" ΚΑΠΩΣ ΕΤΣΙ ΘΕΛΩ ΝΑ ΘΥΜΑΜΑΙ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ... π. Ιερόθεος Ανδρουτσόπουλος"

ΚΑΠΩΣ ΕΤΣΙ ΘΕΛΩ ΝΑ ΘΥΜΑΜΑΙ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ...

Γράφει ο: π. Ιερόθεος Ανδρουτσόπουλος

    Κάπως έτσι θυμάμαι την εμπειρία από τα όμορφα παραμύθια της γιαγιάς, τις παραδοσιακές, διδακτικές ιστορίες, αλησμόνητες για την καρδιά, αξέχαστες για την θύμηση του νου, που χρόνια πριν μας γαλούχησαν, μας μεγάλωσαν με το όραμα μιας πατρίδος, που ξέρει να τιμά την ιστορία της, να ζει με γνώμονα την παράδοσή της.

   Εμπειρίες παλαιών, καταθέσεις καρδιάς απλών ανθρώπων που γεύτηκαν της κατοχής το πικρό ποτήρι, της πείνας την παράξενη γεύση, του ξεριζωμού την άδικη τιμωρία. Και με αυτά τα ακούσματα γενεές νέων ανθρώπων, τότε που η οικογένεια είχε βαθειά τις ρίζες της στην παράδοση, ανατράφηκαν με υψηλά ιδανικά, με αξίες, αγάπη προς την πατρίδα, πίστη στην Εκκλησία και σεβασμό στην ιστορία. Τότε οι παλαιοί μιλούσαν για χρόνια ματωμένα και ξεριζωμένα που κανείς δεν μπορούσε να τα διαγράψει από την ψυχή τους.

    Σήμερα, αρκετά χρόνια μετά, τη στιγμή που οι παλαιοί έφυγαν, οι ιστορίες της γιαγιάς από το παρελθόν αντηχούν ως κάτι το παραμυθένιο, οι εμπειρίες των πατέρων μας, απαντώνται σε παλαιά σκονισμένα ράφια, σε σκισμένα βιβλία που καλυμμένα από την τέφρα της λήθης δεν βρίσκουν πια την δύναμη να μιλήσουν, ζούμε μια παράλογη, ξένη προς την ιστορία μας κατάσταση.

    Μας καλούν να ξεχάσουμε αυτά που μάθαμε, να διαγράψουμε την ιστορική πραγματικότητα, να λησμονήσουμε αυτό που και οι λίθοι της Ελλάδος βοούν και κράζουν: «Πως εδώ που πατάτε είναι χώρα Αγίων της Πίστεως και μαρτύρων της Πατρίδος»… Αυτή τη φωνή που αντηχεί αιώνες τώρα, σήμερα διάφοροι πολιτικοί ταγοί, άρχοντες των εθνών, αυτοί οι λίγοι, οι μικροί, που καυχώνται μόνο για τον πνευματικό νανισμό τους, επιδιώκουν να την καταπνίξουν, να φιμώσουν τη φωνή της, να την κάνουν να σωπάσει. Μίλησαν για αναπροσαρμογή της ιστορίας, για κατάργηση των παρελάσεων, για αλλαγή του τρόπου εορτασμού των εθνικών μας επετείων, με απώτερο στόχο την αποϊεροποίηση του Έθνους.

    Ας λένε όμως, εμείς θα πούμε την αλήθεια. Θα υψώσουμε τη φωνή μας και θα αντισταθούμε για να περισώσουμε ότι μας απέμεινε. Θα ανακάμψουμε από την απραγία και την αδιαφορία για να προστατεύσουμε αυτό που έχουμε.

   Παρηγορητικός ο λόγος του Μακαριστού Πρωθιεράρχου Χριστοδούλου: «Κλείσε βαθειά στη καρδιά σου τα ζώπυρα της πίστης και της πατρίδος και από εκεί κανείς, μα κανείς, δεν μπορεί να στα πάρει.»

    Εμάς μας οδηγούν οι τάφοι των ηρώων του ’21, μας εμπνέουν τα μνήματα των αγωνιστών του ’40, μας διδάσκει η θυσία των Ελλήνων της Μικρασιατικής καταστροφής, το κλάμα και ο πόνος της γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού, ο ένδοξος αγώνας του Μακεδονικού μετώπου, η ηρωική έξοδος του Μεσολογγίου, η άνευ όρων θυσία χιλιάδων ιερέων και μυριάδων Ελλήνων στον αγώνα υπέρ βωμών και εστιών.

   Κάπως έτσι λοιπόν, θέλω χρόνια μετά να θυμάμαι και να ζω την Ελλάδα. Ως μια Πατρίδα που ξέρει να ευγνωμονεί τους προγόνους της και να μιμείται τους αγώνες τους.  Ως μια πατρίδα τέλος, που για να ζήσει θα πρέπει να έχει βαθειά στην καρδιά της, Χριστό και Ελλάδα.

" 20 Συμβουλές για καινούργια ζευγάρια ..."

1. Να θεωρείτε ο ένας τον άλλον ως δώρο του Θεού. Εάν πιστεύετε ότι ο Θεός προόρισε τον ένα για τον άλλον, τότε ποτέ δεν θα σκεφθείτε τον χωρισμό σας. 

2. Να μην σκεφθείτε το γάμο εάν δεν πιστεύετε ότι δεν υπάρχει κανένας άλλος στη γη που θα μπορούσε να γίνει σύντροφος της ζωής σας. 

3. Μην αφήσετε το γάμο σας με την ιδέα ότι ο ένας υπερτερεί του άλλου. 

4. Μπροστά στο Θεό είστε και οι δύο ίσιοι, αν και ο ένας προς τον άλλον συμπληρώνουν αλλήλους. 

5. Να δέχεστε ο ένας τον άλλον όπως είσαστε και όχι όπως θα θέλατε να ήσασταν. 

6. Να μη θεωρείτε το γάμο σας σαν μια χρυσή ευκαιρία για να αλλάξετε τον σύντροφό ή την σύντροφό σε εκείνο που νομίζετε ότι θα έπρεπε να είναι. Και όμως πρέπει να είστε πάντοτε πρόθυμοι να δέχεστε συμβουλή και συστάσεις για αλλαγή. 

7. Να είστε πάντοτε έτοιμοι να συμμορφώνεστε ο ένας προς τον άλλο, και οι δύο μαζί σε ένα είδος ζωής συνδέσμου παρά χωρισμού. Να αναγνωρίζετε πάντοτε ότι βρίσκεστε σε έναν κόσμο που διαρκώς αλλάζει. 

8. Να μην είστε εξαιρετικά ευαίσθητοι. 

9. Να μην είστε όμως ούτε και αναίσθητοι. Η αναισθησία ως προς το πως αισθάνεται ο σύντροφος ή η σύντροφός της ζωής σας δημιουργεί ένα τεράστιο χάσμα στις γαμήλιες σχέσεις 

10. Να μη συμμερίζεστε το αίσθημα του συντρόφου σας, με κανέναν άλλο. 11. Ποτέ να μην χάνετε την αμοιβαία σας εμπιστοσύνη. Να συμμερίζεστε τα μυστικά σας. Πάντοτε να λέτε την αλήθεια ο ένας στον άλλο. 

12. Ποτέ να μην περιμένετε να πάρει ο άλλος την πρωτοβουλία στην ένδειξη της αγάπης και του ενδιαφέροντος για τον άλλο. 

13. Να ζητάτε πάντοτε συντροφιά την ο ένας του άλλου, χωρίς όμως να μην είστε πρόθυμοι να χωριστείτε εάν αυτό το απαιτήσει το καθήκον. 

14. Να έχετε μαζί ώρες ξενασίας και δημιουργικής απασχόλησης. 

15. Ποτέ να μην φθάνετε στα άκρα. Πολλές φορές οι πολιτικές, κοινωνικές ακόμα και θρησκευτικές τοποθετήσεις που υποστηρίζονται με απόλυτα, δημιουργούν προβλήματα που φθάνουν μέχρι τον χωρισμό. 

16. Να μη χρησιμοποιείτε τη σιωπή σαν όπλο εναντίον του συντρόφου ή της συντρόφου σας. Πάντοτε να είστε πρόθυμοι να κουβεντιάζετε. 

17. Να διατηρείτε πάση θυσία την αμοιβαία εκτίμηση ο ένας προς τον άλλο. 

18. Να μην επιτρέπετε στους συγγενείς και στους φίλους σας να κακολογούν το σύντροφό ή τη σύντροφό σας. 

19. Να ζητάτε μαζί να κάνετε κάτι για το Θεό, χωρίς να περιμένετε να «πληρωθείτε» γι αυτό. 

ΠΗΓΗ: http://www.pentapostagma.gr/2012/10/20_28.html#ixzz2AicHUPmu

" Tότε και σήμερα..."

  Οι πατέρες μας είπαν όχι τότε στον κατακτητή που θέλησε με τη βία να μας αφαιρέσει την ελευθερία και την καρδία μας να καταπνίξει… 

 Σήμερα εμείς είπαμε ναι στην κάθε είδους δουλεία, ναι στην υποταγή, ναι στην εξαθλίωση, ναι στην απομάκρυνση από την μάνα μας Εκκλησία, ναι στην διαγραφή της ιστορίας, ναι την βλασφημία των ιερών και των οσίων της πίστεως και της πατρίδος, ναι στον οικονομικό και πολιτικό κατακτητή, ναι στην προδοσία της πατρίδος, ναι σε όλα…

    Ιδού νυν καιρός ευπρόσδεκτος να πούμε πια ΟΧΙ ΣΕ ΟΛΑ, ΣΕ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΠΝΙΓΟΥΝ ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΑΣ ΑΦΗΝΟΥΝ ΝΑ ΑΝΑΣΑΝΟΥΜΕ….(π. Ιερόθεος Ανδρουτσόπουλος)

" Η δασκάλα με τα ξανθά μαλλιά - 1969 ..."

" 28 Οκτωβρίου 1940..."

" ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΠΑΤΡΩΝ ΚΑΙ ΗΛΕΙΑΣ ΙΕΡΟΘΕΟΣ ΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΣ ..."

ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΠΑΤΡΩΝ ΚΑΙ ΗΛΕΙΑΣ

 ΙΕΡΟΘΕΟΣ ΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΣ (1892-1903)

Ο ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΑΔΑΜΑΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

                            Τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πατρῶν

                                                                 κ.κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

 

(Ε’)

 

Κεκοπιακώς ἀπό τό βαρύ φορτίο τῆς ζωῆς καί τήν ἐπί νύκτα καί ἡμέρα ἐξαντλητική ἐργασία καί φροντίδα γιά τό ποίμνιό του, ἔμπλεως ἀγάπης θυσιαστικῆς πρός τόν Θεό καί τόν ἄνθρωπο, ὁ πολύς καί δραστήριος Ἱεράρχης τῶν Πατρῶν Ἱερόθεος παρέδωσε τό πνεῦμα του πρός τόν Κύριό μας. Ἄς παρακολουθήσωμε ὅμως τά σχετικά.

Τό καλοκαίρι τοῦ 1902, ὁ Ποιμενάρχης τῶν Πατρῶν, παρά τό ἐπισφαλές τῆς ὑγείας του, περιοδεύει στήν ὀρεινή περιοχή τῆς Ἐπαρχίας του. Ἐκεῖ παθαίνει τό πρῶτο ἐγκεφαλικό, ἀλλά σύντομα εὑρίσκει τούς κανονικούς ρυθμούς, καί μετέχει κανονικά στίς ἐργασίες τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, τῆς περιόδου 1902-1903. Μητροπολίτης Ἀθηνῶν ἦτο ὁ Θεόκλητος Μηνόπουλος, ἀφοῦ λόγῳ τῶν γεγονότων τῶν «Εὐαγγελικῶν» εἶχε παραιτηθῆ ὁ Προκόπιος Οἰκονομίδης. Ὁ Θεόκλητος παρεκάλεσε τόν Ἱερόθεο νά παραμείνῃ κοντά του, προκειμένου νά τόν βοηθήσῃ στό πολυεύθυνο ἔργο του. Ὁ φιλότιμος Ἱεράρχης τῶν Πατρῶν ἔμεινε λοιπόν γιά ἕνα διάστημα κοντά στόν νέο Μητροπολίτη Ἀθηνῶν, προσφέροντας τήν πολύτιμη βοήθειά του μέ τίς γνώσεις καί τήν ἐμπειρία του.

Ὅμως, τόν Μάρτιο τοῦ 1903 ὁ Ἱερόθεος λυγίζει . Στίς 5 καί 6 τοῦ μηνός ἡ ὑγεία του ἐπιδεινώνεται, ἀφοῦ παθαίνει δύο ἀκόμα ἐγκεφαλικά, μέ ἀποτέλεσμα στίς 7 Μαρτίου καί στίς 6:00 τό πρωί νά παραδώσῃ τό πνεῦμα του στήν ἀγκαλιά τοῦ Θεοῦ, τόν ὁποῖο τόσον ἠγάπησε ἐξ ἁπαλῶν ὀνύχων, καί μέ αὐταπάρνηση ὑπηρέτησε μέχρι τῆς τελευταίας του πνοῆς.

Ἡ εἴδηση τῆς κοιμήσεως τοῦ Ἱεροθέου ἔπεσεν ὡς κεραυνός στήν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, ἰδιαιτέρως ὅμως στήν Πάτρα, ἡ ὁποία τόσο τόν ἠγάπησε καί μετά κλαυθμῶν τόν ἐθρήνησε, ἀφοῦ ἔχασε τόν θησαυρό καί τόν πατέρα, τόν θερμουργό κήρυκα καί διδάσκαλο τῶν θείων ἀληθειῶν, τόν προασπιστή τῶν ἱερῶν τῆς Ἐκκλησίας μας Δογμάτων, τόν γενναῖο μαχητή ἐναντίον τῶν  αἱρέσεων καί τῆς μασσονίας.

Ἡ ἐξόδιος ἀκολουθία ἐτελέσθη τήν 8^η Μαρτίου 1903 στόν Μητροπολιτικό Ναό Ἀθηνῶν, χοροστατοῦντος τοῦ Μητροπολίτου Ἀθηνῶν Θεοκλήτου Μηνοπούλου, συγχοροστα-τούντων τῶν Συνοδικῶν Ἀρχιερέων καί τοῦ Μητροπολίτου Πενταπόλεως Ἁγίου Νεκταρίου, ὁ ὁποῖος συνεδέετο μέ στενή φιλία μέ τόν ἀοίδιμο Ἱερόθεο. Πλῆθος ἀμέτρητο πιστοῦ Λαοῦ κατέκλεισε τόν Μητροπολιτικό Ναό τῶν Ἀθηνῶν γιά να συμμετάσχῃ στήν ἐξόδιο Ἀκολουθία τοῦ λαμπροῦ Ἱεράρχου, νά τόν τιμήσῃ, νά τόν ἀποχαιρετίσῃ, νά τόν εὐχαριστήσῃ γιά τούς ὑπέρ τῆς εὐσεβείας ἱερούς ἀγῶνας του.

Τόν κοιμηθέντα προσεφώνησε ὁ Μητροπολίτης Ἀθηνῶν Θεόκλητος, εἰπών τά ἑξῆς:

«Σεβασμιώτατε ἀδελφέ,

Μετά βαθέος ψυχικοῦ ἄλγους ἔρχομαι νά Σέ προσφωνήσω ἐνταῦθα κατακείμενον ἐν ὀνόματι τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, ἧς μέλος ἀπετέλεις, καί νά ἐκφράσω τήν ἄφατον θλίψιν της ἐπί τῷ προώρῳ θανάτῳ Σου. Ἐν τῷ προσώπῳ τῆς Σεβασμιότητός Σου ἡ Ἐκκλησία ἀπώλεσεν ἱεράρχην διαπρεπῆ καί αὐστηρότατον τηρητήν τῶν ἱερῶν Κανόνων καί τῆς ἐκκλησιαστικῆς παραδόσεως· ἱεράρχην μεριμνήσαντα καί μοχθήσαντα ὑπέρ τῆς μορφώσεως τοῦ ἱεροῦ κλήρου καί ἀγωνισθέντα μετ’ ἐνθέρμου ζήλου ὑπέρ τῶν δικαιωμάτων αὐτοῦ· ἱεράρχην, οὗ αἱ πολλαί καί ποικίλαι ἀρεταί περί τε τήν διδασκαλίαν, τήν διοίκησιν καί τόν βίον ἀνύψωσαν τό θρησκευτικόν φρόνημα παρά τῷ ποιμνίῳ αὐτοῦ καί ἐπαγίωσαν τήν πίστιν καί τήν εὐσέβειαν· ἱεράρχην ἀφοσιωθέντα ἐκ νεαρᾶς ἡλικίας εἰς τήν Ἐκκλησίαν καί ἐκπληρώσαντα πιστῶς καί ἐπακριβῶς τά πρός αὐτήν μεγάλα καί ἱερώτατα αὐτοῦ καθήκοντα· ἱεράρχην τόν δρόμον αὐτοῦ τελέσαντα, σεμνῶς καί ἀμέμπτως τήν διακονίαν αὐτοῦ πληρώσαντα, καί δι’ ὧν ἐλάλησε, ἔδρασε καί ἤθλησε ἀναδειχθέντα τύπον ἱεράρχου, σέμνωμα τοῦ κλήρου, καί ὑπόδειγμα κάλλιστον καί τιμιώτατον ἀληθοῦς τοῦ Ὑψίστου λειτουργοῦ.

Ἐντεῦθεν τήν ἀπώλειάν Σου, Σεβασμιώτατε ἀδελφέ, συναισθάνεται βαθύτατα ἡ ἡμετέρα Ἐκκλησία, καί θρηνεῖ αὐτήν κλῆρος καί λαός. Ἀλλά καί διά τοῦτο παραμυθούμεθα, ἐλπίζοντες ὅτι, ἀνερχόμενος εἰς τό οὐράνιον θυσιαστήριον, θά ἀξιωθῇς τοῦ ἀφθάρτου τῆς ζωῆς στεφάνου καί θά δέησαι ὑπέρ τῆς ἰσχύος καί τῆς δόξης τῆς Ἐκκλησίας ἐκείνης, εἰς ἥν ὁλόκληρον ἔδωκας σεαυτόν. Ἐν τῇ ἐλπίδι δέ ταύτῃ φωνοῦμεν πάντες οἱ ἐν τῷ ἱερῷ τούτῳ ναῷ· εὐλογημένη εἴη καί αἰωνία Σου ἡ μνήμη» (Ἀρχιμ. Ἠλία Μαστρογιαννοπούλου, Ἱερόθεος Μητρόπουλος, ὁ φωτισμένος ἱεράρχης, Ἐκδ. Ἑπτάλοφος, Ἀθῆναι 1993, σελ. 24-25).

          Ἀλλά ἡ Πάτρα πενθοφοροῦσα ἀνέμενε τόν πατέρα, νά τοῦ φιλήσῃ γιά τελευταία φορά τό ἁγιασμένο χέρι, νά τόν ράνῃ μέ τά δάκρυα καί τά μύρα τῆς εὐγνωμοσύνης της. Ἡ Πατραϊκή γῆ ἀνέμενε νά κλείσῃ στοργικά στά σπλάχνα της τό ἱερό σκήνωμα τοῦ σεπτοῦ Ἀρχιερέως, ὁ ὁποῖος ἐπότισε μέ δάκρυα καί ἱδρῶτα κάθε σπιθαμή της.

          Ἡ ἀμαξοστοιχία μέ τό σκήνωμα τοῦ Ἱεροθέου ἔφτασε στήν πόλη τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέου τήν Κυριακή 9 Μαρτίου 1903, στίς 11:00 τό πρωί. Μέγα πλῆθος εὐσεβῶν Πατρέων εἶχε κατακλύσει τόν σιδηροδρομικό σταθμό, τούς δρόμους, τίς πλατεῖες, ἀπ’ ὅπου θά περνοῦσε ἡ ἱερά πομπή, ἡ ὁποία κατέληξε στόν Μητροπολιτικό Ναό τῆς Εὐαγγελιστρίας, ὅπου ἐτελέσθη δέηση ὑπέρ ἀναπαύσεως τῆς ψυχῆς τοῦ ἀοιδίμου Ἱεροθέου. Τό ἱερό σκήνωμα συνώδευσε στήν Πάτρα ὁ Μητροπολίτης Πενταπόλεως, ὁ Ἅγιος Νεκτάριος, ὁ ὁποῖος ἐνεταφίασε τόν Ἱερόθεο, στόν τάφο πού εἶχε ἑτοιμασθῆ πίσω ἀπό τόν Ἱερό Ναό τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου, τοῦ Ἐπισκοπείου Πατρῶν.

          Ἄς παρακολουθήσωμε ὅμως κάποια ἀποσπάσματα ἀπό τόν «Νεολόγο» τῶν Πατρῶν τῆς Δευτέρας 10^ης Μαρτίου 1903:

«Ἐν τῷ ναῷ τῆς Μητροπόλεως ὁ συνωστισμός ἦτο ἀπερίγραπτος. Ἡ εἴσοδος μετά κόπου πολλοῦ ἐπετυγχάνετο δι’ ὅλων τῶν θυρῶν. Περί τό φέρετρον δέ συνήπτοντο ἀληθεῖς ἀγῶνες μέχρις οὗ χιλιάδες χειλέων ἐγγίσωσι τήν χεῖρα τοῦ Ἱεράρχου, ὅστις ζῶν ὑπῆρξε διά τούς προσκυνητάς τῆς χθές ἀληθής πατήρ καί κηδεμών τῆς θρησκείας των. Ἀστυφύλακες ὑπό τόν Ἀστυνόμον κ. Ζέρβαν μάτην ἠγωνίζοντο ν’ ἀραιώσωσιν ὅλον ἐκεῖνον τό πλῆθος, τό ἀπαύστως ἀνανεούμενον ἀγογγύστως, μέ μίαν ἔκφρασιν ἐπί τοῦ προσώπου, ἐνδεικνύουσαν βαθύ ἄλγος, τό ἀνακουφιζόμενον τέλος, ὅταν ἐξεπληροῦτο ὁ πόθος του. Πόθος ἱερός, ὁ ὁποῖος ἀπέδειξε χθές τρανότατα τήν αἴγλην τῆς πρός τά ἱερά προσηλώσεως τοῦ λαοῦ, διά μιᾶς ἀποθεώσεως σπανίας εἰς τά χρονικά τῶν θανάτων ἱεραρχῶν...

...Τό πεντάωρον προσκύνημα τοῦ σεπτοῦ λειψάνου του ὅπως ἐξετυλίχθη, ἔφερεν εἰς τήν μνήμην πάντων ὁμοίας ἐκδηλώσεις ἐπί προαποθανόντων Ἱεραρχῶν. Ἀνωμολογήθη δέ γενικῶς, ὅτι τό προσκύνημα ὅπερ ἐγένετο πρός τήν μνήμην τοῦ Ἱεροθέου, ὑπερέβη πᾶσαν προγενεστέραν ἐκδήλωσιν καί ἀπετέλεσε σπάνιον φαινόμενον διά πᾶσαν τήν Ἑλλάδα...

...Ὡς ἀπετέθη ἐπί τοῦ χείλους τοῦ τάφου τό φέρετρον προσεφώνησε τόν νεκρόν διά λίαν συγκινητικωτάτου ἐπιταφίου λόγου καί μέ δάκρυα εἰς τούς ὀφθαλμούς ὁ Ἐπιθεωρητής τῶν Σχολείων κ. Χαραλάμπης καί μετ’ αὐτόν δι’ ὀλίγων ὁ τελειόφοιτος τῆς φιλολογίας κ. Κ. Λιβαθινός.

Ὁ νεκρός τοῦ Ἱεράρχου, ἀφοῦ μετά λυγμῶν τόν ἠσπάσθησαν τό τελευταῖον οἱ ἱερεῖς, ἐξήχθη τοῦ δρυΐνου φερέτρου, τό ὁποῖον οἱ συγγενεῖς τοῦ ἀποβιώσαντος ἐδώρησαν ὑπέρ τοῦ Πτωχοκομείου, καί ἐναπετέθη εἰς τόν τάφον ἄνευ φερέτρου πλέον. Ὁ Μητροπολίτης Νεκτάριος ἀφοῦ ἐψάλησαν αἱ ἐπιτάφιοι εὐχαί περιέχυσεν ἐπί τοῦ νεκροῦ οἶνον καί ἔλαιον ἐκ κανδήλας, πρός συμβολισμόν τοῦ σβεστοῦ τῆς ζωῆς, μεθ’ ὅ ἐκαλύφθη τό σεπτόν σκήνωμα διά λιθίνων πλακῶν ἄνωθεν τῶν ὁποίων ἐρρίφθη χῶμα ὑπό τάς εὐχάς τῶν παρεστώτων.

          Καί οὕτως ἡ πόλις τῶν Πατρῶν σύσσωμος καί ἐν θρησκευτικῇ κατανύξει ἐκήδευσεν τόσον μεγαλοπρεπῶς καί μετά τόσης λαϊκῆς ἀγάπης τό σεπτόν Λείψανον τοῦ Ἀρχιεπισκόπου αὐτῆς Ἱεροθέου, ὅστις ἐπί δεκαετίαν ὁλόκληρον ἐποδηγέτησε τό πιστόν του ποίμνιον καί πιστῶς ἐφρούρησε τήν ἁγίαν του Θρησκείαν.

          Ἡ πόλις τῶν Πατρῶν οὐδέποτε ἐνθυμεῖται τοιαύτην λαϊκήν ἐκδήλωσιν εἰς Ἱεράρχην, ἡ ὁποία δέν ἦτο ἄλλο ἤ ἐκχείλισις τῆς ἀπείρου λατρείας καί τῆς ἀδόλου ἐκτιμήσεως πρός Ἀρχιερέα, ὅστις πιστῶς καί εὐόρκως ἐξεπλήρωσε τήν ἱεράν αὐτοῦ ἀποστολήν ἐπί τῆς γῆς καί παρέδωκε τό πνεῦμα πρός τόν Παντοκράτορα Θεόν ὑπό τάς εὐχάς χιλιάδων λαοῦ».              

          Αὐτός ἦτο ὁ λαμπρός Ἱεράρχης τῶν Πατρῶν, ὁ ὁποῖος ἐνῷ πρίν ἀπό 110 χρόνια ἔφυγε ἀπό τόν κόσμο αὐτό, ἡ παρουσία του εἶναι ζωντανή στήν πόλη τῶν Πατρῶν, τά βήματά του νωπά, ἡ εὐλογία του μᾶς συνοδεύει ὅλους, καί ἡ ἁγία ζωή του φωτίζει τά δικά μας βήματα καί τήν ζωή μας.

          Ὅλα αὐτά ἐγράφησαν μέ ἀφορμή τά Θυρανοίξια τοῦ, ἐκ βάθρων ἀνακαινισθέντος, Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου, τόν ὁποῖο ἐκεῖνος ἔκτισε, καί πίσω ἀπό τό Ἅγιο Βῆμα τοῦ ὁποίου, τό ἱερό του σκῆνος ἀναπαύεται.

          Κάθε ἡμέρα περνώντας ἀπό τόν τάφο του καί ἀνάβοντας τό καντήλι, διαβάζω μέ βαθειά συγκίνηση τό ἐπιτύμβιο ἐπίγραμμα, τό ὁποῖο συνέταξε ὁ εὐσεβής Γυμνασιάρχης τῆς ἐποχῆς ἐκείνης Κ. Διαλησμᾶς:

 

«Ἐν Ἱεράρχαις ὡς ἀστήρ λαμπρός μεσουρανήσας,

ὁ Ἱερόθεος Πατρῶν φωτοβολεῖ καί δύσας,

φιλόχριστος, φιλάνθρωπος, πραΰς, ἀγνός τά ἤθη,

διδακτικός, φιλόπατρις, μεγάλως ἠγαπήθη.

Τῆς Ἐκκλησίας ἤθελε τήν δόξαν καί τό κλέος,

καί προμαχῶν ὑπέρ αὐτῆς ἐπάλαιε γενναίως.

Τήν σιμωνίαν ἤλεγξε καί τόν μασωνισμόν

καί Βίσμαρκ τῶν κατά Κρητῶν βαρύν ὀνειδισμόν·

ἐπόθει δέ τήν ἕνωσιν τήν τῶν ἐκκλησιῶν

καί δι’ αὐτήν εἰργάζετο καί ηὔχετ’ εἰς Θεόν.

Ἐν πάσῃ χριστιανικῇ  φυλῇ καί κοινωνίᾳ

Ἱεροθέου τοῦ Πατρῶν ἡ μνήμη αἰωνία.

Αἱ Πάτραι τόν ἀοίδιμον εὐγνωμονοῦσι λίαν,

ἱδρύσαντα τρεῖς λαϊκάς σχολάς, ἀπόρων μίαν,

συλλόγους δύο, γράψαντα βιβλία, ἐγκυκλίους,

προχέοντα κηρύγματος ἀεί κρουνούς πλουσίους,

κτίσαντα τήνδ’ ἐπισκοπήν καί τόν ναόν αὐτῆς,

δι’ ὧν, ὦ πάτερ, καί θανών, ἀεί εὐεργετεῖς».

" O Θεός Υπάρχει..."

" Με λένε Ελλάδα..."

" Να στηρίξουμε τον προδομένο Λαό μας..."

  Πρέπει μέ τήν γνήσια εὐγενική ἑλληνική φωνή μας, νά στηρίξωμε τόν προδομένο Λαό μας, ἂν ἐπιθυμοῦμε νά σταθοῦμε στό ἴδιο βάθρο μέ τούς ἥρωες Κληρικούς πού διεδέχθημεν, εἰ δ’ ἄλλως θά πέσωμε, ἤ μᾶλλον θά μᾶς κατεβάσουν, ὡς μή δυναμένους νά ἀνταποκριθοῦμε στίς ἀπαιτήσεις τῶν καιρῶν.
 

  Χρειάζεται ἑνότητα, προκειμένου νά σταθοῦμε ἐνάντια στό τέρας τῆς ἀποχριστιανοποίησης τοῦ Ἔθνους μας καί τῆς ἀποϊεροποίησης τῆς ζωῆς μας.

" Χριστός και Ελλάδα..."

   Μὴ σᾶς ἐπηρεάζῃ ἡ μιζέρια τῶν καιρῶν. Ψηλὰ οἱ καρδιές. Κρατᾶτε στὰ ρωμαλέα νεανικά σας χέρια δυὸ σημαῖες. Στὸ ἕνα χέρι τὴν σημαία, ποὺ θὰ γράφῃ ΧΡΙΣΤΟΣ. Καὶ στὸ ἄλλο χέρι τὴν σημαία, ποὺ θὰ γράφῃ ΕΛΛΑΔΑ.

   Ἀγωνίζεσθε τὸν ἀγῶνα τὸν καλό, τὸν ὁποῖο ἡ Ἐκκλησία ὁλόψυχα τὸν εὐλογεῖ. Ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος νὰ σᾶς προστατεύῃ μὲ τὴν ἀγία Σκέπη Της.

(Μητροπολίτης Δρυϊνουπόλεως Ανδρέας) 

Πηγή: anastasiosk.blogspot.com

" Yψώστε την Ελληνική Σημαία..."

" Από την Θ. Λειτουργία επί τη εορτή της Αγ. Ταβιθάς..."

" Εορτή της Αγίας Ταβιθάς ..."

Γιορτάζουμε σήμερα 25 Οκτωβρίου, ημέρα μνήμης της Αγίας Ταβιθάς, ας πούμε λίγα λόγια...

«Αυτή ήν πλήρης αγαθών έργων καί ελεημοσυνών, ών εποίει». Έτσι πλέκει το εγκώμιο της Αγίας Ταβιθά ο ευαγγελιστής Λουκάς. Η λέξη Ταβιθά είναι συριακή και ερμηνεύεται Δορκάς (ζαρκάδι). Το όνομα αυτό έφερε ή ευσεβέστατη αυτή και φιλάνθρωπη χριστιανή, που κατοικούσε στην Ιόππη.

Από τίς Πράξεις των Αποστόλων (θ' 36-40) πληροφορούμαστε ότι η Δορκάς, ήταν εξειδικευμένη υφάντρια πού κατασκεύαζε χιτώνες και ιμάτια, τα όποια πωλούσε και από τα έσοδα συντηρούσε φτωχούς, χήρες και ορφανά. Όταν ο απόστολος Πέτρος, στα πλαίσια της διάδοσης του Ευαγγελίου, έφτασε στη Λύδδα της Παλαιστίνης, συνέβη ν' ασθενήσει η Δορκάς και να πεθάνει. Και ενώ είχαν ετοιμαστεί όλα για την κηδεία της, έγινε γνωστό ότι ο Πέτρος ήταν στη Λύδδα. Τότε δύο απεσταλμένοι, παρακάλεσαν τον Πέτρο να έλθει στην Ιόππη. Όταν έφτασε, τον ανέβασαν στο υπερώο, όπου ήταν νεκρή η Δορκάς.

   Συγκινημένος ο Πέτρος, χωρίς να πει τίποτα, έβγαλε όλους έξω, γονάτισε και προσευχήθηκε θερμά. Έπειτα είπε: «Ταβιθά ανάστηθι». Και πράγματι η νεκρή αναστήθηκε! Αυτό χαροποίησε αφάνταστα τους παρευρισκόμενους, και το γεγονός διαδόθηκε σ' όλη την Ιόππη με αποτέλεσμα να πιστέψουν πολλοί στον Χριστό.

    Από τότε η Ταβιθά έζησε αρκετά χρόνια, γεμάτα αγαθά έργα και ελεημοσύνες. Ο θάνατος τη βρήκε σε βαθιά γεράματα. Και έτσι η φιλάγαθη αυτή γυναίκα, έφυγε ειρηνικά και με αγαλλίαση διότι την αξίωσε ο Θεός να περάσει τη ζωή της ωφέλιμα γεμάτη πνευματικούς καρπούς.

" Από τον Εσπερινό της πανηγύρεως της Αγ. Ταβιθά 2012..."

Φύλακα Άγγελε, φύλαξε με

Μια φορά, στη Ρωσία ένα ορφανό αγοράκι μεγάλωνε με τη γιαγιά του. 
Η γιαγιά του εντελώς αγράμματη γυναίκα, δεν ήξερε καμιά προσευχή αλλά τον έμαθε μόνο να λέει: «Φύλακα άγγελε, φύλαξέ με».
Έτσι το παιδί συνήθισε πάντα να λέει αυτή την προσευχούλα. Πρωΐ και βράδυ και παντού όπου βρισκόταν. Το παιδί μεγάλωσε, υπηρέτησε στο Αυτοκρατορικό ναυτικό και όταν απολύθηκε με τα χρήματα της αποζημίωσης ξεκίνησε για τα μέρη του. Ωστόσο καθόταν αρκετά μακρυά από την θάλασσα και έπρεπε να περάσει μέσα από δάση.
Στη Ρωσία υπάρχουν κατά διαστήματα πανδοχεία που επιδοτούνται από το κράτος για να προσφέρουν κατάλυμα στους οδοιπόρους και ταξιδιώτες. Υποχρεωτικά. Αλλιώς τιμωρούνται.
Ο απολυμένος ναύτης αναγκάστηκε να ζητήσει καταφύγιο σε μια τέτοια καλύβα που την φύλαγαν ένας γέρος με μια γρηά.
Διστακτικά κτύπησε την πόρτα αλλά από μέσα άκουσε βρισιές και βλασφήμιες, αντί να τον ανοίξουν ως ώφειλαν.
— Φύγε, του φώναξαν, δεν υπάρχει κατάλυμα για σένα. Τράβα πιο κάτω.
— Σας παρακαλώ ανοίξτε μου παρακάλεσε 
το παιδί. Δείξτε Λίγη καλωσύνη. Η νύχτα απόψε είναι πολλή άγρια και φοβάμαι. Θα με φάνε οι λύκοι και τα άγρια θηρία.
— Διώξτον διώξτον, φώναζε η γρηά στο γέρο. Δεν θέλω απόψε ξένους εδώ.
— Σας παρακαλώ επέμενε και πάλι το παιδί...
Τότε ο γέρος άνοιξε λίγο την πόρτα, ξεπροβαλε ένα πολύ άγριο μούτρο, ενώ τα χνώτα του μύριζαν άφθονο οινόπνευμα. Αλλά και γενικά από μέσα αναδιδόταν μπόχα από μυρωδιά ποτού.
— Τι θέλεις, ξανάπε ο γέρος άγρια, για να φύγει.
— Σας παρακαλώ, είπε και πάλι το παιδί. Μη με διώχνετε. Είναι άγρια η νύχτα. Εν ανάγκη και να πληρώσω. Έχω λεφτά. Ορίστε.
Κι έβγαλε τα λεφτά. Αθώο παιδί. Ο γέρος μόλις άκουσε για λεφτά γούρλωσε τα μάπα.
— Είπες λεφτά; έκανε. Και που τα βρήκες εσύ τα λεφτά;
Το παιδί εντελώς αθώο του έδειξε τα λεφτά του.
— Να ορίστε έχω λεφτά. Τώρα απολύθηκα και έχω...
Ο γέρος όταν είδε τα λεφτά άνοιξε την πόρτα.
Άντε πέρνα, του είπε.
Εν τω μεταξύ η γρηά όλο και φώναζε από μέσα μεθυσμένη να τον ξαποστείλει από κεί που ήρθε.
Πω-πω! κακία, σκέφτηκε το παιδί. Είπα να περάσω μια νύχια και κάνουν έτσι. Πού να τους έλεγα ότι θέλω να μείνω κανένα χρόνο!
Τον πέταξαν σε μια γωνιά στο σκοτεινό δωμάτιο και πήγαν να συνεχίσουν την κραιπάλη τους. Ο νέος φοβήθηκε πολύ τα πρόσωπά τους, μετάνοιωσε αλλά τώρα ήταν ήδη πολύ αργά. Δεν μπορούσε να κάνει τίποτα. Είπε την προσευχούλα που την έμαθε η γιαγιά του «φύλακα άγγελε, φύλαγέ με» και όπως ήταν ψόφιος από την κούραση τον πήρε γρήγορα ο ύπνος. Αλλά ξαγρυπνούσαν οι άγγελοι του! Τί μεγάλο πράγμα! Διότι μόλις πέρασε λίγη ώρα και κατάλαβαν ο γέρος με τη γρηά ότι τον πήρε ο ύπνος, ανοίγει σιγά-σιγά ο γέρος την πόρτα, και μπαίνει μέσα. Στο μισόφως φάνηκε να κρατάει ένα τσεκούρι στο χέρι και σιγά- σιγά πηγαίνει πάνω απ' το Κεφάλι του παιδιού, να το σκοτώσει.
- Τελείωνε γρήγορα, φώναξε αχνά η γρηά. Πριν προλάβει να ξυπνήσει κατέβασέ το! Μια κι έξω σου λέω.
Κι όμως σαν να σκούντησε κάποιος το παιδί άνοιξε τα μάπα του. Τι νά δει! Ο γέρος έτοιμος να του κατεβάσει το τσεκούρι στο κεφάλι. Κρύος ιδρώτας τον έλουσε!
Και ξαφνικά εκείνη τη στιγμή κάποιος χτύπησε την εξώπορτα. Τραντάχτηκε όλο το σπίτη. Τάκα, τάκα, τάκα...
— Αστυνομία, ανοίξτε, ανοίξτε γρήγορα... Τάκα, τάκα, τάκα και τα χτυπήματα όλο και πλήθαιναν.
— Ανοίξτε γρήγορα! Αστυνομία! Θα σπάσουμε την πόρτα. Κάντε γρήγορα, Αστυνομία....
Γέρος και γρηά τάχασαν. Ο γέρος έκρυψε γρήγορα το τσεκούρι κάτω από το κρεβάτι κα έπεσε στα πόδια του ναύτη και τον εκλιπαρούσε να μην πει τίποτα στην αστυνομία. Να μην τον προδώσει. Ενώ η γρηά έκαμνε κάτι σαστισμένα κι έλεγε:
— Ναι, ναι, τώρα, τώρα αμέσως, μια στιγμή... θ' ανοίξω...
— Ανοίξτε, ανοίξτε γρήγορα έκανε πάλι απ' έξω η φωνή. Τελείωσε η υπομονή μας, γρήγορα...
— Σε παρακαλώ, μην με προδίδεις, έλεγε ο γέρος.
— Εγώ, τόλμησε να κάνει το παιδί... δεν...όχι...
Με το που πήγε ο γέρος προς την εξώπορτα, ο νέος ανοίγει το παράθυρο και πηδάει απ' έξω και το σκάζει. Ισόγειο βλέπετε, ήταν το σπιτάκι. Πήγε πίσω από κάτι θάμνους και τι να δει! Ούτε αστυνομία, ούτε άλογα, ούτε τίποτα.
Όλα τα είχαν κάνει οι Άγγελοι που τους είχε επικαλεστεί τόσες φορές για να τον φυλάγουν. Και φύλαγαν. 

" Προδότης..."

Ένα θαύμα στον πόλεμο...

Κατα τη διάρκεια του Β Παγκόσμιου Πολέμου ένας στρατιώτης έχασε τη μονάδα του μέσα στον χαμό των εκρήξεων και τον πυροβόλων. Εψαξε για τους συμπολεμιστές του αλλά προς μεγάλη του θλίψη δεν μπόρεσε να τους βρει. 
Είχε μείνει μόνος του σε κείνο το τόπο. Ακουγε τους εχθρούς να έρχονται κατα το μέρος του. Απεγνωσμένα έψαχνε για καταφύγιο και κάποια στιγμή το μάτι του έπεσε σε κάποιες σπηλιές στα αντυκρινά βράχια. Γρήγορα σκαρφάλωσε και χώθηκε σε μια από αυτές. Παρότι ήταν για την ώρα ασφαλής, διαπίστωσε οτι οι εχθροί δεν θα αργούσαν να σκαρφαλώσουν κι αυτοί, να ψάξουν τις σπηλιές να τον βρούν και να τον σκοτώσουν.
Οση ώρα περίμενη προσευχήθηκε στο Θεό
"Σε παρακαλώ Θεέ μου, αν θέλεις προστάτεψε με. Παρόλα αυτά ό,τι είναι θέλημα σου σε αγαπώ και σε εμπιστεύομαι"
Οταν τέλειωσε τη προσευχή του ξάπλωσε ήρεμος και άκουγε τους εχθρούς που πλησίαζαν. Σκέφτηκε
"Οπως βλέπω ο Θεός δεν πρόκειται να με βοηθήσει να γλυτώσω αυτή τη φορά"
Τότε παρατήρησε μια αράχνη που ξεκίνησε να υφαίνει τον ιστό της στην είσοδο της σπηλιάς.
"Χα!" σκέφτηκε "Αυτό που θέλω είναι πέτρες και τούβλα και ο Θεός μου έστειλε μια αράχνη και τον ιστό της. Μα τη πίστη μου ο Θεός έχει χιούμορ!"
Καθώς πλησίαζε ο εχθρός απο τη σκοτεινή μεριά της σπηλιάς έβλεπε τους στρατιώτες που εξερευνούσαν την μια σπηλιά ύστερα από την άλλη. Οταν έφτασαν στη δική του ήταν έτοιμος να δώσει την τελευταία του μάχη. Ομως προς μεγάλη του έκπληξη οι στρατιώτες έριξαν μόνο μια ματιά μέσα και συνέχισαν στην επόμενη.
Ξαφνικά συνειδητοποίησε οτι με τον ιστό στην είσοδο της σπηλιάς φαινόταν οτι ήταν κλειστή εδώ και πάρα πολύ καιρό.
¨Θεέ μου, συγχώρεσε με" είπε ο νεαρός στρατιώτης "Είχα ξεχάσει οτι ο ιστός της αράχνης είναι πιο δυνατός από ένα τοίχο φτιαγμένο από τούβλα"!

" Eφημερίδα Εκκλησιολόγος..."

αντίγραφο από 20.10

" Το γράμμα ενός πιλότου F-16!!! Απλά συγκλονιστικό!! "

Το γράμμα του είναι πραγματικά
συγκλονιστικό:
«Όσο κι αν προσπαθήσουν να μικρύνουν
αυτό που κάνουμε μέσα στο αεροπλάνο,
όσο κι αν παλέψουν να μας παρουσιάσουν σαν μία επαγγελματική κατηγορία ενστόλων που πρέπει να μας κόψουν 100 ή 200 ευρώτο μήνα,να τους πεις κύριε Χαρδαβέλλα(μου γράφει ο πιλότος του F16)ότι δεν θα μπορέσουννα μας στερήσουν ποτέ τον δικό μας γαλάζιο ουρανό τηςΕλλάδος που είναι το σπίτι μας και δεν θα συρρικνώσουν την αγάπη που έχουμε
για την πατρίδα. 

   Τους χαρίζουμε και τα 100 και τα 200 ευρώ
κι όλο μας το μισθό, αν χρειάζεται αυτό για τη σωτηρίατης χώρας.Όταν εγώ πιάνω στα ψαλίδια τον Τούρκο εισβολέα και λοκάρω τοδικό του αεροπλάνο στους δικούς μου πυραύλους,τότε βλέπω σαν μυρμήγκια τους 300 στη Βουλή
που θα αποφασίσουν αν αυτό που κάνω αξίζει2
περισσότερα ή λιγότερααπό 100 ευρώ το μήνα.
Όταν φωνάζω στο κέντρο επιχειρήσεων καθώς κυνηγάω τον
Τούρκο «Fox-1» (δηλαδή είμαι σε θέση εικονικής βολής με
πύραυλο Sparrow) και μετά «Fox-2» (για βολή με ΑΙΜ-9)
είναι σαν να αγκαλιάζω για να την προστατεύσω,
όπως το μωρό πουαπέκτησα πριν δυο μήνες.

   Τους τα χαρίζω όλα αν έτσι θα σωθεί η Ελλάδα.
Δεν τους χαρίζω ποτέ την τιμή μου, την περηφάνια μου και αυτό το απέραντο γαλάζιο πάνω από το Αιγαίο που εκεί συναντάω το δικό μας ήρωα, τον Κώστα Ηλιάκη να μου χαμογελάει από τη μια γωνιά και να με καθοδηγεί».
===================================================

" Aναπλαστική Σχολή Πατρών... Ιερά Πανήγυρις..."

" Η αγιότητα ένα λησμονημένο όραμα;..."

Ὄχι ἀδελφοί μου, ἡ ἁγιότητα δὲν εἶναι κάτι ξένο ἀπὸ τὴ ζωή μας, ἀντιθέτως εἶναι μία εἰκόνα πολὺ γνωστὴ σὲ ἐμᾶς. Θὰ ἔλεγα μία καθημερινὴ ἐμπειρία. Κάθε ἡμέρα ἀκοῦς στοὺς Ναοὺς νὰ διαβάζεται τὸ Συναξάρι τῆς ἡμέρας, τὴ αὐτὴ ἡμέρα μνήμη… καὶ ἐκεῖ λὲς πὼς τελικὰ δὲν χάθηκαν τὰ πάντα. Πῶς ὄχι, ἡ κοινωνία μᾶς ἔχει νὰ ἐπιδείξει μεγάλες μορφές, φιλόθεες προσωπικότητες. Καὶ χαίρεσαι μὲ τὴ ζωή τους, καὶ προσπαθεῖς νὰ μιμηθεῖς χαρακτηριστικά της βιοτῆς τους.

Ο γέροντας και τ’ άλογο

Κάποτε ζούσε σ’ ένα χωριό κάποιος φτωχός γέροντας, ο οποίος
είχε ένα όμορφο άλογο που τον βοηθούσε στις γεωργικές του ασχολίες και το οποίο ήταν τόσο όμορφο και δυνατό, ώστε ήταν γνωστό σε όλη τη γύρω περιοχή.
Κάποια μέρα, ένας πρίγκιπας που εντυπωσιάστηκε από τη φήμη και το παρουσιαστικό του αλόγου, θέλησε να το αγοράσει, προσφέροντας στον γέροντα ένα υπέρογκο ποσό. Αυτός, όμως, αρνήθηκε να πουλήσει το αγαπημένο του άλογο, µε το οποίο είχε δεθεί τόσα χρόνια, και επέστρεψε στο χωριό του.
-“Μα καλά είσαι ανόητος;” ρωτούσαν οι συγχωριανοί του.“Πούλα το άλογο για το καλό σου, θα πιάσεις πολλά χρήματα και θα είσαι ευτυχισμένος!”
-“Ααα, εμένα το άλογο με βοηθά στην εργασία μου.. Καιποιος ξέρει τι είναι καλό και τι κακό;” απαντούσε ο γέροντας, “Μόνο Ο Θεός το ξέρει!”
Οι μέρες περνούσαν και το άλογο παρέμενε αχώριστη συντροφιά του γέροντα. Ένα πρωί ξύπνησε και είδε ότι το άλογό του είχε φύγει.
Οι συγχωριανοί του μαζεύτηκαν για να του εκφράσουν τη λύπη τους:
-“Τι μεγάλο κακό που σε βρήκε, τώρα ποιος θα σε βοηθά στις δουλειές σου; Ήσουν ανόητος που δεν πούλησες το άλογο.
Τώρα δεν έχεις ούτε τα χρήματα, ούτε το άλογο”.
Ο γέροντας με τη χαρακτηριστική ηρεμία του απαντούσε:
-“Και ποιος ξέρει τι είναι καλό και τι κακό; Μόνο Ο Θεός το ξέρει!”
Οι χωριανοί απομακρύνονταν νομίζοντας ότι του γέρου του έχει σαλέψει..
Ύστερα από λίγες μέρες το άλογο επέστρεψε στη μάντρα του γέροντα, μαζί µε μερικά άλλα πανέμορφα άγρια άλογα που είχε συναντήσει στο δάσος.
Μαζεύτηκαν ξανά οι συγχωριανοί και του έλεγαν:
-“Τι τυχερός που είσαι! Σου έτυχε μεγάλο καλό, αφού τώρα έχεις περισσότερα άλογα να σε βοηθούν.”
Ο γέροντας τους απάντησε:
-“Και ποιος ξέρει τι είναι καλό και τι κακό.. Μόνο Ο Κύριος γνωρίζει! Πάντως, είμαι ευχαριστημένος που το άλογό μου γύρισε.”
Οι συγχωριανοί του τον κοιτάζανε πάλι περιφρονητικά.
Μετά από λίγες μέρες, ο γιος του, καβαλικεύοντας ένα από τα άλογα, έπεσε κι έσπασε τα πόδια του, μένοντας ανήμπορος.
Μαζεύτηκαν πάλι οι χωριανοί λέγοντας:
-“Τι κακό που σε βρήκε! Με τα άλογα που ήρθαν, έχασες τελικά το δεξί σου χέρι στις δουλειές – τον γιο σου – που υποφέρει τώρα από τους πόνους και ίσως υποφέρει για όλη του τη ζωή.”
Ο γέρος απαντούσε πάλι:
-“Ποιος ξέρει … μόνο Ο Θεός γνωρίζει τι είναι καλό και τι κακό!”
Δεν πέρασε μια βδομάδα από αυτό το ατύχημα και μια γειτονική χώρα κήρυξε τον πόλεμο στη χώρα του. Πέρασε, λοιπόν, και από την πόλη του ο στρατός και επιστράτευσε όλους τους νέους άντρες της πόλης. Δεν πήραν, φυσικά, τον γιο του, που είχε σπασμένα πόδια, κι έτσι δεν έλαβε μέρος στις άγριες μάχες που ακολούθησαν.
Ήρθαν πάλι οι συγχωριανοί και έλεγαν:
-“Είσαι πολύ τυχερός, αφού οι γιοι όλων μας πάνε να σκοτωθούν στον πόλεμο, ενώ εσύ θα έχεις τον γιο σου πάντα κοντά σου.”
Και ο γέροντας τούς απάντησε με τρυφερότητα:
-“Εμείς οι άνθρωποι δεν ξέρουμε ποτέ αρκετά, για να κρίνουμε αν κάτι είναι ευλογία ή συμφορά. Ακόμη αδελφοί μου δεν το καταλάβατε: Μόνο Ο Θεός γνωρίζει το καλό και το κακό μας!!”
Πρέπει λοιπόν να δείχνουμε απόλυτη εμπιστοσύνη Στον Θεό μας, όχι στα λόγια αλλά έμπρακτα! Υπάρχει άραγε περίπτωση αν αφεθούμε όπως ένα μικρό παιδί στο Θέλημά του, να νιώσουμε ποτέ θλίψη, άγχος , στενοχώρια;

" Ομιλία στην Αναπλαστική Σχολή Πατρών..."

Την Κυριακή 21 Oκτωβρίου 2012 στις 7:00μ.μ. στην Αναπλαστική Σχολή Πατρών 

(Ιωνίας 47)

θα μιλήσει ο Ιεροδιάκονος

π. Ιερόθεος Ανδρουτσόπουλος

 με θέμα: 

" Ο δαιμονισμένος των Γαδαρηνών
 και η εποχή μας..."

"Ένας Εθνάρχης είπε κάποτε ..."

    "Κράτα γερά μέσα σου τα ζώπυρα της πίστεως που παρέλαβες από τους γονείς σου. Η Ελλάδα είναι η χώρα των μεγάλων αγώνων για την κατίσχυση των μεγάλων ιδανικών. Μη αφήσεις τη χώρα σου να χάσει το χαρακτήρα της και να μετατραπεί σε μάζα ανθρώπων, χωρίς συνείδηση, χωρίς εθνικότητα και χωρίς ταυτότητα. Μέσα σ’αυτή τη μάζα κινδυνευείς να γίνεις ένα νούμερο, ένας αριθμός, να χάσεις την ελευθερία της προσωπικότητάς σου. Αδελφοί, μείνατε εδραίοι και αμετακίνητοι σε όσα μάθατε και σε όσα επιστώθητε. Μείνατε σταθεροί στην πίστη και στα ιδανικά του Γένους. Αυτό είναι το χρέος μας.(Aρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος)

" ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΠΑΤΡΩΝ ΚΑΙ ΗΛΕΙΑΣ ΙΕΡΟΘΕΟΣ ΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΣ "

ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΠΑΤΡΩΝ ΚΑΙ ΗΛΕΙΑΣ

 ΙΕΡΟΘΕΟΣ ΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΣ (1892-1903)

Ο ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΑΔΑΜΑΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

                            Τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πατρῶν  κ.κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

 

 (Γ’)

 

«Διετέλεσα ὡς ἱεροκήρυξ τοῦ Νομοῦ Ἀττικοβοιωτίας 7 ἔτη, διδάσκων τόν θεῖον λόγον εἰς Ἀθήνας καί καθ’ ὅλον τόν Νομόν.

Τήν 20^ήν Νοεμβρίου 1892 ἐπρότεινέ με ἡ Ἱερά Σύνοδος ὡς ὑποψήφιον τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς Πατρῶν καί Ἠλείας, καί τήν 25^ην τοῦ ἰδίου μηνός ἐνεκρίθην ὑπό τοῦ Βασιλέως ὡς Ἀρχιεπίσκοπος αὐτῆς. Τήν δέ 6^ην Δεκεμβρίου τοῦ αὐτοῦ ἔτους, ἡμέραν τοῦ Ἁγίου Νικολάου, ἐχειροτονήθην Ἀρχιερεύς ἐν τῇ Μητροπόλει Ἀθηνῶν ὑπό τοῦ Μητροπολίτου Γερμανοῦ Καλλιγᾶ καί τῶν Συνοδικῶν Νεοφύτου Λαρίσσης, Γρηγορίου Δημητριάδος καί Μισαήλ Θαυμακοῦ.

Παρέμεινον εἰς Ἀθήνας μετά τήν χειροτονίαν μου μέχρι τέλος τοῦ μηνός Δεκεμβρίου, καί τήν 3^ην Ἰανουαρίου 1893 ἦλθον εἰς Πάτρας, ἔνθα ἐγένετό μοι μεγάλη καί ἐπιβάλλουσα ὑποδοχή ὑπό τῶν ἀρχῶν τῆς πόλεως καί τῶν πολιτῶν αὐτῆς.

Κατά τήν πρότασιν καί χειροτονίαν μου Πρωθυπουργός ἦτο ὁ Χαρ. Τρικούπης καί Ὑπουργός τῶν Ἐκκλησιαστικῶν ὁ Κ. Κοσονάκος.

 

Ἐν Πάτραις τῇ 10^ῃ  Ἰανουαρίου 1893.

† Ὁ Πατρῶν καί Ἠλείας Ἱερόθεος»

 

            Αὐτά σημειώνει σχετικά μέ τήν ἐκλογή, τήν χειροτονία του εἰς Ἐπίσκοπον, καί τήν ἐγκατάστασή του στήν Πάτρα, ὁ ἀοίδιμος Ἱερόθεος. Στήν πόλη τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέου τόν περιμένει πολλή πνευματική ἐργασία. Ὁ Ἱερός Κλῆρος χρειάζεται κατάρτιση καί πνευματική οἰκοδομή. Ἀναζητεῖ τούς καταλλήλους καί χειροτονεῖ τούς ἀξίους μετά ἀπό προσεκτική πνευματική ἐξέταση καί ἐξαντλητική ἔρευνα γιά τό ἦθος καί τήν εὐσέβειά τους. Οἱ Ἱερεῖς κάθε Σάββατο παρακολουθοῦσαν τήν διδαχή τοῦ ἰδίου τοῦ Ἐπισκόπου, ἐνῷ συνέστησε καί Ἱερατική Σχολή στήν Ἀρχιεπισκοπή. Ὁ βαθύς του πόθος ἦτο νά ἱερατεύουν στό Ἱερό Θυσιαστήριο ἅγιοι Κληρικοί.

            Παράλληλα τόν ἀπασχολοῦσε ἡ πνευματική κατάρτιση τοῦ Λαοῦ. Τά κηρύγματά του παιδαγωγικά, παρακλητικά, ἀλλά καί ἐλεγκτικά. Ἐξέδιδε περιοδικά, ἵδρυσε ἱεραποστολικούς συλλόγους («Ἀπόστολος Ἀνδρέας» καί «Ὀρθοδοξία»), ἐνδιεφέρθη γιά τήν Ἱερά Ἐξομολόγηση, ἵδρυσε βιβλιοθήκη, Σχολή ἀπόρων παίδων, Σχολή τοῦ Λαοῦ. Ἀγωνίστηκε γιά τήν ἀργία τῆς Κυριακῆς, καί περιώδευε συνεχῶς στά χωριά, ὥστε νά στηρίζῃ καί νά διδάσκῃ τό ποίμνιό του.

            «Οἱ βασικοί τομεῖς ὅλης αὐτῆς τῆς δραστηριότητος εἶναι ἀπό τό ἕνα μέρος ἡ μόρφωση κλήρου καί λαοῦ, ἀπό τό ἄλλο ἡ σθεναρά στάση ἔναντι ἀρχῶν καί ἐξουσιῶν. Οἱ δύο αὐτές πλευρές τοῦ ἔργου δείχνουν καί τίς δύο πλευρές τῆς προσωπικότητός του: οἰκοδομητικός καί ἀγωνιστικός, στοργικός, ἀλλά καί γενναῖος...» (Ἀρχιμ. Ἠλία Μαστρογιαννοπούλου, Ἱερόθεος Μητρόπουλος, ὁ φωτισμένος ἱεράρχης, Ἐκδ. Ἑπτάλοφος, Ἀθῆναι 1993, σελ. 11).

            Τό κλειδί ὅμως γιά τήν ἐπιτυχία τοῦ ἔργου του ἦταν τό ὅτι εἶχε τήν δυνατότητα, τό χάρισμα, ἀφ’ ἑνός μέν νά ἐπιλέγῃ τούς ἀρίστους ὡς συνεργάτας, ἀφ’ ἑτέρου δέ νά τούς ἐμπνέῃ σέ ἔργα θαυμαστά καί μεγάλα.

            Χωρίς συνεργάτας καί ὀργάνωση, κανένα ἔργο δέν εἶναι δυνατόν νά ἐπιτευχθῇ. Κυρηναῖοι στό ἔργο τοῦ Ἱεροθέου ἦλθαν οἱ Ἀρχιμανδρίτες Ἠλίας Βλαχόπουλος, Εὐσέβιος Ματθόπουλος (γυιός τῆς ἀδελφῆς τοῦ Ἱεροθέου), Πολύκαρπος Συνοδινός, Εὐγένιος Οἰκονόμου, Σπυρίδων Γιαννουλέας, Γαβριήλ Παπανικολάου, καί Γαβριήλ Φραγκούλης. 

            Μνημειώδεις εἶναι οἱ ἐγκύκλιοι τίς ὁποῖες ἐξαπέλυσε μετά τήν ἐνθρόνισή του στόν Ἀρχιεπισκοπικό θρόνο τῶν Πατρῶν, οἱ ὁποῖες ἀφοροῦν στήν κατάρτιση τῶν Ἱερέων, στίς ἁρμοδιότητες καί ὑποχρεώσεις τῶν Ἐκκλησιαστικῶν Συμβουλίων, στά κηρύγματα, καί στά Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας.

            Στό περιοδικό «Ἀγάπη» στίς 16.9.1894, ἀναφέρονται τά ἑξῆς: «Ὁ δέ κλῆρος τῶν Πατρινῶν; Ὅπως δυστυχῶς ὁ κλῆρος τῆς Ἑλλάδος. Ἀλλ’ εἶχον τήν εὐτυχίαν αἱ Πάτραι ν’ ἀποκτήσουν πρωθιεράρχην ὄχι εὐλογοῦντα ὑποκριτικῶς τό ποίμνιόν του καί θωπεύοντα μακαρίως τήν πατριαρχικήν γενειάδα του, ἀλλά κληρικόν φίλον τῆς ἐκκλησίας, τῆς προόδου, τῶν μεταρρυθμίσεων. Ὁ Σεβ. Πατρῶν καί Ἠλείας κ. Μητρόπουλος ὑπεχρέωσεν ἅπαντας τούς ὑπ’ αὐτόν κληρικούς νά προσέρχωνται καθ’ Ἑβδομάδα —κατά δέ τήν Μ. Τεσσαρακοστήν καθ’ ἑκάστην— εἰς τόν μητροπολιτικόν ναόν, ὅπου γίνεται διδασκαλία ὄχι μακαρονική, ἀκαδημαϊκή, ἀλλά διδασκαλία πειραματική, οὕτως εἰπεῖν. Ὄχι ματαιολογίαι περί τῆς θεωρίας, ἤ τῶν τύπων, ἀλλά ζωνταναί πραγματεῖαι ἐπί τῆς οὐσίας, τούς δέ ὑποψηφίους διά τό ἱερατικόν σχῆμα μή νομίζετε ὅτι μετά πρώτην σύστασιν τούς μεταμορφώνει εἰς ρασοφόρους. Ὄχι. Τούς προπαιδεύει, τούς προδοκιμάζει καταλλήλως, κάποτε δέ —τούς ὀλιγογραμμάτους— τούς στολίζει μέ γράμματα, καί ὅταν πεισθῇ ὅτι μποροῦν νά ἐκπληρώσουν τά καθήκοντά των, εἴτε ὡς διάκονοι, εἴτε ὡς ἱερεῖς, προβαίνει εἰς τήν κουράν των».

Στό ἴδιο περιοδικό στίς 4.6.1895 διαβάζομε ὅτι ὁ Ἱερόθεος, περιοδεύοντας ἐπί 16 ἡμέρες στήν περιοχή Ἠλείας «δέν ἀφῆκε χωρίον, οὐδέ τό ἐλάχιστον, τό ὁποῖον νά μή ἐπισκεφθῆ, καί εἰς τό ὁποῖον νά μή κάμῃ δύο ἤ τρεῖς θρησκευτικάς ὁμιλίας. Ἄνδρες καί γυναῖκες, μικροί καί μεγάλοι, χωρικοί καί ἀγρόται, ποιμένες καί ποιμενίδες, πᾶσα ψυχή τοῦ δήμου (Ὠλένης) ἐνωτίσθησαν τά ρήματα τῆς σωτηρίας ἐκ τοῦ πνευματικοῦ ποιμενάρχου των. Οὗτος ἐν τῇ εὐαγγελικῇ περιοδείᾳ του παρακολουθεῖτο ὑπό δύο γερόντων πνευματικῶν, τοῦ ἀρχιμ. κ. Εὐγενίου Οἰκονόμου καί τοῦ χαίροντος φήμην ἀσκητοῦ κ. Κυρίλλου. Ὅ,τι ἐμαρτύρει τήν ἀποτελεσματικότητα τοῦ κηρύγματος εἶναι τοῦτο, ὅτι οἱ ἄνθρωποι εὐθύς μετά τήν διδασκαλίαν ἐπεζήτουν τήν ἐξομολόγησιν, εἰς τρόπον ὥστε, καί 10 πνευματικοί πατέρες ἄν ὑπῆρχον, θά εἶχον ἐργασίαν δι’ ὅλης τῆς ἡμέρας. Ἀλλ’ ὁ μέν θερισμός πολύς, οἱ δέ ἐργάται ὀλίγοι. Ὁμοίως πολλήν καί καλήν ἐξομολογήσεως ἐργασίαν ἔκαμεν ἐν Πύργῳ καί ὁ Πρωτοσύγκελλος τοῦ Ἀρχιερέως κ. Γαβριήλ Παπανικολάου. Ἡ μυχία εὐχή παντός χριστιανοῦ εἶναι νά ἐνισχύσῃ ὁ Κύριος καί νά πληθύνῃ τούς ἐργάτας τοῦ ἀμπελῶνος αὐτοῦ ἐν πάσῃ τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίᾳ, διότι πολλοί καί ἰσχυροί οἱ πολέμιοι καί μεγάλη ἡ ἔκπτωσις».  

Σημειώνομε ὅτι ἡ ἀπόφαση γιά τήν ἀνέγερση τοῦ περικαλλοῦς Νέου Ἱεροῦ Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέου Πατρῶν ἐλήφθη ἐπί ἀοιδίμου Ἱεροθέου τό 1894. Ὅμως δέν εὐτύχησε νά θεμελιώσῃ τόν Ναό.

Ὁ Ἱερόθεος ἔδωσε ὅλο τό βάρος τοῦ ἐνδιαφέροντός του στόν ὑπ’ αὐτόν Ἱερό Κλῆρο καί τόν περιούσιο Λαό τοῦ Θεοῦ καί ἐλησμόνησε παντελῶς τόν ἑαυτό του, ἐφαρμόζων στήν ζωή του, τούς λόγους τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Παύλου: «Ζῶ δέ οὐκέτι ἐγώ, ζεῖ δέ ἐν ἐμοί Χριστός».

Ὁ ὑπέρμετρος ζῆλος καί ἡ νυχθημερόν ἐργασία του τόν ὡδήγησαν εἰς σωματικήν ἀσθένειαν, τήν ὁποία ὁ ἴδιος περιγράφει στίς σημειώσεις του ὡς ἑξῆς:

«Τόν Ὀκτώβριον τοῦ 1895 ἠσθένησα ἐκ κρυολογήματος καί πυρετοῦ ἰσχυροῦ. Τότε ἀνεκαλύφθη ὑπό τοῦ Ἰατροῦ Ἰω. Βερροίου ὅτι κατέχομαι ὑπό ζαχαρώδους διαβήτου. Μετέβην εἰς Ἀθήνας πρός θεραπείαν. Ὑποβληθείς εἰς αὐστηράν δίαιταν ὑπό τῶν ἰατρῶν Ὀρφανίδου, Κ. Δηλιγιάννη καί Ἀσημῆ, ἀπηλλάγην σχεδόν, περιορισθέντος κατά πολύ τοῦ νοσήματος. Ἀλλά κατά τάς ἀρχάς Σεπτεμβρίου 1896 ἠσθένησα πάλιν εὑρισκόμενος εἰς περιοδείαν καί ἀνεφάνη τό νόσημα τοῦ διαβήτου.

Ἐπίσης τήν 30^ην Ἰανουαρίου 1898 ἠσθένησα ἐπικινδύνως, ὁ δέ Κύριος ἐχαρίσατό μοι τήν ζωήν, οὗ τό θεῖον ὄνομα εἴη εὐλογημένον».

Ἡ δευτέρα περίπτωσις τῆς ἀσθενείας του, συνέβη στό χωριό Μοῖρα, ἐνῷ  λειτουργοῦσε ὁ μακαριστός Ἱερόθεος στόν Ἱερό Ναό τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου. Ἐκεῖ αἰσθάνθηκε ζάλη καί ἔπεσε εἰς λιποθυμίαν. Μετεφέρθη μέ τά μέσα τῆς ἐποχῆς  ἐκείνης στήν Πάτρα, ταλαιπωρημένος πολύ, ἀλλ’ εὐτυχῶς οἱ γιατροί κατάφεραν νά τόν σώσουν.

Ὅμως ὁ λαμπρός Ἱεράρχης τῶν Πατρῶν ἐνδιεφέρθη καί γιά τήν ἀνέγερση τοῦ Ἀρχιεπισκοπικοῦ Μεγάρου Πατρῶν καί τοῦ Ἱεροῦ Παρεκκλησίου τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου, τό ὁποῖο πρό ὀλίγων μηνῶν, ἀνεκαινίσαμε ἐκ βάθρων καί παρεδώσαμε ἐπισήμως καί πάλι, μετά ἀπό τήν λαμπρή τελετή τῶν Θυρανοιξίων, στήν Θεία Λατρεία (25-9-2012).

Ἐπίσης σημειώνομε ὅτι τό Ἀρχιεπισκοπικό Μέγαρο ἀνεκαινίσθη τό πρῶτον ἐν ἔτει 1980 ὑπό τοῦ ἀειμνήστου Προκατόχου ἡμῶν Νικοδήμου, εἶτα δέ ἀνεκαινίσθη ἅπασα ἡ οἰκοδομή ἔσωθεν καί ἔξωθεν, ὑφ’ ἡμῶν ἐν ἔτει 2011.

Ἄς παρακολουθήσωμε τί γράφει γιά αὐτά τά δύο ἱερά κτήρια ὁ Ἱερόθεος.

«Τό ἔτος 1898-1899, ἀπό τῆς 14^ης Ἀπριλίου, δηλονότι τοῦ 1898, μέχρι τῆς 10^ης Ἀπριλίου τοῦ 1899 ᾠκοδόμησα τήν Ἀρχιεπισκοπή. Κατῴκησα δέ ἐν αὐτῇ τήν 12^ην Μαΐου ἰδίου ἔτους 1899.

Ἐδαπανήθησαν διά τήν οἰκοδομήν,

εἰς ἀγοράν μέν τοῦ οἰκοπέδου        δραχ. 31.714,33,

εἰς τήν οἰκοδομήν δέ                                     47.282,50

ἤτοι τό ὅλον                                                   78.996,50

 

Εἰσέπραξα ἐκ διαφόρων συνδρομῶν        δραχ. 26.165

Ἡμέτερα ἔξοδα ἤ καταβολή                                   52.831,50

(Σύνολον)                                                                   78.996,50

Ἐν Πάτραις τῇ 3^ῃ  Ἰουλίου 1899

† Ὁ Πατρῶν καί Ἠλείας Ἱερόθεος».

 

Τό δέ Παρεκκλήσιον «ἤρξατο ἀρχάς Μαΐου καί ἦλθεν εἰς πέρας τήν 24^ην Δεκεμβρίου 1899. Ἐγένοντο δέ τά Ἐγκαίνια αὐτοῦ τήν 27^ην ἰδίου μηνός καί ἔτους, ἡμέραν τοῦ πρωτομάρτυρος ἁγίου Στεφάνου. Ὥστε διήρκεσεν ἡ οἰκοδομή τοῦ Ἱ. Ναοῦ ἑπτά μῆνας.

Τό ὅλον τῆς δαπάνης, μετά τῆς τοιχοποιΐας τοῦ περιβόλου αὐτοῦ, ἀπ’ ἀρχῆς μέχρι τῆς ἡμέρας τῶν Ἐγκαινίων

ἔφθασεν εἰς                               δραχ. 17.284,75

εἰς ἕτερα διάφορα ἔξοδα

                 τοῦ ἱεροῦ Ναοῦ                     4.552___

(Σύνολον)                                             21.836,75

Ἐν Πάτραις τῇ 8^ῃ  Φεβρουαρίου 1900

† Ὁ Πατρῶν καί Ἠλείας Ἱερόθεος».

 

Ἀλλ’ ἀνεφέρθη ἀνωτέρω ὅτι ὁ μακαριστός προκάτοχος ἡμῶν καί ἐπιφανής Ἱεράρχης εἶχε στάση θαρραλέα ἔναντι τῶν ἀρχῶν καί ἐξουσιῶν. Τά κείμενά του μνημειώδη ἐναντίον τῶν κακοδόξων, τῶν Δυτικῶν προπαγανδιστῶν, ἀλλά καί τῶν μασσόνων, ἀφοῦ ὡς σημειώνει ὁ ἴδιος, «τόν Νοέμβριον τοῦ 1898 ἀνεφύει ἐν Πάτραις τό Μασσονικόν ζήτημα».