωτοκλήτεια» ἐκδήλωση μνήμης καί τιμῆς στούς ἥρωες καί μάρτυρες τῆς Μικρασιατικῆς Καταστροφῆς, μέ τήν εὐκαιρία τῆς συμπληρώσεως ἐνενῆντα χρόνων ἀπό τήν γενοκτονία τῶν Ἑλλήνων τῆς μαρτυρικῆς ἐκείνης περιοχῆς καί Ἑλληνικῆς γῆς. Ἡ Ἐκδήλωση θά πραγματοποιηθῇ στό Συνεδριακό Κέντρο τοῦ Πανεπιστημίου Πατρῶν, τήν Κυριακή 25 Νοεμβρίου 2012, στίς 7:00 τό ἀπόγευμα. Στήν μεγάλη αἴθουσα του Πανεπιστημίου Πατρῶν ἡ καρδιά μας θά κτυπήσῃ στήν Σμύρνη, στό Ἀιβαλί, στήν Μικρασία ὁλάκερη, ἐκεῖ πού πρίν 90 χρόνια ὁ Ἑλληνισμός πότιζε μέ τό ἄχραντο αἷμα του τά μαρτυρικά χώματα τῆς ἡρωικῆς Ἑλληνικῆς γῆς.

          Ὁ νοῦς μας θά τρέξῃ ἐκεῖ, πού πρίν ἐνενῆντα χρόνια, τά μανιασμένα τουρκικά στίφη, πιστά στήν πατροπαράδοτη τακτική τῆς βίας καί τοῦ φόνου, ἔπεφταν ὡς ἄγρια θηρία ἐναντίον ἀμάχων, ἀθώων, φιλοπροόδων ἀνθρώπων, καί περνοῦσαν ἀπό φωτιά καί μαχαίρι γυναῖκες καί μικρά παιδιά, ποδοπατῶντας τά ἱερά καί τά ὅσια τοῦ Γένους μας.

          Ἡ ψυχή μας θά ἀκουμπήσῃ στόν πόνο τῆς Ρωμηοσύνης, πού γιά μιά ἀκόμη φορά προδομένη, ἐπλήρωσε τό τίμημα τῶν ἀγώνων τόσων αἰώνων, γιά νά δώσῃ πολιτισμό, ἀνθρωπιά, νόημα ζωῆς, πνεῦμα ἐλευθερίας καί πίστεως στόν ἀληθινό Θεό.

          Μπροστά μας θά δοῦμε τόν ὄχλο, μέ τά βάρβαρα αἰσθήματα, πού κομμάτιαζε τόν Δεσπότη τῆς Σμύρνης, τόν Χρυσόστομο, τόν ἥρωα καί μάρτυρα τοῦ Γένους, ὁ ὁποῖος προσφέρθηκε ὡς ἐθελόθυτο θῦμα στόν βωμό τῆς Πατρίδος, ἀρνούμενος νά φύγῃ γιά νά σωθῇ ἀπό τόν βέβαιο θάνατο. 

          Τά αὐτιά μας θά ἀκούσουν τίς ἀπαίσιες κραυγές τῶν Τσέτηδων, ὅπως τίς περιγράφει ὁ πολεμικός ἀνταποκριτής Κώστας Μιχαηλίδης, τρία χρόνια μετά τήν Καταστροφή:

«Λίγο πρίν τό μεσημέρι τῆς Κυριακῆς, ἔβγαλαν τόν Μητροπολίτη ἀπό τό φρουραρχεῖο.

“Νά, οἱ δικαστές σου καί οἱ τζελάτηδές σου (δήμιοι)!”, τοῦ εἶπεν ὁ φρούραρχος συνταγματάρχης Σαλήχ Ζακήμ Ἐφέντης. Καί τόν παρέδωσε στόν μαινόμενον ὄχλο (1500 Τοῦρκοι), πού ἀποβραδύς ξημερώθηκε ἐκεῖ  -βαλμένος, ἀπό τόν Νουρεντίν- νά τόν προσμένῃ.

Ὁ Νουρεντίν ἀπευθύνθηκε στό πλῆθος, λέγοντάς τους: “Ἄν καλό σᾶς ἔκανε τοῦτος, νά τοῦ τό ἀνταποδώσετε. Ἄν κακό σᾶς ἔκανε, κάντε του καί ἐσεῖς κακό! Ἐγώ σᾶς παραδίδω τόν χιρσίζ ντομοῦζ (κλεφτογούρουνο)”.

Σέ μιά ἀπό τίς αἴθουσες τοῦ δικαστηρίου, εἶχαν συγκεντρωθῆ ἄνθρωποι τοῦ ὑποκόσμου, χαμάληδες καί τουρκικά κακοποιά στοιχεῖα, προκειμένου νά τόν δικάσουν. Μόλις ἐμφανίστηκε ἀγέρωχος ὁ Ἱεράρχης, αὐτοί ἄρχισαν νά τόν προπηλακίζουν, νά τοῦ τραβοῦν τά γένεια καί τά ράσα, καί νά τόν φτύνουν. Ἐνστικτωδῶς οἱ δύο Σμυρνιοί δημογέροντες προσπάθησαν νά προστατεύσουν τόν Ἱεράρχη τους, ἀλλά οἱ Τοῦρκοι τούς ἔδεσαν, προκειμένου νά δοῦν τό μαρτύριο καί τόν ἐξευτελισμό τοῦ θρησκευτικοῦ τους ἡγέτη.

Τό λαϊκό δικαστήριο τῶν ἐγκληματιῶν ἔβγαλε τήν ἀπόφαση, πού ἦταν: “Νά σταυρωθῇ… Νά σταυρωθῇ ὅπως ὁ Χριστός τους”.

Ὁ Νουρεντίν διέταξε τόν ἔφεδρο Λοχαγό τοῦ τουρκικοῦ στρατοῦ Ρουστέν Μπέη Βάσιτς νά ἐκτελέσῃ τήν ἀπόφαση τοῦ λαϊκοῦ δικαστηρίου. Ὁ Βάσιτς κατεβαίνοντας τά σκαλιά τοῦ Διοικητηρίου μαζί μέ τούς τρεῖς μελλοθανάτους, τόν Χρυσόστομο καί τούς δημογέροντες, δέν προλαβαίνει νά βγεῖ στό προαύλιο, γιατί ξεπροβάλλει φρενιασμένος ὁ Νουρεντίν στό κεφαλόσκαλο, καί τραβῶντας τό περίστροφό του πυροβολεῖ τόν Χρυσόστομο. Ἦταν τέτοια ἡ λύσσα του, πού τό χέρι του ἔτρεμε ἀπό τήν ὀργή, καί ἀντί νά πλήξῃ τόν Χρυσόστομο, τραυμάτισε θανάσιμα τόν δημογέροντα Κλιμάνογλου.

Μέ τόν πυροβολισμό καί τήν ἔξοδο τοῦ Χρυσοστόμου στό προαύλιο, τό πλῆθος ὁρμᾶ.

Ὁ Τουρκικός ὄχλος, τελῶντας σέ ἔξαλλη κατάσταση, παρέλαβε τόν Χρυσόστομο. Ἐπιτέθηκε ἐναντίον του κτυπῶντας τον μέ γροθιές, λοστούς καί ξύλα, καί τόν ὡδήγησαν σέ ἕνα κουρεῖο, ὅπου τόν ἀνάγκασαν νά φορέσῃ μιά λευκή μπλούζα. Στήν συνέχεια, τοῦ ξερρίζωσαν τήν γενειάδα καί τόν ἔσυραν στήν τουρκική συνοικία, προπηλακίζοντας καί πτύνοντάς τον. Ἐκεῖ τοῦ ἐπεφύλαξαν ἕναν ἀργό καί βασανιστικό θάνατο: τόν μαχαίρωσαν σέ πολλά σημεῖα τοῦ σώματός του, ἐξώρυξαν τούς ὀφθαλμούς του, καί τοῦ ἔκοψαν τά αὐτιά καί τήν μύτη.

Ὁ Χρυσόστομος αἱμόφυρτος, σιωπηρός, περήφανος, χωρίς νά ἱκετεύῃ καί νά λυγίζῃ στόν ἐχθρό, σέρνεται ἀπό τό πλῆθος, καί ἀφοῦ σέ ὅλη τήν διάρκεια τῶν μαρτυρίων του ἔλεγε “Κύριε, ἐλέησόν με”, ἀφήνει τήν τελευταία του πνοή ἀναφωνῶντας: “Θεέ μου!”.

Ἕνας Τουρκοκρητικός πού συμμετεῖχε στόν ὄχλο, μήν ἀντέχοντας νά βλέπῃ τούς ἐξευτελισμούς καί τά βασανιστήρια στά ὁποῖα ὑποβλήθηκε ὁ Χρυστόστομος, τόν πυροβόλησε γιά νά δώσῃ τέλος στό μαρτύριό του. Τήν αὐθεντική μαρτυρία τοῦ Τουρκοκρητικοῦ μεταφέρει ὁ διαπρεπής ἀκαδημαϊκός Γ. Μυλωνᾶς».

Ἀλλά καί ἡ φωνή τοῦ Γάλλου συγγραφέα Ρενέ Πουώ, ἔντονα ἀντηχεῖ στά αὐτιά μας:

«Τοῦ ἔβγαλαν μέ ξιφολόγχη τά μάτια, τοῦ ἔκοψαν τ’ αὐτιά καί τήν γλῶσσα. Τόν ἔσυραν ἀπό τά γένεια καί τά μαλλιά. Γύρω ἀπ’ τό σῶμα του ἔστησεν ἡ ἀπάνθρωπη, ἠ ἀφάνταστα βάρβαρη τουρκική μανία τόν πιό φρικτό χορό. Δέν ἄφησαν τίποτε τό σκληρό καί τό ἐξευτελιστικό πού νά μήν τό κάμουν στό ἀφανισμένο καί μισοσκοτωμένο κορμί τοῦ Χρυσοστόμου.

Κι ἐσύρθηκεν ἔτσι, ὡς τούς Ἰκί-Τσεσμέ, ὁ γέρων Μητροπολίτης Σμύρνης, κατακομματιασμένος. Ἀπό τό κορμί του, ἐκεῖ, τό μεθυσμένο ἀπό κτηνωδία πλῆθος πῆρε ἕνα κομμάτι τῆς σάρκας τοῦ Χρυσοστόμου γιά φυλακτό ματωμένο. Τό κεφάλι του μέ βγαλμένα τά μάτια, κομμένα τ’ αὐτιά καί τήν γλῶσσα, μέ τά γένεια ξεριζωμένα, καί μαύρο ἀπό τό ξύλο, αἱματοστάλαχτο, τό ἔμπηξαν στήν πατερίτσα του, καί ἡ πομπή μαινόμενη ἀπό βλαστήμιες καί σαρκασμό, τό περιέφερε στούς Τουρκομαχαλάδες.

          Ἐπίσης, ὁ Ἀμερικανός Πρόξενος στήν Σμύρνη, Τζώρτζ Χόρτον, μᾶς πηροφορεῖ στό βιβλίο του («Ἡ Μάστιγα τῆς Ἀσίας», σ. 93-94):

          «Ὅπως λέγουν, (ὁ Νουρεντίν) εἶχε υἱοθετήσει τήν μεσαιωνική ἰδέα νά παραδώσῃ τόν Μητροπολίτη στόν φανατικό ὄχλο, γιά νά τόν κάνῃ ὅ,τι ἤθελε... Ἐβιαιοπράγησαν ἐπάνω του, τοῦ ξερρίζωσαν τήν γενειάδα του, τόν ἐχτύπησαν μέ ρόπαλα καί μέ μαχαιριές, ὡσότου πέθανε, καί ὕστερα τόν ἔσυραν σβαρνίζοντάς τόν ἐπάνω στούς δρόμους. Τό μοναδικό του φταίξιμο ἦταν ὅτι ἦταν ἕνας Ἕλλην μέ μεγάλο πατριωτισμό καί εὐγλωττία, πού ἐπιθυμοῦσε τήν πρόοδο τῆς φυλῆς του καί ἐργαζόταν γιά τόν σκοπό αὐτό».

Σέ ἄλλο σημεῖο, ἀναφέρει χαρακτηριστικά:

«Οἱ σφαγές τοῦ Ἑλληνικοῦ πληθυσμοῦ ἀπό τούς Τούρκους μέ ἔκαναν νά λέω ὅτι ντρέπομαι πού ἀνήκω στήν ἀνθρώπινη φυλή».

Καί δέν ἦταν μόνο ὁ Χρυσόστομος. Ἐξοντώθηκαν μέ φρικτό τρόπο 347 Ἱερεῖς τῆς Ἐπαρχίας Σμύρνης. Ἐπίσης ὁ Μητροπολίτης Μοσχονησίων Ἀμβρόσιος πού ἐπεταλώθη ὡς νά ἦτο ζῶον, ὁ Κυδωνιῶν Γρηγόριος πού θάφτηκε ζωντανός, ὁ Ἰκονίου Προκόπιος καί ὁ Ζήλων Εὐθύμιος πού ἐσφαγιάσθησαν.

Ἐνενῆντα χρόνια μετά, θά βρεθοῦμε πνευματικά ἐκεῖ, στήν γῆ τῆς Ἰωνίας, μέ πρωτοπόρα τά νειᾶτα τῆς Πάτρας, πού ξέρουν νά τιμοῦν τούς ἥρωες καί τούς Μάρτυρες. Θά προσπαθήσωμε νά σώσωμε τήν Ἁγία Φωτεινή, τήν Ἐκκλησιά τῆς Σμύρνης τήν τρανή, μά δέν θά μπορέσωμε, γιατί οἱ φλόγες τήν κατέστρεψαν ἤδη. Οὔτε τό περήφανο καμπαναριό φαίνεται πιά. Γκρεμίστηκε ἀπό τό ἀφηνιασμένο πλῆθος τοῦ Νουρεντίν.

Ἐνενῆντα χρόνια μετά, εἴμαστε ἐκεῖ καί ἀκοῦμε τίς κραυγές τῶν Ἑλλήνων, πού σφάζονται καί ἀτιμάζονται:

«Κόσμος, ἑκατοντάδες χιλιάδες κόσμος, τρελός ἀπό φόβο ἀρχίνησε νά τρέχῃ ἀπ’ ὅλα τά στενοσόκακα καί τούς βερχανέδες, καί νά ξεχύνεται στήν παραλία σά μαῦρο ποτάμι.
- Σφαγή! Σφαγή!
- Παναγιά, βοήθα!
- Προφτάστε!
- Σῶστε μας!

Ἡ μάζα πυκνώνει, δέν ξεχωρίζεις ἀνθρώπους, μά ἕνα μαῦρο ποτάμι πού κουνιέται πέρα-δῶθε ἀπελπισμένα, δίχως νά μπορῇ νά σταθῇ οὔτε νά προχωρήσῃ. Μπρός θάλασσα, πίσω φωτιά καί σφαγή! Ἕνας ἀχός κατρακυλάει ἀπό τά βάθη τῆς πολιτείας καί σπέρνει τόν πανικό.

- Τοῦρκοι!
- Τσέτες!
- Μᾶς σφάζουνε!
- Ἔλεος!

Ἡ θάλασσα δέν εἶναι πιά ἐμπόδιο. Χιλιάδες ἄνθρωποι πέφτουνε καί πνίγονται. Τά κορμιά σκεπάζουνε τά νερά σά νά ’ναι μῶλος. Οἱ δρόμοι γεμίζουνε κι ἀδειάζουνε καί ξαναγεμίζουνε. Νέοι, γέροι, γυναῖκες, παιδιά ποδοπατιοῦνται, στριμώχνονται, λιποθυμοῦνε, ξεψυχοῦνε. Τούς τρελαίνουν οἱ χατζάρες, οἱ ξιφολόγχες, οἱ σφαῖρες των τσέτηδων!.

...Τό βράδυ τό μονοφῶνι κορυφώνεται. Ἡ σφαγή δέ σταματᾶ. Μόνο ὅταν τά πλοῖα ρίχνουνε προβολεῖς γίνεται μιά πρόσκαιρη ἡσυχία. Μερικοί πού καταφέρανε νά φτάσουνε ζωντανοί ἴσαμε τή μαούνα μας, ἱστοροῦνε τό τί γίνεται ὄξω, στίς γειτονιές. Οἱ τσέτες τοῦ Μπεχλιβάν καί οἱ στρατιῶτες τοῦ Νουρεντίν τρῶνε ἀνθρώπινο κρέας. Σπάζουνε, πλιατσικολογοῦνε σπίτια καί μαγαζιά. Ὅπου βροῦνε ζωντανούς, τούς τραβοῦνε ὄξω καί τούς βασανίζουνε. Σταυρώνουνε παπάδες στίς ἐκκλησιές, ξαπλώνουνε μισοπεθαμένα κορίτσια κι ἀγόρια πάνω στίς Ἅγιες Τράπεζες καί τ’ ἀτιμάζουνε.

Ἀπ’ τόν Ἄη Κωνσταντῖνο καί τό Ταραγάτς ἴσαμε τό Μπαλτσόβα τό τούρκικο μαχαίρι θερίζει. Ἡ φωτιά ὅλη νύχτα ἀποτελειώνει τό χαλασμό. Γκρεμίζονται τοῖχοι, θριματίζονται γυαλιά. Οἱ φλόγες κριτσανίζουνε μαδέρια, ἔπιπλα, καί φτοῦνε σιδερικά, ξεθεμελιώνουνε τήν πολιτεία ὁλόκληρη. Ἁπλώνουν πάνω στά ἔργα τῶν ἀνθρώπων καί τά διαλύουνε. Σπίτια, ἐργοστάσια, σχολειά, ἐκκλησίες, μουσεῖα, νοσοκομεῖα, βιβλιοθήκες, θέατρα, ἀμύθητοι θησαυροί, κόποι, δημιουργίες αἰώνων, ἐξαφανίζονται κι ἀφήνουνε στάχτη καί καπνούς.

Ἀχ, γκρέμισε ὁ κόσμος μας! Γκρέμισε ἡ Σμύρνη μας! Γκρέμισε ἡ ζωή μας! Ἡ καρδιά, τρομαγμένο πουλί, δέν ξέρει πού νά κρυφτῇ. Ὁ τρόμος, ἕνας ἀνελέητος καταλύτης, ἄδραξε στά νύχια του κεῖνο τό πλῆθος καί τό ἀλάλιασε. Ὁ τρόμος ξεπερνάει τό θάνατο. Δέ φοβᾶσαι τό θάνατο, φοβᾶσαι τόν τρόμο. Ὁ τρόμος ἔχει τώρα τό πρόσταγμα. Τσαλαπατᾶ τήν ἀνθρωπιά. Ἀρχίζει ἀπό τό ροῦχο καί φτάνει ἴσαμε τήν καρδιά...

Τί κάνουν, λοιπόν, οἱ προστάτες μας; Τί κάνουν οἱ ναύαρχοι μέ τά χρυσά σειρίτια, οἱ διπλωμάτες κ’ οἱ πρόξενοι τῆς Ἀντάντ! Στήσανε κινηματογραφικές μηχανές στά καράβια τους καί τραβούσανε ταινίες τή σφαγή καί τόν ξολοθρεμό μας! Μέσα στά πολεμικά οἱ μπάντες τους παίζανε ἐμβατήρια καί τραγούδια τῆς χαρᾶς, γιά νά μή φτάνουν ἴσαμε τ’ αὐτιά τῶν πληρωμάτων οἱ κραυγές τῆς ὀδύνης καί οἱ ἐπικλήσεις τοῦ κόσμου. Καί νά ξέρῃ κανείς πῶς μιά, μόνο μιά κανονιά, μιά διαταγή, ἔφτανε γιά νά διαλύσῃ ὅλα κεῖνα τά μαινόμενα στίφη. Κ’ ἡ κανονιά δέ ρίχτηκε κ’ ἡ ἐντολή δέ δόθηκε!» (Γιάννης Καψῆς, τ. Ὑπουργός Ἐξωτερικῶν).

Ἡ Διδώ Σωτηρίου ἀναφέρει στά «Ματωμένα Χώματα»:

«Ἦρθαν οἱ καιροί, πού οἱ ζωντανοί ζήλευαν τούς πεθαμένους. Γέμισε τό νεκροταφεῖο ἀπό γυναικόπαιδα. Ἔσυραν ὡς ἐκεῖ μαννάδες, ξεφρενιασμένες ἀπό τόν τρόμο, τά κορίτσια τους. Πίστεψαν, ὅτι θά δίσταζε ὁ Τοῦρκος. Μά οὔτε ἐδῶ σταματοῦσε ἡ κτηνωδία. Κι ὁ τόπος τῆς αἰωνίας γαλήνης, τό λιμάνι, πού δέν τό φθάνει ἡ ἐγκόσμια τρικυμία, ὁ τόπος, πού στή θύρα του σταματοῦν ὅλα, γιά τούς δυστυχισμένους σήμερα ἔγινε καινούργιας ἀγωνίας σταθμός. Σβυστά τά καντήλια τῶν τάφων. Τά κυπαρίσσια σάν μαῦρες λαμπάδες ὑψώνονται δεητικά στόν οὐρανό, πού ξάστερος κι ὁλόλαμπρος σκεπάζει τό μέγα δράμα. Νεκροί και ζωντανοί μαζί…».

Ὅσοι σώθηκαν, ἔφτασαν κατατρεγμένοι, ταλαιπωρημένοι, ἐξουθενωμένοι στήν Ἑλλάδα. Πόνεσαν ὥσπου νά βροῦν στέγη καί ψωμί. Ξαναμάτωσαν ὥσπου νά ριζώσουν στήν μάνα γῆ καί πατρίδα. Ὅμως ἄντεξαν γιατί μέσα τους κουβαλοῦσαν τόν ἡρωισμό τῆς λεβεντογέννας φύτρας, τήν πίστη στόν Θεό καί τά ζώπυρα τοῦ γένους μας. Κάποιοι κατάφεραν νά σώσουν πολύτιμους θησαυρούς, τά ἅγια Εἰκονίσματα καί ἅγια Λείψανα, κρυμμένα στόν κόρφο τους, ὅ,τι μπόρεσαν ἀπό τά πατρογονικά σεβάσματα νά περισώσουν, ἀγκαλιάζοντάς τα σφιχτά, ὡς θησαυρό πολύτιμο.

Δούλεψαν σκληρά, πότισαν τά χώματα μέ τόν τίμιο ἱδρῶτα τοῦ προσώπου τους, ἀπόχτησαν παιδιά, τά μεγάλωσαν, ἔκαναν γενικά προκοπή. Οἱ μεγάλοι ἔκλεισαν τά μάτια τους μέ τήν φλόγα τῆς ἀγάπης γιά τίς ἀλησμόνητες πατρίδες. Οἱ ἀπόγονοί τους ὑποσχέθηκαν ὅτι θά τιμήσουν τό Ἑλληνικό ὄνομα καί θά γυρίσουν νά προσκυνήσουν τήν ματωμένη γῆ. Οἱ πολλοί τό ἔκαναν, καί τά ἐγγόνια τους ἔχοντας τήν λαχτάρα τῆς πονεμένης πατρίδας, συχνά-πυκνά, περνᾶνε στήν Σμύρνη, στό Ἀιβαλί, καί τίς ἄλλες πόλεις, καί άνάβουνε κερί καί λιβάνι στήν μνήμη τῶν μαρτύρων προγόνων τους, Κληρικῶν καί Λαϊκῶν.

Καί έδῶ στήν μητέρα πατρίδα, στήν Νέα Σμύρνη, στήν Νέα Ἰωνία, στήν Πάτρα, καί ὅπου ἀλλοῦ, ὕψωσαν τίς Ἐκκλησιές καί τά καμπαναριά τους, ὅπως ἦταν ἐκεῖ, στή Σμύρνη τήν ἡλιόφεγγη, τήν πολυαγαπημένη.

Ἡ ἐκδήλωση αὐτή τῆς Μητροπόλεως ἀφιερώνεται σέ ὅλους ἐκείνους πού φρικτά ἐσφαγιάσθησαν καί μαρτυρικά ἐτελειώθησαν, στήν φοβερή τῆς Σμύρνης καί ὅλης τῆς Μικρασίας Καταστροφή.

Ἀφιερώνεται στούς ἀπογόνους τῶν πολύπαθων προσφύγων, τῶν ἀδελφῶν μας, γιά τούς ὁποίους ἰσχύει τό τοῦ ποιητοῦ: «τοῦ πόνου τό ψωμί ὅποιος δέν ἔφαγε, μόνο ἐκεῖνος δέν σᾶς γνώρισε, ὦ οὐρανοί...».

Τά παιδιά μας θά ζωντανέψουν σκηνές ἀπό τήν Μικρασιατική Καταστροφή. Τό θεατρικό πού θά παρουσιασθῇ εἶναι διασκευή ἀπό τό βιβλίο τῆς Βασιλικῆς Ράλλη, «Στή Λαίλαπα τῆς Μικρασιατικῆς Καταστροφῆς».

          Ἀγαπητοί μου, ὁ Ἑλληνισμός δέν θά ἐπιβιώσῃ ἄν μείνῃ χωρίς ὁράματα, χωρίς ἐλπίδα, χωρίς τίς μνῆμες πού τόν διατηροῦν σέ πνευματική ἐγρήγορση. Μόνο ἄν μείνῃ  ὄρθιο καί ἄπαρτο τό φεγγοβόλο κάστρο τῆς μνήμης, πού τό ὕψωσαν καί τό συντήρησαν μέ τό αἷμα τους τά ἑκούσια σφάγια ὑπέρ πίστεως καί πατρίδος, μόνο τότε ἡ Ἑλλάδα θά μεγαλουργήσῃ.

          Εἶναι ἀλήθεια ὅτι ποτέ δέν εἴχαμε δεχθῆ μοιρολατρικά τά γεγονότα, ἀλλά καί ποτέ ἡ ἱστορία τῆς φυλῆς μας, τοῦ γένους μας, τῆς πατρίδος μας, δέν εἶχε διαστρεβλωθῆ καί παραχαραχθῆ τόσο, ὅσο στούς καιρούς μας.  Ὅμως ἄς μάθουν ὅσοι ἐπιβουλεύονται τήν ἱστορική μας ἀλήθεια, τήν ἰδιοπροσωπεία μας καί τήν Ἑλληνορθόδοξη ταυτότητά μας, ὅτι δέν ἐξαντλήθηκαν τά ὁράματά μας καί δέν ἔχει ἀποπροσανατολισθῆ —παρά τίς ἐργώδεις καί λυσσαλέες προσπάθειές τους— ὁ πνευματικός μας Ἑλληνικός καί Ὀρθόδοξος προσανατολισμός, οὔτε ἔχει ἀλλάξει τό πνευματικό D.N.A. τῶν παιδιῶν μας, οὔτε ἄλλο αἷμα ρέει στίς φλέβες τους.

          Λίγο χρειάζεται, πολύ λίγο, γιά νά ξεχειλίσῃ τό ποτήρι, καί τότε ὅλοι θά διαπιστώσουν τόν δυναμισμό τῆς φυλῆς μας. Ἔρχεται ἡ ὥρα—ἔτσι γίνεται πάντα κατά τήν κυκλική πορεία καί ἑρμηνεία τῆς Ἱστορίας— ἔρχεται ἡ ὥρα, πού θά ξυπνήσουν  οἱ πιεσμένοι ἐθνικοί παλμοί στίς καρδιές ὅλων μας, καί κυρίως στίς καρδιές τῶν παιδιῶν μας. Οἱ παλμοί αὐτοί θά πυροδοτήσουν τίς ἀνυπολόγιστες γιά τούς μισέλληνες, ἡμετέρους καί ξένους, ἐσώτατες δυνάμεις, προκειμένου νά παρασύρουν καί νά ἀφανίσουν τά δεινά καί δύστυχα ἀνθρωπάρια, πού ποτέ δέν ἠθέλησαν μιά Ἑλλάδα δυνατή καί ἀνεξάρτητη. Γιατί πάντοτε εἶναι, οἱ δυστυχεῖς αὐτοί τύποι, ἐγκλωβισμένοι στά ἀπαίσια καί φρικτά ἰδεολογικά τους τείχη καί ὑπαρξιακά τους κενά. Δέν τούς ἐπιτρέπει ὁ συρρικνωμένος καί συνωστισμένος στό στενό κρανίο τους ἐγκέφαλός τους νά σκεφθοῦν διαφορετικά.

          Ἡ νεολαία τῆς Πάτρας, τά νειᾶτα τῆς Ἐκκλησίας μας, θά τούς δώσουν τό ἀπόγευμα τῆς Κυριακῆς ἕνα δυνατό μήνυμα, ἕνα ἠχηρό πνευματικό ράπισμα, καί ἕνα πολύ διδακτικό μάθημα.

(via)

Ομιλία π. Στεφάνου Αναγνωστοπούλου: "Ο αόρατος πόλεμος των δαιμόνων" (Βίντεο)

Παρακολουθείστε την ομιλία του π. Στεφάνου Αναγνωστοπούλου με θέμα «Ο αόρατος πόλεμος των δαιμόνων» η οποία πραγματοποιήθηκε την Δευτέρα, 12 Νοεμβρίου 2012 στον Ιερό Ναό Κοιμήσεως της  Θεοτόκου Παραλίας Πατρών στα πλαίσια των εσπερινών ομιλιών της ενορίας. Η τηλεοπτική κάλυψη της ομιλίας πραγματοποιήθηκε από τον σταθμό ''ΛΥΧΝΟΣ'' τον τηλεοπτικό σταθμό της Ι. Μ. Πατρών. 

" Eκκλησιολόγος..."

a

" Μεγάλη Εορτή Νεολαίας..."

" ΜΕΓΑΛΗ ΕΟΡΤΗ ΝΕΟΛΑΙΑΣ..."

ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ  25 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ ΣΤΙΣ 6:00Μ.Μ. ΤΟ ΑΠΟΓΕΥΜΑ ΣΤΟ ΣΥΝΕΔΡΙΑΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΠΑΤΡΩΝ ΘΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΕΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΝΕΑΝΙΚΕΣ ΟΜΑΔΕΣ ΤΗΣ ΑΝΑΠΛΑΣΤΙΚΗΣ ΣΧΟΛΗΣ ΠΑΤΡΩΝ Η ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ " ΜΑΤΩΜΕΝΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ"....

Δείτε την διαδικτυακή συνέντευξη που παραχώρησε ο Γέροντας Νίκων στο ΑΝΤΙ-ΝΕΑ ΤΑΞΗ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ

" Eκκλησιολόγος..."

αντίγραφο από 17.11.2012

" O Iερός Χρυσόστομος και η εποχή μας..."

   


      Επιτρέπει ο Θεός να τραντάζεται η γη, αλλά δεν την καταστρέφει, σείει δυνατά τα πάντα με το σεισμό, αλλά δεν τα κατεδαφίζει, για να μας οδηγήσει στην μετάνοια. Τόσο μεγάλο είναι το πέλαγος της ευσπλαχνίας Του. Γιατί είδε να παραβαίνουμε τις εντολές Του και να Τον πικραίνουμε υπερβολικά. Είδε την επιθυμία μας να αρπάζουμε την ξένη περιουσία, είδε ότι χτίζαμε το ένα σπίτι κοντά στο άλλο και ότι επλησιάζαμε το ένα χωράφι κοντά στο άλλο, με σκοπό να κλέψουμε το διπλανό μας. Είδε ότι δεν ελεούσαμε τα ορφανά και αδιαφορούσαμε για τις χήρες. Είδε τους δασκάλους να κάνουν τα αντίθετα από εκείνα που εδίδασκαν. Είδε μαθητές να προσβάλουν τις σεμνές τελετές της Εκκλησίας με αταξίες που αρμόζουν σε θέατρα. Είδε να ζούμε μέσα στην κακία και να κινούμαστε από φθόνο. Είδε να προσθέτουμε στο φθόνο και την πονηρία. Είδε τις καταιγίδες της υποκρισίας να βυθίζουν σαν βάρκες τους απονήρευτους. Είδε να φονεύουμε σκόπιμα. Είδε ότι αδικούσαμε όσο μπορούσαμε περισσότερο. Είδε να ναυαγεί η αγάπη και να προκόβει η απάτη στο πέλαγος της ζωής. Είδε να αποσκιρτούμε από την αλήθεια και να καταφεύγουμε πρόθυμα στο ψέμα. Και για συνοψίσουμε, είδε να υπηρετούμε τον πλούτο και όχι τον Κύριο»

Ρωσικό ντοκιμαντέρ παραγωγής 2012 αφιερωμένο στον π. Παΐσιο

" Μεγάλη Εορτή Νεολαίας Πρωτοκλήτεια 2012..."

" Ποτέ μην το βάζεις κάτω..."

Για να φτάσεις κάπου πρέπει να προσπαθήσεις.
> Για να δεις ηλιοβασίλεμα πρέπει να ηλιοκαείς.
> Για ν'ανεβείς σε μια βουνοκορφή πρέπει να ιδρώσεις σκαρφαλώνοντας.
> Για να αισθανθείς χαρά αληθινή πρέπει να δοκιμαστείς με λύπες.
> Για ν'ανθίσει ένα δέντρο πρέπει να αντέξει με γυμνά κλαδιά το κρύο του χειμώνα.

Ποτέ μην το βάζεις κάτω!

"ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ: η Διαθήκη του για τον Ελληνισμό! "

" H ιστορία δύο φίλων..."

Κάποια στιγμή τσακώθηκαν και ο ένας από τους δύο έδωσε ένα χαστούκι στον άλλο.Αυτός ο τελευταίος, πονεμένος, αλλά χωρίς να πει τίποτα, έγραψε στην άμμο: ΣΗΜΕΡΑ Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΜΟΥ ΦΙΛΟΣ ΜΕ ΧΑΣΤΟΥΚΙΣΕ.

Συνέχισαν να περπατούν μέχρι που βρήκαν μια όαση όπου αποφάσισαν να κάνουν μπάνιο.Αλλά αυτός που είχε φάει το χαστούκι παραλίγο να πνιγεί και ο φίλος του τον έσωσε. Όταν συνήλθε, έγραψε πάνω σε μια πέτρα:ΣΗΜΕΡΑ Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΜΟΥ ΦΙΛΟΣ ΜΟΥ ΕΣΩΣΕ ΤΗ ΖΩΗ. Αυτός που τον είχε χαστουκίσει και στη συνέχεια του έσωσε τη ζωή, τον ρώτησε : όταν σε χτύπησα, έγραψες πάνω στην άμμο, και τώρα έγραψες πάνω στην πέτρα. Γιατί;Ο άλλος φίλος απάντησε : «όταν κάποιος μας πληγώνει, πρέπει να το γράφουμε στην άμμο όπου οι άνεμοι της συγνώμης μπορούν να το σβήσουν.Αλλά όταν κάποιος κάνει κάτι καλό για μας, πρέπει να το χαράζουμε στην πέτρα, όπου κανένας άνεμος δεν μπορεί να το σβήσει».

ΜΑΘΕ ΝΑ ΓΡΑΦΕΙΣ ΤΑ ΤΡΑΥΜΑΤΑ ΣΟΥ ΣΤΗΝ ΑΜΜΟ ΚΑΙ ΝΑ ΧΑΡΑΖΕΙΣ ΤΙΣ ΧΑΡΕΣ ΣΟΥ ΣΤΗΝ ΠΕΤΡΑ.

"ΠΡΩΤΟΚΛΗΤΕΙΑ 2012..."

ΠΡΩΤΟΚΛΗΤΕΙΑ 2012

                                             Τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πατρῶν

                                                                                       κ.κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

 

Ὁ μῆνας Νοέμβριος γιά τήν Πάτρα εἶναι ξεχωριστός, ἀφοῦ κατ’ αὐτόν ἑορτάζεται λαμπρῶς ὁ Ἅγιος Ἀνδρέας ὁ Πρωτόκλητος, προστάτης και ἔφορος τῆς πόλεώς μας.

          Κάθε ἡμέρα οἱ Πατρινοί περνοῦν ἀπό τόν Πάνσεπτο Ναό του καί προσκυνοῦν τήν χαριτόβρυτη Ἁγία Κάρα του καί τόν Σταυρό τοῦ Μαρτυρίου του, ἐνῷ εὐλαβικά γονατίζουν ἐνώπιον τοῦ πανσέπτου Τάφου του, ἀφήνοντας τά μύχια τῶν καρδιῶν τους εὐλαβικά αἰσθήματα.

Ἡ πόλη μας ἔχει μεγάλη εὐλογία ἀπό τόν Θεό, δωρεά καί χάρη. Καί μόνο ὁ τίτλος «Ἀποστολική Πόλις τῶν Πατρῶν», ἀποτελεῖ μεγάλη πνευματική κληρονομιά, ἀλλά καί μεγάλη εὐθύνη γιά ὅλους μας, Κλῆρο καί Λαό, τούς συγκροτοῦντας τήν τοπική μας Ἐκκλησία.

          Ἀντιλαμβάνεσθε ὅτι ὁ ὅρος «πνευματική κληρονομιά» θέτει ἐπί τῶν ὤμων μας ἕνα μεγάλο σταυρό, τόν ὁποῖο πρέπει νά σηκώσωμε, καί νά πορευθοῦμε αἵροντες αὐτόν, προκειμένου νά φτάσωμε στήν συνάντηση μέ τόν Σταυρῷ προσηλωθέντα καί ἐκ Τάφου ἀναστάντα Κύριό μας.

          Στήν τόσο κοπιαστική καί δύσκολη, ἀλλά καί τόσο ὡραία πορεία μας, δέν εἴμαστε μόνοι μας. Συναντιλήπτοράς μας, βοηθός καί Κυρηναῖος μας εἶναι ὁ κλεινός Ἀπόστολός μας, ὁ Πρωτόκλητος Ἀνδρέας, ὁ ὁποῖος ἐσήκωσε τόν δικό του Σταυρό, καί ἀτενίζοντάς τον ὡς θρόνον ὑψηλόν καί δόξῃ πεποικιλμένον, τόν ἐνηγκαλίσθη, τόν ἠσπάσθη, καί ἐπάγη σ’ αὐτόν ὑπέρ τῆς δόξης τοῦ Ἐσφαγμένου Ἀρνίου καί τῆς σωτηρίας τῶν ἀνθρώπων.

          Πιστεύω ὅτι ὅλοι οἱ Πατρινοί ἔχουν τήν συναίσθηση αὐτοῦ τοῦ χρέους ἔναντι τοῦ Θεοῦ καί τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέου, καί τήν συνείδηση τῆς εὐθύνης ἔναντι τοῦ ἱεροῦ παρελθόντος, τοῦ παρόντος, ἀλλά καί τοῦ μέλλοντος, τό ὁποῖο χωρίς τήν πίστη στόν Ἀληθινό Θεό, τόν ὁποῖο ἐκήρυξε ὁ Πρωτόκλητος τῶν Ἀποστόλων, διαγράφεται ζοφερό.

          Ἰδιαίτερα σήμερα, πού τόσα προβλήματα μαστίζουν τήν χώρα μας καί τήν πόλη μας, τό κήρυγμα τοῦ Ἀποστόλου Ἀνδρέου εἶναι ἐπίκαιρο               —κήρυγμα μετανοίας, ἀγάπης καί σωτηρίας. Ἀλλά καί ἡ χάρις καί ἡ παρουσία τοῦ Ἁγίου μας εἶναι ἰδιαίτερα αἰσθητή, ἀφοῦ στίς δυσκολίες τῶν ἀνθρώπων οἱ Ἅγιοί μας εἶναι ἡ παρηγοριά μας, ἡ ἀπαντοχή καί ἡ καταφυγή μας. Ὁ Ἅγιος Ἀνδρέας μᾶς ἔχει ἀναλάβει ὑπό τήν προσταστία του, καί δεικνύοντας στόν Κύριο τά στίγματα τοῦ μαρτυρίου του, δέεται γονυκλινής γιά ὅλους μας.

          Ὁ Ἱερός Χρυσόστομος γι’ αὐτή τήν θαυμαστή δωρεά τοῦ Θεοῦ, ὥστε νά ἔχωμε παραμυθία στίς θλίψεις μας τούς Ἁγίους μας, λέγει:

«Ἐμερίσατο τούς μάρτυρας πρός ἡμᾶς ὁ Θεός. Τάς ψυχάς λαβών αὐτός, τά σώματα ἡμῖν ἔδωκεν, ἵνα ἔχωμεν παραμυθίαν καί ὑπόμνησιν ἀρετῆς διηνεκῶς τά Ἅγια αὐτῶν ὀστέα...».

          Γι’ αὐτό σύμπασα ἡ Πατραϊκή Ἐκκλησία, ἀγαλλομένῳ ποδί, εὐφραινομένη ἐν Κυρίῳ, ἄρχεται καί ἐφέτος τοῦ κύκλου τῶν ἑορταστικῶν ἐκδηλώσεων πρός τιμήν τοῦ Πρωτοκλήτου τῶν Ἀποστόλων, οἱ ὁποῖες εἶναι γνωστές ὡς «ΠΡΩΤΟΚΛΗΤΕΙΑ». Μέσα ἀπό αὐτές τίς λατρευτικές ἐκδηλώσεις καί ἄλλες τελετές, α) μεγαλύνεται τό πάντιμον καί μεγαλοπρεπές Ὄνομα τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, β) τιμᾶται καί γεγαίρεται ὁ Ἅγιος Ἀπόστολος Ἀνδρέας, καί γ) προβάλλεται ἡ εὐσέβεια καί ἡ πολιτιστική κληρονομιά τῆς Ἀποστολικῆς πόλεως τῶν Πατρῶν.

          Γιά τόν λόγο αὐτό τόσον ὁ ἀείμνηστος προκάτοχός μου κυρός Νικόδημος, ὅσον καί ἡ ἐλαχιστότητά μου, ἐφροντίσαμε καί φροντίζομε, ὥστε κατ’ ἔτος λαμπρότερες νά καθίστανται οἱ ἑορταστικές ἐκδηλώσεις, μέ τήν συμμετοχή τοῦ Ἱεροῦ Κλήρου, τῶν εὐσεβῶν Ἀρχόντων καί τοῦ φιλοθέου καί φιλαγίου Πατραϊκοῦ Λαοῦ. Χαιρόμεθα ἰδιαιτέρως διότι ὁ Λαός μας συμμετέχει ἐνεργά, καί μέ τήν παρουσία του δίδει ἕνα μήνυμα ζωῆς καί ἑνότητος, ἀλλά καί τηρήσεως τῆς πατροπαραδότου ἡμῶν πίστεως καί τῆς πολιτιστικῆς μας κληρονομιᾶς.

          Εἶναι κοινός τόπος ὅτι τά τελευταῖα ἕτη τά «Πρωτοκλήτεια» ἀνεβαθμίσθησαν μέ τήν συμμετοχή, ὄχι μόνον τοπικῶν προσωπικοτήτων, φορέων καί συλλόγων, ἀλλά καί πέραν τῆς πόλεως τῶν Πατρῶν. Σημειώνομε ἐνδεικτικῶς τήν ἔλευσιν τοῦ Παναγιωτάτου καί Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου, τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καί Πάσης Ἑλλάδος καί τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, τίς ποικίλες ἐκδόσεις πού ἀφοροῦν στήν τοπική Ἐκκλησία καί ἁγιολογία, τίς ἐθνικές καί νεανικές ἐκδηλώσεις, τήν διοργάνωση ἐκθέσεων μέ ἐκθέματα ἐκκλησιαστικά καί ἄλλα ἀπό τήν Πάτρα, τόν Ἑλλαδικό χῶρο γενικώτερα, ἀλλά καί τό ἐξωτερικό (λ.χ. ἔκθεση εἰκόνων ἀπό τήν Κύπρο), τά θυρανοίξια τοῦ ἐκ βάθρων ἀνακαινισθέντος Παλαιοῦ Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέου, τά ἐγκαίνια τῶν νέων κτιριακῶν ἐγκαταστάσεων τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ Λυκείου καί τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἑστίας Πατρῶν, κλπ.

          Στά πλαίσια τῶν ἐφετινῶν «Πρωτοκλητείων» ἔχουν προγραμματισθῆ ἐκδηλώσεις, οἱ ὁποῖες ἀφ’ ἑνός μέν εἶναι ποιοτικές, ἀφετέρου δέ, δέν ἀπαιτοῦν μεγάλο οἰκονομικό κόστος, ἀφοῦ ἡ περίοδος τήν ὁποία διανύομε εἶναι ἐξαιρετικά δύσκολη ἀπό οἰκονομικῆς πλευρᾶς, καί καλούμεθα, ὡς Ἐκκλησία, νά καλύψωμε ἄλλες ἀνάγκες, οἱ ὁποῖες προκύπτουν καθημερινῶς.

          Δίδοντες στήν δημοσιότητα τό πρόγραμμα τῶν «Πρωτοκλητείων 2012», προσκαλοῦμε ἅπαντας σέ συμμετοχή στούς ἑορτασμούς, οἱ ὁποῖοι ἀρχίζουν ἀπό τήν Κυριακή 4 Νοεμβρίου 2012. Πιστεύομε ὅτι καθ’ ὅλο τόν μῆνα Νοέμβριο γιά τήν Πάτρα θά σημάνῃ ἕνας πνευματικός συναγερμός, καί θά ἀρχίσῃ μιά πνευματική πορεία, ἡ ὁποία θά καταλήξῃ στήν Ἑορτή τῆς μνήμης τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέου, στίς 30 Νοεμβρίου, ὅπου ἡ Ἐκκλησία τῶν Πατρῶν, μαζί μέ τίς οὐράνιες δυνάμεις, θά τιμήσῃ καί θά λιτανεύσῃ τόν Ἅγιο Ἀνδρέα, κεκτημένη αὐτόν προστάτην καί φρουρόν ἀκοίμητον.

          Πρός τούτοις εὐχαριστῶ τά μέλη τῆς Ἐπιτροπῆς Πρωτοκλητείων καί ὅλους τούς ἐμπλεκομένους στήν προεργασία καί ἑτοιμασία τῶν ἐφετινῶν ἑορταστικῶν ἐκδηλώσεων, εὐχόμενος στούς προαναφερθέντας καί σέ ὅλους τούς ἀδελφούς καί τέκνα ἐν Κυρίῳ, πλουσίαν τήν εὐλογίαν  παρά Κυρίου, διά πρεσβειῶν τοῦ πανευφήμου Ἀποστόλου Ἀνδρέου τοῦ Πρωτοκλήτου.

" Μάθημα Ζωής..."

Μάθημα Ζωής . . .

Ένα άτομο γυρίζει σπίτι από την εργασία αργά, κουρασμένος και εκνευρισμένος , για να βρει τον πέντε ετών γιο του να τον περιμένει στην πόρτα.

ΓΙΟΣ: «Μπαμπά, μπορώ να σε ρωτήσω κάτι;»
ΠΑΤΕΡΑΣ: «Ναι βεβαίως , τι είναι;»
ΓΙΟΣ: «Μπαμπάς, πόσα παίρνεις στη μια ώρα;»
ΠΑΤΕΡΑΣ: «Αυτό δεν είναι δική σου δουλειά. Γιατί ρωτάς ένα τέτοιο πράγμα;» ρώτησε θυμωμένα.
ΓΙΟΣ: «Θέλω ακριβώς να ξέρω. Παρακαλώ πες μου, πόσα παίρνεις στη μια ώρα;»
ΠΑΤΕΡΑΣ: «Εάν πρέπει να ξέρεις παίρνω $50 την ώρα.»
ΓΙΟΣ: «Ωχ, απάντησε το παιδί, με το κεφάλι του κάτω.
ΓΙΟΣ: «Μπαμπά σε παρακαλώ μπορείς να μου δανείσεις $25;»
Ο πατέρας εξαγριωμένος, «εάν ο μόνος λόγος που εσύ ρώτησες είναι, ώστε να δανειστείς κάποια χρήματα για να αγοράσεις ένα ανόητο παιχνίδι ή κάποιες άλλες αηδίες, τότε να πας κατ' ευθείαν στο δωμάτιό σου και στο κρεβάτι σου. Σκέψου γιατί είσαι τόσο εγωιστής. Δεν εργάζομαι σκληρά καθημερινά για τέτοιες παιδαριώδεις επιπολαιότητες.»
Το μικρό παιδί πήγε ήσυχα στο δωμάτιό του και έκλεισε την πόρτα.
Ο μπαμπάς κάθισε σκεπτόμενος την ερώτηση του παιδιού και νευρίαζε περισσότερο. Πώς τόλμησε να υποβάλλει τέτοια ερώτηση για να πάρει μόνο κάποια χρήματα;
Μετά από μια περίπου ώρα, ο μπαμπάς είχε ηρεμήσει και είχε αρχίσει να σκέφτεται:
Ίσως είναι κάτι που πρέπει πραγματικά να αγοράσει ο μικρός με τα $25.00 και δεν ζητάει χρήματα πολύ συχνά. Πήγε στην πόρτα του δωματίου του παιδιού και άνοιξε την πόρτα.
«Κοιμάσαι γιε μου;» Ρώτησε.
«Δεν κοιμάμαι » απάντησε το αγόρι.
«Σκεφτόμουν ,ότι ίσως ήμουν πάρα πολύ σκληρός μαζί σου νωρίτερα» είπε ο μπαμπάς .«Ήταν μια μεγάλη ημέρα και έβγαλα την κούραση μου σε σένα. Εδώ είναι τα $25 που μου ζήτησες .»
Το παιδί έτρεξε κατ' ευθείαν επάνω του χαμογελώντας . «Σε ευχαριστώ μπαμπά!» φώναξε. Κατόπιν, πάει στο μαξιλάρι του και βγάζει από κάτω κάποια τσαλακωμένα χρήματα.
Ο πατέρας μόλις βλέπει ότι το παιδί έχει ήδη κάποια χρήματα, αρχίζει να νευριάζει.
Το μικρό παιδί αρχίζει να μετράει σιγά τα χρήματά του, και κοιτάζει τον μπαμπά του.
«Γιατί θέλεις περισσότερα χρήματα εφόσον έχεις ήδη μερικά;» ο πατέρας του γκρινιάζει .
«Επειδή δεν είχα αρκετά, αλλά τώρα έχω,» το μικρό παιδί απάντησε.
«Μπαμπά, έχω $50 τώρα. Μπορώ να αγοράσω μια ώρα του χρόνου σου; 
Σε παρακαλώ έλα νωρίς αύριο σπίτι . Θα ήθελα πολύ να φάμε μαζί.»
Ο πατέρας συντρίφθηκε. Αγκάλιασε τον μικρό γιο του και ικέτευσε για τη συγχώρεσή του.
 
Είναι ακριβώς μια σύντομη υπενθύμιση σε όλους σας που εργάζεστε τόσο σκληρά στη ζωή. Δεν πρέπει να αφήσουμε το χρόνο να περνάει από τα χέρια μας χωρίς να περνάμε χρόνο με εκείνους που πραγματικά σημαίνουν κάτι για εμάς , εκείνους που είναι κοντά στις καρδιές μας. Θυμηθείτε να μοιραστείτε εκείνη την αξία $50 του χρόνου σας με κάποιους που αγαπάτε.
 "Εάν πεθάνουμε αύριο, η επιχείρηση για την οποία εργαζόμαστε θα μπορέσει εύκολα να μας αντικαταστήσει μέσα σε λίγες ώρες . Αλλά η οικογένεια & οι φίλοι που φήνουμε πίσω θα αισθανθούν την απώλεια για το υπόλοιπο της ζωή τους. "