ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΠΑΤΡΩΝ ΚΑΙ ΗΛΕΙΑΣ ΙΕΡΟΘΕΟΣ ΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΣ (1892-1903)

ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΠΑΤΡΩΝ ΚΑΙ ΗΛΕΙΑΣ

 ΙΕΡΟΘΕΟΣ ΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΣ (1892-1903)

Ο ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΑΔΑΜΑΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

                            Τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πατρῶν

                                                                 κ.κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

 

(A’)

 

 Στίς 25 τοῦ μηνός Σεπτεμβρίου, ἐτελέσαμε τά θυρανοίξια τοῦ ἐκ βάθρων ἀνακαινισθέντος Ἱεροῦ Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου, τοῦ Ἐπισκοπείου Πατρῶν, ὁ ὁποῖος ἀνηγέρθη τό ἔτος 1899 ὑπό τοῦ ἀλήστου μνήμης, Ἀρχιεπισκόπου Πατρῶν καί Ἠλείας Ἱεροθέου τοῦ Μητροπούλου.

Ὁ ἴδιος Ἀρχιερεύς, εἶναι καί ὁ κτήτωρ τοῦ Ἐπισκοπείου Πατρῶν (1898), ἱδρυτής πολλῶν φιλανθρωπικῶν σωματείων, ἀγωνιστής ὑπέρ τῆς εὐσεβοῦς ἡμῶν πίστεως καί ὑπερασπιστής τῶν ἱερῶν καί τῶν ὁσίων τοῦ Γένους μας, ὡς διάδοχος ἡρώων καί μαρτύρων ὑπέρ τῆς Πίστεως καί τῆς Πατρίδος.

Ὁ Ἱερόθεος ἀγάπησε τήν Πάτρα, καί κατά τά δέκα χρόνια πού ἐποίμανε τόν Λαό τοῦ Θεοῦ στήν Ἀποστολική μας Μητρόπολη, ἠνάλωσε τόν ἑαυτό του, ὡς λαμπάς καιομένη, φωτίζουσα μέ τάς φεγγοβόλους ἀληθείας τῆς πίστεώς μας, θερμαίνουσα καί γλυκαίνουσα μέ τήν θαλπωρή τῆς ζεούσης ἀγάπης πρός τά πνευματικά του παιδιά.

Ὁ Πατραϊκός Λαός ἐτίμησε τόν λαμπρό του Ποιμενάρχη, τόν ἐνθυμεῖται μέ σεβασμό καί ὑποκλίνεται στήν μνήμη του, ἐνῷ πολλοί εἶναι ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι περνοῦν ἀπό τόν Ἱερό Ναό τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου καί ἀνάβουν κερί πάνω στόν τάφο του, εὐγνωμονοῦντες γιά ὅ,τι προσέφερε στήν Ἀποστολική πόλη καί Μητρόπολή μας.

Κεντρική ὁδός τῆς πόλεως εἶναι ἀφιερωμένη σ’ αὐτόν τόν μεγάλο ἐκκλησιαστικό ἄνδρα, ὁ ὁποῖος ἀνεσυγκρότησε τήν Μητρόπολή μας καί συνήγειρε τίς ψυχές τῶν Ὀρθοδόξων εἰς ἀγῶνας πνευματικούς. Εἶχε τήν ἱκανότητα νά συγκεντρώνῃ πέριξ αὐτοῦ συνεργάτας τούς ἀρίστους, γιά νά προωθῆται τό ὅλο Ἐκκλησιαστικό ἔργο, τό ὁποῖο ἐκάλυπτε ὅλους τούς τομεῖς (Λειτουργική ζωή, κατήχηση, θεῖο κήρυγμα, κοινωνική προσφορά, συγγραφικό ἔργο). Γιά τήν ἐποχή του ἦτο πολύ προοδευτικός καί  πρωτοπόρος, ἦτο ὁραματιστής.

Βοηθοί στό ἔργο του καί ἀρωγοί στήν προσπάθειά του, Κυρηναῖοι στόν Γολγοθᾶ του, οἱ ἀείμνηστοι Ἀρχιμ. Εὐσέβιος Ματθόπουλος, Ἠλίας Βλαχόπουλος, Πολύκαρπος Συνοδινός, Εὐγένιος Οἰκονόμου, Σπυρίδων Γιαννουλέας, Γαβριήλ Παπανικολάου, Γαβριήλ Φραγκούλιας κλπ.  

Στό Ἐπισκοπεῖο Πατρῶν εὑρέθη ἕνα τετράδιο, χειρόγραφο τοῦ ἀοιδίμου Ἀρχιεπισκόπου Ἱεροθέου, ὅπου σημειώνει μέ τό ἁγιασμένο χέρι του, πολλά στοιχεῖα ἄγνωστα σέ μᾶς, τόσο γιά τήν προσωπική του ζωή, ὅσο καί γιά κάποια ἀπό τά ἔργα του. Εἶναι περίληψη ἑνός μέρους τῆς εὐλογημένης ζωῆς του.

Μεταφέρομε κάποια στοιχεῖα ἀπ’ ὅσα διεσώθησαν στό προαναφερθέν τετράδιο.

Γράφει ὁ ἀοίδιμος Ἱερόθεος:

«Ἐγεννήθην εἰς Τρεστενά, χωρίον τοῦ Δήμου Δημητζάνης τῆς Γόρτυνος, τόν Ἰούλιον τοῦ 1839, ἐκ γονέων εὐσεβῶν Νικολάου καί Αἰκατερίνης. Βαπτισθείς δέ ὀνομάσθην Πέτρος.

Κατά τό τέταρτο ἔτος τῆς ἡλικίας μου ἤρχισα τά ἱερά γράμματα ἀπό τό «Σταυρέ(+) βοήθει μοι», α.β.γ. κλπ., μαθητευόμενος παρά τῆς διδασκαλίσσης τοῦ χωρίου Πελαγίας, καλογραίας οὔσης.

Τό 10-11 ἔτος τῆς ἡλικίας μου, ἐξ ἀναγνώσεως ἱερῶν βιβλίων, διηγέρθη ἐν τῇ καρδίᾳ μου ὁ πόθος καί ἡ ἐπιθυμία νά γίνω μοναχός. Τήν ἐπιθυμίαν μου ταύτην ἐδήλωσα πρός τούς γονεῖς μου ζητῶν παρ’αὐτῶν τήν εὐλογίαν καί τήν ἄδειαν πρός τόν σκοπόν τοῦτον. Ἀλλ΄ ὁ πατήρ μου τό πρῶτον δέν ἤθελε να μοί ἐπιτρέψῃ, καθ’ ὅτι ἤμην τό τελευταῖον τέκνον του καί μέ ἠγάπα περισσότερον τῶν ἄλλων ἀδελφῶν μου, ὡς υἱόν τοῦ γήρατός του. Τελευταῖον, ὅμως μετά 2 ἤ 3 ἔτη, βλέπων τήν ἐπιμονήν μου πρός τόν μοναχικόν βίον, ἔδωκέ μοι τήν ἄδειαν, εἰπών μοι τά ἀξιοσημείωτα ταῦτα: “Παιδί μου δέν θέλω νά σέ ἐμποδίσω πλέον ἀπό τόν δρόμον τῆς ἐπιλογῆς σου, ἵνα μή ἁμαρτήσω πρός τόν Κύριον. Πήγαινε μέ τήν εὐχήν μου καί ἄς στερηθῶ ἐγώ τῆς σωματικῆς προστασίας σου, ἵνα εὕρω ψυχικήν βοήθειαν”.

Λαβών οὕτω τήν ἄδειαν καί τήν εὐχήν τῶν σεβαστῶν μου γονέων ὡδηγήθην εἰς τήν Μονήν τοῦ Μεγάλου Σπηλαίου τήν 12^ην τοῦ μηνός Ὀκτωβρίου τοῦ 1853 καί ὑπετάγην εἰς τόν σεβάσμιον Γέροντα Ἱερόθεον Πετρόπουλον, Προηγούμενον, μεμακρυσμένον συγγενῆ μου, τοῦ ὁποίου ἔλαβον καί τό ὄνομα, ὅτι τό 1857 ἔλαβον τήν κουράν τοῦ μοναχοῦ...».

Διαβάζοντας αὐτό τό συγκλονιστικό κείμενο διαπιστώνουμε τά ἑξῆς.

Ὁ μακαριστός Ἱεράρχης ἐγεννήθη σέ χρόνους δύσκολους καί μάλιστα σέ μιά περιοχή ὀρεινή ὅπου οἱ ἄνθρωποι ἀγωνίζονταν γιά τό ζῆν κάτω ἀπό σκληρές συνθῆκες. Ὅμως ποτέ δέν ἔχασαν τήν πίστη τους στόν ἀληθινό Θεό. Αὐτή ἡ πίστη τούς ἐστήριξε καί τούς ἐβοήθησε νά μεγαλουργήσουν. Ἀπό αὐτά τά κακοτράχαλα τά βουνά, ἀναδείχθηκαν μεγάλες προσωπικότητες τῆς Ἐκκλησίας καί τῆς Πατρίδος. Αὐτά τά πέτρινα «πεζούλια» ἀνέδειξαν τόν Ἅγιο Ἐθνοϊερομάρτυρα Γρηγόριο τόν Ε΄, τόν Ἐθνεγέρτη Παλαιῶν Πατρῶν Γερμανό, καί τόσους ἄλλους Κληρικούς καί Λαϊκούς, οἱ ὁποῖοι ἔδωσαν τήν ζωή τους καί τό αἷμα τους γιά τόν Χριστό καί τήν Ἑλλάδα.

«Ὁ πατέρας του ἦτο ἀπό τά παλληκάρια τοῦ Θεοδώρου Κολοκοτρώνη, τοῦ Πανουργιᾶ καί τοῦ Πλαπούτα. Ἐπικεφαλῆς 30-40 συγχωριανῶν του εἶχε λάβει μέρος στίς κυριώτερες μάχες τοῦ 1821: Καρύταινα, Λάλα, Τρίκορφα, Τρίπολη, Πάτρα, Δερβενάκια, Ἄργος...» (Ἀρχιμ. Ἠλία Μαστρογιαννοπούλου, Ἱερόθεος Μητρόπουλος, ὁ φωτισμένος Ἱεράρχης, Ἑπτάλοφος, Ἀθῆναι 1993, σελ. 7).

Ἐντυπωσιάζει, ἀπό τίς σημειώσεις τοῦ μακαριστοῦ Ἱεροθέου, ἡ ἀναφορά του στήν δασκάλα του, ἡ ὁποία ἦτο μοναχή, «καλογραία», ὡς χαρακτηριστικά σημειώνει. Ἡ ἀναφορά αὐτή εἶναι μιά ἀπάντηση σέ ὅσους διάκεινται ἀρνητικά στόν ρόλο πού ἔπαιξε ἡ Ἐκκλησία μας σέ πολύ δύσκολες καί σκληρές περιόδους γιά τό Γένος μας, τότε πού οὔτε Σχολεῖα συγκροτημένα ὑπῆρχαν, οὔτε Παιδεία ὀργανωμένη, οὔτε καί δάσκαλοι. Ὅμως ἡ ψυχή τοῦ Λαοῦ ἔμεινε ὄρθια, γιατί τά Ἑλληνόπουλα γαλουχήθηκαν μέ τά νάματα τῆς πίστεως στόν Θεό καί τῆς ἀγάπης στήν Πατρίδα. Διατηρήθηκε ἡ γλῶσσα μας, ἡ Ὀρθόδοξη ταυτότητά μας, ἡ ἰδιοπροσωπία μας. Πόσα χρωστᾶμε στούς Μοναχούς καί τίς Μοναχές μας πού κρατώντας τό κερί καί τό «χτωήχι» στό χέρι ἀνάστησαν τίς ἀποσταμένες τοῦ Γένους ἐλπίδες!

Συγκινεῖ ἐπίσης, τό ὅτι στήν ἡλικία τῶν τεσσάρων ἐτῶν              —ναί, τῶν τεσσάρων ἐτῶν!— μαθαίνοντας τήν «Ἄλφα-βῆτα», ἄρχισε τήν μαθητεία καί στά ἱερά γράμματα μέ τήν φράση «Σταυρέ(+) βοήθει μοι». Γιά κάποιον πού γνωρίζει ἀπό διδακτική μέθοδο δέν εἶναι παράδοξο ὅτι ὁ Ἱεράρχης σημειώνει τό Σταυρό μέ τό ἱερό του σχῆμα. Ὑπάρχει ἡ διδακτική ἀρχή: «Δίδασκε ἐποπτικῶς». Φαίνεται καθαρά ὅτι ἡ ἁπλῆ καλογραία, μέ τίς γνώσεις τῆς ἐποχῆς ἐκείνης, χρησιμοποιοῦσε σωστή διδακτική μέθοδο, παρουσιάζοντας τόν Τίμιο Σταυρό στόν νεαρό Πέτρο, τίς Ἱερές Εἰκόνες καί τά ἄλλα τῆς Ἐκκλησίας μας ἱερά σύμβολα. Μέσα ἀπό τέτοια κατάθεση ψυχῆς τῆς «καλογραίας» Πελαγίας, ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ἡ Ἑλλάδα, ἡ Πάτρα ἐκέρδισαν καί ἀπήλαυσαν ἕνα Ἱεράρχη μεγάλου πνευματικοῦ βεληνεκοῦς. Τί θά εἶχαν νά εἴπουν ἆρα γε σήμερα ὅσοι ὑποστηρίζουν τήν «ἄθεη» παιδεία καί τά «ἄθεα» γράμματα, γιά νά θυμηθοῦμε τά λόγια τοῦ μεγάλου Ἐθνοϊερομάρτυρος καί Ἐθναποστόλου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ;

Ὅμως ἡ καρδιά πάλλει ἀπό συγκίνηση καί ἡ ψυχή καταλαμβάνεται ἀπό δέος, ὅταν ἀναγινώσκῃ κανείς τά περί τοῦ πόθου του 11/ετοῦς Πέτρου νά γίνῃ μοναχός. Ποιός ἐφύτευσε σ’ αὐτή τήν ἁγνή παιδική ψυχή αὐτόν τόν πόθο; Εὔκολα θά ἔδιδε κάποιος τήν ἀπάντηση. Ἡ «καλογραία»! Ἀλλ΄ ὄχι. Τόν πόθο αὐτό σέ μιά παιδική ψυχή, τόν τόσο ἱερό πόθο, γιά τήν ὁλοκληρωτική ἀφιέρωση στόν Θεό, δέν τόν φυτεύει ἄνθρωπος, ἀλλ’ ὁ ἴδιος ὁ Θεός. Ἡ Πελαγία δέν ἐδίδασκε μόνο τόν Πέτρο, ἀλλά καί τά ἄλλα παιδιά τοῦ χωριοῦ. Ὁ Πέτρος ὅμως ξεχώρισε. Ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ τόν εἶχε θαυμαστά ἐπισκιάσει.

Θά σταθῶ καί στήν ἀντίδραση τοῦ πατέρα, ὅταν ἐπληροφορήθη τήν ἐπιθυμία τοῦ μικροῦ του υἱοῦ νά μονάσῃ «Τό παιδί μου, θέλει νά γίνῃ μοναχός. Τό παιδί θά πάῃ στό Μοναστήρι. Καί εἶναι ἡ ἀπαντοχή μου. Τό τελευταῖο, τό ἀγαπημένο μου παιδί...». Ἡ πρώτη ἀντίδραση φαίνεται φυσιολογική. Ὅλοι οἱ γονεῖς κάνουν κάποια ὄνειρα γιά τά παιδιά τους. Κάποιες φορές ἡ ἀντίδραση εἶναι μεγαλύτερη. Ἀλλ’ ὁ Πέτρος ἐπιμένει. Ὁ πατέρας κατανοεῖ. Εἶναι θέλημα Θεοῦ. Γονατίζει προσεύχεται, δίδει τήν εὐχή του στό παιδί. Ἀληθῶς δέν μπόρεσα νά συγκρατήσω τά δάκρυά μου, διαβάζοντας τά ὅσα σημειώνει ὁ ἀείμνηστος Προκάτοχός μου ἐπ’αὐτοῦ. Ἀποκαλεῖ τά λόγια τοῦ πατρός του «ἀξιοσημείωτα», καί ὄντως εἶναι. «Παιδί μου πάρε τήν εὐχή μου, δέν θέλω νά σέ έμποδίσω... ἵνα μή ἁμαρτήσω πρός Κύριον... ἄς στερηθῶ ἐγώ τῆς σωματικῆς προστασίας σου, ἵνα εὕρω ψυχικήν βοήθειαν...».

Τί ὑπέροχα λόγια, βγαλμένα ἀπό τήν ψυχή ἑνός ἀγράμματου, ταπεινοῦ, βουνήσιου ἀνθρώπου, ὁ ὁποῖος θεολογεῖ μέ τῆς καρδιᾶς του τήν ἁπλότητα καί τήν πηγαία εὐσέβεια!

Τίποτα δέν εἶναι δικό μας. Ὅλα εἶναι δῶρα τοῦ Θεοῦ. Ἡ ζωή μας, τά παιδιά μας, ὅλα τά ἀγαθά... εἶναι εὐλογία τοῦ Θεοῦ. Ὁ πατέρας προσφέρει μέ τήν καρδιά του στόν Θεό, ἀντίδωρο τῆς οὐράνιας δωρεᾶς Του, τό ἴδιο τό παιδί του. «Τά σά ἐκ τῶν σῶν, σοί προσφέρομεν Κύριε...».

Ἔτσι ἀρχίζει ἡ θαυμαστή πορεία τοῦ Ἱεροθέου γιά τίς πνευματικές κορυφές, μιά πορεία πού ἄρχισε ἀπό τό χωριό Τρεστενά, σημερινή Μελισσόπετρα τῆς Ἀρκαδίας, καί κατέληξε στήν μεγαλώνυμη Πάτρα.

Τήν πορεία αὐτή θά παρακολουθήσουμε στό Β’ μέρος τῆς ἀναφορᾶς μας στήν προσωπικότητα τοῦ ἀοιδίμου Ἱεροθέου.

ΙΕΡΑ ΑΓΡΥΠΝΙΑ ΕΠΙ ΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΑΓ. ΙΕΡΟΘΕΟΥ...

ΤΗΝ ΤΕΤΑΡΤΗ 3 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2012 ΣΤΙΣ ΚΑΤΑΣΚΗΝΩΣΕΙΣ ΤΟΥ

 Π. ΓΕΡΒΑΣΙΟΥ ΘΑ ΤΕΛΕΣΘΕΙ ΟΛΟΝΥΚΤΙΑ ΙΕΡΑ ΑΓΡΥΠΝΙΑ ΕΠΙ ΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ

 ΑΓ. ΙΕΡΟΘΕΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΘΗΝΩΝ...

Η ΙΕΡΑ ΑΓΡΥΠΝΙΑ ΘΑ ΑΡΧΙΣΕΙ ΣΤΙΣ 10:00 ΚΑΙ ΘΑ ΤΕΛΕΙΩΣΕΙ ΣΤΙΣ 3:30 ΤΑ ΞΗΜΕΡΩΜΑΤΑ...

" Σε ήχο πλάγιο "ΘΕΟΤΟΚΕ Η ΕΛΠΙΣ"

" Ο Καλός Φίλος "

Ο ΚΑΛΟΣ ΦΙΛΟΣ ΕΙΝΑΙ ΣΑΝ ΤΟΝ ΥΠΟΛΟΓΙΣΤΗ. ΚΑΝΕΙ ENTER ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΣΟΥ, SAVE ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥ, FORMAT ΣΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΣΟΥ ΚΑΙ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΣΕ ΚΑΝΕΙ DELETE ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΚΕΨΗ ΤΟΥ!!!

" Tα περί συνωστισμού "

«Είναι Προσβολή στην ιστορική πραγματικότητα τα περί ʽσυνωστισμούʼ στη Σμύρνη».
(Oικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος)

Μια οπτασία...

Ένας παντρεμένος άνθρωπος που είχε παιδιά και δούλους και άφθονο πλούτο, ήταν πολύ ελεήμων και φιλόξενος. Μία νύκτα, αφού εδείπνησε, κοιμήθηκε και το πρωί τον εβρήκαν ξαπλωμένο στη γη, ψυχρό, αναίσθητο, σαν να ήταν πεθαμένος. Οι συγγενείς του τον εσήκωσαν, τον έβαλαν στο στρώμα, κάνοντάς του διάφορες γιατρειές και ζεσταίνοντάς τον για να αναζήση, αλλά μάταια εκοπίαζαν. Μετά από πολλές ημέρες ήλθε στον εαυτό του και ερωτήθηκε από τους συγγενείς του να τους ειπεί τί έπαθε και πού βρισκόταν τόσες ημέρες νεκρός. Εκείνος δεν αποκρινόταν, μόνο έκλαιγε απαρηγόρητα και ακατάπαυστα και, μέχρι του θανάτου του, δεν είπε τίποτε σε κανέναν. Όταν πλησίαζε το τέλος, εκάλεσε τον μεγαλύτερο γιο του και του είπε τα εξής μπροστά σε όλους:
«Αγαπητό μου παιδί... αυτή την τελευταία εντολή σου δίνω προστακτικά και σε διατάζω να την τηρής αυστηρά, όσο μπορείς. Να δίνεις ελεημοσύνη στους πτωχούς και να έχεις πολλή συμπάθεια στους ξένους και οδοιπόρους. Να τους περιποιείσαι στο σπίτι σου με πολλή αγάπη, να τους υπηρετής πρόθυμα και να τους δίνεις άφθονα, όσα χρειάζονται, καθώς είδες να κάνω και εγώ μέχρι τώρα. Διότι η φιλοξενία είναι η πιο ευπρόσδεκτη στον Θεό απ' όλες τις αρετές και όποιος την εκτελεί επιμελώς, για την αγάπη του Θεού, ευρίσκει πολύ μισθό στην ουράνια Βασιλεία Του.

Και για να παρακινηθήτε όλοι οι συγγενείς μου σ' αυτή την φιλόθεη πράξη της καλωσύνης και συμπαθείας προς τους ξένους και πτωχούς, την τελευταία αυτή ημέρα μου θα σας διηγηθώ την φοβερή οπτασία που είδα, όταν με ευρήκατε ωσάν αποθαμμένον προ ετών, κάτω στο πάτωμα του σπιτιού μας.
Γνωρίζετε ότι από την νεότητά μου είχα πολλή ευλάβεια στην Υπεραγία Θεοτόκο και κάθε ημέρα της εδιάβαζα εγκώμια και ευχές. Γι' αυτό μου τον πόθο και την αγάπη που είχα με όλη μου την ψυχή και την καρδιά, με αξίωσε ο Δεσπότης, με τις δικές της πρεσβείες, να απολαύσω πολλές δωρεές και χάριτες, μα προπαντός για τη συμπάθεια που είχα για τους πτωχούς και ξένους, καθώς εσείς το ξέρετε, υποδεχόμενος τον καθένα με αγάπη και παρέχοντας άφθονα, όλα τα χρειαζόμενα.
Την νύκτα εκείνη που είδα την οπτασία, άκουσα φωνή που εφώναξε με το όνομά μου λέγοντας: «Σήκω από το κρεβάτι και ακολούθησέ με». «Όταν σηκώθηκα, μ' έπιασε βίαια εκείνος που με φώναξε από το χέρι και με ωδήγησε σ' ένα μεγάλο λιβάδι.
Τότε αυτός έγινε άφαντος και εγώ μόνος μου, μη ξέροντας τι να κάνω, άκουσα πίσω μου ξαφνικά φοβερές φωνές και ταραχές. Γυρίζοντας πίσω βλέπω ένα άπειρο πλήθος δαιμόνων και ήρχοντο κατεπάνω μου να με αρπάξουν ως θηρία ανήμερα. Εγώ, καθώς τους είδα, όσο μπορούσα, έτρεχα με ασυγκράτητο φόβο έως ότου έφθασα σε ένα σπίτι και μπαίνοντας μέσα έκλεισα την πόρτα. Αλλά αυτοί την έσπασαν και μπήκαν μέσα να μ' αρπάσουν. Αλλά για να καταλάβεις καλλίτερα, άκουσε και αυτά. Είναι τώρα τρία χρόνια αφ' ότου επήρα ένα ξένο εδώ στο σπίτι μου, από το βράδυ της εορτής των Αγίων Πάντων για να τον φιλοξενήσω, κατά την συνήθειά μας.
Φθάνοντας στο σπίτι, ευρήκα και άλλον ξένο, που είχε κρατήσει η μητέρα σου, κατά το πρόσταγμά μου που της είχα δώσει, να υποδέχεται και φιλοξενή τον καθένα ως άγγελο Κυρίου και σε λίγο έφερε άλλον έναν και ο αδελφός σου. Τότε εγώ εδοκίμασα μεγάλη χαρά που αξιώθηκα να υποδεχθώ και φιλοξενήσω στο σπίτι μου αυτούς τους τρεις ξένους κατά τον τύπο της Παναγίας Τριάδος. Τους εφίλευσα πλουσιοπάροχα, όσο μου ήταν δυνατόν, κατά την συνήθειά μου.
Όταν λοιπόν, επανέρχομαι στην οπτασία, μπήκαν μέσα οι δαίμονες, άρχισα να φωνάζω στον Κύριο να μ' ελεήση με τις πρεσβείες της Παναχράντου Μητρός Του.
Τότε βλέπω τρεις ωραίους άνδρες και μου λέγουν: «Μη φοβάσαι διότι εμείς ήλθαμε να σε βοηθήσουμε». Αφού έδιωξαν τους δαίμονες μ' ερώτησαν, εάν τους ήξερα. Εγώ τους είπα: «Όχι, Κύριοί μου, δεν σας γνωρίζω». Οι δε αποκρίθηκαν: «Εμείς είμεθα εκείνοι οι τρεις ξένοι που εφίλευσες στο σπίτι σου με πλούσια και αβραμιαία καρδιά και μας έστειλε ο Κύριος προς βοήθειά σου, να σε ανταμείψουμε για την πολλή αγάπη που μας έδειξες, και να οπού σε ελυτρώσαμε από τα χέρια των δαιμόνων». Αφού είπαν αυτά έγιναν άφαντοι.
Εγώ ευχαρίστησα τον Θεό και φοβούμενος να βγω έξω μήπως με πειράξουν πάλι, έμεινα λίγη ώρα μέσα στο σπίτι. Μετά από λίγο έκανα το σημείο του Σταυρού και βγήκα έχοντας την ελπίδα μου στον Κύριο. Αφού εβάδισα λίγο, είδα να τρέχουν πίσω μου οι δαίμονες λέγοντας τα εξής: Ας τρέξουμε τώρα να τον πιάσουμε μήπως και μας φύγη». Εγώ φοβήθηκα και τρέχοντας περισσότερο, εφώναξα στην Θεοτόκο: «Παναγία Θεοτόκε, βοήθησέ με». Έτσι τρέχοντας έφθασα σ' ένα πύρινο ποτάμι, που ήταν γεμάτο φίδια και άλλα φοβερά θηρία του Άδου.
Το σώμα τους ήταν όλο χωμένο μέσα στις φλόγες και μόνο το στόμα τους είχαν έξω ανοιχτό, ωσάν να πεινούσαν και ήθελαν να με φάγουν. Οι δαίμονες που με κυνηγούσαν, με φώναζαν να πέσω μέσα στο ποτάμι η θα με ρίξουν εκείνοι. Εγώ τότε εκύταζα τριγύρω, εάν υπάρχη κάποια άλλη διέξοδος, οπότε και βλέπω ένα πολύ στενό γεφύρι ως μια σπιθαμή και τόσο ψηλό, ώστε μου φαινόταν πως έφτανε στον ουρανό. Μη ξέροντας τι να κάνω απ' αυτά τα τρία, δηλαδή να πέσω στο ποτάμι, όπου φοβόμουν την φωτιά και τους δράκοντες, να μείνω στην εξουσία των δαιμόνων, που ήταν χειρότερο ή να ανέβω το γεφύρι; Προτίμησα το τρίτο. Έτσι ανέβαινα τα σκαλιά ένα-ένα με πολύ φόβο και κίνδυνο να πέσω κάτω στις φλόγες.
Οι πονηροί δαίμονες με ακολουθούσαν με φωνές και απειλές. Όταν ήμουν στην κορυφή του γεφυριού, έφθασαν και οι δαίμονες και εγώ τότε με δάκρυα εβόησα προς την Θεοτόκο: «Υπεραγία Θεοτόκε βοήθησέ με». Τότε, ευρέθηκε ενώπιόν μου η φιλεύσπλαχνη Μητέρα της ελεημοσύνης και μου έδωσε το δεξί της χέρι λέγοντας: Μη φοβάσαι, αγαπημένε δούλε μου. Επειδή εσύ μου διάβαζες εγκώμια και προσευχές και αγαπούσες τους φτωχούς, τους ελαχίστους αδελφούς του Υιού και Δεσπότου μου, γι' αυτό ήλθα και εγώ να σε βοηθήσω στην ανάγκη σου». Αφού μου είπε αυτά με εκράτησε από το χέρι και, ώ του θαύματος! σε μια στιγμή μ' έφερε στο σπίτι μου και μπήκε η ψυχή μου στο σώμα μου, ενώ εσείς με θεωρούσατε ως πεθαμένο.
Λοιπόν παιδί μου, να μη αμελήσης και εσύ την υπηρεσία αυτή προς την Μητέρα του Παντοδυνάμου Θεού, την Πανάχραντη Θεοτόκο, αλλά κάθε ώρα να την υμνολογής, να την δοξάζεις, όπως πρέπει και όπως μέχρι τώρα έκανα και εγώ ο πατέρας σου. Έτσι θα την έχεις βοήθεια σε κάθε σου ανάγκη.
Αυτό είναι το πρώτο πρόσταγμά μου που σου παραγγέλλω. Το δεύτερο είναι, όπως σου προείπα, βίαζε τον εαυτό σου, όσο μπορείς να αγαπάς τους ξένους, τους πτωχούς, τις χήρες, τα ορφανά, να τους δίνεις όλα τα αναγκαία, εάν θέλεις ν' απολαύσης σ' αυτόν τον κόσμο κάθε αγαθό και να κληρονομήσης και την αιώνια Βασιλεία του Θεού!».
Αυτά, αφού είπε ο αοίδιμος σ' όλους τους παρευρισκομένους να ευλαβούνται την Θεομήτορα και να βοηθούν τους πτωχούς, παρέδωσε την αγία ψυχή του στα χέρια του Θεού.
Ο γυιός του, ενθυμούμενος σ' όλη την ζωή του τις πατρικές συμβουλές, εξήσκησε ενάρετη πολιτεία και μετά το τέλος της επιγείου ζωής του, αξιώθηκε της ουρανίου μακαριότητος.

Πως η θαυματουργική δύναμη της προσευχής τους οδήγησε στο γάμο

«Έβαλε ο π.Πορφύριος μια κοπέλα που αγαπούσε κάποιον και δεν ήξερε αν αυτός την ήθελε, λέει: "Πάτερ, θέλω να τον παντρευτώ. Και της είπε: "Θα κάνεις προσευχή και συ και θα κάνω και γω την τάδε ώρα. Θα κάνουμε και οι δυο προσευχή γι'αυτόν. Και άμα θέλει ο Θεός, θα τον φωτίσει". (Για να δείτε που είναι πρακτικό.Δεν είναι θεωρία). Και έκανε πολύ προσευχή και αυτή και ο π.Πορφύριος. Και αυτός ο άνθρωπος, αυτός ο άντρας εκείνη την ώρα κάτι ένιωθε στην καρδιά του. Ένιωθε μια θερμότητα, ένα κύμα αγάπης, μια χαρά, κάτι, κάτι... Και πάει στον π.Πορφύριο (γιατί και αυτός τον ήξερε) και του λέει: "Πάτερ, κάτι γίνεται τον τελευταίο καιρό. Την τάδε ώρα κάθε μέρα, κάτι γίνεται και με πιάνει κάτι στην καρδιά μου".
Του λέει:
-Τι σε πιάνει;
-Ένα μούδιασμα, μια θερμότητα, μια γλυκύτητα. Κάτι γίνεται. Και θέλω να σας πω και κάτι άλλο πάτερ. Τώρα που ήρθα,έξω από εδώ που ήρθα να εξομολογηθώ, είδα μια κοπέλα που κάθεται. Αυτή η κοπέλα πάτερ είναι ελεύθερη; Μου'κανε πολύ καλή εντύπωση.
- Θα δούμε, λέει ο π.Πορφύριος. Θα τη γνωρίσεις και θα δεις.

Και τελικά, όπως καταλαβαίνετε, παντρευτήκανε. Πώς τα καταφέρανε αυτά; Δεν του μίλησε ούτε έβαλε τη λογική της ούτε την εξυπνάδα της... Δηλαδή εξυπνάδα έβαλε, αλλά εξυπνάδα πνευματικού τύπου. Δεν κινήθηκε ανθρώπινα. Δεν κινήθηκε με την μαεστρία την εγκόσμια, αλλά δια της προσευχής. Πρακτικά πράγματα ε; Έγινε μια ωραία οικογένεια με την προσευχή του π.Πορφυρίου και της κοπέλας που πήγε να εξομολογηθεί στον π.Πορφύριο.
Κάνει θαύματα η προσευχή!»

Πηγή: Αόρατη γωνιά

" Σχετικά με την υπόθεση με τον γέροντα Παΐσιο ..."

  Σχετικά με την υπόθεση με τον γέροντα Παΐσιο και τον υβριστή αυτού, μέσα από την δική του προσωπική σελίδα στο Facebook, εφαρμόζεται αυτό που εύστοχα έχει λεχθεί:
"Πως οι άνθρωποι σήμερα μέσα από την μείωση και υποτίμηση των συνανθρώπων τους, ψάχνουν την δική τους δικαιολόγηση για τις αδυναμίες και τα πάθη τους... "

" Έναρξη Κατηχητικών Συνάξεων στην Αναπλαστική Σχολή Πατρών.."

Την Κυριακή 30 Σεπτεμβρίου 2012 

και ώρα 07:00μ.μ.στην Αναπλαστική Σχολή Πατρών θα γίνει ο Αγιασμός για την έναρξη της Νέας Κατηχητικής χρονιάς και θα ομιλήσει επικαίρως ο 

Αρχιμ. Γερβάσιος Παρασκευόπουλος.

Ἱερά Ἀγρυπνία ἐπί τῇ Ἑορτῇ τῆς Παναγίας τῆς Γοργοϋπηκόου Ἱερό Μητροπολιτικό Ναό Εὐαγγελιστρίας Πατρών

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΤΡΩΝ

ΙΕΡΟΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΝΑΟΣ

ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΡΙΑΣ ΠΑΤΡΩΝ

ΙΕΡΑ ΑΓΡΥΠΝΙΑ

ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΓΟΡΓΟΫΠΗΚΟΟΥ

Τήν Κυριακή 30 Σεπτεμβρίου 2012 στόν Ἱερό Μητροπολιτικό Ναό Εὐαγγελιστρίας θά τελεσθεῖ Ἱερά Ἀγρυπνία ἐπί τῇ Ἑορτῇ τῆς Παναγίας τῆς Γοργοϋπηκόου.

Κατά τήν Ἱερά Ἀγρυπνία θά τεθεῖ σέ προσκύνηση ἀντίγραφο τῆς θαυματουργοῦ Εἰκόνος τῆς Παναγίας μας.

Ἔναρξις: 8.30 μ.μ.        Λῆξις: 1.00 π.μ.  

·       Τήν ἑπομένη ἡμέρα Δευτέρα δέ θά τελεσθεῖ Θεία Λειτουργία. 
Ὁ Ἁγιασμός θά τελεσθεῖ κατά τήν Ἱερά Ἀγρυπνία.                                            

Το σούπερ μάρκετ του ουρανού...

Περπατούσα πριν καιρό στην λεωφόρο της ζωής. Μια μέρα είδα μια πινακίδα που έγραφε: «Σούπερ μάρκετ Ουρανού». Καθώς ήρθα πιο κοντά η πόρτα άνοιξε και δίχως να το καταλάβω, βρέθηκα μέσα. Είδα οικοδεσπότες Αγγελούδια που στέκονταν παντού Ένα αγγελούδι με πλησίασε, μου έδωσε ένα καλάθι και μου είπε: «Ψώνισε με σύνεση». Όλα όσα ένας χριστιανός χρειάζεται ήταν μέσα στο σούπερ μάρκετ. Όσα δεν μπορούσες να κουβαλήσεις σήμερα, θα μπορούσες να ξανάρθεις πάλι. Στο καλάθι μου πρώτα έβαλα λίγη : «Υπομονή» και στην ίδια σειρά βρήκα την «Αγάπη» και πιο κάτω την «Κατανόηση».
Τα χρειάζεσαι αυτά παντού, όπου κι αν πάς. Πήρα μία σακούλα «Σοφία» μια, δύο σακούλες «Πίστη». Δεν μπορούσα να προσπεράσω το Άγιο Πνεύμα γιατί ήταν παντού μέσα στην αίθουσα.
Σταμάτησα να πάρω λίγη «Δύναμη» και «Κουράγιο», για να βοηθηθώ να τρέξω στον αγώνα.
Σχεδόν το καλάθι μου είχε γεμίσει, μα θυμήθηκα ότι χρειαζόμουν την «Ευλογία». Δεν ξέχασα να πάρω τη «Σωτηρία» γιατί ήταν δωρεάν. Έτσι προσπάθησα και πήρα αρκετή και για τους δύο, για σένα και εμένα. Οπωσδήποτε μην παραλείψω, μην προσπεράσω, την «Ταπεινοφροσύνη», τη «Συγχώρεση», τη «Δικαιοσύνη» και την «Ευγνωμοσύνη».
Τελικά ξεκίνησα για το ταμείο να πληρώσω το λογαριασμό. Πίστευα ότι είχα ότι χρειαζόμουν για να εκπληρώσω την επιθυμία του δασκάλου μου. Καθώς προχωρούσα στο διάδρομο είδα την «Προσευχή» και την «Εγκράτεια». Σίγουρα τις χρειαζόμουν και τι δύο, γιατί ήξερα ότι μόλις βγω έξω θα συναντούσα την αμαρτία.
Η «Ειρήνη» και ή «Χαρά» ήταν εν αφθονία στο τελευταίο ράφι.
Το «Τραγούδι» και η «Δοξολογία» κρέμονταν στο πλάι κι έτσι έβαλα και από αυτά στο καλάθι μου.
Πλησιάζοντας τον άγγελο στο ταμείο τον ρώτησα: -Πόσα σας οφείλω; -Πάρε τα μαζί σου όπου κι αν πάς, μου απάντησε με ένα μειδίαμα. -Πόσα σας οφείλω γι όλα αυτά; Ξαναρώτησα Ο Άγγελος χαμογέλασε πάλι και μου είπε: «Ο Χριστός έχει πληρώσει το λογαριασμό σου πριν πολλά πολλά χρόνια».

" Θ. Λειτουργία στις Κατασκηνώσεις του π. Γερβασίου... "

Την Κυριακή 30 Σεπτεμβρίου 2012 στις Κατασκηνώσεις του π. Γερβασίου Παρασκευοπούλου στα Συχαινά Πατρών θα τελεσθεί Θ.Λειτουργία για την λήξη της απερχομένης Κατασκηνωτικής περιόδου και εν συνεχεία ΕπιμνημόσυνηΔέηση 

υπέρ αναπαύσεως των κεκοιμημένων μελών και ευεργετών 

της Αναπλαστικής Σχολής Πατρών.

 

Έναρξις Όρθρου: 7:00π.μ.

" H Δική μας Παράδοση..." Πατρών ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ

   Η Εθνική μας Παράδοση βγαίνει από την καρδιά του Γένους μας και δίδει σε εμάς τα ζείδωρα νάματα, για να μπορέσουμε να σταθούμε στα πόδια μας. Αλλά και άλλα πολλά θα μπορούσε να αναφέρει κάποιος επάνω σε αυτό το σημείο, όπως ότι η ζωντανή αυτή μας Εθνική Παράδοση, δεν είναι μία οπισθοδρόμηση, αλλά είναι μία δύναμη, η οποία μας διατηρεί στο παρόν ακμαίους και μας βοηθάει να οραματισθούμε ένα καλύτερο μέλλον. Μας βοηθάει να αντλήσουμε διδάγματα μέσα από την ιστορία μας.

Και ο ποιητής λέγει και μάλιστα σύγχρονος: 

Τη ρωμιοσύνη μην την κλαις
εκεί που πάει να σκύψει
με το σουγιά στο κόκκαλο
με το λουρί στο σβέρκο

Νάτη πετιέται απο ξαρχής
κι αντριεύει και θεριεύει
και καμακώνει το θεριό
με το καμάκι του ήλιου.

" Ο Μέγας Αλέξανδρος και οι επιθυμίες του..."

Eυρισκόμενος στα πρόθυρα του θανάτου, ο Μέγας Αλέξανδρος συγκάλεσε τους στρατηγούς του και τους κοινοποίησε τις τρεις τελευταίες επιθυμίες του...

 

1. Να μεταφερθεί το φέρετρό του στους ώμους από τους καλύτερους γιατρούς της εποχής.

2. Τους θησαυρούς που είχε αποκτήσει [ασήμι, χρυσάφι, πολύτιμους λίθους] να τους σκορπίσουν σε όλη τη διαδρομή μέχρι τον τάφο του.

3. Τα χέρια του να μείνουν να λικνίζονται στον αέρα, έξω από το φέρετρο, σε θέα όλων...

Ένας από τους στρατηγούς, έκπληκτος από τις ασυνήθιστες επιθυμίες, ρώτησε τον Αλέξανδρο ποιοι ήταν οι λόγοι.

 

Ο Αλέξανδρος του εξήγησε: ...

1. Θέλω οι πιο διαπρεπείς γιατροί να σηκώσουν το φέρετρό μου, για να μπορούν να δείξουν με αυτό τον τρόπο ότι ούτε εκείνοι δεν έχουν, μπροστά στο θάνατο, τη δύναμη να θεραπεύουν!

 

2. Θέλω το έδαφος να καλυφθεί από τους θησαυρούς μου, για να μπορούν όλοι να βλέπουν ότι τα αγαθά που αποκτούμε εδώ, εδώ παραμένουν!

 

3. Θέλω τα χέρια μου να αιωρούνται στον αέρα, για να μπορούν οι άνθρωποι να βλέπουν ότι ερχόμαστε με τα χέρια άδεια και με τα χέρια άδεια φεύγουμε, όταν τελειώσει για εμάς ο πιο πολύτιμος θησαυρός που είναι ο χρόνος! Ο χρόνος είναι ο πιο πολύτιμος θησαυρός που έχουμε, γιατί είναι περιορισμένος. Μπορούμε να δημιουργήσουμε χρήμα, αλλά όχι περισσότερο χρόνο. Όταν αφιερώνουμε χρόνο σε ένα πρόσωπο, του παραχωρούμε ένα μέρος από τη ζωή μας που ποτέ δεν θα μπορέσουμε να αναπληρώσουμε.

" Αληθινός λεβέντης..."

Ήταν  φτωχός  ο  Αλκιβιάδης,ορφανός  από  τα  7  του  χρόνια  και  με  πολύ  κόπο  σπούδασε  παίρνοντας  το  πτυχίο  της  φιλολογίας,.Κοντά  του7  ζούσε  και  η  οικογένεια  της  Αντωνίας   και  όταν  ο  Αλκιβιάδης  τέλειωσε  τις  σπουδές  σκέφτηκε  να  ζητήσει  σε  γάμο  την  Αντωνία.Ο  Αλκιβιάδης  έδωσε  λόγο  στην Αντωνία ,χωρίς  να  κοινοποιηθεί  το  γεγονός,μια  και  περίμεναν  να  διοριστεί,  πράγμα  που  έγινε  λίγο  αργότερα. Στη  δουλεία  του  ο  Αλκιβιάδης  κέρδισε  γρήγορα  την  εκτίμηση  των  συναδέλφων  του  ,με  αποτέλεσμα  ένας  καθηγητής  να  του  ζητήσει  να  παντρευτεί  την   κόρη  του  τάζοντάς  του  μάλιστα  και  υψηλή  προίκα.Ο  Αλκιβιάδης  ευχαρίστησε  τον  καθηγητή  και  του  είπε  ότι  για  αυτόν  το  θέμα  του  γάμου  έχει  τελειώσει.Έτσι  το  ίδιο  βράδυ  πήγε  με  την μητέρα  του  στο  σπίτι  της  Αντωνίας  και  τους  διηγήθηκε  το  περιστατικό.Οι  γονείς  της  Αντωνίας  και η  ίδια  πάγωσαν.Και  τώρα  τι θα  κάνεις;Εγώ  ζητώ άνθρωπο  και  όχι  προίκα και  αυτό  εκτίμησα  στην  Αντωνία απάντησε ,τα  υπόλοιπα  είναι  φρύγανα.Την  Κυριακή  να  κάνουμε τους  αρραβώνες.

Μετά  6  μήνες  έγινε  ο  γάμος  και  το  ζευγάρι  ζούσε  φτωχό,αλλά  ευτυχισνμένο,ώσπου  ξαφνικά μια  μέρα  ένας  ταχυδρόμος  τους  έφερε  ένα  γράμμα  από  την  Αμερική.Ένας  θείος  του  Αλκιβιάδη  από  την  Αμερική που  ποτέ  δεν  είχε  στείλει  τίποτα  πέθανε  ανύπαντρος  και  τους άφησε  50.000  δολάρια!Όλοι τους  κοιτάχτηκαν  μένοντας  άναυδοι!Ο Θεός  είχε  αμείψει  την  πίστη  του  Αλκιβιάδη  και  της  Αντωνίας.

(Γεωργίου  Παυλίδη’’Χαμόγελο  και  δάκρυ’’)

" ΦΙΛΟΘΕΟΙ ΚΑΙ ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΟΙ Τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πατρῶν κ.κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ "

Τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πατρῶν

κ.κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

 

 

Ἀνήμερα τῆς Ἁγίας Σοφίας μετά τήν Θεία Λειτουργία, ἐγκαινιάστηκε μιά νέα κοινωνική δράση τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως μας, σέ συνεργασία μέ τήν Γηριατρική καί Γεροντολογική Ἑταιρεία Πατρῶν.

Ἡ δράση αὐτή ἀφορᾶ στήν προσφορά κατ’ οἶκον νοσηλείας σέ ἐμπεριστάτους ἀδελφούς μας. Εἶναι ἐξόχως συγκινητική ἡ προσφορά ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖοι εὐαισθητοποιημένοι μπροστά στόν ἀνθρώπινο πόνο, δίδουν τόν ἑαυτό τους, προκειμένου νά βοηθήσουν ὅσους γονατίζουν ἀπό τά ποικίλα βάρη τῆς ζωῆς. Δέν πρόκειται ἁπλῶς γιά μιά καλή πράξη, ἡ ὁποία θά καταγραφῇ στό ἐνεργητικό ἑνός συλλόγου ἤ κάποιων προσώπων γιά λόγους ἐπικοινωνιακούς ἤ γιά λόγους προβολῆς. Πρόκειται γιά κάτι βαθύτερο, γιά κατάθεση ψυχῆς, γιά ἔκχυση καρδίας πρός τόν ἀδελφό καί μάλιστα σέ καιρούς ἐξαιρετικά δύσκολους, ὅπως εἶναι οἱ ἡμέρες πού διερχόμεθα στήν Πατρίδα μας, ἕνεκα τῆς σοβούσης κρίσεως.

Μέ ἐντυπωσίασε τό γεγονός, ὅτι μετά τά Ἐγκαίνια τοῦ Γραφείου τῆς Κοινωνικῆς αὐτῆς δραστηριότητος σέ χῶρο πλησίον τοῦ Ναοῦ τῆς Ἁγίας Σοφίας, τοῦ ὁποίου παρεχωρήθη ἡ χρήση στήν Ἱερά Μητρόπολη ἀπό τόν ἐν λόγῳ Ἱερό Ναό, προσῆλθαν ἤ τηλεφώνησαν πολλοί ἀδελφοί μας, πού ἔχουν σχέση μέ τήν συγκεκριμένη μορφή τῆς προσφορᾶς, προκειμένου νά ἔλθουν ἀρωγοί στήν προσπάθειά μας, προσφέροντες τίς ὅποιες ὑπηρεσίες τους.

Αὐτό τό κάλεσμά μας γιά ἀναψυχή τῶν ἀδελφῶν μας τῶν ἐλαχίστων, ἔπιασε καί πιάνει τόπο, ἀφοῦ ὁ εὐσεβής Λαός μας εὐαισθητοποιεῖται τά μέγιστα καί ἐκ τῆς εἰλικρινῶς ἀγαπώσης καρδίας του καί ἐκ τοῦ ὑστερήματός του καταθέτει, ὅ,τι εἶναι δυνατόν, ὥστε κανείς νά μή πεινάσῃ, νά μή μείνῃ στόν δρόμο ἤ χωρίς περίθαλψη, ὄχι μόνο στήν πόλη μας, ἀλλά καί εὐρύτερα.

Ἀπό ποῦ πηγάζει ὅμως αὐτή ἡ συγκινητική προσφορά τοῦ ἀνθρώπου πρός τόν συνάνθρωπο; Προέρχεται ἀπό τήν φιλοθεΐαν. Ἀπό τήν ἀγάπη πρός τόν Θεό, ὁ ὁποῖος ἐδημιούργησε ὅλους τούς ἀνθρώπους ἐξ ἀγάπης, ἀλλά καί «ἐξ ἑνός αἵματος», ὡς λέγει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος. Ὅλοι εἴμαστε ἀδέλφια καί ὁ σαφής καί τομώτερος ὑπέρ πᾶσαν μάχαιραν λόγος τοῦ Κυρίου, «ἀγαπᾶτε ἀλλήλους», θίγει τίς λεπτότερες χορδές τῶν καρδιῶν. Πῶς εἶναι δυνατόν νά λέγῃ κάποιος, ὅτι ἀγαπάει τόν Θεό καί νά τηρῇ μόνο κάποιες ἀπό τίς ἐντολές Του, ὑπηρετώντας τό προσωπικό του συμφέρον; «Ἐάν ἀγαπᾶτε με τάς ἐμάς ἐντολάς τηρήσατε...» (Ἰω. ιδ΄, 14), παραγγέλλει καί πάλι ὁ Κύριός μας. Πρῶτος ὁ Κύριος, ἔδειξε τῆς ἀγάπης τήν ὁδόν, ὄχι μόνο μέ τήν δημιουργία, ἀλλά καί μέ τήν, μετά τήν πτῶσιν, ἀναδημιουργία. «Ἐταπείνωσεν ἑαυτόν, γενόμενος ὑπήκοος, μέχρι θανάτου, θανάτου δέ σταυροῦ...»(Φιλ. β΄, 8). Ποιός προσέφερε μεγαλυτέραν ἀγάπη ἀπό αὐτήν πού προσέφερε ὁ Θεός;

Οἱ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας, φιλόθεοι ὄντες, ἔλαβαν τόν σταυρό στόν ὦμο τους καί ἀκολούθησαν τόν Ἐσταυρωμένο καί Ἀναστάντα Κύριό μας στόν ἀνηφορικό Γολγοθᾶ τῆς ἀγάπης, μιμούμενοι τήν θυσία Του γιά τόν ἀγαπώμενο, πού εἶναι ὁ ἄνθρωπος. Γι’ αὐτό στόν τίτλο τοῦ σημερινοῦ ἄρθρου μας ἡ πρώτη λέξη εἶναι «Φιλόθεοι».

Ἀπό τήν φιλοθεΐα γεννᾶται ἡ φιλανθρωπία. Οἱ ἀγαπῶντες ἐξ  ὅλης ψυχῆς καί διανοίας τόν Κύριον, βλέπουν στά πρόσωπα τῶν ἐλαχίστων ἀδελφῶν, τόν ἴδιο τόν Θεό. Δέν μπορεῖ, δέν ἔχει τό δικαίωμα κάποιος νά λέγῃ ὅτι ἀγαπάει τόν Θεό, ὅταν δέν ἀγαπάῃ τόν συνάνθρωπό του. Ὁ ἄνθρωπος αὐτός ἀποδεικνύεται, ἐκ τῆς ἰδίας τῆς ζωῆς του, ψεύστης καί ὑποκριτής καί οὐδεμίαν σχέσιν ἔχει μέ τό «Ἐσφαγμένον Ἀρνίον», ἀλλά καί οὐδεμίαν θέσιν ἔχει τό ὄνομά του στίς Ἐκκλησιαστικές δέλτους. Ὁ δρόμος γιά τόν οὐρανό περνάει ἀπό τήν γῆ. Ὁ ἴδιος ὁ Κύριος στό Εὐαγγέλιο τῆς κρίσεως ἀναφέρει, ὅτι διά τοῦ σχοινίου τῆς ἀγάπης, θά ἀνέλθωμε στούς οὐρανούς καί θά κερδίσωμε τήν Βασιλεία Του. «Ἐπείνασα γάρ καί ἐδώκατέ μοι φαγεῖν, ἐδίψησα καί ἐποτίσατέ με...» (Ματθ. κε΄, 35-40).

Ὅλοι εἴμαστε μιά οἰκογένεια καί ὡς ἐκ τούτου, δέν εἶναι δυνατόν νά ἰσχύῃ τό «δόγμα», «ὅς μέν πεινᾶ, ὅς δέ μεθύει...». Δέν ἀνήκει τίποτε σέ μᾶς. Δέν ἔχομε τίποτε δικό μας. Ὅλα ὅσα τυχόν «κατέχομε» λίγα ἤ πολλά, προέρχονται ἐκ τῆς ἀγάπης καί τῆς δωρεᾶς τοῦ οὐρανίου Πατρός. Δέν ἔχομε τήν κτίσιν τῶν ἀγαθῶν, ἀλλά τήν δυνατότητα νά τά διαχειριστοῦμε σύμφωνα μέ τό θέλημά Του.

Εἶναι χαρακτηριστική ἡ στάση τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἔναντι τῶν πλουσίων. Οἱ διάλογοι πού σώζονται στό Ἱερό Εὐαγγέλιο, φωτίζουν τό θέμα καί βεβαιώνουν, ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστός δέν ἔχει κάτι ἐναντίον τῶν πλουσίων, ἀλλά ἐναντίον τῆς, ἐκ μέρους των, κακῆς διαχειρίσεως καί χρήσεως τοῦ πλούτου. Καυτηριάζεται ἡ πλεονεξία καί ἡ φιλαργυρία, οἱ ὁποῖες ὁδηγοῦν στήν ἀπανθρωπία καί τήν καταδίκη στήν αἰώνια κόλαση.

Εἶναι ἀλήθεια, ὅτι οἱ περισσότεροι ἐκ τῶν πλουσίων, δένονται μέ τά ὑλικά ἀγαθά καί εὔκολα, ἴσως χωρίς νά τό ἀντιλαμβάνωνται, γίνονται δοῦλοι τῆς ὕλης, ἐνῶ ὁ σκοπός τῆς ὕλης εἶναι νά ἐξυπηρετῇ τίς βασικές ἀνθρώπινες ἀνάγκες καί ὄχι νά ἀφαιρῇ τήν προσωπικότητα καί τήν ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου. Διά τοῦτο, «εὐκοπώτερον ἐστί κάμηλον διά τριμαλιᾶς ραφίδος εἰσελθεῖν ἤ πλούσιον εἰς τήν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ εἰσελθεῖν» ( Μαρκ. ι΄, 25).

Ἀξίζει ὅμως νά σημειώσωμε, ὅτι μέσα στό διάβα τοῦ χρόνου πολλοί πλούσιοι ἐσώθησαν διά τῆς φιλανθρωπίας καί τῆς ἐλεημοσύνης. Δέν θά ἀναφερθῶ σέ πολύ διδακτικά παραδείγματα μέσα ἀπό τήν Ἁγία Γαρφή, ἀλλά θά ὑπενθυμίσω τίς πολλές δωρεές τῶν Ἐθνικῶν μας καί ἄλλων μεγάλων Εὐεργετῶν, ὅπως καί Εὐεργετῶν τῆς πόλεώς μας καί τῆς τοπικῆς μας κοινωνίας, οἱ ὁποῖοι ἔδωσαν τόν πλοῦτο τους ὑπέρ τῆς ἐξυπηρετήσεως κοινωνικῶν σκοπῶν. Ἄς εἶναι οἱ γραμμές αὐτές εἰς μνημόσυνο τῶν κεκοιμημένων καί εἰς εὐχαριστίαν τῶν ζώντων Εὐεργετῶν. Αὐτές οἱ προσφορές μᾶς συγκινοῦν καί θεωροῦμε αὐτούς τούς ἀδελφούς, ὡς εὐλογία γιά τήν κοινωνία μας.

Ἐκεῖνο ὅμως τό ὁποῖο ἐξαιρέτως μᾶς συγκινεῖ εἶναι ἡ προσφορά ἀπό καρδίας καί ἐκ τοῦ ὑστερήματος αὐτῶν, ἀνθρώπων οἱ ὁποῖοι λίγα ἤ ἐλάχιστα ἀγαθά διαθέτουν, ἀλλά προσφέρουν στούς ἄλλους αὐτά τά ἀγαθά, τά ὁποῖα δέν ἐπαρκοῦν οὔτε γιά αὐτούς τούς ἰδίους. Αὐτές οἱ καρδιές κάνουν θαύματα σέ ἐποχές δύσκολες. Αὐτές οἱ προσφορές διδάσκουν γιά τό μεγαλεῖο τῆς ἀγάπης καί μᾶς κάνουν νά ἀποκαλυπτώμεθα ἐνώπιον τῆς καταθέσεως ψυχῆς ὑπέρ τῶν ἀδελφῶν μας τῶν ἐλαχίστων.

Πόσες φορές μᾶς ἔχουν ἐκπλήξει ἅγιες, καθαρές καρδιές πού προσέρχονται, χωρίς νά μᾶς λένε οὔτε τό ὄνομά τους, προκειμένου νά προσφέρουν εἴτε τά χρήματα, τά ὁποῖα ἐξοικονόμησαν ἀφοῦ κάποιες ἡμέρες ἐστερήθησαν βασικῶν εἰδῶν ἀκόμα καί διατροφῆς, εἴτε ἀντικείμενα συνδεδεμένα μέ τήν ἱστορία τῆς οἰκογενείας, οἰκογενειακά δηλαδή κειμήλια, τά ὁποῖα δύσκολα κανείς ἀποχωρίζεται. Ἀλλά τί ἀξία ἔχουν τά ἀντικείμενα, ὅσο πολύτιμα καί ἄν εἶναι καί ὅση συναισθηματική ἀξία καί ἄν ἔχουν μπροστά στά πρόσωπα;

Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος ἐμπνευσμένος ἀπό τόν λόγο τοῦ Κυρίου «Μακάριοι οἱ ἐλεήμονες ὅτι αὐτοί ἐλεηθήσονται» καί ἐφαρμόζοντας ὁ ἴδιος θυσιαστικά αὐτό τόν λόγο, παραγγέλλει στούς ἀνθρώπους ὅλων τῶν ἐποχῶν: «Λύτρον ψυχῆς ἐστίν ἐλεημοσύνη... Δός ἄρτον καί λαβέ παράδεισον. Δός μικρά καί λαβέ μεγάλα. Δός θνητά καί λαβέ ἀθάνατα. Δός φθαρτά καί λαβέ ἄφθαρτα...»

Ἀλλά ὑπάρχει καί μιά ἄλλη μορφή ἐλεημοσύνης. Εἶναι ἡ πνευματική ἐλεημοσύνη, ἠ ὁποία προσφέρεται διά τῆς προσευχῆς πρός τόν Θεό, ὑπέρ τῶν ἀδελφῶν μας. Πολλάκις διαβάζομε περιστατικά ἀπό τήν ζωή τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, ἀλλά καί τῶν ἄλλων Ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μας, τά ὁποῖα μᾶς βεβαιώνουν, ὅτι οἱ Ἅγιοι περισσότερα προσέφεραν μέ τήν θερμή προσευχή τους πρός τόν Θεό γιά τήν ἐνίσχυση τῶν ἐν ἀνάγκαις ὄντων. Τώρα πού ὁ ἄνθρωπος ἀντιμετωπίζει προβλήματα διττῆς φύσεως καί ὑλικά δηλαδή καί πνευματικά, ἀναγκαία εἶναι ἡ προσφορά τῆς διπλῆς ἐλεημοσύνης, τῆς προσφορᾶς, δηλαδή, ὑλικῶν ἀγαθῶν, ἀλλά καί τῆς προσφορᾶς θερμῆς προσευχῆς πρός τόν Θεό γιά τόν πνευματικό ἐπιστηριγμό τῶν ἀδελφῶν μας. Τί νά ποῦμε ὅμως καί γιά τόν ἐμπνευσμένο ἀπό ἀγάπη λόγο παραμυθίας, γιά τό δάκρυ τῆς ἀγάπης, γιά τό «συμπάσχειν καί συγκακοπαθεῖν» μέ τούς ἀδελφούς; «Δέν θέλω νά μοῦ δώσῃς χρήματα» μοῦ εἶπε κάποιος. «Ἀγάπη θέλω. Δέν ἔχω κανένα στόν κόσμο. Εἶμαι ἔρημος...». Ἀδελφέ μου, δέν εἶσαι μόνος, εἶναι κοντά σου ὁ Θεός καί τόσοι πού σέ ἀγαποῦν γιατί ἀγαποῦν τόν Θεό καί βλέπουν Ἐκεῖνον στό πρόσωπό σου!

Τελειώνοντας τίς λίγες καί λιτές αὐτές γραμμές, ἐπιθυμῶ νά ἐκφράσω τίς βαθειές μου εὐχαριστίες, πρός τόν εὐαίσθητο, φιλόθεο, φιλάγιο καί φιλάνθρωπο πλήρωμα τῆς Ἁγιωτάτης Μητροπόλεως μας, τῆς πόλεως τῶν Πατρῶν καί τίς εὐρύτερης περιοχῆς. Πρός τούς ἀνθρώπους πού μᾶς διδάσκουν μέ τήν ἐκ τοῦ ὑστερήματος, προσφορά τους. Πρός ὅλους ἐσᾶς πού ἀκοῦτε τόν λόγο μας καί ἔρχεσθε συμπαραστάτες στό ἔργο, τό ὁποῖο μᾶς ἀνέθεσε ὁ Θεός διά τῆς Ἐκκλησίας του. Εὐχαριστῶ τούς ἔχοντας καί τούς μή ἔχοντας, πού ὁ καθένας προσφέρει ὅ,τι δύναται κατά τήν δωρεά τοῦ Θεοῦ πρός αὐτόν. Ὑποκλίνομαι μπροστά στήν ἀγάπη μικρῶν καί μεγάλων, Κληρικῶν καί Λαϊκῶν.

Ἡ πόλη μας ἔχει μιά λαμπρά παράδοση στήν φιλανθρωπία. Αὐτό συνεχίζεται καί σήμερα καί πιστεύω, ὅτι οὐδέποτε θά σταματήσῃ. Δέν εὑρίσκω λόγους, νά ἐκφράσω τίς εὐχαριστίες μας γιά τήν μεγάλη προσφορά σας, μέσω τῆς προσπαθείας μας πού γίνεται σέ συνεργασία μέ τά «SUPER MARKET» καί τά λοιπά καταστήματα τῆς πόλεως καί τῆς περιοχῆς μας;

Εὐχαριστῶ γιά τήν συγκινητική ἐναπόθεση τῶν ἀγαθῶν στούς τόπους συγκεντρώσεως ἔξω ἀπό τά καταστήματα, γιά νά οἰκονομήσωμε τούς ἐνδεεῖς καί ἐμπεριστάτους ἀδελφούς. Εὐχαριστῶ θερμῶς τούς ἰδιοκτῆτες τῶν «SUPER MARKET» καί τῶν ἄλλων καταστημάτων, ὅπου γίνεται συγκέντρωση ἀγαθῶν ἀγάπης.

Εὐχαριστῶ τούς ἐπωνύμους καί ἀνωνύμους, οἱ ὁποῖοι ἐνισχύουν ἐμφανῶς ἤ ἀφανῶς τό Γενικό Φιλόπτωχο Ταμεῖο τῆς Μητροπόλεώς μας, καθώς καί τά Ἐνοριακά Φιλόπτωχα καί βοηθοῦν, ὥστε νά ἀπαλύνωμε τόν πόνο καί νά θεραπεύωμε τίς ἀνάγκες τῶν ἀνθρώπων, πού τόσο ὑποφέρουν σήμερα∙ νά καλύπτωμε τίς ἀνάγκες οἰκογενειῶν, πού δυσκολεύονται νά ἀντιμετωπίσουν τά πρός τό ζῆν∙ νά ἀνταποκρινώμεθα στήν κάλυψη ὑποτροφιῶν παιδιῶν μας, πού φοιτοῦν στό ἐσωτερικό ἤ στό ἐξωτερικό, στήν κάλυψη ἰατρικῶν ἀναγκῶν καί δυσκόλων περιστατικῶν πού χρήζουν εἰδικῆς φροντίδος... Ὑπάρχουν καί τόσα ἄλλα, τά ὁποῖα δέν εἶναι δυνατόν, νά ἀναφέρωμε στό ἄρθρο μας αὐτό.

Σᾶς εὐχαριστῶ ὅλους καί σᾶς παρακαλῶ μή ἀποκάμετε ἐλεοῦντες. «Πολύς γάρ ὁ μισθός ὑμῶν ἐν τοῖς οὐρανοῖς» (Ματθ. ε΄, 12).