« Λίγο πρὶν ἀπὸ τὸ τέρμα…» Του π. Ιεροθέου Ανδρουτσοπούλου"

Του π. Ιεροθέου Ανδρουτσοπούλου
(Αδελφού Ιεράς Μονής Γηροκομείου)
 
    
Κάποτε ἦρθαν δυὸ-τρεῖς φοιτήτριες στὸν π. Παΐσιο καὶ τοῦ εἶπαν: «Γέροντα, κάντε προσευχὴ νὰ περάσουμε στὶς ἐξετάσεις». Καὶ ἐκεῖνος τοὺς ἀπάντησε: «Θὰ εὐχηθῶ νὰ περάσετε στὶς ἐξετάσεις τῆς ἁγνότητος. Αὐτὸ εἶναι τὸ πιὸ βασικό. Ὅλα τὰ ἄλλα βολεύονται μετά». Ναί, εἶναι μεγάλο πράγμα νὰ βλέπεις στὰ πρόσωπα τῶν νέων σήμερα τὴν σεμνότητα, τὴν ἁγνότητα! Πολὺ μεγάλο πράγμα!

   Δυστυχῶς ὅμως ὁ παραπάνω λόγος τοῦ μακαριστοῦ γέροντος στὴν ἀπαράκλητη καὶ ἀποστασιοποιημένη ἀπὸ τὸν Θεὸ ἐποχή μας μᾶλλον δὲν βρίσκει ἐφαρμογὴ παρὰ ἐλάχιστους, ἐκλεκτοὺς ὅμως μιμητᾶς.

    Ζοῦμε σὲ μία ἐποχὴ ποὺ ἡ ἀνηθικότητα γίνεται κανόνας, ἡ αἰσχρότητα καὶ ἡ γύμνια ἐπιβάλλονται ὡς κάτι τὸ φυσιολογικὸ καὶ μᾶλλον ἀπαραίτητο γιὰ τὴν ἄστατη καὶ ἄσωτη ζωή μας. Ἡ ζωὴ τοῦ κόσμου, ἁπλώνει τὰ δίχτυα της καὶ ἁλιεύει τοὺς νέους ποὺ τώρα ἀνοίγονται στὸ ταξίδι τῆς ζωῆς. Δίκαια κάπου εἰπώθηκε: πὼς ἡ κοινωνία μᾶς μυρίζει ἁμαρτία μίας καὶ θυμίζει ἐκεῖνες τὶς φρικτὲς ἡμέρες τῶν Σοδόμων καὶ τῶν Γομόρων...
 
   Διαπίστωση ὄχι αὐστηρή, ἀλλὰ πολὺ ρεαλιστική. Ἄποψη ποὺ δὲν φέρνει ἀπελπισία ἀλλὰ προκαλεῖ ἀφύπνιση καρδιῶν καὶ συνειδήσεων. Μήνυμα ποὺ ἠχεῖ τὸν κώδωνα τοῦ κινδύνου, σημαίνει πνευματικὸ συναγερμὸ καὶ μᾶς προσκαλεῖ σὲ ἀγώνα κατὰ τῆς κοσμικῆς ζωῆς. Ἔντονα ἄλλωστε ἠχεῖ στὰ αὐτιά μας πὼς τὰ « Ὀψώνια τῆς ἁμαρτίας θάνατος…».
    
Καὶ ἐδῶ ἀκούγεται ἡ γεμάτη ἀγωνία φωνὴ τῆς Μάνας Ἐκκλησίας: Νέοι/ἒς ἀντισταθεῖτε στὸ ρεῦμα τοῦ κόσμου, μὴν ἀκολουθεῖτε τὴν ἐποχή. Ἐπιλέξτε τὸ δικό σας δρόμο. Διαγράψτε τὴν δικὴ σὴς πορεία μέσα στὸ ἱστορικὸ γίγνεσθαι. Δῶστε τὴν μαρτυρία μιας ἄλλης ζωῆς, μιας ζωῆς ποὺ ξέρει νὰ χαίρεται χωρὶς νὰ λυπᾶται, μιας ζωῆς ποὺ ξέρει νὰ ἀπολαμβάνει τὶς χαρὲς τοῦ κόσμου χωρὶς νὰ ἁμαρτάνει, μιας ζωῆς μέσα στὴν μεγάλη ἀγκαλιὰ τῆς Ἐκκλησίας. Ἄλλωστε μάγκας δὲν εἶναι αὐτὸς ποὺ ἀκολουθεῖ ἀπὸ πίσω τὸ ρεῦμα ἀλλὰ αὐτὸς ποὺ στέκεται ΟΡΘΙΟΣ ὅταν τὸ ρεῦμα παρασύρει τὰ πάντα στὸ πέρασμά του...
  
Καὶ ἐπειδὴ ἔχουμε φτάσει λίγο πρὶν ἀπὸ τὸ τέρμα, ἂς εὐχηθοῦμε καὶ ἂς κλείσουμε μὲ μία εὐχὴ-προτροπὴ ποὺ μόνο ὁ ποιητὴς μπορεῖ νὰ ἐκφράσει μὲ τὸ δικό του μοναδικὸ τρόπο: 

 Στὴν ζωή σου νὰ χαρεῖς, νὰ μὴν φθαρεῖς
Ἀπ’ τὸ κακὸ μὴν πληγωθεῖς.
Κι ἂν πληγωθεῖς ἀργὰ πὼς εἶναι νὰ μὴν πεῖς.
Μὲ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ θὰ γιατρευτεῖς.