Η Αναπλαστική Σχολή Πατρών διοργανώνει το Σάββατο 19 Μαΐου 2012 προσκυνηματική εκδρομή στην Ιερά Μονή Αγάθωνος (Λαμίας)...
Πληροφορίες-Δηλώσεις Συμμετοχής στα τηλ:
6974727830 & 6972161900
Σελίδες
- Αρχική σελίδα
- Ο Μητροπολίτης Πατρών Χρυσόστομος
- π. Γερβάσιος Παρασκευόπουλος
- π. Στέφανος Αναγνωστόπουλος
- Μηνύματα Ζωής
- Πατέρων Πνοή...
- Η Φωτογραφία της... ημέρας
- Φωτογραφίες
- WebTV
- Αφιερώματα
- Κατασκηνώσεις
- Εκδηλώσεις
- Πατριωτική Μνήμη
- Απλά και ωφέλιμα...
- Θέματα Υγείας
- Διαδικτυακές Εκπομπές
- Ώρα για Γέλιο...
- Κατηχητικά
- Σύγχρονοι Γέροντες
- Χριστόδουλος
- Βιβλιοπαρουσιάσεις
- Η Ορθοδοξία ανά τον κόσμο
- Ομιλίες
- Άγιον Όρος
- Οι φωτογραφίες μας
- Οι ταινίες μας
- Ποιοι είμαστε
- Χρήσιμες συνδέσεις
- Επικοινωνία
Δευτέρα, 30 Απριλίου 2012
Κυριακή, 29 Απριλίου 2012
“ ΕΚΛΟΓΕΣ 2012 Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΛΑΟΣ ΑΠΑΙΤΕΙ ΤΗΝ ΥΠΟΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΔΙΚΟΥ ΤΟΥ ΣΥΜΒΟΛΑΙΟΥ...”
του Μητροπολίτου Πατρών κ.κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ
Καθώς πλησιάζουν οἱ ἐκλογές καί παρακολουθοῦμε τίς πολλές συζητήσεις, πού γίνονται στά τηλεοπτικά παράθυρα καί τίς ὁμιλίες καί ἐξαγγελίες τῶν πολιτικῶν ἀρχηγῶν, προβληματιζόμεθα ἀκούοντας νά μιλᾶνε μόνο καί μόνο γιά τήν οἰκονομία, κάτι βεβαίως πού θεωρεῖται ἀπαραίτητο, καθ’ ὅσον πρέπει τό τοπίο νά ἐξυγιανθῇ καί νά προχωρήσῃ ἡ χώρα, ἀφοῦ τά καταφέρει νά βγῇ ἀπό τό φοβερό τέλμα, στό ὁποῖο ὁδηγήθηκε, ὡς μή ὤφελε, μέσα ἀπό τό «ξεπούλημα» πού τῆς ἐπιβλήθηκε.
Ἐμεῖς εὐχόμεθα, νά πᾶνε ὅλα καλά καί ἡ θηλειά, πού σφίγγει τόν λαιμό τῆς Πατρίδος μας, ἀπό τούς δανειστάς, πού ὅπως εὐστόχως ἔχει εἰπωθῇ κατήντησαν δυνάστες, νά λυθῇ καί νά ἐλευθερωθοῦμε.
Ὅμως, δέν ξέρω ἄν ἔχομε ἀντιληφθῆ, ὅτι ἡ χώρα ἔφτασε στά χάλια αὐτά καί στήν ἀθλιότητα, στό χεῖλος τῆς καταστροφῆς καί τήν οἰκονομική κρίση ἐξ αἰτίας τῆς φοβερᾶς πνευματικῆς καί ἠθικῆς σήψεως, ἡ ὁποία κατέφαγε τό μεδούλι αὐτοῦ τοῦ Λαοῦ κατά τά τελευταῖα χρόνια.
Πρέπει λοιπόν, σέ ὅλους ὅσοι ἐπιθυμοῦν νά πάρουν στά χέρια τους τίς τύχες τοῦ Λαοῦ μας, τίς τύχες τῆς Ἑλλάδος νά τούς ὑπενθυμίσομε, ὅτι ἡ Ἑλλάδα εἶναι μιά ὑπερήφανη χώρα καί αὐτός ὁ Λαός ἔχει μιά ξεχωριστή πορεία, ἰδιαιτερότητα καί ἰδιοπροσωπεία. Δέν εἶμαι πεπεισμένος, ἐάν οἱ περισσότεροι ἐκ τῶν ἐπιδόξων ἀρχόντων ἔχουν ἀσχοληθῇ ἤ θέλουν νά ἀσχοληθοῦν μέ τούς τομεῖς αὐτούς, τούς ὁποίους ἔχουν παραθεωρήσει καί ἐν πολλοῖς ἀπαξιώσει.
Εἴμεθα βέβαιοι, ὅτι ἄν δέν προσέξουν, ἄν δέν προσέξομε, τίς πνευματικές πτυχές τοῦ ζητήματος καί ἄν δέν πειστοῦμε, ὅτι πρέπει νά θέσομε τόν δάχτυλον ἐπί τόν τύπον τῶν ἥλων, τίποτε δέν θά ἐπιτύχομε καί θά κλαίομε πάλι πάνω σέ ἐρείπια καί θά ἀτενίσομε χειρότερο χάος ἐνώπιόν μας μέ ὀλέθριες καί καταστρεπτικές συνέπειες γιά τόν τόπο μας.
Ἔτσι λοιπόν, τούς καλοῦμε νά ἀγωνιστοῦν νά θεμελιώσουν, ὅτι ξεθεμελιώθηκε τόσα χρόνια σ’ αὐτό τόν τόπο καί νά ὑποσχεθοῦν στόν Λαό, ὁ ὁποῖος ἀναμένει ὄχι μόνο τήν ἔξοδο ἀπό τήν οἰκονομική κρίση, ἡ ὁποία πολύ τόν βασανίζει ἤ ἄν θέλετε τόν ἔχει γονατίσει, ἀλλά καί τήν ἀνόρθωση ἀπό τό φοβερό πτῶμα, στό ὁποῖο κάποιοι ἐσκεμμένα τόν ὁδήγησαν γιά νά τοῦ τσακίσουν τό ἠθικό.
Ξεκάθαρα καί μέ γλῶσσα πεπαρρησιασμένη τούς συνιστῶμε νά λάβουν ὑπ’ ὄψη τους, ἅπαντες καί νά ἀγωνιστοῦν γιά:
α) Τήν πίστη αὐτοῦ τοῦ Λαοῦ, ὁ ὁποῖος πάντοτε ἐστήριξε τήν πορεία του στόν ἀληθινό Θεό. Αὐτή ἡ πίστη δυστυχῶς περιφρονήθηκε καί ἀγνοήθηκε μέ ἀποτέλεσμα νά πληγωθῇ ἀφάνταστα ὁ θρησκευόμενος Ἕλληνας. Ἡ Ἐκκλησία περιθωριοποιήθηκε καί ἀδικήθηκε, συκοφαντήθηκε καί χλευάστηκε. Καί ὅμως, αὐτή ἡ Ἐκκλησία ἡ μεγάλη μας μάνα, στάθηκε μεγαλόψυχη στόν πόνο καί τό δάκρυ αὐτοῦ τοῦ Λαοῦ. Αὐτή στέκεται καί τώρα, δίπλα στόν ἄνθρωπο πού ὑποφέρει ἀπό τήν πνευματική καί ὑλική ἔνδεια. Σ’ αὐτή τή μάνα μόνο, πλέον, ὁ Λαός ἔχει ἐμπιστοσύνη καί καταφεύγει μέ τήν βεβαιότητα τῆς ἀπαντοχῆς, τῆς στοργῆς καί τῆς θυσιαστικῆς ἀγάπης. Ἄν οἱ κρατοῦντες συνεχίσουν νά συμπεριφέρονται ἀπαξιωτικά στήν Ἐκκλησία, τότε ὁ Λαός θά ἀπαξιώσῃ ἀκόμα πιό πολύ αὐτούς τούς ἰδίους.
β) Γιά τήν Παράδοση τοῦ τόπου μας, ἡ ὁποία εἶναι ξεχωριστή καί δίνει στούς ἀνθρώπους τήν δική της πνοή, ὥστε νά στέκονται στά πόδια τους σέ καιρούς δύσκολους. Τό ξεθεμέλιωμα τῆς Παράδοσής μας τά τελευταῖα χρόνια ὁδήγησε τόν Λαό στόν ἀποπροσανατολισμό, ἀφοῦ υἱοθετήθηκαν ξένα πρότυπα ζωῆς, ἐν πολλοῖς ἀνεφάρμοστα στόν τόπο μας.
Δυστυχῶς ἔθεσαν κάποιοι ἐσχάτως σάν στόχο τους, τήν ἀλλοίωση τῆς παράδοσης καί τῆς πολιτιστικῆς ταυτότητος τοῦ τόπου μας καί ἀπεμπόλησαν τήν πνευματική του αὐτοσυνειδησία. Μέ τό πρόσχημα δῆθεν τῆς προόδου ἀπομόνωσαν τά ζωτικά στοιχεῖα, πού ἐπί αἰῶνες ἔθρεψαν καί στήριξαν αὐτόν τόν Λαό καί σέρβιραν στούς Ἕλληνες μιά νέα τάξη πραγμάτων ξένη μέ τήν ψυχοσύνθεσή τους.
γ) Γιά τήν ἰδιοπροσωπεία μας, τήν ὁποία συστηματικά οἱ ἔχοντες τίς εὐθύνες τοῦ Λαοῦ ἀγνόησαν καί ἠθέλησαν νά τοῦ τήν ἀφαιρέσουν, μή ὑπολογίζοντας τά φρικτά ἀποτελέσματα, τά ὁποῖα ἔφεραν τήν θλιβερή κατάντια στήν Ἑλληνική κοινωνία. Διαλύθηκε ἡ οἰκογένεια, οἱ πνευματικοί δεσμοί καί τόσα ἄλλα γιά τά ὁποῖα ὅλοι θρηνοῦμε καί κανείς δέν ἀναλαμβάνει τήν εὐθύνη. Υἱοθετήθηκε μιά εἰκονοκλαστική πολιτική ἀποδυναμώσεως τῶν βασικῶν κυττάρων τῆς κοινωνίας μας.
δ) Τήν παιδεία καί τήν γλῶσσα, πού ἀλύπητα τήν χτύπησαν φερέφωνα ξένων δυνάμεων, οἱ ὁποῖες ἤθελαν καί θέλουν τήν Ἑλλάδα νά σέρνεται στά πόδια τους. Κατάφεραν πολλά μέσα ἀπό τίς δικές μας ἀνοχές καί τό δικό μας γκρέμισμα τῶν ἱερῶν καί ὁσίων.
ε) Τήν ἱστορία μας, ἡ ὁποία ἔχει γραφῆ μέ τό αἷμα ἡρώων καί μαρτύρων. Ποιός λαός, ἀλήθεια, ἀρνεῖται τήν ἱστορία του, τούς ἀγῶνες καί τίς θυσίες του καί μάλιστα σέ προσφορά αἵματος γιά τήν ἐλευθερία τήν δική του, ἀλλά καί ἄλλων λαῶν; Συνετελέσθη ἔγκλημα μέ τήν παραχάραξη τῆς ἱστορίας μας καί τήν διαστρέβλωσή της. Ποτέ δέν συνέβη στόν κόσμο, αὐτό πού συνέβη στήν Ἑλλάδα τελευταῖα. Κανείς λαός δέν διαγράφει τούς ἀγῶνες τῶν ἡρώων του, τῶν πατέρων του, ὅπως κάναμε ἐμεῖς. Τά γεγονότα τῶν τελευταίων ἐτῶν βοοῦν, τά βιβλία στά ὁποῖα ἐγράφησαν ψεύδη μαρτυροῦν καί τά κόκκαλα τῶν ἡρώων γιά ὅλα αὐτά, τρίζουν.
στ) Τήν ἠθική πού κατελύθη καί ἔτσι ὁδηγηθήκαμε σέ ναυάγια καί συντρίμμια.
ζ) Τήν ὕπαιθρο, πού διαλύθηκε καί ἀργοπεθαίνει. Πῶς θά διορθώσομε αὐτό τό τραγικό λάθος, πού ἔγινε μέ σύστημα, ὥστε νά διαλυθῇ ὁ βασικός κορμός τῆς Ἑλλάδος, νά ἐγκαταλειφθῇ ἡ γῆ μας, ἡ θάλασσά μας καί τά βουνά μας; Καταστράφηκε ὁ βασικός πυρήνας, ἡ σπονδυλική στήλη τῆς Ἑλλάδος.
Ἀκόμα θέλομε νά ἐπισημάνομε καί νά τονίσομε, ὅτι πρέπει:
η) Νά προσέξουν τίς μικρομεσαῖες ἐπιχειρήσεις, πού τίς κατάπιαν οἱ ἑταιρεῖες μαμούθ καί κατεδίκασαν τούς Ἕλληνες στήν φτώχεια καί τήν ταπείνωση. Ἔκλεισαν καί συνεχίζουν νά βάζουν λουκέτα πολλά καταστήματα, τά ὁποῖα συντηροῦσαν οἰκογένειες, πού τώρα πένονται.
θ) Ἀκόμη νά ὑψώσουν φωνή ἔναντι τῶν συγχρόνων ἐκμεταλλευτῶν τῆς Ἑλλάδος, οἱ ὁποῖοι μπῆκαν στά πόδια μας, γιατί δέν καταφέραμε ἐμεῖς νά τακτοποιήσομε τά τοῦ οἴκου μας. Πρῶτα ὁ Ἕλληνας καί μετά αὐτοί.
· Τέλος θά ἤθελα νά ἀναφερθῶ καί στήν Πάτρα, στήν πόλη πού ὅλοι ἀγαπᾶμε, καί πού τόσα περιμένει χωρίς μέχρι τώρα νά τά ἔχει ἀπολαύσῃ.
Θά ἀναφερθῶ στήν Πάτρα, πού μᾶς πονάει τόσο, γιατί τήν βλέπομε ἀδικημένη, μέσα στήν ἐγκατάλειψη καί τήν ἀδιαφορία.
Στήν πόλη πού θρηνεῖ συνέχεια θύματα σέ ἕνα φονικό δρόμο, πού ἡ ἐγκληματική ἀδιαφορία ὅλων τῶν ὑπευθύνων τόν ἔχει ἐγκαταλείψει στήν τύχη του. Στέρεψαν τά μάτια μας ἀπό τά δάκρυα γιά τά θύματα τοῦ δρόμου – καρμανιόλα.
Στήν πόλη πού δέν μπορεῖ νά χαρῇ τήν θάλασσά της, στήν πόλη τῆς ἀνεργίας, τῆς φτώχειας, τοῦ μεταναστευτικοῦ προβλήματος.
Δέν ἐπαιτοῦμε, ἀλλά ἀπαιτοῦμε νά δοθῇ ἡ δέουσα προσοχή γιά τήν ἐπίλυση τῶν δεινῶν προβλημάτων, πού μαστίζουν τήν κοινωνία μας καί τήν Πατρίδα μας.
Θά μπορούσαμε νά ἀναφέρομε πολύ περισσότερα. Ὅμως περιοριζόμεθα σέ αὐτά, ἐνδεικτικά καί μόνο, θέλοντας νά θέσομε τούς πολιτικούς πρό τῶν εὐθυνῶν τους.
Πιστεύω, ὅτι ἔχουν κατανοήσει, ὅτι οἱ καιροί ἄλλαξαν. Ὁ Λαός ἀπεγοητεύθη, ἐπροδόθη, ἐταπεινώθη, ἀγανάκτησε. Λάθη δέν συγχωροῦνται πλέον. Ὁ Λαός τούς καλεῖ νά ὑπογράψουν τό δικό του συμβόλαιο μέ τούς δικούς του, εὐτυχῶς, ὅρους.
Μετά τίς ἐκλογές αὐτός ὁ Λαός θά ἀπαιτήσῃ τήν ἐφαρμογή τῶν ὅρων καί θά ζητήσῃ τόν λόγο γιά τήν πορεία τοῦ συμβολαίου.
Μακάρι νά μή αἰσθανθῇ πικραμένος καί πάλι προδομένος, γιατί τά ἀποτελέσματα θά εἶναι ὀλέθρια. Ὅλοι τό γνωρίζομε αὐτό πολύ καλά.
Καθώς πλησιάζουν οἱ ἐκλογές καί παρακολουθοῦμε τίς πολλές συζητήσεις, πού γίνονται στά τηλεοπτικά παράθυρα καί τίς ὁμιλίες καί ἐξαγγελίες τῶν πολιτικῶν ἀρχηγῶν, προβληματιζόμεθα ἀκούοντας νά μιλᾶνε μόνο καί μόνο γιά τήν οἰκονομία, κάτι βεβαίως πού θεωρεῖται ἀπαραίτητο, καθ’ ὅσον πρέπει τό τοπίο νά ἐξυγιανθῇ καί νά προχωρήσῃ ἡ χώρα, ἀφοῦ τά καταφέρει νά βγῇ ἀπό τό φοβερό τέλμα, στό ὁποῖο ὁδηγήθηκε, ὡς μή ὤφελε, μέσα ἀπό τό «ξεπούλημα» πού τῆς ἐπιβλήθηκε.
Ἐμεῖς εὐχόμεθα, νά πᾶνε ὅλα καλά καί ἡ θηλειά, πού σφίγγει τόν λαιμό τῆς Πατρίδος μας, ἀπό τούς δανειστάς, πού ὅπως εὐστόχως ἔχει εἰπωθῇ κατήντησαν δυνάστες, νά λυθῇ καί νά ἐλευθερωθοῦμε.
Ὅμως, δέν ξέρω ἄν ἔχομε ἀντιληφθῆ, ὅτι ἡ χώρα ἔφτασε στά χάλια αὐτά καί στήν ἀθλιότητα, στό χεῖλος τῆς καταστροφῆς καί τήν οἰκονομική κρίση ἐξ αἰτίας τῆς φοβερᾶς πνευματικῆς καί ἠθικῆς σήψεως, ἡ ὁποία κατέφαγε τό μεδούλι αὐτοῦ τοῦ Λαοῦ κατά τά τελευταῖα χρόνια.
Πρέπει λοιπόν, σέ ὅλους ὅσοι ἐπιθυμοῦν νά πάρουν στά χέρια τους τίς τύχες τοῦ Λαοῦ μας, τίς τύχες τῆς Ἑλλάδος νά τούς ὑπενθυμίσομε, ὅτι ἡ Ἑλλάδα εἶναι μιά ὑπερήφανη χώρα καί αὐτός ὁ Λαός ἔχει μιά ξεχωριστή πορεία, ἰδιαιτερότητα καί ἰδιοπροσωπεία. Δέν εἶμαι πεπεισμένος, ἐάν οἱ περισσότεροι ἐκ τῶν ἐπιδόξων ἀρχόντων ἔχουν ἀσχοληθῇ ἤ θέλουν νά ἀσχοληθοῦν μέ τούς τομεῖς αὐτούς, τούς ὁποίους ἔχουν παραθεωρήσει καί ἐν πολλοῖς ἀπαξιώσει.
Εἴμεθα βέβαιοι, ὅτι ἄν δέν προσέξουν, ἄν δέν προσέξομε, τίς πνευματικές πτυχές τοῦ ζητήματος καί ἄν δέν πειστοῦμε, ὅτι πρέπει νά θέσομε τόν δάχτυλον ἐπί τόν τύπον τῶν ἥλων, τίποτε δέν θά ἐπιτύχομε καί θά κλαίομε πάλι πάνω σέ ἐρείπια καί θά ἀτενίσομε χειρότερο χάος ἐνώπιόν μας μέ ὀλέθριες καί καταστρεπτικές συνέπειες γιά τόν τόπο μας.
Ἔτσι λοιπόν, τούς καλοῦμε νά ἀγωνιστοῦν νά θεμελιώσουν, ὅτι ξεθεμελιώθηκε τόσα χρόνια σ’ αὐτό τόν τόπο καί νά ὑποσχεθοῦν στόν Λαό, ὁ ὁποῖος ἀναμένει ὄχι μόνο τήν ἔξοδο ἀπό τήν οἰκονομική κρίση, ἡ ὁποία πολύ τόν βασανίζει ἤ ἄν θέλετε τόν ἔχει γονατίσει, ἀλλά καί τήν ἀνόρθωση ἀπό τό φοβερό πτῶμα, στό ὁποῖο κάποιοι ἐσκεμμένα τόν ὁδήγησαν γιά νά τοῦ τσακίσουν τό ἠθικό.
Ξεκάθαρα καί μέ γλῶσσα πεπαρρησιασμένη τούς συνιστῶμε νά λάβουν ὑπ’ ὄψη τους, ἅπαντες καί νά ἀγωνιστοῦν γιά:
α) Τήν πίστη αὐτοῦ τοῦ Λαοῦ, ὁ ὁποῖος πάντοτε ἐστήριξε τήν πορεία του στόν ἀληθινό Θεό. Αὐτή ἡ πίστη δυστυχῶς περιφρονήθηκε καί ἀγνοήθηκε μέ ἀποτέλεσμα νά πληγωθῇ ἀφάνταστα ὁ θρησκευόμενος Ἕλληνας. Ἡ Ἐκκλησία περιθωριοποιήθηκε καί ἀδικήθηκε, συκοφαντήθηκε καί χλευάστηκε. Καί ὅμως, αὐτή ἡ Ἐκκλησία ἡ μεγάλη μας μάνα, στάθηκε μεγαλόψυχη στόν πόνο καί τό δάκρυ αὐτοῦ τοῦ Λαοῦ. Αὐτή στέκεται καί τώρα, δίπλα στόν ἄνθρωπο πού ὑποφέρει ἀπό τήν πνευματική καί ὑλική ἔνδεια. Σ’ αὐτή τή μάνα μόνο, πλέον, ὁ Λαός ἔχει ἐμπιστοσύνη καί καταφεύγει μέ τήν βεβαιότητα τῆς ἀπαντοχῆς, τῆς στοργῆς καί τῆς θυσιαστικῆς ἀγάπης. Ἄν οἱ κρατοῦντες συνεχίσουν νά συμπεριφέρονται ἀπαξιωτικά στήν Ἐκκλησία, τότε ὁ Λαός θά ἀπαξιώσῃ ἀκόμα πιό πολύ αὐτούς τούς ἰδίους.
β) Γιά τήν Παράδοση τοῦ τόπου μας, ἡ ὁποία εἶναι ξεχωριστή καί δίνει στούς ἀνθρώπους τήν δική της πνοή, ὥστε νά στέκονται στά πόδια τους σέ καιρούς δύσκολους. Τό ξεθεμέλιωμα τῆς Παράδοσής μας τά τελευταῖα χρόνια ὁδήγησε τόν Λαό στόν ἀποπροσανατολισμό, ἀφοῦ υἱοθετήθηκαν ξένα πρότυπα ζωῆς, ἐν πολλοῖς ἀνεφάρμοστα στόν τόπο μας.
Δυστυχῶς ἔθεσαν κάποιοι ἐσχάτως σάν στόχο τους, τήν ἀλλοίωση τῆς παράδοσης καί τῆς πολιτιστικῆς ταυτότητος τοῦ τόπου μας καί ἀπεμπόλησαν τήν πνευματική του αὐτοσυνειδησία. Μέ τό πρόσχημα δῆθεν τῆς προόδου ἀπομόνωσαν τά ζωτικά στοιχεῖα, πού ἐπί αἰῶνες ἔθρεψαν καί στήριξαν αὐτόν τόν Λαό καί σέρβιραν στούς Ἕλληνες μιά νέα τάξη πραγμάτων ξένη μέ τήν ψυχοσύνθεσή τους.
γ) Γιά τήν ἰδιοπροσωπεία μας, τήν ὁποία συστηματικά οἱ ἔχοντες τίς εὐθύνες τοῦ Λαοῦ ἀγνόησαν καί ἠθέλησαν νά τοῦ τήν ἀφαιρέσουν, μή ὑπολογίζοντας τά φρικτά ἀποτελέσματα, τά ὁποῖα ἔφεραν τήν θλιβερή κατάντια στήν Ἑλληνική κοινωνία. Διαλύθηκε ἡ οἰκογένεια, οἱ πνευματικοί δεσμοί καί τόσα ἄλλα γιά τά ὁποῖα ὅλοι θρηνοῦμε καί κανείς δέν ἀναλαμβάνει τήν εὐθύνη. Υἱοθετήθηκε μιά εἰκονοκλαστική πολιτική ἀποδυναμώσεως τῶν βασικῶν κυττάρων τῆς κοινωνίας μας.
δ) Τήν παιδεία καί τήν γλῶσσα, πού ἀλύπητα τήν χτύπησαν φερέφωνα ξένων δυνάμεων, οἱ ὁποῖες ἤθελαν καί θέλουν τήν Ἑλλάδα νά σέρνεται στά πόδια τους. Κατάφεραν πολλά μέσα ἀπό τίς δικές μας ἀνοχές καί τό δικό μας γκρέμισμα τῶν ἱερῶν καί ὁσίων.
ε) Τήν ἱστορία μας, ἡ ὁποία ἔχει γραφῆ μέ τό αἷμα ἡρώων καί μαρτύρων. Ποιός λαός, ἀλήθεια, ἀρνεῖται τήν ἱστορία του, τούς ἀγῶνες καί τίς θυσίες του καί μάλιστα σέ προσφορά αἵματος γιά τήν ἐλευθερία τήν δική του, ἀλλά καί ἄλλων λαῶν; Συνετελέσθη ἔγκλημα μέ τήν παραχάραξη τῆς ἱστορίας μας καί τήν διαστρέβλωσή της. Ποτέ δέν συνέβη στόν κόσμο, αὐτό πού συνέβη στήν Ἑλλάδα τελευταῖα. Κανείς λαός δέν διαγράφει τούς ἀγῶνες τῶν ἡρώων του, τῶν πατέρων του, ὅπως κάναμε ἐμεῖς. Τά γεγονότα τῶν τελευταίων ἐτῶν βοοῦν, τά βιβλία στά ὁποῖα ἐγράφησαν ψεύδη μαρτυροῦν καί τά κόκκαλα τῶν ἡρώων γιά ὅλα αὐτά, τρίζουν.
στ) Τήν ἠθική πού κατελύθη καί ἔτσι ὁδηγηθήκαμε σέ ναυάγια καί συντρίμμια.
ζ) Τήν ὕπαιθρο, πού διαλύθηκε καί ἀργοπεθαίνει. Πῶς θά διορθώσομε αὐτό τό τραγικό λάθος, πού ἔγινε μέ σύστημα, ὥστε νά διαλυθῇ ὁ βασικός κορμός τῆς Ἑλλάδος, νά ἐγκαταλειφθῇ ἡ γῆ μας, ἡ θάλασσά μας καί τά βουνά μας; Καταστράφηκε ὁ βασικός πυρήνας, ἡ σπονδυλική στήλη τῆς Ἑλλάδος.
Ἀκόμα θέλομε νά ἐπισημάνομε καί νά τονίσομε, ὅτι πρέπει:
η) Νά προσέξουν τίς μικρομεσαῖες ἐπιχειρήσεις, πού τίς κατάπιαν οἱ ἑταιρεῖες μαμούθ καί κατεδίκασαν τούς Ἕλληνες στήν φτώχεια καί τήν ταπείνωση. Ἔκλεισαν καί συνεχίζουν νά βάζουν λουκέτα πολλά καταστήματα, τά ὁποῖα συντηροῦσαν οἰκογένειες, πού τώρα πένονται.
θ) Ἀκόμη νά ὑψώσουν φωνή ἔναντι τῶν συγχρόνων ἐκμεταλλευτῶν τῆς Ἑλλάδος, οἱ ὁποῖοι μπῆκαν στά πόδια μας, γιατί δέν καταφέραμε ἐμεῖς νά τακτοποιήσομε τά τοῦ οἴκου μας. Πρῶτα ὁ Ἕλληνας καί μετά αὐτοί.
· Τέλος θά ἤθελα νά ἀναφερθῶ καί στήν Πάτρα, στήν πόλη πού ὅλοι ἀγαπᾶμε, καί πού τόσα περιμένει χωρίς μέχρι τώρα νά τά ἔχει ἀπολαύσῃ.
Θά ἀναφερθῶ στήν Πάτρα, πού μᾶς πονάει τόσο, γιατί τήν βλέπομε ἀδικημένη, μέσα στήν ἐγκατάλειψη καί τήν ἀδιαφορία.
Στήν πόλη πού θρηνεῖ συνέχεια θύματα σέ ἕνα φονικό δρόμο, πού ἡ ἐγκληματική ἀδιαφορία ὅλων τῶν ὑπευθύνων τόν ἔχει ἐγκαταλείψει στήν τύχη του. Στέρεψαν τά μάτια μας ἀπό τά δάκρυα γιά τά θύματα τοῦ δρόμου – καρμανιόλα.
Στήν πόλη πού δέν μπορεῖ νά χαρῇ τήν θάλασσά της, στήν πόλη τῆς ἀνεργίας, τῆς φτώχειας, τοῦ μεταναστευτικοῦ προβλήματος.
Δέν ἐπαιτοῦμε, ἀλλά ἀπαιτοῦμε νά δοθῇ ἡ δέουσα προσοχή γιά τήν ἐπίλυση τῶν δεινῶν προβλημάτων, πού μαστίζουν τήν κοινωνία μας καί τήν Πατρίδα μας.
Θά μπορούσαμε νά ἀναφέρομε πολύ περισσότερα. Ὅμως περιοριζόμεθα σέ αὐτά, ἐνδεικτικά καί μόνο, θέλοντας νά θέσομε τούς πολιτικούς πρό τῶν εὐθυνῶν τους.
Πιστεύω, ὅτι ἔχουν κατανοήσει, ὅτι οἱ καιροί ἄλλαξαν. Ὁ Λαός ἀπεγοητεύθη, ἐπροδόθη, ἐταπεινώθη, ἀγανάκτησε. Λάθη δέν συγχωροῦνται πλέον. Ὁ Λαός τούς καλεῖ νά ὑπογράψουν τό δικό του συμβόλαιο μέ τούς δικούς του, εὐτυχῶς, ὅρους.
Μετά τίς ἐκλογές αὐτός ὁ Λαός θά ἀπαιτήσῃ τήν ἐφαρμογή τῶν ὅρων καί θά ζητήσῃ τόν λόγο γιά τήν πορεία τοῦ συμβολαίου.
Μακάρι νά μή αἰσθανθῇ πικραμένος καί πάλι προδομένος, γιατί τά ἀποτελέσματα θά εἶναι ὀλέθρια. Ὅλοι τό γνωρίζομε αὐτό πολύ καλά.
Σάββατο, 28 Απριλίου 2012
Παρασκευή, 27 Απριλίου 2012
Ό μοναχός Σάββας κατήγετο από το χωριό Μαζέϊκα των Καλαβρύτων. 'Εκάρη μοναχός στο Κελί Άγιος Νικόλαος, εξάρτημα άλλοτε του παρακειμένου μονυδρίου του Ραβδούχου, σήμερα της Μονής Παντοκράτορος.
Ένα διάστημα κοινοβίασε ό μοναχός Σάββας στη Μονή Έσφιγμένου και είχε το διακόνημα του τυπικάρη. Διακρινόταν για το φιλακόλουθο, τη μεγάλη του ευλάβεια, την αντοχή ατούς σωματικούς κόπους και την υπομονή του.' Εκείνο πού τον ξεχώριζε πολύ, ήταν ή μελέτη της Καινής Διαθήκης. Κάθε μέρα διάβαζε κι από ένα βιβλίο της. Άρα ό πατήρ Σάββας κάθε μήνα μελετούσε μια φορά, ολόκληρη την Καινή Διαθήκη.
Πολλές φορές, καθ' όν χρόνο είχε την Καινή Διαθήκη και τη διάβαζε, έβγαινε πολλή ευωδία μέσα από τις σελίδες του βιβλίου. Ό Ίδιος ό Κύριος του χάιδευε τις αισθήσεις, του χάριζε ειρήνη, του δώριζε αγιασμό και χαρίσματα πολλά. Κι εμείς δεν θέλουμε και βαριόμαστε να διαβάσουμε ένα κεφάλαιο την ήμερα... Ντροπή μας! Με συγχωρείτε, αλλά ντροπή !!!
Όταν προείδε τον θάνατο του, επέστρεψε στη μετάνοια του. Οι παραδελφοί του και ό Γέροντας του τον υποδέχθηκαν με πολλή χαρά, γιατί ποτέ δεν τους είχε στενοχωρήσει, παρά μόνο βέβαια όταν έφυγε για να ζήση ως ασκητής και ερημίτης.
Περιμένοντας τούς Αγγέλους, τούς Αγίους και την' Υπεραγία Θεοτόκο να τον πάρουν μαζί τους στον ουρανό, παρεκάλεσε τούς αδελφούς όλη την ημέρα και όλη τη νύχτα ένας-ένας να του διαβάζουν Καινή Διαθήκη και Ψαλτήρι, μέχρι να «κοιμηθή». Τόση ήταν ή αγάπη του για τις Άγιες Γραφές, για τις επιστολές του ουρανού προς τον άνθρωπο! Άραγε, ό καθένας από μας, τί αγαπά περισσότερο;
Λέγει ό Κύριος κάπου: «Όπου γάρ εστίν ό θησαυρός υμών, εκεί εσταί και ή καρδιά υμών». Που είναι ό θησαυρός σου, άνθρωπε μου; Εκεί είναι και ή καρδιά σου. Του πατρός Σάββα ό θησαυρός ήταν στον λόγο του Θεού.
Μετά τρία έτη από τον όσιακό θάνατο του έγινε ή εκταφή του και ή κάρα του ευωδίαζε. Διαδόθηκε βέβαια το γεγονός και πήγαιναν πολλοί να την προσκυνήσουν.
Ένας δόκιμος μοναχός της συνοδείας νόμισε ότι οι Γεροντάδες, για να καυχηθούν ότι είχαν έναν άγιο μεταξύ τους, ρίχνουν άρωμα στην κάρα του. Την πήρε λοιπόν κρυφά και την έριξε στη στέρνα της Μονής βυθίζοντας την με κάποιο βάρος.
Οι Γεροντάδες έχασαν την κάρα, δεν ήξεραν ποιος την πήρε και τί έγινε.
Άνω-κάτω το μοναστήρι..., τίποτα, δεν βρέθηκε. Άρχισαν να υποψιάζονται ότι κάποιος από τούς μοναχούς πού ήρθε για προσκύνηση, την πήρε και έφυγε. Στενοχωρήθηκαν οι καημένοι και έκαναν συνέχεια Παρακλήσεις.. .
Μετά από δώδεκα ήμερες έβγαλε ό δόκιμος την κάρα από την στέρνα και τον έπνιξε περισσότερο ή ευωδία! Τρόμαξε, λοιπόν, πίστεψε ότι πράγματι πρόκειται περί αγίου μοναχού και ομολογώντας την πράξη του, ζήτησε έλεος και συγγνώμη.
Μέχρι σήμερα αυτή τη φήμη έχει ό πατήρ Σάββας: ότι υπήρξε ένας άγιος μοναχός, ένας όσιος, πού αγαπούσε την μελέτη της Αγίας Γραφής μέχρι και της τελευταίας του πνοής. Ή δε κάρα του εξακολουθεί και σήμερα να ευωδιάζει!
Πέμπτη, 26 Απριλίου 2012
" Ομιλία στην Αναπλαστική Σχολή Πατρών..."
Τήν Κυριακή 29 Aπριλίου 2012
στίς 7:00μ.μ. στην Ἀναπλαστική Σχολή Πατρών (Ἰωνίας 47) θά ομιλήσει ὁ
π. Ιερόθεος Ανδρουτσόπουλος, με θέμα:
" Ένας Ξένος στη ζωή μας..."
Τετάρτη, 25 Απριλίου 2012
"Απλά και ωφέλιμα..."
Ἕνας ἄνθρωπος εἶχε ὡραῖα καί πλούσια μαλλιά. Κάθε πρωΐ τά χτένιζε μέ προσοχή. Καί τά καμάρωνε! Ὅμως, κάποια στιγμή τά μαλλιά του ἄρχισαν νά πέφτουν! Ὄχι βέβαια ὅλα μαζί! Λίγες τρίχες κάθε φορά. Μέ ἀποτέλεσμα: Ὅλο καί λιγόστευαν. Ἔτσι μετά ἀπό λίγο καιρό, ἄρχισε νά φαίνεται ἡ φαλάκρα του. Καί τέλος τά μαλλιά του ἔπεσαν ὅλα! Καί ὁ ἄνθρωπός μας ἔμεινε μέ μία μόνο τρίχα στό κεφάλι του. Καί γιά νά παρηγορῆται, αὐτήν τήν μία τρίχα, κάθε πρωΐ τήν «χτένιζε» μέ θρησκευτική εὐλάβεια!
Μιά ἡμέρα ὅμως... ἔγινε τό κακό! Μόλις ἔβγαλε τό καπέλλο του, τί νά ἰδῆ! Ἡ μοναδική τρίχα τῆς κεφαλῆς του εἶχε μείνει μέσα. Κολλημένη στό καπέλλο! Κούνησε τό κεφάλι του πικραμένος. Καί εἶπε:
-Τί ἔπαθα! Ἔμεινα φαλακρός!
Θά ἀπορεῖτε. Μά δέν ἔβλεπε τήν φαλάκρα του τόσον καιρό;
Τήν ἔβλεπε. Ἀλλά τοῦ ἄρεσε νά ἔχει μαλλιά. Καί ἔτσι καλλιεργοῦσε μέσα του τήν ψευδαίσθηση ὅτι ἔχει μαλλιά. Ἔστω καί ἄν αὐτά τά μαλλιά ἦσαν μία μόνο τρίχα!
Ἴσως γελάμε εἰς βάρος του. Ἀλλά γιατί; Μήπως τό ἴδιο δέν κάνουν καί οἱ σημερινοί ἄνθρωποι;
Ἀδιαφοροῦν οἱ γονεῖς γιά τήν χριστιανική ἀνατροφή τῶν παιδιῶν τους. Καί λοιπόν; Ὅταν οἱ νεαροί βλαστοί τους στά δεκαοκτώ τους χρόνια γίνουν ναρκομανεῖς, ὑψώνουν οἱ γονεῖς φωνή ἀπογνώσεως:
-Γιατί Θεέ μου; Ὅλα πήγαιναν καλά. Τό παιδί μεγάλωνε φυσιολογικά! Πήγαινε ὅπου ἤθελε. Διασκέδαζε ὅπως ἤθελε.
Ἀλήθεια ὅμως. «Πήγαιναν ὅλα καλά»; Ἤ ἁπλῶς αὐτοί ἀγαπώντας τό παιδί τους ἔμοιαζαν μέ τόν γέρο, πού καλοχτένιζε τίς λίγες τρίχες πρῶτα καί τήν μία καί μοναδική στό τέλος, δίνοντας κουράγιο καί παρηγοριά στόν ἑαυτό του, ὅτι εἶχε μαλλιά;
Δυστυχῶς, τά μάτια μας ἀνοίγουν μόνο:
-ὅταν τό κακό προχωρεῖ τόσο πού δέν μᾶς ἐπιτρέπει πιά, νά τά κλείνωμε• καί νά βλέπωμε νοερά ψεύτικους κόσμους ὄμορφους!
Καί λοιπόν;
Λοιπόν χρειαζόμαστε κατεπειγόντως «ἐπέμβαση» στό μυαλό! Γιά διόρθωση. Καί θεραπεία. Πῶς θά γίνει;
Νά, ὁ ἄνθρωπος προχωράει πάντοτε σιγά-σιγά. Ἀπό τά μικρά πάει στά μεγάλα. Αὐτό τό εἶχε καταλάβει πολύ καλά ἕνα δεκαπεντάχρονο παλληκάρι ὁ Ἰωάννης ἀπό τήν Μονεμβασία. Βρέθηκε μέ τή μάνα του αἰχμάλωτος σ᾿ ἕνα Τοῦρκο. Καί βάλθηκε ὁ ἀγᾶς νά τόν τουρκέψει. Καί ὅταν ἔφθασε ἡ νηστεία τοῦ Δεκαπενταυγούστου, ὁ Τοῦρκος δέν τοῦ ἔδινε νηστίσιμα φαγητά, γιά νά χαλάσει ὁ νέος τήν νηστεία τῆς Παναγίας. Καί νά ἀρχίσει νά γίνεται πλαδαρή ἡ συνείδησή του. Ἀλλ᾿ ὁ Ἰωάννης δέν ὑποχώρησε• δέν κάμφθηκε. Ἔμεινε δυό καί τρεῖς μέρες νηστικός. Ἡ μητέρα του τοῦ ἔλεγε:
-Φάγε, παιδάκι μου! Νά μήν πεθάνεις. Ὁ Θεός συγχωρεῖ! Ἀφοῦ δέν τό κάνεις μέ τήν θέλησή σου. Ἄφησε προσωρινά τήν νηστεία. Εἶναι μικρό πρᾶγμα. Τήν πίστη νά μήν χάσωμε. Αὐτή εἶναι τό μεγάλο!
-Τί λές μάνα! Ἄν δέν κρατοῦμε τά μικρά, πῶς θά κρατήσουμε τά μεγάλα;
Μπορεῖς νά μήν θαυμάσεις τήν σοφία τοῦ μικροῦ Ἰωάννη;
Μπορεῖς νά μήν λυπηθῆς, γιά ἐκείνους πού ἔχουν τετραπλάσια τά χρόνια του, ἀλλά οὔτε τό μισό μυαλό του;
Μετά ἀπό λίγο ὁ ἀγᾶς θανάτωσε τόν Ἰωάννη (21 Ὀκτωβρίου 1773). Καί ἔτσι ἔγινε νεομάρτυς τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Μεγάλος ἐνώπιον Θεοῦ καί ἀνθρώπων.
Τρίτη, 24 Απριλίου 2012
"Απλά και Ωφέλιμα..."
Σε κάποια πόλη οι πολίτες είχαν έθιμο να επιλέγουν για βασιλιά τους έναν άγνωστο που δεν ήξερε τους νόμους και τα έθιμά τους. Αφού τον έστεφαν βασιλιά, τον έντυναν με πανέμορφα ρούχα, τον έτρεφαν αφειδώς και τον περιέβαλαν με κάθε πολυτέλεια. Ωστόσο μόλις περνούσε ένας χρόνος από τη στέψη του , τον εκθρόνιζαν, του έπαιρναν πίσω τα ρούχα και όλες τις ανέσεις που του έδωσαν και τον οδηγούσαν τελείως γυμνό σε κάποιο απομακρυσμένο νησί, όπου μπορούσε να πεθάνει από τις κακουχίες και τη δυστυχία. Ύστερα, οι πολίτες αυτής της πόλεως διάλεγαν άλλον ξένο για βασιλιά τους, μόνο για ένα χρόνο πάλι, κατόπιν διάλεγαν έναν τρίτο ξένο, ύστερα έναν τέταρτο, πέμπτο, έκτο κ.ο.κ.
Κάποτε συνέβη να επιλέξουν έναν πολύ σοφό και προσεκτικό άνθρωπο για βασιλιά τους. Αυτός πληροφορήθηκε από τους υπηρέτες του το τι είχε συμβεί στους προηγούμενους βασιλείς , μετά την ετήσια θητεία τους. Έτσι, λοιπόν, στη διάρκεια της δικής του θητείας συγκέντρωνε επιμελώς προμήθειες τροφίμων και αγαθών και τα έστελνε καθημερινά σ’ εκείνο το νησί. Όταν συμπληρώθηκε ο χρόνος του και ήρθαν και του πήραν όλα όσα είχε, αγαθά και ρούχα, οδηγώντας τον ύστερα στο νησί της εξορίας, εκείνος βρέθηκε με τεράστια αποθέματα φαγητών, πολύτιμων λίθων, ασημιού και χρυσού, κι έτσι συνέχισε να ζει εκεί ακόμη καλύτερα απ’ ό,τι είχε ζήσει στην πόλη!
Η ερμηνεία αυτής της ιστορίας; Η πόλη αντιπροσωπεύει τον κόσμο, οι πολίτες τα πονηρά πνεύματα και οι βασιλείς είναι οι άνθρωποι, άφρονες ή σοφοί. Οι άφρονες σκέπτονται μόνο τις απολαύσεις της παρούσας ζωής, σαν να ήταν αιώνιες˙ στο τέλος έρχεται ο θάνατος κα τους στερεί όλες τις απολαύσεις και τότε, απογυμνωμένοι από κάθε αγαθό, πηγαίνουν στην κόλαση. Απεναντίας , οι σοφοί επιτελούν πολλά καλά έργα και στέλνουν τα καλά έργα τους να προπορεύονται στον άλλο κόσμο. Στην κοίμησή τους, οι σοφοί βασιλείς – οι αγαθοί άνθρωποι- αναχωρούν για εκείνο τον κόσμο, όπου τους περιμένουν συσσωρευμένοι θησαυροί και όπου βασιλεύουν με ακόμη μεγαλύτερη δόξα και ομορφιά απ’ ό,τι βασίλευαν εδώ στη γη!
Πέμπτη, 19 Απριλίου 2012
"Απλά και ωφέλιμα..."
Όμως στην ηλικία των 40 περίπου ετών μπόρεσε να πραγματοποιήσει τη κρυφή του αγία επιθυμία. Έφυγε από το χωριό του και περιπλανώμενος από τόπου εις τόπο κατέληξε σε ένα ερημονήσι, όπου βρήκε ένα γέρο ασκητή που του ανέπαυε την καρδιά και έγινε υποτακτικός του.
Με έκπληξη λοιπόν παρατηρούσε ότι: όταν προσευχόταν ο Γέροντάς του έλαμπε ολόκληρος, και ιδιαιτέρως όταν παρακλητικά και μετά δακρύων έλεγε «Κύριε, ελέησόν με».
Ο Γέρων-ασκητής ήταν και αυτός αγράμματος, αλλά οι συμβουλές του ήταν πολύτιμες και γεμάτες σοφία και όλη του η πνευματική προσπάθεια συγκεντρώνετο στο πως να μάθει να προσεύχεται και ο υποτακτικός του με το «Κύριε, ελέησόν με».
Την τελευταία ημέρα της ζωής του ο Γέροντας ασκητής χάρισε στον υποτακτικό του το τρίχινο μισοτριμμένο ράσο του, ξάπλωσε κάτω, έκανε τον σταυρό του και λέγοντας τρεις φορές «Κύριε, ελέησόν με», «Κύριε, ελέησόν με», «Κύριε, ελέησόν με» η οσιακή του ψυχή πέταξε στον ουρανό.
Μετά την κοίμηση και ταφή του Γέροντος του ο εν λόγω υποτακτικός ζούσε πλέον ολομόναχος στο ερημονήσι ως ασκητής και ησυχαστής μέσα σε μια σπηλιά, ακολουθώντας το ίδιο τυπικό προσευχής και κανόνων που παρέλαβε από τον Γέροντά του. Έτσι πέρασαν 30 ολόκληρα χρόνια, χωρίς να δει ποτέ του άνθρωπο.
Με το πέρασμα όμως των ετών και με την βραδυγλωσσία και βραδύνοια που τον διέκρινε, μπέρδευε τα λόγια της Ευχής προσευχόμενος έλεγε «Κύριε, μη με ελεήσεις».
Η καρδιά του όμως ήταν δοσμένη ολόκληρη στον Θεό, για αυτό και δάκρυα έτρεχαν άφθονα από τα γεροντικά του μάτια, όταν μέρα-νύχτα προσευχόταν με κατάνυξη και συντριβή, επαναλαμβάνοντας χιλιάδες φορές το «Κύριε, μη με ελεήσεις».
Κάποια ανοιξιάτικη μέρα ένα καράβι άραξε κοντά στο ερημονήσι. Ένας από τους επιβάτες του ήταν και ο επίσκοπος της επαρχίας εκείνης και ο καπετάνιος για να τον ξεκουράσει και να τον ευχαριστήσει τον πήρε με μια βάρκα κα πήγαν στο νησί για να περπατήσουν.
Αντίκρυσαν εκεί ένα μονοπάτι το οποίο ακολούθησαν και έφτασαν μπροστά σε μια σπηλιά όπου από μέσα άκουσαν την πονεμένη προσευχή του ασκητού που έλεγε συνεχώς «Κύριε, μη με ελεήσεις».
Προχώρησε ο επίσκοπος και είδε ένα σκελετωμένο γέροντα ασκητή, με μάτια βαθουλωμένα μέσα στις κόγχες τους, να είναι γονατιστός και ολόλαμπρος’ να προσεύχεται και να κλαίει.
Ο δεσπότης με πολλή συστολή προσπάθησε να του πει οτι αυτή η προσευχή του δεν είναι σωστή και πρέπει να λέει «Κύριε, ελέησόν με».
Ταράχθηκε ο ασκητής πιστεύοντας, ότι 30 τόσα χρόνια έκανε κακό στη ψυχή του και ξέσπασε σε κλάμματα ικετεύοντας τον επίσκοπο να τον μάθει να λέει σωστά την προσευχή. Κι εκείνος με δέος προσπάθησε για αρκετή ώρα να του «στρώσει» τη γλώσσα στο να λέει «Κύριε, ελέησόν με».
Φεύγοντας ο επίσκοπος τον συνόδευσε ο ασκητής μέχρι την ακροθαλασσιά, επαναλαμβάνοντας μαζί του το «Κύριε, ελέησόν με», για να μην το ξεχάσει.
Το καράβι έφυγε και ο ασκητής το παρακολουθούσε με το βλέμμα του λέγοντας συνεχώς «Κύριε, ελέησόν με».
Δεν πέρασαν πέντε λεπτά και ο ερημίτης ξέχασε το «Κύριε, ελέησόν με», σάστισε και ζαλίστηκε!!!
- Και τώρα τι θα γίνω; και ξέσπασε σε δάκρυα.
Στην απελπισία του πετάει στην θάλασσα το κουρελιασμένο ράσο του και βαδίζει πάνω σε αυτό προς το καράβι.
-Φάντασμα, φάντασμα…! φώναζαν τρομαγμένοι οι ναύτες.
Με τις φωνές ανέβηκε ο δεσπότης στο κατάστρωμα και είδε τον ασκητή να του φωνάζει:
- Τι να λέω; Τι να λέω δεσπότη μου;
Και εκείνος με συγκίνησι του απάντησε:
- Ότι έλεγες να λες παιδί μου! Αυτή είναι η καλύτερη προσευχή για την ψυχή σου. Συγχώρεσέ με και κάνε και για μένα ένα σταυρό!
" 89 χρόνια παρουσίας..."
Την εορτή της Παναγίας της Ζωοδόχου Πηγής επέλεξε πριν από 89 ολόκληρα χρόνια 1923-2012 ο τρισμακάριος γέροντας π. Γερβάσιος Παρασκευόπουλος για την ίδρυση των πρώτων Κατηχητικών Σχολείων στην Πάτρα και στην Ελλάδα γενικότερα, με την ονομασία αρχικά Κατηχητικά Ι.Ν.Αγ.Δημητρίου Πατρών
και έπειτα Αναπλαστικής Σχολής Πατρών.
89 χρόνια παρουσίας!!!
Τετάρτη, 18 Απριλίου 2012
"Απλά και ωφέλιμα..."
Πρὶν ἀπὸ χρόνια ἕνας σπουδαῖος γιατρὸς ταξίδευε μὲ τὴν οἰκογένειά του στὴν ἔρημο μὲ ἕνα τροχόσπιτο. Ξαφνικά, μετὰ ἀπὸ ἕνα ἀπότομο τράνταγμα, τὸ αὐτοκίνητο στρίβει δεξιὰ στὸ πλάι τοῦ δρόμου. Λάστιχο στὸν μπροστινὸ δεξὶ τροχό. Τὰ δίδυμα ἔχουν τρομάξει, ἡ γυναίκα του προσπαθεῖ νὰ τὰ ἠρεμήσει. «Μὴν ἀνησυχεῖτε», τοὺς λέει, «θὰ βάλω τὴν ρεζέρβα καὶ θὰ συνεχίσουμε». Πράγματι, ἀλλάζει τὸ λάστιχο μὲ μεγάλο κόπο. Εἶχε 40 βαθμοὺς θερμοκρασία. Μπαίνει στὸ αὐτοκίνητο καὶ διαπιστώνει πὼς τὰ δίδυμα συνεχίζουν νὰ κλαῖνε. Ἡ γυναίκα του ἔχει ἀπελπιστεῖ. Ο γιατρὸς τῆς λέει: «Κάνε ὑπομονή, σὲ 50 χιλιόμετρα ἔχει βενζινάδικο καὶ θὰ σταματήσουμε». Ξαναβγαίνει στὸν δρόμο, δὲν προλαβαίνει ὅμως νὰ κάνει πάνω ἀπὸ 50 μέτρα καὶ ἕνας θόρυβος, ἴδιος μὲ πρίν, τὸν ἀναγκάζει νὰ φρενάρει ἀπότομα. Βγαίνει καὶ τί νὰ δεῖ; Καὶ τὸ ἄλλο λάστιχο σκασμένο. Τὰ δίδυμα ἔχουν τρομάξει πολὺ καὶ κλαῖνε πιὰ μὲ λυγμούς. Ὁ γιατρὸς εἶναι ἀπελπισμένος καὶ ἡ γυναίκα του ἀπὸ τὸν πανικό της βρίσκεται σὲ κατάσταση ὑστερίας.
Ἐν τῷ μεταξύ, ἀρχίζει νὰ πέφτει τὸ σκοτάδι καὶ οὔτε ἕνα αὐτοκίνητο δὲν φαίνεται στὸν ὁρίζοντα. Ὁ γιατρός, ὅσο περνᾶ ἡ ὥρα, καταλαμβάνεται ἀπὸ ἕναν ἀπίστευτο φόβο, ὄχι τόσο γιὰ τὸν ἴδιο ὅσο γιὰ τὴν οἰκογένειά του. Ἔχουν περάσει δύο ὧρες, ὅταν στὸ βάθος φαίνονται τὰ φῶτα ἑνὸς αὐτοκινήτου. Ὁ γιατρὸς σὰν τρελὸς μὲ τὰ χέρια ψηλὰ τρέχει στὴν μέση τοῦ δρόμου νὰ σταματήσει τὸν περαστικὸ γιὰ νὰ ζητήσει βοήθεια. Τὸ αὐτοκίνητο πλησιάζει καὶ φρενάρει. Εἶναι ἕνα μεγάλο ἀγροτικὸ τὸ ὁποῖο στὴν καρότσα του ἔχει ἕνα λυκόσκυλο. Φαίνεται καλὸ σκυλί. Ὁ γιατρὸς πάει στὸ τζάμι τοῦ ὁδηγοῦ καὶ ἀντικρίζει ἕνα μεγαλόσωμο ἄνδρα μὲ ἀπεριποίητο μούσι. Στὸ δεξὶ κάθισμα βλέπει ἕνα ζευγάρι δεκανίκια. «Σὲ παρακαλῶ, ἔχω δύο μικρὰ παιδιά, ἔπαθα δύο φορὲς λάστιχο, βοήθησέ μας», λέει στὸν ἄγνωστο ὁδηγό. «Καὶ τί θὲς νὰ κάνω;», τοῦ ἀπαντάει ἐκεῖνος. «Εἶδα στὸν χάρτη ὅτι σὲ 50 χιλιόμετρα ἔχει ἕνα βενζινάδικο. Θὰ μὲ πᾶς νὰ φτιάξω τὸ λάστιχο;», τοῦ λέει ὁ γιατρός. «Θὲς νὰ σοῦ δώσω τὸ αὐτοκίνητο νὰ πᾶς ἐσύ, νὰ μείνω ἐγὼ μὲ τὴν οἰκογένειά σου, νὰ μὴ μείνουν μόνοι τους στὴν ἐρημιά;», ψιθυρίζει ἤρεμα ὁ ἄγνωστος. Ὁ γιατρὸς κοιτάζει ἄφωνος τὸν ξένο γιὰ τὴν διάθεσή του νὰ τοῦ δώσει τὸ αὐτοκίνητο, ἀλλὰ καὶ ἀνήσυχος νὰ τὸν ἀφήσει μόνο μὲ τὴν οἰκογένειά του. Ὁ ξένος καταλαβαίνει τὸν προβληματισμό του καὶ τοῦ λέει: «Μὴν ἀνησυχεῖς, εἶμαι καλὴ παρέα γιὰ τὰ παιδιά. Ἐσὺ νὰ προσέξεις τὸν σκύλο μου ποὺ εἶναι στὴν καρότσα. Εἶναι καλὸ σκυλὶ ἀλλὰ ἄγριο καὶ ἔχει μάθει νὰ μὲ προστατεύει.» Ὁ γιατρὸς ἀπὸ τὸν φόβο του, μήπως ὁ ἄγνωστος ἀλλάξει γνώμη, τοῦ λέει: «Σύμφωνοι». Ἐξηγεῖ τὴν κατάσταση στὴν γυναίκα του, ἐνῶ ὁ ἄγνωστος πηγαίνει στὸ τροχόσπιτο μὲ τὶς πατερίτσες. Ἔχει δύο ξύλινα πόδια. Ο γιατρὸς δὲν περιμένει τὴν ἀντίδραση τῆς γυναίκας του.
Εἶναι φοβισμένος καὶ ἀπελπισμένος. Φεύγει μὲ τὸ ἀγροτικὸ γεμάτος ἀγωνία καὶ ἐνοχές.
Πηγαίνει στὸ βενζινάδικο, φτιάχνει τὸ λάστιχο καὶ παίρνει τὸν δρόμο τῆς ἐπιστροφῆς μὲ τὸν ἱδρώτα νὰ στάζει ἀπὸ τὴν ἀγωνία γιὰ τὴν οἰκογένεια του. Μετὰ ἀπὸ μιάμιση ὥρα ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ ἔφυγε, φρενάρει ἀπότομα δίπλα στὸ τροχόσπιτο. Πλησιάζει καὶ ἀντὶ γιὰ κλάματα, ἀκούει γέλια. Ἀνοίγει τὴν πόρτα καὶ βρίσκεται μπροστὰ στὸ ἑξῆς θέαμα. Ὁ ἄγνωστος κάνει γκριμάτσες στὰ δίδυμα, τὰ ὁποῖα ἔχουν ξεκαρδιστεῖ στὰ γέλια καὶ ἡ γυναίκα του φτιάχνει κάτι νὰ φᾶνε, σὰν νὰ μὴν ἔχει συμβεῖ τίποτα. Γυρνάει, τὸν κοιτάζει καὶ τοῦ λέει: «Γειά σου ἀγάπη μου». Ὁ γιατρὸς τοὺς κοιτάζει ἄφωνος. Ὁ ἄλλος δὲν περιμένει τὴν ἀπάντησή του, πιάνει τὶς πατερίτσες του καὶ σηκώνεται μονολογώντας: «Νὰ πηγαίνω κι ἐγώ.» Ὁ γιατρὸς τὸν συνοδεύει ἔξω καὶ φτάνοντας στὸ αὐτοκίνητό του, λέει: «Σὲ εὐχαριστῶ πολύ, μὲ ἔσωσες. Πῶς μπορῶ νὰ σοῦ ξεπληρώσω τὸ καλὸ ποὺ μοῦ ἔκανες;» Ὁ ἄγνωστος μὲ τὰ ξύλινα πόδια τὸν κοιτάζει στὰ μάτια καὶ τοῦ λέει: «Θὰ σοῦ πῶ μιὰ μικρὴ ἱστορία. Ἤμουν στρατιώτης στὸ Βιετνάμ, ὅταν ἔπεσε δίπλα μου μία χειροβομβίδα. Ἕνας ἄνδρας, μὲ κουβάλησε στὴν πλάτη του 5 χιλιόμετρα . Νιώθω πολὺ εὐτυχισμένος ποὺ μοῦ λείπουν μόνο δύο πόδια. Μόνο μία χάρη θέλω νὰ μοῦ κάνεις. Συνέχισέ το.» «Ποιό;», τὸν ρωτάει ὁ γιατρός. «Τὸ καλὸ ποὺ σοῦ ἔκανα», τοῦ ἁπαντᾶ ἐκεῖνος.
Ὁ γιατρὸς εἶναι σήμερα διάσημος γιὰ δύο λόγους: Ὁ πρῶτος εἶναι οἱ μοναδικὲς ἱκανότητές του ὡς χειρουργοῦ καὶ ὁ δεύτερος ἡ φράση «Συνέχισέ το», ποὺ ἔλεγε κάθε φορὰ ποὺ κάποιος χωρὶς οἰκονομικὴ δυνατότητα τὸν ρωτοῦσε: «Γιατρέ, τί σοῦ χρωστάω;» Νὰ ‘ναι ἄραγε τόσο δύσκολο ἢ βαρὺ γιὰ τὸν καθένα μας νὰ συνεχίσουμε αὐτὸ ποὺ μόλις διαβάσαμε; Ναί, ἔχει σίγουρα κάποιο κόστος, μὰ ἐκεῖ δὲν εἶναι καὶ τὸ δυνατό του σημεῖο; Νὰ μπορεῖ ὁ κάτοχος ἑνὸς τέτοιου φρονήματος νὰ ὑποτάξει τὸ Ἐγώ του….
Τρίτη, 17 Απριλίου 2012
Πίστη στο Θεό για το 81% των Ελλήνων (το μεγαλύτερο ποσοστό στην Ευρώπη)
«Τον υψηλότερο δείκτη θρησκευτικότητας μεταξύ των
πολιτών της Ευρωπαϊκής Ένωσης έχουν οι Έλληνες, σύμφωνα με πανευρωπαϊκή
έρευνα. Σύμφωνα με τα στοιχεία, οι Έλληνες χαρακτηρίζονται ως ο πιο
"πιστός" λαός της Ευρώπης, με το ποσοστό των πολιτών που δηλώνουν ότι
πιστεύουν στον Θεό, να ανέρχεται στο 81%. Το αντίστοιχο ποσοστό των
πολιτών της ΕΕ που δηλώνουν ότι πιστεύουν στον Θεό, είναι 52%.
Επίσης, οι Έλληνες δηλώνουν ότι προσεύχονται σε υψηλότερο ποσοστό από τους άλλους Ευρωπαίους, ενώ 56% δηλώνουν ότι σκέφτονται συχνά για το νόημα και τον σκοπό της ζωής σε σχέση με 35% στην υπόλοιπη ΕΕ. Τα δύο τελευταία χρόνια η θρησκευτικότητα των Ελλήνων παρουσιάζει αυξητική τάση και σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των ερευνητών είναι αποτέλεσμα της καταρράκωσης πολιτικών, οικονομικών και κοινωνικών θεσμών, από τους οποίους αισθάνονται προδομένοι και απογοητευμένοι.
Κυριακή, 15 Απριλίου 2012
Σάββατο, 14 Απριλίου 2012
Παρασκευή, 13 Απριλίου 2012
Καλή Ανάσταση!
Σε λίγο θα ξημερώσει η μεγάλη γιορτή της Χριστιανοσύνης και του Ελληνισμού,
η Κυριακή του Πάσχα.
Κάθε Μεγάλο Σάββατο στις 12 το μεσημέρι, γίνεται στα Ιεροσόλυμα η αφή του Αγίου Φωτός. Ο Πατριάρχης μπαίνει στον Πανάγιο Τάφο και από εκεί παίρνει το Άγιο Φως. Αυτό στην συνέχεια μεταφέρεται με κάθε τρόπο, σ’ όλες τις ορθόδοξες εκκλησίες του κόσμου για την λειτουργία της Ανάστασης.
Το πρωί του Μεγάλου Σαββάτου, τελείται στις εκκλησίες μας, η Θεία Λειτουργία της Πρώτης Ανάστασης. Αυτή ονομάζεται έτσι, γιατί σε κάποιο σημείο ο ιερέας προαναγγέλλει την Ανάσταση του Κυρίου, λέγοντας τα εξής λόγια «Ανάστα ο Θεός κρίνων την γην».
Στην Ελλάδα, η Θεία Λειτουργία της Αναστάσεως γίνεται το βράδυ του Μεγάλου Σαββάτου ακριβώς στις 12 τα μεσάνυχτα. Εκείνη την ώρα ακριβώς κλείνουν τα φώτα τις εκκλησίες όπου ο ιερέας βγαίνει στο προαύλιο της εκκλησίας κρατώντας σε κάθε χέρι από μια δεσμίδα τριάντα τριών κεριών με το Άγιο Φως και ψάλλει το «Δεύτε λάβετε φως». Ακολουθεί το Ευαγγέλιο της Αναστάσεως και ψάλλεται το «Χριστός Ανέστη εκ νεκρών θανάτω θάνατον πατήσας και τοις εν τοις μνήμασι, ζωήν χαρισάμενος»!
Όλοι οι πιστοί κρατώντας τις λαμπάδες και τα λευκά κεριά στα χέρια, κάνουν ευλαβικά τον σταυρό τους, αγκαλιάζονται και δίνουν το φιλί της αγάπης. Στο σπίτι ακολουθεί το τραπέζι της Αναστάσεως με την παραδοσιακή μαγειρίτσα και το τσούγκρισμα των κόκκινων αυγών. Αυτό σημαίνει και το τέλος της νηστείας.
Πέμπτη, 12 Απριλίου 2012
ΤΟ ΠΑΡΑΠΟΝΟ ΤΟΥ ΑΝΑΣΤΑΝΤΟΣ ΚΥΡΙΟΥ ΜΑΣ
τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πατρῶν κ.κ. Χρυσοστόμου
Καθώς πλησιάζει τό Ἅγιο Πάσχα καί ἑτοιμαζόμαστε νά προσκυνήσουμε τά Σεπτά Πάθη τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καί νά τόν δοξάσουμε Ἀναστάντα ἐκ νεκρῶν, πολλές σκέψεις κατακλύζουν τόν νοῦ μου καί πολλά συναισθήματα πλημμυρίζουν τήν καρδιά μου. Θά χρειαζόταν πολύς χῶρος καί χρόνος γιά νά περιγράψω ὅσα αἰσθάνομαι ὡς Ἀρχιερεύς καί ὅσα συγκλονίζουν τόν ἐσωτερικό μου κόσμο. Πιστεύω ὅτι καί ὅλων τῶν ἀνθρώπων τά αἰσθήματα, αὐτές τίς ἅγιες ἡμέρες εἶναι ἀνάλογα μέ τά ἰδικά μου.
Ὁ Κύριός μας ἀνεβαίνει στόν Σταυρό καί προσφέρει τό Πανάγιο Αἷμα Του˙ κατεβαίνει στόν Ἅδη καί τήν τρίτη ἡμέρα ἀνασταίνεται γιά νά μᾶς χαρίσῃ τήν καινή ζωή καί νά μᾶς κάνῃ κληρονόμους τῆς αἰωνίου Βασιλείας Του.
«Μεγαλύνομεν τά Πάθη Του, ὑμνολογοῦμεν καί τήν Ταφήν Του σύν τῇ Ἀναστάσει, κραγαύζοντες, Κύριε δόξα σοι» (1).
Συγκινούμεθα μέ τήν συμμετοχή του Λαοῦ στίς Ἱερές Λατρευτικές Ἐκδηλώσεις καί χαιρόμεθα, διότι οἱ Ἕλληνες ἔχουν βαθειά ριζωμένη στήν ψυχή τους τήν πίστη στόν Θεό καί τήν ἀφοσίωση στήν Ἐκκλησία τῆς Ἀναστάσεώς Του.
Ὅμως ἡ χαρά μας, δυστυχῶς, μετριάζεται ἤ μᾶλλον σκιάζεται ὅταν σκεπτόμεθα τόν τρόπο τοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ Ἁγίου Πάσχα. Θά ἀναφερθῶ μόνο σέ ἕνα στοιχεῖο. Χιλιάδες πιστῶν κατακλύζουν τούς Ἱερούς Ναούς καί τά πέριξ αὐτῶν κατά τήν τελετή τῆς Ἀναστάσεως καί ἀναμένουν ἐν χαρᾷ καί ἀγαλλιάσει τήν ἀφή τοῦ Ἁγίου Φωτός.
Ἡ κτίση φωταγωγεῖται ἀπό τό ἀνέσπερο Φῶς τοῦ Ἀναστάντος καί Ἄγγελοι μετά τῶν ἀνθρώπων ἑορτάζουν ψάλλοντες τόν ἐπινίκιον ὕμνον, ἐπί τῇ λαμπροφόρῳ Ἀναστάσει τοῦ Κυρίου. «Θανάτου ἑορτάζομεν νέκρωσιν, Ἅδου τήν καθαίρεσιν, ἄλλης βιοτῆς τῆς αἰωνίου ἀπαρχήν» (2) .
Καί ἐνῶ ὅλα εὐφραίνονται, πολλοί (ἴσως οἱ περισσότεροι) ἐκ τῶν συμμετεχόντων στήν τελετή τῆς Ἀναστάσεως, ὡς διά μαγείας καί πάντως ἐκ συναρπαγῆς τοῦ πονηροῦ, ἀποστρέφουν τά πρόσωπά τους ἀπό τόν Ἀναστάντα καί σπεύδουν νά ἐγκαταλείψουν τήν οὐράνια καί ἐπίγεια ὁμοῦ πανήγυρη, τήν Σύνοδο οὐρανοῦ καί γῆς˙ βιάζονται νά ἀφήσουν τόν Κύριο, θυσιαζόμενον ἐπί τῆς Φρικτῆς Τραπέζης καί προσφερόμενον εἰς βρῶσιν τοῖς πιστοῖς, προκειμένου νά μεταβοῦν στά ἵδια ( στούς οἴκους των) ἤ σε ἄλλους χώρους γιά τήν ἀπόλαυση τῆς κοσμικῆς χαρᾶς καί ὑλικῆς τραπέζης.
Εἰς οὐδεμίαν ἄλλη περίπτωση αἰσθάνομαι τόσο λυπημένος, ὅσο ἐκείνη τήν στιγμή. Εἶναι πολύ μεγάλη ἡ ὀδύνη, ὅταν ψαλλομένου τοῦ στίχου «Ἀναστήτω ὁ Θεός καί διεσκορπισθήτωσαν οἱ ἐχθροί αὐτοῦ καί φυγέτωσαν ἀπό προσώπου αὐτοῦ οἱ μισοῦντες αὐτόν» διαπιστώνομε ὅτι φεύγουν, διασκορπίζονται, ὅσοι προηγουμένως ἐδόξασαν τόν Ἀναστάντα.
Τήν ὥρα ἐκείνη νοερῶς βλέπω καί ἀκούω τόν Κύριό μας νά ἀπευθύνῃ, ἐπιδεικνύοντας τούς τύπους τῶν ἤλων, τήν ἐρώτηση πού ἀπηύθυνε στούς Μαθητάς στόν κῆπο τῆς Γεσθημανῆ. «Οὐκ ἰσχύσατε μίαν ὥραν γρηγορῆσαι μετ’ ἐμοῦ;»(3).
Παιδιά μου, μᾶς λέγει, γιατί φεύγετε; Τόσο πολύ κουραστήκατε; Δέν ἀντέχετε ἄλλο τήν οὐράνια φωτοχυσία; Ἐνοχλήθηκαν τόσο πολύ οἱ αἰσθήσεις σας ἀπό τούς οὐράνιους ὕμνους; Ἐπεινάσατε ἆραγε;
Παιδιά μου, γιατί μέ ἐγκαταλείπετε; Λαός μου τί ἐποίησά σοι καί τί μοι ἀνταποδίδεις; Ἀντί τῆς ἀγάπης, τήν λήθην! Ἁντί τῆς θυσίας τήν ἄρνηση! Ἀντί τῆς καθόδου στόν ἅδη γιά νά σέ ἀνεβάσω στόν οὐρανό, τήν ἀχαριστία! Ἀντί τῆς ἀποδοχῆς τῆς προσκλήσεως στό Εὐχαριστιακό Ἀναστάσιμο Δεῖπνο, τήν ἀγνωμοσύνη!
Λαέ μου, γιατί ἀνταλλάσσεις τόν οὐρανό μέ τό χῶμα, τό αἰώνιο μέ τό πρόσκαιρο, τήν ἀθάνατη τροφή μέ τήν πρόσκαιρη βρώση, τήν χαρά τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ μέ τήν ψεύτικη κοσμική διασκέδαση;
Λαέ μου, γιατί σβήνεις τό φῶς τῆς Ἀναστάσεως καί τρέχεις νά φωτίσης τά σκοτάδια τῆς ψυχῆς σου μέ τά ψεύτικα φῶτα, τοῦ μάταιου κόσμου;
Τί θά ἀπαντήσωμε στόν Κύριό μας σ’ αὐτά τά ἐρωτήματά του; Καμμιά ἀνθρώπινη λογική δέν δύναται νά ἑρμηνεύσῃ τοῦτο το γεγονός. Προσπαθοῦμε νά ἀναλύσομε τό φαινόμενο καί νά ἐμβαθύνομε στήν οὐσία του. Εἶναι ξένο τό ἄκουσμα καί φρικτό τό θέαμα. Παρατηρεῖται δυστυχῶς κατά τίς τελευταῖες δεκαετίες καί εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς ἀγνοίας γιά τό βάθος τῆς ἑορτῆς καί τό Μυστήριο τῆς, διά τῆς Ἀναστάσεως, σωτηρίας. Εἶναι προϊόν τῆς ἐκκοσμίκευσης πού μαστίζει τήν ζωή μας καί τήν κοινωνία μας.
Εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς ἐπηρείας τοῦ παμμίαρου διαβόλου, ὁ ὁποῖος εὐφραίνεται μέ αὐτή τήν στάση τῶν ἀνθρώπων.
Ἐν κατακλείδι, ἡ ἀποχώρηση τῶν ἀνθρώπων ἀπό τόν Ἱερό Ναό πρίν ἀπό τήν Λειτουργία τῆς Ἁναστάσεως, συνιστᾶ μεγάλη ἁμαρτία καί προδίδει ἐπιπολαιότητα ὡς πρός τά θέματα τῆς πίστεως. Ὅλος ὁ ἀγώνας πού ἔχει καταβληθῇ μέχρι τό Πάσχα, ἀποβαίνει μάταιος.
Κάποιοι ἔχουν ἕτοιμη τήν δικαιολογία. Δέν χωρᾶμε ὅλοι στόν Ναό, θά εἴμεθα ἀπ’ ἔξω. Τί πρέπει νά πράξωμε λοιπόν; Θά κοπιάσωμε, δέν ἀντέχομε.
Στό ἐρώτημα αὐτό –στήν πρόφαση μᾶλλον αὐτή - ἀπαντᾶμε. Ἡ Χάρις τοῦ Ἀναστάντος πλημμυρίζει τά πάντα καί τό φῶς τῆς Ἀναστάσεως καταγαύζει καί τά ἐντός καί ἐκτός τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ καί φωτίζει τά πρόσωπα τῶν υἱῶν τῆς Ἀναστάσεως. «Νῦν πάντα πεπλήρωται φωτός, οὐρανός τε καί γῆ καί τά καταχθόνια»(4). Καί ἀκόμη. Ὁ Κύριος ἔγινε ἄνθρωπος, ἐταπεινώθη, ἐμαστιγώθη, ἐφόρεσε ἀκάνθινο στέφανο γιά μᾶς, ἐνεπτύσθη, ἐχλευάσθη, ἀνέβηκε στόν Γολγοθᾶ αἵρων τόν Σταυρό στόν ὦμο Του, ἐποτίσθη χολή καί ξύδι, ἀνῆλθε στόν Σταυρό, κατέβηκε στόν Ἅδη. Ἀνέστη ἐκ νεκρῶν γιά νά ἀναστήσῃ τόν πεπτωκότα ἄνθρωπο. Ὅλα αὐτά τά λησμονήσαμε καί φεύγομε... διότι ἐκοπιάσαμε;
Θά ἤθελα νά σᾶς μιλήσω γιά συγκλονιστικές έμπειρίες πού ἔχω ζήσει μέ ἀνθρώπους τῆς πίστεως, οἱ ὁποῖοι ἐπί ὧρες ἀνέμεναν νά ἐκφράσουν τά πρός τόν Θεό αἰσθήματά τους.
Περιορίζομαι σέ δύο ἐξ αὐτῶν:
· Ὅταν ὑπηρετοῦσα ὡς Ἀρχιγραμματεύς τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, συνόδευσα τόν μακαριστό Ἀρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο στήν εἰρηνική ἐπίσκεψή του στήν Εκκλησία τῆς Πολωνίας. Ἐκεῖ λειτουργήσαμε στήν Ἱερά Μονή «Γκαμπάρκα» κατά τήν Ἑορτή τῆς Θείας Μεταμορφώσεως. Χιλιάδες Λαοῦ εἶχαν κατακλύσει τόν λόφο τῆς Μονῆς. Τήν ὧρα τῆς Θείας Κοινωνίας ξέσπασε βροχή. Ἡ σκέψη μου ἦτο ὅτι ὁ Λαός θά διαλυθῇ. Καί ὅμως οὐδείς ἐγκατέλειψε τήν Φρικτή Μυσταγωγία, ἀλλά ἐν ὑπομονῇ ἀνέμεναν, ὑπό βροχήν, νά κοινωνήσουν τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων, ἀπό τούς Ἱερεῖς, οἱ ὁποῖοι μέ τά Ἅγια Ποτήρια μετέδιδαν τό Πανάγιο Σῶμα καί Τίμο Αἷμα τοῦ Κυρίου. Μοναχές κρατοῦσαν ὀμπρέλλες, ὄχι γιά νά προφυλάσσουν τούς Ἱερεῖς, ἀλλά τό Ἅγιο Ποτήριο.
· Ἡ δεύτερη συγκλονιστική ἐμπειρία, ἦταν στό Βουκουρέστι τῆς Ρουμανίας τόν περασμένο Ὀκτώβριο, ὅπου μετεφέραμε τήν Ἁγία Κάρα τοῦ Ἀποστόλου Ἀνδρέου πρός εὐλογία καί ἁγιασμό τοῦ Ρουμανικοῦ Λαοῦ. Χιλιάδες Ρουμάνων ἀνέμεναν σχεδόν ἐπί δώδεκα καί πλέον ὧρες, ἡμέρα καί νύκτα, ὑπό φοβερό ψῦχος, νά ἔλθῃ ἡ σειρά τους νά προσκυνήσουν τήν Ἁγία Κάρα. Εἶχαν μιά ἐξαίσια ἡρεμία στά πρόσωπά τους καί στά μάτια τους φαινόταν ἡ γλυκειά προσμονή γιά τήν συνάντηση μέ τόν Ἅγιο.
· Ἀδελφοί μου. Εἶναι καιρός νά ἀλλάξουμε στάση ζωῆς, ὡς πρός ὡρισμένα θέματα, τά ὁποῖα εἶναι ζωτικῆς σημασίας γιά μᾶς. Τό κέντρο τῆς ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας μας εἶναι ἡ Ἀνάσταση καί τό Ἀναστάσιμο Δεῖπνο, ἡ Ἀναστάσιμη Τράπεζα. Ὁ ἑορτασμός τοῦ Πάσχα δέν πρέπει νά εἶναι ἐξωτερικός, ἀλλά νά συνιστᾶ ὑπόθεση τοῦ ἔσω ἀνθρώπου. Πρέπει νά εἶναι ἀνακαινιστικός, δυνατότητα καί ὁδός ἐπιστροφῆς στήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ καί ὄχι εὐκαιρία κοσμικῆς τύρβης καί τρυφηλῆς ζωῆς.
Πιστεύω ὅτι αὐτό τό Πάσχα θά ἀναθεωρήσομε τήν στάση μας καί θά θελήσομε νά μείνομε στό Δεῖπνο τῆς Βασιλείας, ἀκούοντας τόν χρυσολόγο πανηγυριστή, τόν Ἅγιο Ἰωάννη τόν Χρυσόστομο νά κραυγάζη ἑορταστικά. «Εἰ τις εὐσεβής καί φιλόθεος ἀπολαυέτω τῆς καλῆς ταύτης καί λαμπρᾶς πανηγύρεως...»(5). Καί ἀφοῦ ἀποκτήσομε τήν ἐμπειρία τῆς μεθέξεως τῆς ἀθανάτου τραπέζης καί τῆς δεσποτικῆς ἀναστασίμου ξενίας, ἄς ἀπολαύσομε καί τά ἀγαθά τῆς ἄλλης τραπέζης στό σπίτι μας, πού θά μοσχοβολάῃ Ἀνάσταση καί ὅπου τά δῶρα τοῦ Θεοῦ θά μᾶς δώσουν τήν χαρά καί τῆς ὑλικῆς ἀπολαύσεως ἀφοῦ, ὁ ὅλος ἄνθρωπος ὡς ψυχοσωματική ὀντότης, ὡς μικτός προσκυνητής κατά τόν Ἱερό Γρηγόριο τόν Ναζιανζηνό, ἁγιάζεται ἀπό τήν Ἐκκλησία τῆς Ἀναστάσεως.
Ἀδελφοί μου. Μήν φύγετε τό Πάσχα ἀπό τήν Ἐκκλησία πρό τῆς Θείας Λειτουργίας. Μή ἐγκαταλείψετε τόν Κύριο. Μή διαπράξετε αὐτή τήν μεγάλη ἁμαρτία.
Καλή Ἀνάσταση.
Καθώς πλησιάζει τό Ἅγιο Πάσχα καί ἑτοιμαζόμαστε νά προσκυνήσουμε τά Σεπτά Πάθη τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καί νά τόν δοξάσουμε Ἀναστάντα ἐκ νεκρῶν, πολλές σκέψεις κατακλύζουν τόν νοῦ μου καί πολλά συναισθήματα πλημμυρίζουν τήν καρδιά μου. Θά χρειαζόταν πολύς χῶρος καί χρόνος γιά νά περιγράψω ὅσα αἰσθάνομαι ὡς Ἀρχιερεύς καί ὅσα συγκλονίζουν τόν ἐσωτερικό μου κόσμο. Πιστεύω ὅτι καί ὅλων τῶν ἀνθρώπων τά αἰσθήματα, αὐτές τίς ἅγιες ἡμέρες εἶναι ἀνάλογα μέ τά ἰδικά μου.
Ὁ Κύριός μας ἀνεβαίνει στόν Σταυρό καί προσφέρει τό Πανάγιο Αἷμα Του˙ κατεβαίνει στόν Ἅδη καί τήν τρίτη ἡμέρα ἀνασταίνεται γιά νά μᾶς χαρίσῃ τήν καινή ζωή καί νά μᾶς κάνῃ κληρονόμους τῆς αἰωνίου Βασιλείας Του.
«Μεγαλύνομεν τά Πάθη Του, ὑμνολογοῦμεν καί τήν Ταφήν Του σύν τῇ Ἀναστάσει, κραγαύζοντες, Κύριε δόξα σοι» (1).
Συγκινούμεθα μέ τήν συμμετοχή του Λαοῦ στίς Ἱερές Λατρευτικές Ἐκδηλώσεις καί χαιρόμεθα, διότι οἱ Ἕλληνες ἔχουν βαθειά ριζωμένη στήν ψυχή τους τήν πίστη στόν Θεό καί τήν ἀφοσίωση στήν Ἐκκλησία τῆς Ἀναστάσεώς Του.
Ὅμως ἡ χαρά μας, δυστυχῶς, μετριάζεται ἤ μᾶλλον σκιάζεται ὅταν σκεπτόμεθα τόν τρόπο τοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ Ἁγίου Πάσχα. Θά ἀναφερθῶ μόνο σέ ἕνα στοιχεῖο. Χιλιάδες πιστῶν κατακλύζουν τούς Ἱερούς Ναούς καί τά πέριξ αὐτῶν κατά τήν τελετή τῆς Ἀναστάσεως καί ἀναμένουν ἐν χαρᾷ καί ἀγαλλιάσει τήν ἀφή τοῦ Ἁγίου Φωτός.
Ἡ κτίση φωταγωγεῖται ἀπό τό ἀνέσπερο Φῶς τοῦ Ἀναστάντος καί Ἄγγελοι μετά τῶν ἀνθρώπων ἑορτάζουν ψάλλοντες τόν ἐπινίκιον ὕμνον, ἐπί τῇ λαμπροφόρῳ Ἀναστάσει τοῦ Κυρίου. «Θανάτου ἑορτάζομεν νέκρωσιν, Ἅδου τήν καθαίρεσιν, ἄλλης βιοτῆς τῆς αἰωνίου ἀπαρχήν» (2) .
Καί ἐνῶ ὅλα εὐφραίνονται, πολλοί (ἴσως οἱ περισσότεροι) ἐκ τῶν συμμετεχόντων στήν τελετή τῆς Ἀναστάσεως, ὡς διά μαγείας καί πάντως ἐκ συναρπαγῆς τοῦ πονηροῦ, ἀποστρέφουν τά πρόσωπά τους ἀπό τόν Ἀναστάντα καί σπεύδουν νά ἐγκαταλείψουν τήν οὐράνια καί ἐπίγεια ὁμοῦ πανήγυρη, τήν Σύνοδο οὐρανοῦ καί γῆς˙ βιάζονται νά ἀφήσουν τόν Κύριο, θυσιαζόμενον ἐπί τῆς Φρικτῆς Τραπέζης καί προσφερόμενον εἰς βρῶσιν τοῖς πιστοῖς, προκειμένου νά μεταβοῦν στά ἵδια ( στούς οἴκους των) ἤ σε ἄλλους χώρους γιά τήν ἀπόλαυση τῆς κοσμικῆς χαρᾶς καί ὑλικῆς τραπέζης.
Εἰς οὐδεμίαν ἄλλη περίπτωση αἰσθάνομαι τόσο λυπημένος, ὅσο ἐκείνη τήν στιγμή. Εἶναι πολύ μεγάλη ἡ ὀδύνη, ὅταν ψαλλομένου τοῦ στίχου «Ἀναστήτω ὁ Θεός καί διεσκορπισθήτωσαν οἱ ἐχθροί αὐτοῦ καί φυγέτωσαν ἀπό προσώπου αὐτοῦ οἱ μισοῦντες αὐτόν» διαπιστώνομε ὅτι φεύγουν, διασκορπίζονται, ὅσοι προηγουμένως ἐδόξασαν τόν Ἀναστάντα.
Τήν ὥρα ἐκείνη νοερῶς βλέπω καί ἀκούω τόν Κύριό μας νά ἀπευθύνῃ, ἐπιδεικνύοντας τούς τύπους τῶν ἤλων, τήν ἐρώτηση πού ἀπηύθυνε στούς Μαθητάς στόν κῆπο τῆς Γεσθημανῆ. «Οὐκ ἰσχύσατε μίαν ὥραν γρηγορῆσαι μετ’ ἐμοῦ;»(3).
Παιδιά μου, μᾶς λέγει, γιατί φεύγετε; Τόσο πολύ κουραστήκατε; Δέν ἀντέχετε ἄλλο τήν οὐράνια φωτοχυσία; Ἐνοχλήθηκαν τόσο πολύ οἱ αἰσθήσεις σας ἀπό τούς οὐράνιους ὕμνους; Ἐπεινάσατε ἆραγε;
Παιδιά μου, γιατί μέ ἐγκαταλείπετε; Λαός μου τί ἐποίησά σοι καί τί μοι ἀνταποδίδεις; Ἀντί τῆς ἀγάπης, τήν λήθην! Ἁντί τῆς θυσίας τήν ἄρνηση! Ἀντί τῆς καθόδου στόν ἅδη γιά νά σέ ἀνεβάσω στόν οὐρανό, τήν ἀχαριστία! Ἀντί τῆς ἀποδοχῆς τῆς προσκλήσεως στό Εὐχαριστιακό Ἀναστάσιμο Δεῖπνο, τήν ἀγνωμοσύνη!
Λαέ μου, γιατί ἀνταλλάσσεις τόν οὐρανό μέ τό χῶμα, τό αἰώνιο μέ τό πρόσκαιρο, τήν ἀθάνατη τροφή μέ τήν πρόσκαιρη βρώση, τήν χαρά τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ μέ τήν ψεύτικη κοσμική διασκέδαση;
Λαέ μου, γιατί σβήνεις τό φῶς τῆς Ἀναστάσεως καί τρέχεις νά φωτίσης τά σκοτάδια τῆς ψυχῆς σου μέ τά ψεύτικα φῶτα, τοῦ μάταιου κόσμου;
Τί θά ἀπαντήσωμε στόν Κύριό μας σ’ αὐτά τά ἐρωτήματά του; Καμμιά ἀνθρώπινη λογική δέν δύναται νά ἑρμηνεύσῃ τοῦτο το γεγονός. Προσπαθοῦμε νά ἀναλύσομε τό φαινόμενο καί νά ἐμβαθύνομε στήν οὐσία του. Εἶναι ξένο τό ἄκουσμα καί φρικτό τό θέαμα. Παρατηρεῖται δυστυχῶς κατά τίς τελευταῖες δεκαετίες καί εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς ἀγνοίας γιά τό βάθος τῆς ἑορτῆς καί τό Μυστήριο τῆς, διά τῆς Ἀναστάσεως, σωτηρίας. Εἶναι προϊόν τῆς ἐκκοσμίκευσης πού μαστίζει τήν ζωή μας καί τήν κοινωνία μας.
Εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς ἐπηρείας τοῦ παμμίαρου διαβόλου, ὁ ὁποῖος εὐφραίνεται μέ αὐτή τήν στάση τῶν ἀνθρώπων.
Ἐν κατακλείδι, ἡ ἀποχώρηση τῶν ἀνθρώπων ἀπό τόν Ἱερό Ναό πρίν ἀπό τήν Λειτουργία τῆς Ἁναστάσεως, συνιστᾶ μεγάλη ἁμαρτία καί προδίδει ἐπιπολαιότητα ὡς πρός τά θέματα τῆς πίστεως. Ὅλος ὁ ἀγώνας πού ἔχει καταβληθῇ μέχρι τό Πάσχα, ἀποβαίνει μάταιος.
Κάποιοι ἔχουν ἕτοιμη τήν δικαιολογία. Δέν χωρᾶμε ὅλοι στόν Ναό, θά εἴμεθα ἀπ’ ἔξω. Τί πρέπει νά πράξωμε λοιπόν; Θά κοπιάσωμε, δέν ἀντέχομε.
Στό ἐρώτημα αὐτό –στήν πρόφαση μᾶλλον αὐτή - ἀπαντᾶμε. Ἡ Χάρις τοῦ Ἀναστάντος πλημμυρίζει τά πάντα καί τό φῶς τῆς Ἀναστάσεως καταγαύζει καί τά ἐντός καί ἐκτός τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ καί φωτίζει τά πρόσωπα τῶν υἱῶν τῆς Ἀναστάσεως. «Νῦν πάντα πεπλήρωται φωτός, οὐρανός τε καί γῆ καί τά καταχθόνια»(4). Καί ἀκόμη. Ὁ Κύριος ἔγινε ἄνθρωπος, ἐταπεινώθη, ἐμαστιγώθη, ἐφόρεσε ἀκάνθινο στέφανο γιά μᾶς, ἐνεπτύσθη, ἐχλευάσθη, ἀνέβηκε στόν Γολγοθᾶ αἵρων τόν Σταυρό στόν ὦμο Του, ἐποτίσθη χολή καί ξύδι, ἀνῆλθε στόν Σταυρό, κατέβηκε στόν Ἅδη. Ἀνέστη ἐκ νεκρῶν γιά νά ἀναστήσῃ τόν πεπτωκότα ἄνθρωπο. Ὅλα αὐτά τά λησμονήσαμε καί φεύγομε... διότι ἐκοπιάσαμε;
Θά ἤθελα νά σᾶς μιλήσω γιά συγκλονιστικές έμπειρίες πού ἔχω ζήσει μέ ἀνθρώπους τῆς πίστεως, οἱ ὁποῖοι ἐπί ὧρες ἀνέμεναν νά ἐκφράσουν τά πρός τόν Θεό αἰσθήματά τους.
Περιορίζομαι σέ δύο ἐξ αὐτῶν:
· Ὅταν ὑπηρετοῦσα ὡς Ἀρχιγραμματεύς τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, συνόδευσα τόν μακαριστό Ἀρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο στήν εἰρηνική ἐπίσκεψή του στήν Εκκλησία τῆς Πολωνίας. Ἐκεῖ λειτουργήσαμε στήν Ἱερά Μονή «Γκαμπάρκα» κατά τήν Ἑορτή τῆς Θείας Μεταμορφώσεως. Χιλιάδες Λαοῦ εἶχαν κατακλύσει τόν λόφο τῆς Μονῆς. Τήν ὧρα τῆς Θείας Κοινωνίας ξέσπασε βροχή. Ἡ σκέψη μου ἦτο ὅτι ὁ Λαός θά διαλυθῇ. Καί ὅμως οὐδείς ἐγκατέλειψε τήν Φρικτή Μυσταγωγία, ἀλλά ἐν ὑπομονῇ ἀνέμεναν, ὑπό βροχήν, νά κοινωνήσουν τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων, ἀπό τούς Ἱερεῖς, οἱ ὁποῖοι μέ τά Ἅγια Ποτήρια μετέδιδαν τό Πανάγιο Σῶμα καί Τίμο Αἷμα τοῦ Κυρίου. Μοναχές κρατοῦσαν ὀμπρέλλες, ὄχι γιά νά προφυλάσσουν τούς Ἱερεῖς, ἀλλά τό Ἅγιο Ποτήριο.
· Ἡ δεύτερη συγκλονιστική ἐμπειρία, ἦταν στό Βουκουρέστι τῆς Ρουμανίας τόν περασμένο Ὀκτώβριο, ὅπου μετεφέραμε τήν Ἁγία Κάρα τοῦ Ἀποστόλου Ἀνδρέου πρός εὐλογία καί ἁγιασμό τοῦ Ρουμανικοῦ Λαοῦ. Χιλιάδες Ρουμάνων ἀνέμεναν σχεδόν ἐπί δώδεκα καί πλέον ὧρες, ἡμέρα καί νύκτα, ὑπό φοβερό ψῦχος, νά ἔλθῃ ἡ σειρά τους νά προσκυνήσουν τήν Ἁγία Κάρα. Εἶχαν μιά ἐξαίσια ἡρεμία στά πρόσωπά τους καί στά μάτια τους φαινόταν ἡ γλυκειά προσμονή γιά τήν συνάντηση μέ τόν Ἅγιο.
· Ἀδελφοί μου. Εἶναι καιρός νά ἀλλάξουμε στάση ζωῆς, ὡς πρός ὡρισμένα θέματα, τά ὁποῖα εἶναι ζωτικῆς σημασίας γιά μᾶς. Τό κέντρο τῆς ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας μας εἶναι ἡ Ἀνάσταση καί τό Ἀναστάσιμο Δεῖπνο, ἡ Ἀναστάσιμη Τράπεζα. Ὁ ἑορτασμός τοῦ Πάσχα δέν πρέπει νά εἶναι ἐξωτερικός, ἀλλά νά συνιστᾶ ὑπόθεση τοῦ ἔσω ἀνθρώπου. Πρέπει νά εἶναι ἀνακαινιστικός, δυνατότητα καί ὁδός ἐπιστροφῆς στήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ καί ὄχι εὐκαιρία κοσμικῆς τύρβης καί τρυφηλῆς ζωῆς.
Πιστεύω ὅτι αὐτό τό Πάσχα θά ἀναθεωρήσομε τήν στάση μας καί θά θελήσομε νά μείνομε στό Δεῖπνο τῆς Βασιλείας, ἀκούοντας τόν χρυσολόγο πανηγυριστή, τόν Ἅγιο Ἰωάννη τόν Χρυσόστομο νά κραυγάζη ἑορταστικά. «Εἰ τις εὐσεβής καί φιλόθεος ἀπολαυέτω τῆς καλῆς ταύτης καί λαμπρᾶς πανηγύρεως...»(5). Καί ἀφοῦ ἀποκτήσομε τήν ἐμπειρία τῆς μεθέξεως τῆς ἀθανάτου τραπέζης καί τῆς δεσποτικῆς ἀναστασίμου ξενίας, ἄς ἀπολαύσομε καί τά ἀγαθά τῆς ἄλλης τραπέζης στό σπίτι μας, πού θά μοσχοβολάῃ Ἀνάσταση καί ὅπου τά δῶρα τοῦ Θεοῦ θά μᾶς δώσουν τήν χαρά καί τῆς ὑλικῆς ἀπολαύσεως ἀφοῦ, ὁ ὅλος ἄνθρωπος ὡς ψυχοσωματική ὀντότης, ὡς μικτός προσκυνητής κατά τόν Ἱερό Γρηγόριο τόν Ναζιανζηνό, ἁγιάζεται ἀπό τήν Ἐκκλησία τῆς Ἀναστάσεως.
Ἀδελφοί μου. Μήν φύγετε τό Πάσχα ἀπό τήν Ἐκκλησία πρό τῆς Θείας Λειτουργίας. Μή ἐγκαταλείψετε τόν Κύριο. Μή διαπράξετε αὐτή τήν μεγάλη ἁμαρτία.
Καλή Ἀνάσταση.
Τετάρτη, 11 Απριλίου 2012
« Ατενίζοντας τον Εσταυρωμένο »
Πλησιάζοντας προς την Μεγάλη Εβδομάδα, ολοκληρώνοντας έτσι το στάδιο των αρετών της Αγίας Τεσσαρακοστής, ο νους και η καρδιά του Ορθοδόξου Χριστιανού δεν μπορεί αν μη τι άλλο να χτυπά δυνατά και εύκολα να συγκινείται, αισθανόμενη την άκρα ταπείνωση του Μεγάλου και Πρώτου Αρχιερέως Χριστού.
Πραγματικά τα γεγονότα της Μεγάλης Εβδομάδος αγγίζουν τις καρδιές και μιλούν στη ψυχή των ανθρώπων εκείνων που όχι από καθιερωμένη συνήθεια αλλά από αγάπη και λατρεία προς τον Γλυκύ Ιησού, τον Εσταυρωμένο και Αναστάντα, προσέρχονται αυτές τις ημέρες στις ορθόδοξες εκκλησίες ανά την οικουμένη, όπου χτυπά η καρδιά της Ορθοδοξίας.
Μεγάλη Πέμπτη εσπέρας και οι καμπάνες ηχούν πένθιμα, οι Εκκλησίες και οι ιερείς φορούν τα μελανά τους άμφια, σύμπασα γη και ουρανός συμμετέχουν στα Πάθη του Χριστού, ακούγοντας τον ιερό υμνογράφο να ψάλλει:
«Σήμερον Κρεμάται επί ξύλου…», και ταυτόχρονα προβάλλοντας στο κέντρο των ναών και των καρδιών μας τον Εσταυρωμένο Χριστό της Αγάπης.
Άραγε, ατενίζοντας τον Εσταυρωμένο πόσες σκέψεις δεν πλημμυρίζουν το μυαλό μας αναλογιζόμενοι τα μηνύματα ζωής και τα ουράνια διδάγματα που πηγάζουν από την Σταύρωση του Χριστού!
Έτσι και εμείς συνευδοκούντες με τον πρωτοκορυφαίο Απόστολο Πέτρο
(Πέτρου Ά, Β κεφ. Στιχ.21-25) μπορούμε ξάστερα να ομολογήσουμε:
Ναι, Αυτός έπαθε για εμάς, αφήνοντάς μας παράδειγμα υψίστης ταπείνωσης, πρότυπο αρίστης υπομονής και θεϊκής καρτερικότητας.
Αυτός υβριζόμενος δεν ανταπέδιδε τις ύβρεις και πάσχοντας δεν έκανε εκδίκηση, αλλά τα παρέδιδε όλα στον Δίκαιο Κριτή.
Αυτός ο ίδιος βάσταξε τις αμαρτίες μας στο Σώμα Του πάνω στο Ξύλο του Σταυρού για να ελευθερωθούμε από τις αμαρτίες και να ζήσουμε τον ανηφορικό μα στεφανηφόρο δρόμο της αρετής.
Αυτός με το δικό του Τραύμα, εθεράπευσε τις δικές μας πληγές, επούλωσε τα δικά μας τραύματα.
Σταύρωση λοιπόν! Τι Μεγάλη λέξη, με τεράστια σημασία. Ανοίγει μπροστά μας όμορφους δρόμους, με ουράνιες προοπτικές, καλώντας μας να σταυρώσουμε και εμείς όχι τον Χριστό με τις αμαρτίες μας αλλά τον παλαιό άνθρωπο με την μετάνοιά μας.
Γράφει ο: π. Ιερόθεος Ανδρουτσόπουλος
Ιεροδιάκονος
Καλή Ανάσταση!
Τρίτη, 10 Απριλίου 2012
" Αφιέρωμα στον Πατριάρχη του Γένους..."
Η τιμή στους ήρωες της πατρίδας και στους αγωνιστές αυτής, που έχυσαν το αίμα τους υπέρ της πίστεως και της ελευθερίας του Γένους , αποτελεί επιτακτικό χρέος όλων των Ελλήνων, μάλιστα σε μια εποχή που οι αξίες γκρεμίζονται, τα ιδανικά μηδενίζονται, η πίστη στο Θεό και η αγάπη στην πατρίδα επιμελώς ευτελίζονται.
Με την σκέψη στραμμένη στο Μαρτυρικό Φανάρι, στην Βασιλίδα των πόλεων, ο νους σταματά και ο χρόνος αρχίζει να ξεκινά από εκεί, από την Κλειστή Πύλη των Πατριαρχείων, την 10η Απριλίου του 1821 όταν ο Μεγάλος Πατριάρχης Αγ. Γρηγόριος ο Ε΄, προσφερόταν ως άλλος γνήσιος μάρτυρας και ομολογητής, εθελόθυτος αμνός υπέρ Πίστεως και Πατρίδος.
Δευτέρα, 9 Απριλίου 2012
"Ιδού ο Νυμφίος έρχεται..."
" Κάρφωμα και ξεκάρφωμα..."
Ένας μεγάλος ζωγράφος που λεγόταν Γουλιέλμος Άχτερμαν είχε φτιάξει μια αριστουργηματική εικόνα της Αποκαθήλωσης. Σε αυτήν έχει ζωγραφίσει διάφορους ανθρώπους, να προσπαθούν να κατεβάσουν το σώμα του Χριστού από το σταυρό , όπως το έχουμε και στην εκκλησία την Μεγάλη Παρασκευή. Τότε βγάζουμε τα καρφιά και κατεβἀζουμε το σώμα του Χριστού από το Σταυρό. Εκεί λοιπόν, στην εικόνα αυτή πάει ένας άνθρωπος, την κοιτάζει και λέει:
- Παιδάκι μου, εδώ δεν είσαι συ;
- Ήταν ένα πρόσωπο φτυστό με την φάτσα του ζωγράφου.
- Ναι εγώ είμαι.
- Και πώς τον έβαλες τον εαυτό σου εκεί;
- Λέει ο Άχτερμαν:
- Να σου πω.. Μέχρι τώρα Του και εγώ κάρφωνα καρφιά του Χριστού. Με τις πράξεις μου. Κάθε πράξη για ένα μεγάλο διάστημα της ζωής μου, ήταν και ένα καρφί στην καρδιά του Χριστού! Αλλά κάποια στιγμή το συναισθάνθηκα και είπα:
- Τέρμα! Πρέπει να αρχίσω να βγάζω κανένα καρφί από τα χέρια και τα πόδια του Χριστού! Τουλάχιστον από εκείνα που του έβαλα εγώ. Το προσπαθώ. Και θα το προσπαθώ.
Ο Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος ο μεγάλος αυτός διδάσκαλος της Εκκλησίας λέει:
Σε όσο υψηλή πνευματική ζωή και αν φθάσουμε, αν δεν κάνουμε την καρδιά μας πονόψυχη, η πνευματική μας ζωή θα είναι ψεύτικη και υποκρισία! Ο άνθρωπος αρχίζει να έχει πονόψυχη καρδιά, τότε που αρχίζει να μην θέλει πια να βάλει και άλλα καρφιά στους άλλους, αλλά και να βγάλει εκείνα που σε εποχή πνευματικής καθίζησης έβαλε.
Πηγή: Μητροπολίτου Νικοπόλεως Μελετίου, Κάρφωμα και ξεκάρφωμα
" Ο Νυμφίος της Εκκλησίας..."
Ο Νυμφίος της Εκκλησίας είναι ένας Νυμφίος ταπεινός και πονεμένος. Ένας Νυμφίος που Αγαπάει και θυσιάζεται έως Θανάτου.
Τον βλέπουμε στην εικόνα καταφρονεμένο από τους ανθρώπους, καταματωμένο, στεφανωμένο με το στεφάνι του μαρτυρίου.
Αυτός ο Πονεμένος Νυμφίος είναι αξιοθρήνητος για τη λογική του κόσμου.
Και όμως είναι Αξιολάτρευτος για τη λογική του πιστού, γιατί ο πιστός γνωρίζει ότι ο πόνος του Λυτρωτού είναι Χαρά του λυτρωμένου και το αίμα του Δικαίου είναι τροφή και φάρμακο αθανασίας και σημάδι νίκης για κάθε άνθρωπο.
Τον βλέπουμε στην εικόνα καταφρονεμένο από τους ανθρώπους, καταματωμένο, στεφανωμένο με το στεφάνι του μαρτυρίου.
Αυτός ο Πονεμένος Νυμφίος είναι αξιοθρήνητος για τη λογική του κόσμου.
Και όμως είναι Αξιολάτρευτος για τη λογική του πιστού, γιατί ο πιστός γνωρίζει ότι ο πόνος του Λυτρωτού είναι Χαρά του λυτρωμένου και το αίμα του Δικαίου είναι τροφή και φάρμακο αθανασίας και σημάδι νίκης για κάθε άνθρωπο.
Σάββατο, 7 Απριλίου 2012
« Πορεία προς το Πάσχα…»
Σ’ ένα κόσμο πονεμένο, ματωμένο και σκληρό όπως θα γράψει ο ποιητής, σε μια εποχή συγκρούσεων και αντιπαραθέσεων, σε κοινωνίες αλλόφρονες και ισοπεδωτικές όπως θα πει ένας σύγχρονος ιεράρχης, έρχεται η Εκκλησία και κηρύτει ένα άλλο μήνυμα, διαφορετικό, ξένο του κόσμου, για τον κόσμο όμως σωτήριο και λυτρωτικό.
Καλή Μεγάλη Εβδομάδα!
Καλή Ανάσταση!
"ΑΤΕΝΙΖΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΕΣΤΑΥΡΩΜΕΝΟΝ..."
Ομιλία στη Διακίδειο του Αρχιμανδρίτου
π. Γερβασίου Παρακεντέ
16/4/2011
π. Γερβασίου Παρακεντέ
16/4/2011
Πέμπτη, 5 Απριλίου 2012
Αποτελέσματα ψηφοφορίας Φεβρουαρίου-Μαρτίου 2012
Σας ευχαριστούμε για την
συμμετοχή σας και σε αυτή την ψηφοφορία μας. Για αποτελέσματα προηγούμενων
ψηφοφοριών κάντε κλικ εδώ: http://polldaddy.com/user/anaplastiki
(Η ερώτηση της
ψηφοφορίας ήταν: Ποια πνευματική εργασία σας αρέσει να κάνετε σε καθημερινή
βάση;)
" Ευλαβικό αφιέρωμα στον π. Γερβάσιο... "
Οι Νεανικές Ομάδες της Αναπλαστικής Σχολής Πατρών από 1 Ιουνίου μέχρι τις 30 Ιουνίου
2012 θα σας παρουσιάσουν ένα ευλαβικό αφιέρωμα στον μακαριστό γέροντα και
ιδρυτή της Αναπλαστικής Σχολής Πατρών ,
π. Γερβάσιο
Παρασκευόπουλο.
" Όσοι θέλετε μπορείτε να γράψετε ένα κείμενο, μια εμπειρία σας από τις κατασκηνώσεις ή τα κατηχητικά του π. Γερβασίου ή κάτι σχετικά με την μορφή του γέροντα να μας το στείλετε στο e-mail: [email protected] "
ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ ΤΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΣΑΣ (ΜΕΧΡΙ 10 ΓΡΑΜΜΕΣ) ΜΕΧΡΙ 20 ΜΑΙΟΥ!
" Όσοι θέλετε μπορείτε να γράψετε ένα κείμενο, μια εμπειρία σας από τις κατασκηνώσεις ή τα κατηχητικά του π. Γερβασίου ή κάτι σχετικά με την μορφή του γέροντα να μας το στείλετε στο e-mail: [email protected] "
ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ ΤΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΣΑΣ (ΜΕΧΡΙ 10 ΓΡΑΜΜΕΣ) ΜΕΧΡΙ 20 ΜΑΙΟΥ!
Τρίτη, 3 Απριλίου 2012
" ENA EYΧΑΡΙΣΤΩ... "
Είναι αλήθεια πως πολλές φορές οι λέξεις αδυνατούν να περιγράψουν τα συναισθήματα, να εκφράσουν αυτά που η καρδιά θέλει και όμως είναι απαραίτητο να αποτυπωθούν με μελάνι και γραφίδα για να δηλώσουν ευγνωμοσύνη, για να πουν ένα ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ.
Με την ευκαιρία λοιπόν αυτή επιθυμώ να εκφράσω τα θερμά μου συγχαρητήρια και τις ευγνώμονες ευχαριστίες μου στα παιδιά των Νεανικών Ομάδων της Αναπλαστικής Σχολής Πατρών,( στην θεατρική ομάδα, στο χορευτικό και εικαστικό τμήμα, στην χορωδία καθώς και στην τεχνική υποστήριξη) που αναμφισβήτητα κόπιασαν, αγωνίστηκαν και θυσίασαν χρόνο από τον πολύτιμο χρόνο τους, για να παρουσιάσουν στο ευρύ Πατραϊκό κοινό την θεατρική παράσταση
« ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ» .
Το αποτέλεσμα τους ικανοποίησε. Τους έδωσε φτερά για να συνεχίσουν. Τους ενέπνευσε με όραμα και ζήλο. Τους ένωσε μεταξύ τους και τους έκανε να αντιληφθούν πως μια κοινή προσπάθεια, μας κάνει όλους μια οικογένεια.
Με την ευκαιρία λοιπόν αυτή επιθυμώ να εκφράσω τα θερμά μου συγχαρητήρια και τις ευγνώμονες ευχαριστίες μου στα παιδιά των Νεανικών Ομάδων της Αναπλαστικής Σχολής Πατρών,( στην θεατρική ομάδα, στο χορευτικό και εικαστικό τμήμα, στην χορωδία καθώς και στην τεχνική υποστήριξη) που αναμφισβήτητα κόπιασαν, αγωνίστηκαν και θυσίασαν χρόνο από τον πολύτιμο χρόνο τους, για να παρουσιάσουν στο ευρύ Πατραϊκό κοινό την θεατρική παράσταση
« ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ» .
Το αποτέλεσμα τους ικανοποίησε. Τους έδωσε φτερά για να συνεχίσουν. Τους ενέπνευσε με όραμα και ζήλο. Τους ένωσε μεταξύ τους και τους έκανε να αντιληφθούν πως μια κοινή προσπάθεια, μας κάνει όλους μια οικογένεια.
π. Ιερόθεος Ανδρουτσόπουλος
Κυριακή, 1 Απριλίου 2012
"Σέ λίγο καιρό ἡ Ἑλλάδα ἀλλάζει!"
Ἀναγνώστης μᾶς ἀπέστειλε τό κάτωθι κείμενο πού ἀποτυπώνει μέ πολύ γλαφυρό τρόπο καί ἀπό μία ξεχωριστή ὀπτική γωνία τίς ἀλλαγές πού ἐπέρχονται καί θά ἐπέλθουν στή ζωή μᾶς λόγω τῆς τρέχουσαςοἰκονομικῆς κρίσης.
"Ἀν κάποιος πρίν λίγα χρόνια, ἐξέφραζε τό ὄνειρο τῆς
ἐπιστροφῆς
στήν παραδοσιακή κοινοβιακή-ἀσκητική ζωή, θά θεωροῦνταν γραφικός, ὀνειροπόλος ἤ
παλαιομοδίτης. Πᾶνε τά παλιά, ἔρχονται καινούργιες ἰδέες, ἄλλοι
τρόποι ζωῆς Ἐρωπαϊκοί, "πιό ἀνθρώπινοι", λέγαμε καί ξαναλέγαμε πιπιλίζοντας τήν ἴδια καραμέλα. Σήμερα ὅμως, ὅλοι
καταλάβαμε τό ψέμα. Ἀντιληφθήκαμε τήν ἀπάτη τῆς παγκοσμιοποίησης, τῆς νέας τάξης πραγμάτων καί τοῦ
δῆθεν ἐκσυγχρονισμοῦ, μά δέν κάναμε κάτι. Ὁ Θεός, φιλόστοργος πατέρας, μᾶς λυπήθηκε καί μᾶς δίνει μέσω διάφορων γεγονότων, τήν εὐκαιρία γιά μετάνοια καί ἀλλαγή.
Σέ
λίγο καιρό, δέν θά ὑπάρχει σπίτι χωρίς τήν παραδοσιακή
ξυλόσομπα ἤ τζάκι. Τά "καλοριφέρ" καί τά
κλιματιστικά "της προόδου", δυστυχῶς
ἀποδείχθηκαν ἀκριβά. Ὅλες οἱ
Ἑλληνικές οἰκογένειες
καί ἰδιαίτερά της ὑπαίθρου, προμηθεύονται ξύλα...
Σέ
λίγο καιρό, ὁ κόσμος λόγω τῶν ἀδιεξόδων, θά στραφεῖ στήν Ἐκκλησία, πού ὡς συμπονετική καί φιλόστοργη Μάνα, θά τούς δεχτεῖ στήν ἀγκαλιά Της. Δύσκολα θά βρίσκεις τόν ἄθεο καί τόν εἴρωνα. Οἱ
φράσεις "Ἐλπίζω στόν Χριστό΄", "Εἶμαι βαθιά θρησκευόμενος!" θά ἀκούγονται ἀπ' ὅλους.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
