«Ανοιξιάτικο πρωϊνο 1841. Ημέρα Παρασκευή. Ο Νικηταράς έξω από την εκκλησία της Ευαγγελίστριας στόν Πειραια. Με το χέρι απλωμένο ζητά την ελεημοσύνη των περαστικών. Είναι σχεδόν τυφλός. Μετά τις κακουχίες, φυλακίσεις καί εξορίες από την γερμανοκρατούμενη και τότε! «ελληνική κυβέρνηση», μόλις πριν λίγους μήνες αφέθηκε ελεύθερος. Στον πάμπτωχο στρατηγό χορηγείται άδεια να επαιτεί* κάθε Παρασκευή και μόνο στην συγκεκριμένη θέση. Σήμερα μπροστά του στέκεται κάποιος ξένος. Απεσταλμένος από την πρεσβεία Μεγάλης Δυνάμεως. Πληροφορήθηκαν την ανέχεια του ένδοξου οπλαρχηγού. Και θέλησαν να τον συνδράμουν.Ο Νικηταράς μόλις κατάλαβε τον ξένο, μάζεψε αστραπιαία το απλωμένο χέρι του.
- Τι κάνετε στρατηγέ μου; ρωτά ο ξένος.
- Απολαμβάνω την ελεύθερη πατρίδα.
- Μα εδώ την απολαμβάνετε, καθισμένος στον δρόμο;
- Η πατρίδα μού έχει χορηγήσει σύνταξη για να ζω καλά, αλλά έρχομαι εδώ για να παίρνω μια ιδέα πως περνάει ο κόσμος, απάντησε περήφανα ο ήρωας.
Είδε και απόειδε ο απεσταλμένος. Γύρισε να φύγει χαιρετώντας ευγενικά. Με τρόπο αφήνει να του πέσει ένα πουγγί με χρυσές λίρες ώστε να μην προσβάλει τον πάμφτωχο στρατηγό. Ο ασπρομάλλης γέρο-Νικήτας άκουσε τον ήχο και ψαχουλεύει γύρω του. Βρήκε το πουγγί. Το ψηλάφισε και φώναξε στον ξένο. Σου έπεσε το πουγγί σου. Πάρτο για να μην το βρει κανείς και το χάσεις!»
Ανίκητος στον πόλεμο. Απτόητος στην μάχη της ζωής.
Χαίρε και πάλι χαίρε, αθάνατη, ορθόδοξη ψυχή ελληνική!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου